Κάποιες φορές σαν κι αυτήν αισθάνομαι πως όλα όσα συμβαίνουν είναι απλά ένα όνειρο. Ένα όνειρο που δεν θα αργήσει να τελειώσει.
Πιάνω το χέρι του στο δικό μου.
Ήμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι του δωματίου, καθώς εκείνος εξακολουθεί να είναι λυπόθημος.
Ήμαστε έτσι σχεδόν μια ώρα τώρα.
Πηγαίνω πιο κοντά του και φέρνω το χέρι του προς τα χείλη μου. Το φιλάω τρυφερά και έπειτα το αφήνω ξανά κάτω.
Ακούω ένα κινητό να δονείται και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
Βλέπω πως είναι το κινητό του Φιν και το πλησιάζω.
Είναι μια κλήση από τον Άλαν μέσω Viber.
Σταματάει να χτυπάει και επιλέγω να το αγνοήσω. Έτσι κι αλλιώς είναι βράδυ, και υποθέτω πως αν μιλήσω τώρα στο τηλέφωνο θα ενοχλήσω τους δίπλα.
Αισθάνομαι το κεφάλι μου να με πονάει και πηγαίνω προς το κρεβάτι ξανά.
Ξαπλώνω ακουμπώντας την πλάτη μου στο κεφαλάρι και βάζω το πρόσωπο μου στις παλάμες μου.
Παίρνω μία βαθιά ανάσα και ξεφυσάω δυσαρεστημένη με όσα συμβαίνουν.
Πως είναι δυνατόν να μην φανταστήκαμε ότι όλο αυτό ήταν μια παγίδα;
Τώρα θα μπορούσαμε να ήμασταν και οι μας νεκροί... Όπως είναι πλέον και ο ιδιοκτήτης της πανσιόν.
Η Μόρα έχει τεράστια δύναμη, δυστυχώς. Αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, δεν μπορεί να βλάψει σωματικά τον Φιν...
Όποτε μάλλον αυτό που ήθελε ήταν με αυτόν τον τρόπο να σκοτώσει εμένα.
Κι αν ο Άλαν ξέρει κάτι ακόμη; Μάλλον θα μου πει ότι δεν μπορεί να μου πει αφού η Μόρα δεν με έχει αναλάβει.
Έχουν πεθάνει τόσοι πολλοί άνθρωποι εξαιτίας μας.
Το επόμενο πρωί
«y/n» ακούω την φωνή του Φιν καθώς με σκουντάει.
«y/n, ξύπνα» τον ακούω ξανά.
«Τι έγινε;» ανοίγω νυσταγμένα τα μάτια μου.
«Νομίζω πως ξέρω ποιος είναι η Μόρα» λέει και πετάγομαι όρθια.
«Τι πράγμα;»
«Ναι, το σκέφτομαι από την ώρα που συνήλθα»
«Και; Ποιος είναι;» ρωτάω ανυπόμονη. Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο γρήγορα από ποτέ.
«Θυμάσαι εκείνον τον τύπο που έλεγες ότι μας κοιτούσε περίεργα και στο αεροπλάνο, έτσι;»
«Φυσικά και τον θυμάμαι! Λες αυτός να είναι;» ρωτάω κάπως δύσπιστα.
«Πιστεύω πως ναι»
«Φιν, δεν νομίζω η Μόρα να το έκανε τόσο προφανές»
«Δεν έχεις άδικο, αλλά αν το σκεφτείς όλα εκεί οδηγούν»
«Ναι..., αλλά ας έχουμε τον νου μας σε αυτό. Μην την πατήσουμε ξανά όπως χθες»
«Φυσικά» μου λέει και χαμογελάει ανακουφιστικά.
«Μίλησες με τον Άλαν;» ρωτάω.
«Όχι, γιατί;»
«Σε πήρε τηλέφωνο χθες το βράδυ αλλά δεν μπόρεσα να το σηκώσω επειδή θα ενοχλούσα τους δίπλα»
«Εντάξει, θα τον πάρω εγώ σε λίγο» λέει και τότε μια άλλη σκέψη μου έρχεται στο μυαλό.
