JANA
IT'S already 9 in the evening and I am currently trying so hard to sleep but I really can't. Tulog na tulog na si Lucy sa tabi ko pero ako, kahit antok man lang ay wala. Pumikit na lang ako ulit at pinilit na matulog pero wala talaga.
Dahan-dahan akong umupo sa loob ng tent. Nilingon ko si Lucy at mukhang ang sarap pa ng tulog ng gaga. Buti pa siya. I am sure that she's having a good night sleep because she spent her time with Jay a while ago. Natapos na kami kanina ni Darren sa ginagawa namin ay hindi pa din dumating iyong dalawa kanina. Hindi ko nga alam kung anong ginawa ng dalawang 'to kanina dahil nakita ko na lang silang lumabas mula sa gubat. Hindi naman siguro sila gumawa ng milagro doon, 'di ba?
I just sighed and wore my jacket. Siguro maganda kung magpapahangin muna ako sa labas. I unzipped out tent and silently went outside. Sinara ko naman ito kaagad dahil kung hahayaan kong nakabukas ang tent namin, baka lamigin si Lucy sa loob.
Umayos ako ng tayo at nilibot ang tingin ko. Wala ng tao dito sa labas at napakatahimik. Napabuga ako ng umihip ang hangin. It swayed my hair and the cold wind made me tremble. Namulsa na lang ako at naglakad.
I walked towards the bench that is near at the woods. Ito din ang inupuan ko kanina bago kami kumain ng dinner at malayo-layo ito ng kaunti sa mga tent.
I sat down and rested my back. Malalim na ang gabi at malamig dito sa labas pero hindi ko ininda. I looked at the sky and stared at the shining stars. Naisip ko bigla, paano kaya kung naging bituin na lang ako? Siguro nando'n lang ako sa taas at pinapanood ang mga tao dito sa baba. I can see how they smile, laugh with their friends, cuddle with their families, hurt each other and shed million of tears. Iyong wala kang ibang gagawin kung hindi ang pagmasdan na lang sila. Siguro kung naging bituin ako, hindi ako masasaktan.
I laughed a bit with my own thoughts. Can you say that I am kind of a lunatic if I think that way? Napabuntong hininga na lang ako at napatingin sa kawalan. All I want for now is to heal. Pagkatapos siguro no'n, magagawa ko na silang harapin, magagawa ko na siyang harapin.
"Malalim na ang gabi, bakit hindi ka pa natutulog?" I immediately looked at my right side when I heard that voice. Napakunot ako ng noo ng makita ko na naman ang lalaki na 'to. Seriously? Bakit ba sa tuwing mag-isa ako ay eepal ang tsunggo na 'to?
Tumaas ang kilay ko. "Trabaho mo bang umepal sa tuwing mag-isa ako?" Tanong ko sa kanya. Tumawa naman siya ng bahagya at umupo sa tabi ko. Kaagad akong umusog palayo sa kanya at narinig ko na naman ang tawa niya. Okay, I think he's crazier than me.
He shrugged. "Maybe destiny is making a way for us to talk."
"I didn't know you are that kind of lunatic." Kaagad na sambit ko and I heard him chuckle.
"And I didn't thought you can joke around like that."
"I'm not joking. Mukha ka talagang baliw na bakulaw."
"Ang gwapo ko namang bakulaw."
"Whatever, monkey." Tumawa siyang muli. Umirap na lang ako sa hangin at tumingin sa kawalan.
We were silent for minutes. No one dared to talk. And I can say, the silence between us is not awkward anymore. Bakit gano'n? Alam kong naiinis ako sa kanya but at the same time, ang gaan din ng loob ko.
"Do you know amnesia?" I was caught off guard of his sudden question. Napatingin ako sa kanya and I saw him looking up with a slight smile on his lips. Tangina. Bakit sa lahat ng itatanong niya, 'yun pa?
"At bakit mo naman naitanong 'yan?" Tanong ko habang hindi inaalis ang tingin sa kanya.
He shrugged. "I just want to know kung anong opinion mo sa sakit na 'yon."
Napaiwas ako ng tingin at napabuntong hininga. Maybe he really didn't mean to surprise me with his question. Siguro nagkataon lang talaga. At isa pa, ano bang alam ng lalaking 'to sa pinagdaanan ko? "That sickness sucks." Sambit ko at narinig ko ulit siyang natawa. Ano bang nakakatawa? Mukha ba akong clown?
"You sounded like you hate it."
"I really hate it."
