My Life with the BOSS (Completed)

Chapter 36

Dessa's POV

Nagtungo ako dito sa puntod ni Mommy. Lagi akong pumupunta dito kung malungkot ako at kung may gusto akong sabihin.

"Mom, ang sakit! Mas masakit pa pala ito kesa noong una. Akala ko, mahal niya ako... pero.. pero niloko niya lang din ko". Humahagulgol ako habang kinukwento ang sakit na nararamdaman ko.

"Akala ko, hindi niya ako sasaktan. Yun pala, puro nalang ako akala". Nag aalpas parin ang mga luha na dumadaloy sa pisngi ko. Umihip naman ng malakas na para bang si Mommy iyon. Na para bang dinadamayan niya ako sa pinagdadaanan ko.

"Pero kahit gannon, hindi ko parin maalis na mahalin ko siya". Hindi ganoon kadaling maalis ang nararamdaman ko pero ngayon, gulong gulo ako at mas timbang ang sakit sa kalooban ko.

"Dapat kasi, hindi ko na siya nakilala". Sabay punas ng luha ko. Mahapdi na rin ang mata ko at medyo mabigat na ang talukap nito na nangangahulugang namamaga na ito.

"Mom, I miss you". Sabay haplos ko ng lapida ni Mommy. I stay there for almost an hour at makalipas pa ng ilang minuto ay napagpasyahan ko na ring umuwi.

Alas onse ng umaga ng nakauwi ako. gusto ko lang matulog at magpahinga, parang hinang hina ako at anytime parang babagsak ako. pinagbuksan ako ni Nay Cora at agad naman niyang napansin ang mata ko at nakita ko ang pag aalala sa mukha niya.

"Anak, okay ka lang? Anong nangyari saiyo?" bigla na naman nanubig ang mata ko at niyakap ko nalang siya.

"Akala ko, mahal niya ako Nay, pero niloko niya lang ako".

"Anong ginawa niya?" nanatili parin akong nakayakap sa kanya at patuloy ding umiiyak.

"Nakita ko siya.... may... may kahalikan siya. Kitang kita ko".

"Tama na. Magiging okay din ang lahat". Tumango nalang ako at kumalas sa pagkakayakap ko sa kanya.

"Umakyat ka na sa taas at mag pahinga. Kung nagugutom ka, sabihan mo lang ako ha?" tumango nalang ako at nagtuloy na sa kwarto ko. Pinatay ko na din ang telepono ko dahil kanina pa siya tumatawag. Ayoko muna siyang makita o makausap man lang dahil mas lalong nadadagdagan ang sakit na nararamdaman ko.

Biglang may pumasok sa kwarto ko at alam kong si Nanay Cora yon base na rin sa paglalakad niya. Banayad at maingat.

"Nak, alam ko wala kang ganang kumain kaya dinalhan nalang kita nito. Sige aalis na ako". Nalaman ko nalang na wala na si Nay Cora ng marinig ko ang pagsara ng pintuan. Nakadapa ako ngayon sa kama ko magmula ng dumating ako dito. ibinaling ko naman ang ulo sa kabilang bahagi at nakita ko ang gatas na dinala sa akin. Naalala ko tuloy si Ron. Dumantay ang masidhing kalungkutan sa aking kalooban. Bumalik ang mga araw na nasa bahay pa niya ako at pagsapit na ng gabi ay dadalhan na niya ako ng gatas kahit hindi naman ako humihingi. Mauulit pa kaya iyon? Muli na namang tumulo ang masasaganang luha mula sa aking mata. Kapag naaalala ko ang mga bagay na iyon ay bumabalik din ang sakit na ginawa niya ng masaksihan ko ang isang pangyayaring hindi ko lubos maisip na kaya niyang gawin. I'm tired. Tired of being hurt again and again. I'm tired of everything, physically and emotionally.

Ron's POV

She is not picking her phone and then later on her number is out of reach. She is really avoiding me.

Please sweetheart.. don't go away from me. I decided to go in her house the manang open the door for me.

"I need to talk to Dessa". She just looked at me like she is examining me. Maybe, Dessa told her already.

"Look manang". I tried to explain. "It's not what Dessa thinks. The woman just came around and I'm so shock when she just kissed with no valid reason and I want Dessa to know about it". Still no response and I'm getting frustrated. I sighed with disbelief.

"Gusto mo siyang kausapin?" I looked at her and she is smiling.

"I do...don't know. She's mad". Now, I'm nervous.

"Kung mahal mo siya at wala ka naman paalang ginawang masama, wala kang dapat ikatakot". I just nod.

"Nasa kwarto siya. Hindi pa yan kumakain mag mula ng dumating dito. alas siyete na rin ng gabi at siguradong malilipasan na naman yan ng gutom". This is all my fault and that bitch, she must ready herself for what she did.

I enter and only the lamp shade serves as light to the entire room. I saw her lying on her bed. She's in deep sleep. I went near her. She sleeps like an angel, but I notice her swollen eyes. I cursed silently because I know I am the reason of her tears. I can also see a teardrop on her cheeks. I wipe it with my fingers. I caressed her hair. I'm sorry for being a bastard.

"You know how much I love you". I started to speak even though I am sure she's not hearing all of these because she's asleep.

"And I want only you. There is no one can replace you. Just ... please don't leave me... just let me explain it to you". Now, I'm crying here like crazy. I can't imagine myself crying because of a woman but now, I'm doing it because I don't want to lose her.

"Believe me, I'm also shock for what she did so I didn't take a move. I didn't respond to her because she is just nothing to me. She is a trash compared to you because you are my princess. Believe me sweetheart please...don't go away". And I cried like a woman here. I wiped my tears and looked at her, still she's gorgeous...very innocent face...pinkish complexion...flawless face, I can't see any blemishes, pointed nose and her soft kissable pouty lips. I touched her cheek and trace her face.

"I need to go but I'll be back to win your heart again. I love you so much sweetheart".

Dessa's POV

Mulat na mulat ang diwa ko at narinig ko lahat ang sinabi ni Ron sa akin. Gusto kong maiyak pero pinigilan ko lang dahil ayoko muna siyang makita pero mag mula nang magpaliwanag siya ay naintindihan ko na lahat. Lahat. Pero natatakot parin akong maulit ito. Paano kung hindi lang ganito ang masaksihan ko sa susunod? Paano kung mas marami pa palang babae ang umaaligid sa kanya? Kaya ko pa ba siyang patawarin kung mangyari man lahat iyon?

Tumayo ako at nagtungo sa bathroom para mag shower at mahimasmasan naman ako.

Hinayaan kong dumaloy ang tubig sa katawan ko.

"You know how much I love you".

''And I want only you. There is no one can replace you. Just ... please don't leave me..."

Bumalik naman sa akin ang mga katagang sinabi niya na tumatak sa aking isipan.

"I love you too Ron, so much....and I will never leave you until you told me to do so". Then a tear fell from my eyes.

Please support me by commenting and voting my story...

You can also follow me ...... >>>>JaqeeBlue