Μετά από 30 λεπτά
Ανοίγω τα μάτια μου και αισθάνομαι τον ιδρώτα να έχει καλύψει τα περισσότερα σημεία του σώματος μου.
Μα την αλήθεια, έχει αφόρητη ζέστη.
Προσπαθώ να τραβηχτώ από την αγκαλιά του Φιν, αλλά σαν από ένστικτο με σφίγγει παραπάνω.
Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει αυτό, αλλά αισθάνομαι πως θα πεθάνω εδώ πέρα. Καταφέρνω να απομακρυνθώ από εκείνον και σηκώνομαι όρθια.
Πηγαίνω στο μπάνιο του δωματίου και ρίχνω λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο μου για να διώξω τον ιδρώτα από πάνω μου. Κλείνω την βρύση του νιπτήρα και επιστρέφω στο δωμάτιο.
Βλέπω πως ο Φιν κοιμάται ακόμη, και ευτυχώς δεν έχει καταλάβει πως έχω φύγει.
Αν ξαπλώσω ξανά τόσο κοντά του είμαι σίγουρη πως δεν θα αντέξω τόσο υψηλή θερμοκρασία, αλλά αν ξαπλώσω μακριά του θα μου πει πως το έκανα επίτηδες επειδή δεν άντεξα να είμαι τόσο κοντά του και μου "έτρεχαν τα σάλια" όπως είπε πιο πριν.
Εκείνος όμως το ήξερε πως θα σκάσουμε από την ζεστή και έβγαλε την μπλούζα του...
Αν την έβγαζα κι εγώ την δική μου;
Όχι, όχι.
Εγώ είμαι αλλιώς...
Θα ήταν σίγουρα αρκετά περίεργο.
Αν έβγαζα όμως το κάτω μέρος της πιτζάμας μπορεί και να μην το καταλάβαινε...
Ναι, αυτό είναι σωστό αλλά και πάλι θα είναι περίεργο.
Πηγαίνω ήσυχα προς την βαλίτσα για να βρω κάποιο σορτς ή κάποια βερμούδα, αλλά δεν έχω φέρει τίποτα τέτοιο μαζί μου.
Οπότε η λύση είναι μία...
Προσπαθώ κάνοντας όσο το δυνατόν λιγότερο ήχο μπορώ να βγάλω το παντελόνι της πιτζάμας μου και έπειτα πηγαίνω ξανά προς το κρεβάτι.
Αν είμαι προσεκτική δεν θα καταλάβει τίποτα...
Μπαίνω προσεκτικά κάτω από τα σκευάσματα και πηγαίνω ξανά όσο πιο κοντά στον Φιν ήμουν και προηγουμένως, αλλά κρατάω τα πόδια μου όσο πιο μακριά του μπορώ ώστε να μην καταλάβει πως είμαι σχεδόν ημίγυμνη.
Καλύτερα έτσι...
Το επόμενο πρωί
Finn's POV
Ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι την y/n να κοιμάται δίπλα μου.
Τα μαλλιά της είναι ιδρωμένα και μερικές τούφες έχουν κολλήσει στο μέτωπο της. Τις απομακρύνω και σηκώνομαι από το κρεβάτι.
Ανοίγω το παράθυρο του δωματίου και αισθάνομαι τις αχτίδες του ήλιου να με χτυπάνε απευθείας στα μάτια κάνοντας τα να δακρύσουν.
Γυρίζω απευθείας από την άλλη μεριά και προχωράω ξανά στο δωμάτιο. Πηγαίνω προς την βαλίτσα μου και φοράω ένα κόκκινο καρό πουκάμισο.
Μπορεί ο Άλαν να έχει απαντήσει στο χθεσινό μου μύνημα...
Πηγαίνω στο κομοδίνο για να βρω το κινητό μου αλλά δεν είναι εκεί, ούτε στο τραπεζάκι και ούτε στον διθέσιο καναπέ του δωματίου.