"Why? Have you suffered from it before?" For the second time, muli akong natigilan sa naging tanong niya. Kunot noo ko siyang tinignan at nagtama ang mga paningin namin. Their is a smile on his lips na parang nagdala sa akin sa pagkainis. Is he hitting something?
"What are you talking about?" Nalilito kong tanong sa kanya. He is weird. He's a lunatic monkey at hindi ko talaga maintindihan ang takbo ng utak niya. Kung ano-anong sinasabi niya na minsan walang kwenta naman pero ginugulo ang isipan ko.
Nagkibit balikat lang siya at sumandal. "Why do you hate him?"
"Who?"
"Zild." I froze. Okay, I didn't see that coming. Ano ba talagang problema ng lalaking 'to at kung ano-ano na lang ang sinasabi niya?
"It's none of your business." Malamig kong turan sa kanya na kinatahimik niya. We were silent again. Wala ngang awkwardness sa pagitan namin pero nakakaramdam ako ng tension na namumuo. I took a deep breath to calm myself. Ang dinggin pa lang ang pangalan ng lalaking 'yon, lumalakas na ang tibok ng puso ko. And I hate it!
"You love him." Nilingon ko siya kaagad sa sinabi niya.
"I don't."
"Yes, you do. I can see it. I can feel it. At alam mo 'yan sa sarili mo." Napaawang ang labi ko sa sinabi niya. May ngiti pa din sa labi niya pero seryoso ang mga mata. Hindi ko tuloy alam kung inaasar lang ako ng lalaki na 'to.
Napabuga ako ng hangin at pilit na pinakalma ang sarili. "You are not me. What you feel is not always the right thing." Malamig kong turan sa kanya na mahina niyang kinatawa.
He smiled widely. "Really? Paano mo ipapaliwanag iyong mga tingin mo sa kanya? I caught you many times secretly looking at him. There is love in your eyes and–"
"That's not true! Hindi ko siya mahal at hindi kahit kailan. And besides, why are saying this words to me? You are weird. Hindi kita maintindihan!" Singhal ko sa kanya. Hindi ko talaga siya maintidihan. His words are hitting something inside me. Hearing him saying those words makes my blood boil in confusion and anger. Ano bang gusto nitong mangyari?
Hindi naman nawala ang ngiti sa labi niya. "You love him, from the past up until now." Nawalan yata ako ng lakas sa sinabi niya. How did he know? Alam niya ba ang nakaraan ko?
Napabuga ako ng hangin at napapikit ng mariin. I shouldn't be talking to him. Tumayo ako. "Hindi kita maintindihan." Sambit ko at tinalikuran siya. He kept on saying confusing words without even explaining. Ano bang tingin niya sa akin? Na kapag sinabi niya ay maiintindihan ko kaagad ang ibig niyang sabihin? I just shook my head. He's confusing me.
Nakakailang hakbang pa lang ako palayo sa kanya ng marinig ko siyang magsalita. He said a word that totally took my sane away. Natigilan ako kaagad sa paglalakad as he repeat to say that word.
"Lynlyn."
Nilingon ko siya and I saw him smiling at me. He is smiling but he doesn't look happy at all. And... he said my nickname. Ang pangalan kong tanging ang pamilya ko, si Mama at ang mga taong nakatira sa probinsya nila Mama lang ang nakakaalam.
"H-How..."
Ngumiti siya ng mas malawak. "Don't you really remember me?" I stared at him when he asked that. Ang mga mata niya, ang mukha niya and the way he speaks. All of it were familiar to me. I stared at him even more and noticed his smile. Kung paano siya ngumiti ng malawak sa akin ngayon. As I stared at his face smiling widely at me, an image of a chubby kid flashed inside of my head.
Naiyak ako at natigilan ng maalala ko na kung sino siya. "J-Jerome..."
Ngayon, totoong ngiti naman ang pinakita niya. "Finally, naalala mo din." Tumayo siya mula sa pagkakaupo at nilapitan ako. He embraced me and I hugged him back. He is my friend. How bad am I to forget him and not to even recognize him?
Kumalas naman siya at tinawanan ako ng makitang umiiyak ako. "Iyakin ka na pala ngayon? Bakit noon naman hindi?" Hinampas ko ang balikat niya dahil doon.
"I-I just can't help it." Sambit ko. Tumango-tango lang siya. Pinunasan ko naman ang mga luha ko as he pulled me to sit again. Umupo kaming dalawa ulit sa bench and this time, tuluyan na talagang nawala ang awkwardness sa pagitan namin.