«Φιν, αφού το χθεσινό ήταν παγίδα και το σημείωμα δεν το έγραψε εκείνος που νομίζαμε... εκείνος τι απέγινε;»
«Λες να είχε πάει κανονικά να μας συναντήσει;»
«Δεν νομίζω, αν συνέβαινε αυτό θα έβλεπε ότι δεν ήμασταν εκεί και θα με έπαιρνε τηλέφωνο»
«Εσύ έχεις τον αριθμό του;»
«Ναι, έχεις δίκιο. Πάω να τον πάρω τηλέφωνο» λέω και πάω να βρω το κινητό μου.
Πληκτρολογώ γρήγορα τον αριθμό που έλεγε το χαρτί που μας είχε δώσει.
Περιμένω να απαντήσει την κλήση μου, αλλά το μόνο που παίρνω ως απάντηση είναι μια αυτόματη φωνή που λέει ότι "ο χρήστης είναι κατειλημμένος".
«Γαμώτο, δεν το σηκώνει»
«Κάτι δεν πάει καλά με αυτόν» λέει ο Φιν.
«Τι εννοείς;»
«Δεν είμαι σίγουρος, αλλά ίσως έχει κι εκείνος κάποια σχέση με όλα αυτά»
«Θέλεις να πεις ότι μας παγίδευσε εκείνος;»
«Δεν ξέρω, υπάρχουν πολλά που πρέπει να σκεφτούμε και ακόμη πιο πολλά που δεν γνωρίζουμε καν» λέει και εκείνην την στιγμή ακούγεται ένας αδύναμος ήχος σαν κάποιος να χτυπάει την πόρτα του δωματίου μας.
Κοιτάζω τον Φιν που με κοιτάζει με την ίδια απορία κι εκείνος.
Πηγαίνουμε και οι δύο προς την πόρτα και την ανοίγω διστακτικά.
«Γεια σας» λέει ντροπαλά ένα κορίτσι που μοιάζει να είναι γύρω στα 13. Το πρόσωπο της μου φαίνεται κάπως γνωστό.
«Γεια σου, εμ συμβαίνει κάτι;» λέω κάπως αμήχανα προσπαθώντας να θυμηθώ από πού την ξέρω.
«Είμαι η εγγονή του κυρίου που ήταν στην ρεσεψιόν» λέει και τότε θυμάμαι πως την είχαμε δει ένα βράδυ εδώ «Μήπως τον έχετε δει; Έχει εξαφανιστεί από χθες το βράδυ» Τα αγγλικά της είναι σπαστά.
Αισθάνομαι έναν μικρό πανικό να με καταβάλει όταν καταλαβαίνω τι θέλει να μάθει.
Τώρα τι να της πω; Ότι ο παππούς της είναι νεκρός εξαιτίας μας;
«Συνέβη κάτι;» την ρωτάει και ο Φιν.
«Όχι, απλά εγώ και η μητέρα μου έχουμε αρχίσει να ανησυχούμε λίγο επειδή δεν απαντάει ούτε στο τηλέφωνο»
«Δεν ξέρουμε κάτι» λέω προσπαθώντας να φανώ πειστική. Αλλά φοβάμαι πως μπορεί να ακούσει ένα μικρό τρέμουλο στην φωνή μου.
Αισθάνομαι το χέρι του Φιν να με ακουμπάει απαλά στην μέση προσπαθώντας να με ηρεμήσει.
Ξεροκαταπίνω.
«Εντάξει, συγνώμη για την ενόχληση» λέει και χαμογελάει αμήχανα.
«Περίμενε» της λέω «Πως σε λένε;»
«Με λένε Δήμητρα»
«Εγώ είμαι η y/n, και αυτός ο Φιν. Αν χρειαστείς κάτι έλα όποτε θέλεις» της χαμογελάει ευγενικά και γνέφει.
Κλείνω την πόρτα ξανά και παίρνω μία βαθιά ανάσα ανακούφισης.
«Σε πόσες μέρες φεύγουμε από εδώ;» τον ρωτάω.
«Σε τέσσερις»
«Ωραία»