Μπορεί να το σκέπασα καταλάθος με τις κουβέρτες χθες το βράδυ που πέσαμε για ύπνο.
Πηγαίνω προς το κάτω μέρος του κρεβατιού και σηκώνω τις κουβέρτες για να δω αν το έχω εκεί. Αυτό που βλέπω όμως ήταν κάτι παραπάνω από ένα απλό σοκ.
Η y/n είναι χωρίς παντελόνι...
Σχεδόν αμέσως αφήνω κάτω την κουβέρτα και πετάγομαι μακριά.
Αυτό ήταν.... απότομο....
Δεν ξέρω αν το έκανε επειδή ήθελε να κάνει αυτό που έκανα εγώ, δηλαδή προσπάθησε να με προκαλέσει. Αλλά μπορεί απλά να είχε ζεσταθεί και να μην είχε άλλη επιλογή.
Τυχαία το μάτι μου πέφτει στον πάγκο της κουζίνας όπου βρίσκεται το κινητό μου.
Το παίρνω στα χέρια μου και η πρώτη ειδοποίηση που βλέπω είναι η απάντηση του Άλαν στο μύνημα που του έστειλα.
Τον είχα ρωτήσει κάτι που είχε σχέση με αυτά που μας είπε ο ταξιτζής και πιο συγκεκριμένα αν εκείνος είχε συναντήσει αυτό που εκείνος αποκαλούσε "λόγο για να υπάρχει", δηλαδή αν είχε ερωτευτεί ποτέ του παράφορα...
Η απάντηση του είναι:
•Ναι, αλλά εγώ έκανα άλλα λάθη. Κάποια στιγμή που θα μιλήσουμε από κοντά και θα επιστρέψετε πίσω στο Βανκούβερ θα σου πω περισσότερα. Η δική μου ιστορία με την Μόρα όμως δεν είχε καλή κατάληξη ακόμη κι αν κατάφερα να απαλάξω τον εαυτό μου από εκείνη. Μην περιμένεις ούτε δευτερόλεπτο, δεν ξέρεις ποτέ πότε θα έρθει η ώρα της "συναισθηματικής σου νέκρωσης"•
Αισθάνομαι τις τρίχες στον σβέρκο μου να ανατριχιάζουν και πληκτρολογώ μια γρήγορη απάντηση.
•Δεν έχω σκοπό να καθυστερήσω για κανένα λόγο•
Back to your POV
Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τον Φιν να στέκεται δίπλα από τον πάγκο της κουζίνας με το κινητό του.
«Καλημέρα» λέω καθώς τεντώνομαι. Τελικά αυτό το κρεβάτι νομίζω πως είναι πιο άνετο από ότι φαινόταν.
«Καλημέρα! Να φτιάξω καφέ;»
«Ναι» απαντάω και γυρίζω μπρούμυτα χώνοντας νυσταγμένα το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι.
«Φρέντο;» ρωτάει ξανά και μουγκρίζω θετικά.
Στο μυαλό μου έρχεται αυτό που ήθελα να κάνω σήμερα, να πάω να βρω μόνη μου τον ταξιτζή που μας τα είπε όλα αυτά για την Μόρα.
«Έτοιμος ο καφές» λέει ο Φιν μετά από μερικά λεπτά και ανοίγω τα μάτια μου για να τον κοιτάξω να αφήνει δύο ποτήρια με καφέ στο τραπέζι.
Διώχνω τα σκεπάσματα από πάνω μου και σηκώνομαι όρθια.
Πάω να πιάσω το κινητό μου από το κομοδίνο δίπλα μου αλλά καταλάθος το ρίχνω στο πάτωμα.
Έλεος.
Ευτυχώς το κομοδίνο δεν ήταν αρκετά ψηλό ώστε να σπάσει.
Σκύβω για να το πιάσω αλλά ακούω τον Φιν να βήχει από πίσω μου.
Σηκώνομαι όρθια με το κινητό στο χέρι και γυρίζω να τον κοιτάξω παραξενεμένη.
