My Life with the BOSS (Completed)

Chapter 14

Dessa's POV

Hindi parin ako makapag move-on sa nangyari kagabi. Mabuti nalang at dumating si Ron. Ano nalang nangyari sa akin pag nagkataon. Gutom na ako kaya bumaba ako sa kama.

"ARAY!" nakalimutan ko palang may bubog tong paa ko dahil sa vase na naapakan ko kagabi.

"Paano ako makakapaglakad nito? Ang sakit pa man din". Ng biglang tumunog ang telepono. Naiwan ko pala yung celphone ko sa bahay. Sinagot ko nalang ito baka emergency.

"Hello?" tanong ko sa kabilang linya.

"Hey, it's Ron." Oh ba't napatawag to.

"May kailangan ka?"

"Did you eat your lunch?"

"Ah eh, hindi pa naman ako gutom eh". Of course that is a lie, kanina pa kaya ako gutom.

"You're lying again". Malamang, alangan naman sabihin kong hindi pa. Baka maistorbo na naman siya. I tried to step my foot again at ngayon parang napadiin ata kaya mas malakas yung sigaw ko.

"ARAY!"

"Hey, you okay there?" halatang nag aalala siya. Nakakapanibago.

"Yeah, I'm okay. Huwag mo nalang akong pansinin. Sige na magtrabaho ka na diyan". Sabay baba ko ng telepono. Oh, paano na ako ngayon? Mag hapon akong hindi kakain? Huhuhuhu hindi ko kaya. Nahiga nalang ulit ako. Masakit talaga yung paa ko. Hindi pa natatanggal yung bubog, hindi ata nakita ni Ron to kaya hindi niya ginamot. Aissst. Maya maya pa.

"AY KALABAW!" nagulat ako ng biglang bumukas yung pintuan. Si Ron.

"Oh anong ginagawa mo dito?"

"I brought you some foods para makakain ka na, bumaba ka nalang sa kusina". Bago pa niya maisara yung pintuan ay nagsalita na ako.

"Ah, Ron..."

"Yes?"

"Kasi.... I can't walk". Sabay yuko ko, nahihiya na talaga ako.

"Why?" sabay baba niya ng dala niya at lumapit sa akin.

"Kasi...." nahihiya na talaga ako. Nabigla naman ako ng bigla niyang hilain niya ang paa ko.

"Aray! Dahan dahan naman. Makapag hila ka huh".

"I'm sorry", saby tingin niya sa paa ko. "May sugat ka? Why didn't you tell when I called you!"

"EH bakit ka sumisigaw? Nahihiya na nga ako eh".

"Hay, stupid."

"Hoy, ibaba mo nga ako", binuhat niya ako. Yung parang pang kasal.

"Will you please stop; you can't walk so I will carry you". Ang lapit ng mukha niya sa akin. Bigla namang bumilis na naman ang tibok ng puso ko. Ano bang nangyayari sa akin.

"Quit staring, it's rude".

"hoy, hindi kita tinitignan noh. Feeling ka".

"Yeah right". Ibinaba na niya ako sa may upuan sa kusina.

"I will bring you to clinic when you're done".

"Ok", at kumain na ako.

Nasa ospital na nga kami at nagamot na rin ang paa ko. Yun nga lang hindi pa ako makakapag lakad ng mabuti.

"Come on, let's go home", akmang bubuhatin na naman niya ko ng pigilan ko siya.

"I can mange now, alalayan mo nalang ako". Nakakahiya na talaga at hindi rin ako komportableng malapit siya sa akin, nagwawala ang puso ko. Hindi ko rin siya matignan ng mabuti sa tuwing mag kakalapit ang mga mukha naming. Hindi ko alam kung bakit pero, parang nahihiya ako.

"Okay".

Nasa bahay na rin kami ni Ron.

"Why you're alone in your house?"

"Umuwi kasi si Nay Cora ng probinsya, vacation for a month and si Dad may emergency daw sa branch ng business namin sa New York". Mahabang paliwanag ko.

"Then stay here".

"What!"

"You heard me".

"Seryoso ka?"

"Yes. You are not safe there besides wala ka ding kasama kaya dito ka muna".

"Pero...."

"Kung gusto mong bumalik doon, hindi kita pipigilan. Yun kung may magliligtas saiyo habang mag-isa ka dun at kung gusto mong maulit ang nangyari".

"Fine! 1 month lang naman. Magtitiis nalang ako".

"I heard that".

"Wala akong pakialam". Naiinis talaga ako sa nangyayari sa buhay ko. Bakit ba ang malas ko? Pero may part din sa akin na gusto kong mag stay dito. What the hell I'm saying. Erase erase.

"You need to rest". Lumabas na siya ng kwarto ko. Oo kwarto ko na to kasi nga diba, kakasabi niya lang na dito muna ako titira.

Now, we're on the safe roof, kung kelan naman medyo abnormal ang mga nararamdaman ko, dun naman kami pinaglalapit. What's wrong with this world?

A.N

J J J

Housemates na sila....

Comments and suggestions are free!!