Bitten (Completed)

Go away!

"Ja, daar komt het wel op neer ja" zei ik gevoelloos.

"Doe nou niet alsof het je niets doet, ik zie dat je breekt vanbinnen"

Dat deed het ook, maar toen ze dat zei, brak het laatste hele stukje van mijn hart. Toen voelde ik mijn ogen vochtig worden, en ja hoor, daar ging ik weer.

Al snel begon Jasmin ook zielig te kijken. Ze zij "Ik blijf je verstaan, ik blijf luisteren" toen veranderde ze in een wolf en ging naast me liggen.

"Ik was er mee opgegroeid, toen ik nog maar 3 was, kreeg ik van alles te drinken als normale kinderen. Alleen in de ochtend kreeg ik in plaats van limonade of sap, gewoon een glaasje bloed. Voor mij was het tot mijn tiende doodnormaal, tot ik erachter kwam wat ze deden. Daarna... ik heb geen glas daarvan meer gedronken, maar... het was lastig. Maar ik kan je zeggen dat het niet makkelijk was. En dat allemaal in de hoop dat ik me zou aansluiten. Dat verstootte me alleen nog maar meer. En toch hou ik nog veel van ze"

Ondertussen was Jasmins bekje opengevallen, zelfs als wolf was ze verbaasd, maar echt stomverbaasd. Ze zag er zo schattig uit als wolf. Ze was prachtig, zo wit als sneeuw, al bleek ze donkerbruin te zijn tijdens een volle maan.

"Hoe kan het eigenlijk dat jij niet bang bent na alles?"

Ze veranderde terug, maar bleef rustig liggen waar ze lag.

"Ik heb wel meer meegemaakt, ik ben namelijk erg geliefd bij de vampiers" zei ze koeltjes "Genoeg meegemaakt in mijn leven, je bent niet de enige"

"Gelukkig maar"

"Ja, zeker. Jij bent de enigste die me echt begrijpt"

"WAT HEB JE MET MIJN ZUSJE GEDAAN, JIJ MONSTER!!!" het was Alice.

"ZE IS LIJKBLEEK, JE HEBT HAAR VERANDERT, NIET!!"

"Hé, ze is veel bloed verloren, raar hè!" zei Jasmin om me te verdedigen.

"HOU JE ER BUI..!"

"NEE!!" brak ze snel Alice's zin af.

"En hoe kan het dan dat haar ogen rood zijn!" riep Jason opeens "Dat komt niet bepaald door bloedtekort, of wel soms!!!"

"Reken maar dat dat kan, is mij ook gebeurt!" zei Jasmin weer.

Ik zag de spijt in Jasons ogen, maar Alice was nog niet klaar met me.

"JE HEBT HAAR GEWOON GETRASFORMEERD, VIEZE BLOEDZUIGER!!!"

"DAT KAN IK NIET EENS, VUILE HOND!!"

Ze gromde naar me, Jason moest haar tegenhouden zodat ze me niet zou aanvallen.

"IK HOU VAN HAAR EN IK BEN GEEN VAMPIER, IK BEN FUCKING VERGIFTIGD DOOR DIE MONSTERS EN JE BESCHULDIGT MIJ VAN HUN DADEN!!!"

"S-sorry Bobby, i-ik be-bedoelde het niet z-zo..." zei ze opeens heel zielig.

Daar stonden we dan voor Mary's bed. Ze lag daar nog net zo levenloos als net, maar haar hart klopte weer normaal. Zo kalm en... nee, niet aan denken. Ze lag er zo vredig bij, zo teer en breekbaar, je zou haast.. nee, nee nee nee, niet weer.

Al een lange tijd heb ik niet meer zulke gedachten gehad, tot ze me hebben vergiftigd en ik weer bloed heb geproefd. Toen is het weer begonnen.

"Gaat ie wel goed Bob?" vroeg Jason bezorgd.

"J-ja hoor"

"Zeker?"

"Ja, ja, zeker"

Ik loog zo slecht dat Jason en Jasmin het gelijk merkten. Logisch.

Ik keek weer naar Mary. De beten stonden nog in haar nek, al waren ze al minder geworden. Maar ik zou zo mijn tanden... neeeee, stop, niet weer, niet nu!

Maar dat heerlijke gevoel als ik mijn tanden door haar nekvel boor... nee, ga weg, ga weg!!

"Bobby, gaat ie wel!" vroeg Jason nog een keer.

"Nee, ga weg, ga weg!!"

"Bobby..."

"NEE, GA WEG, VERDWIJN!!!"

"Bobby, wat is er, wat gebeurt er met je?!"

"GA WEG, ROT OP, IK WIL DIT NIET, GA WEEEEEG!!!!"