Εκείνος απλά κάθεται και με κοιτάει στα μάτια σχεδόν μαρμαρωμένος σαν να προσπαθεί να μου πει κάτι.
«Εμ, είσαι εντάξει;» τον ρωτάω προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι αυτό που προσπαθεί να εννοήσει.
«Ν-ναι, μια χαρά...» απαντάει αλλά για κάποιον λόγο δεν με πείθει.
Τον κοιτάζω λίγο καλύτερα και παρατηρώ πως τα μάτια του έχουν γουρλώσει και κρατάει ένα μεγάλο μαξιλάρι στα χέρια του μπροστά από το κάτω μέρος της κοιλιάς του.
Ρίχνει μια ματιά προς τα κάτω σαν να μου δείχνει κάτι.
«Είσαι σίγουρος; Μήπως συμβαίνει κάτι...;» τον ρωτάω και κοιτάω και εγώ προς το πάτωμα αλλά πάλι δεν το καταλαβαίνω.
Μπορεί να φταίει το ότι ακόμη νυστάζω.
«Νομίζω πως ξέχασες ότι μάλλον χθες το βράδυ ζεστάθηκες και... αποφάσισες να ξεφορτωθείς κάποια ρούχα» λέει και σχεδόν πετάγομαι από την θέση μου.
Αμάν! Το ξέχασα ότι δεν φοράω παντελόνι!
Τρέχω προς το κρεβάτι και σκεπάζω αμέσως τα πόδια μου. Όλη η νύστα που είχα πλέον έχει φύγει εντελώς.
«Συγνώμη, Φιν. Το ξέχασα τελείως»
«Δεν π-πειράζει... Απλά..»
«Μπορείς σε παρακαλώ να γυρίσεις λίγο από την άλλη για να ντυθώ; Δεν θα αργήσω καθόλου» λέω ντροπαλά.
Πραγματικά αυτήν την στιγμή θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί από την ντροπή μου.
«Ε-εγώ..» σταματάει να μιλάει σαν να προσπαθεί να μου πει και κάτι ακόμη.
Και τότε το σκέφτομαι.
Για αυτό κρατάει το μαξιλάρι μπροστά από το... από το... από το αυτό του;!
Ε, ναι αφού ΈΣΚΥΨΑ ΜΠΡΟΣΤΆ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟ ΒΡΑΚΊ!!!
«Χριστε μου! Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη!» λέω γρήγορα τραβώντας την κουβέρτα μέχρι και τα μάτια μου.
«Δεν πειράζει, y/n. Απλά μήπως θέλεις να πας μια βόλτα... για να το τακτοποιήσω...;» με ρωτάει και τότε θυμάμαι αυτά που είχαν γίνει στην παραλία τότε...
«Ω, εμμμ εντάξει. Απλά γύρνα για λίγο από την άλλη για να βάλω ένα παντελόνι και θα φύγω για λίγο» απαντάω καθώς καταλαβαίνω ότι αυτή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να πάω να βρω τον ταξιτζή.
Όταν ο Φιν γυρίζει από την άλλη το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να βουτήξω το χαρτί που είχε αφήσει εκείνος τότε στο τραπεζάκι και έπειτα βάζω γρήγορα μια μαύρη φόρμα.
«Μπορείς... να γυρίσεις τώρα. Εγώ φεύγω. Θα είμαι πίσω σε μία ώρα. Σ'αγαπώ» λέω και φεύγω από το δωμάτιο. Κλείνω την πόρτα
Φεύγω από την πανσιόν και ρίχνω μια ματιά στο σημείωμα.
Το μόνο πράγμα που λέει είναι ένας αριθμός τηλεφώνου.
Ανοίγω το κινητό μου και τον πληκτρολογώ όσο πιο γρήγορα μπορώ.
Και ευτυχώς δεν χρειάζεται να περιμένω πολύ για να απαντήσει.