"I didn't know you are such a cry baby." He teased and I glared at him. Tumawa lang siya. He didn't change. Masayahin pa din siya at mahilig pa din ngumiti ng malawak. Though, ibang-iba na talaga ng itsura niya. He looked mature now at hindi na siya iyong batang musmos noon.
"Bakit hindi mo sinabi?" Tanong ko.
"Ang alin? Na ako si Jerome?" Tanong niya at tumango naman ako. Siguro kung sinabi niya, baka buong camp ay hindi ko siya sinusungitan. He just sighed. "Hindi ko kasi alam kung naaalala mo pa ako."
"Honestly, I didn't recognized you because you've grown up too well. Pero kung sinabi mong ikaw si Jerome, siguradong maaalala ko iyong kaibigan kong dugyutin at bungi noon." Sinamaan niya ako ng tingin dahil doon and it's my turn to laugh at him. Ngumiti lang siya at hindi na gumanti sa pang-aasar ko.
"But I am also not sure if you can still remember my name. Baka nga pati si Paula ay nakalimutan mo na." Kaagad akong napangiti ng marinig ang pangalan ni Paula, my childhood best friend.
"How is she by the way?" Sa tanong ko, bigla siyang ngumisi.
"Well, okay lang naman ang girlfriend ko." Kaagad na nanlaki ang mga mata ko. Oh my ghad. Crush lang nito iyong babaeng iyon noon eh!
"Di nga? Seryoso? Pinatulan ka niya?" Sumama ang timpla ng mukha niya dahil sa tanong ko. Sinimangutan niya ako kaya tinawanan ko na lang siya. "I am happy for the both of you." But his face immediately lightened when I said that. Ngumiti lang siya at natahimik na naman kami gaya kanina.
But after some minutes, he broke the silence. "You can remember me and Paula. Does it mean that you already regained all of your lost memories?" Sa tanong niya, nawala ang ngiti sa labi ko.
"Y-You knew?" Tumango siya na siyang kinagulat ko. "H-How?"
Sumandal siya sa bench at tumingin sa kawalan. "Well, I was there when that accident happened." Napakunot noo ako. Hindi ko maalalang nakita ko siya ng gabing iyon. But maybe, I wasn't able to see him because of the heavy rain and also with the fact that I am rushing to reach that park.
"It means, you saw it?" Tanong ko at tumango siya. Siguradong nakita niya kung paano ako tumilapon sa gitna ng kalsada at kung paano ako muntik ng mamatay ng gabi na 'yon. I heaved a sigh when I remembered my body being covered with blood.
"You and your family suddenly left the province and you didn't even said a single goodbye. Alam mo bang umiyak noon si Paula dahil doon?" Nag-iwas ako ng tingin dahil sa sinabi niya.
"I-I didn't mean to. Inatake sa puso ang Lolo ko at kinailangan naming bumalik kaagad. Kung nahuli kami ng ilang segundo noon, hindi na namin maaabutan ang Lolo ko." Sa sinabi ko, mukhang siya naman ang nagulat. Well, I didn't had the chance to explain myself many years ago because of what happened. Hindi na nakakagulat na hindi nila alam kung bakit talaga kami umalis ng gabing 'yon.
"Hindi namin alam. I'm sorry."
"It's okay. I tried coming back and explain myself but that happened. Ngayon naisip ko, sana pala hindi na lang ako bumalik no'ng gabing 'yon." Sambit ko at bahagya pang natawa. If I didn't took that promise seriously maybe, hindi ako masasaktan ng ganito ngayon. Kung pumayag na lang sana akong umalis kami ng bansa at hindi na nagpumilit pa baka wala ako sa sitwasyon ko ngayon.
"But what really happened? Hanggang ngayon ay hindi pa din namin alam kung bakit bumalik kayo ng araw na iyon at bakit ka tumakbo papunta sa park. When you left, lahat kaming nasa probinsya ay nalungkot. Though, sinabi naman sa amin ng caretaker ng bahay niyo na may importante kayong gagawin. Paula cried and I had a hard time hushing her down, especially Zild. He looked devastated that day." Napatingin ako sa kanya dahil sa sinabi niya.
"D-Devastated?" Tanong ko at tumango siya.
"Umiyak siya noong araw na umalis kayo ng walang paalam. He even ran towards your house at naghintay ng ilang oras sa tapat ng bahay niyo at umaasang babalik kayo ng mismong araw na din iyon. He also waited at the park for hours and kept saying that you promised that the both of you will meet at the park. He trusts you so much kaya hindi siya umalis sa park hangga't hindi ka dumadating. Minsan inaabot siya doon ng gabi at siguro aabutin din siya doon ng umaga kung hindi lang siya hinihila ng mga yaya niya pauwi. Weeks have passed and you never came back, nakatanggap siya ng message mula sa parents niya na pinababalik na siya dahil kailangan na niyang mag-aral. He refused at first because he still wants to see you. But when you didn't came back the next day, he decided to leave." My eyes are watering because of what he said. He...waited?Hinintay niya ako. "That day when he was about to leave, binisita namin siya at nagtaka pa kami dahil nagpasama siya sa amin sa park. Hapon noon at umupo siya sa swing. Nag-stay siya doon ng ilang minuto habang pinapanood namin siya ni Paula. Their driver called him dahil aalis na daw siya but he refused to leave that time. Nang tanungin namin siya, ang sabi niya ay hihintayin ka daw niya ng araw na iyon. At kapag hindi ka dumating, kakalimutan ka niya. So there, we waited with him. Umabot ng gabi ang paghihintay namin. When rain started to drop, doon na niya napagpasyahang umalis. He left the province with a heavy heart during the heavy rain. But when we were about to go home, we saw y-you."
Tears started to stream down from my eyes to my cheeks. Now I get it. Hindi talaga kami pinagtagpo ng gabing iyon dahil saktong pagkaalis niya ay siyang oras ng pagdating ko. "K-Kung inagahan ko lang sana... kung u-umabot lang sana ako." Pinunasan ni Joshua ang mga luha sa pisngi ko at hinarap ako sa kanya.
"W-what really happened? Hindi ko pa din maintindihan kung bakit tumatakbo ka ng gabing iyon." Mukhang nag-aalangan pa siya kung magtatanong siya but he ended up asking anyway. "What really happened that night?"
"W-When my grandfather died, he left our company on my father's shoulders. Ang kaso, nasa ibang bansa ang main branch ng kompanya namin dahil laki doon ang grandparents namin. So, we have no choice but to go abroad. But the things is, I can't leave. I don't want to leave without even saying goodbye to you, to Paula and especially to him. Pinilit ko si Papa noon na bumalik kami at pumayag siya. Pagkatapos ng libing ni Lolo, we went back. I immediately went to their mansion that night and looked for him, but my heart shattered into pieces when they said that he already left and went back to his true home." Sambit ko at napalunok pa saglit. Joshua was just silently listening to me. Huminga ako ng malalim bago magpatuloy. "B-But I didn't believed them. I can feel at that very moment that he will wait for me. So, I ran towards that park. Habang tumatakbo, bumuhos ang malakas na ulan. But I did not stop. Hinahabol ako noon nila Papa at nila Kuya at pilit akong pinapatigil dahil delikado na ang daan. Pero hindi pa din ako tumigil. I was running in the middle of the night at the center of the heavy rain. All I was thinking is to reach that park and see him. B-But when I was about to reach the park, I truck suddenly showed up. Hindi na ako nakaiwas dahil nanlalabo na din ang mga mata ko ng oras na iyon. My h-head hit the cold floor as blood started to cover m-my whole body. That night, a tragedy blocked me from fulfilling my promise to him. Then I suddenly woke up with no memories about him and about that province, not even a single one. I forgot him... and I n-never wanted that to happen." Sambit ko at muling naiyak. Remembering my past kills my heart. Iyong pagmamahal ko sa kanya noon, mas doble na ngayon. Masakit dahil nagalit siya sa akin ng hindi man lang inalam kung anong nangyari. I love him and it hurts me to know that we can't be together. Tadhana na ang gumawa ng paraan noon. At isa pa, ikakasal siya sa ibang babae na pipiliin ng Daddy niya para sa kanya.
So, what's the sense of fighting for him? What's the sense of continually loving him?
"I-I'm sorry." Hindi na ako nakasagot ng sabihin iyan ni Joshua. Pity is evident in his eyes. Ngayon, kinakaawaan na ako dahil sa mga nangyari sa akin? Kakaawaan din ba ako ni Zild kapag nalaman niya?
We both looked back when we heard a screech from behind. Parang may gumalaw sa loob ng gubat. Pero napatayo ako mula sa pagkakaupo ng makita siyang nakatayo at nakatingin sa akin. Their is a mix of emosions in his eyes. Confusion, regret, anger and longing. I don't know.
"T-tell me, what you said, is it really the truth?"
"Z-Zild..."