Μετά από δύο ημέρες
«Σε μια εβδομάδα θα ήμαστε πίσω» λέει ο Φιν στον Άλαν και τον αγκαλιάζει για να τον αποχαιρετήσει.
Το τελευταίο διάστημα ταξιδεύουμε από μέρος σε μέρος τόσο συχνά που το έχω ήδη συνηθίσει.
«Τα λέμε σύντομα ξάδερφε, y/n να του θυμίσεις να με πάρει κανένα τηλέφωνο γιατί από μόνος του δεν» μου λέει ο Άλαν και γελάω.
«Ναι, μην ανησυχείς, θα του πω εγώ. Τα λέμε» λέω και φεύγουμε. Μετά από μερικά λεπτά περνάμε την πύλη που μας είπαν και μπαίνουμε στο αεροπλάνο. Μια ξανθιά αεροσυνοδός μας δείχνει τις θέσεις μας και καθόμαστε.
Δεν έχω ιδέα τι είναι αυτό που πρέπει να περιμένω από μια χώρα σαν την Ελλάδα.
Δεν έχω ακούσει πολλά για εκείνο το μέρος, αλλά από όσο ξέρω δεν είναι καθόλου άσχημη η ζωή εκεί. Στο παρελθόν είχαμε έναν φιλέλληνα καθηγητή στο γυμνάσιο που συχνά μας μίλαγε για τις ελληνικές παραδόσεις και για το πόσο γνωστή είναι η συγκεκριμένη χώρα για τα λογοτεχνικά της έργα.
Ο Φιν μου είπε πως έχει κανονίσει να μείνουμε σε μια πανσιόν που βρίσκεται στο χωριό όπου είχε πέσει πριν από τόσο καιρό η κατάρα των 7 νέων. Αν πω πως δεν φοβάμαι να πάω να μείνω εκεί θα είναι ένα μεγάλο ψέμα.
Δεν ξέρω αν η Μόρα έχει ακόμη κάποια σχέση με αυτό το χωριό ή αν μπορεί να το επιρρεάσει κάπως, αλλά είμαι σίγουρη πως από την στιγμή που θα ήμαστε εμείς οι δύο εκεί θα συμβεί κάτι.
«Είσαι αγχομένη που θα πάμε εκεί;» με ρωτάει ο Φιν και γυρνάω να τον κοιτάξω.
«Είμαι λίγο... Εσύ όχι;»
«Δεν υπάρχει λόγος για να φοβόμαστε όσο ήμαστε εκεί, όσο περίεργο κι αν φαίνεται να είναι»
«Γιατί;
«Δεν ξέρω ακριβώς τον λόγο, αλλά κάτι είχε συμβεί σε εκείνο το μέρος και δεν μπορεί πλέον να πάει εκεί. Ίσως μετά την κατάρα των 7 νέων να συνέβη κι κάτι άλλο»
«Σαν τι άλλο;»
«Ούτε αυτό το ξέρω. Η Μόρα είναι πραγματικά είναι σκέτο αίνιγμα. Αλλά μάλλον θα το μάθουμε σύντομα»
«Δηλαδή θα πηγαίνουμε από πόρτα σε πόρτα για να ρωτάμε τον κόσμο αν ξέρει κάτι για την Μόρα;» λέω και γελάει ελαφρά.
«Όχι, απλά θα προσπαθήσουμε να ήμαστε πιο κοινωνικοί και φιλικοί με τους κατοίκους του χωριού και κάποια στιγμή θα τους ρωτήσουμε πλαγίως για την ιστορία της Μόρας»
«Εντάξει τότε»
Μετά από μισή ώρα
Το μόνο που μπορώ να διακρίνω γύρω μου είναι τεράστιες εκτάσεις από σκοτάδι.
Τα πόδια μου είναι βουτηγμένα σε ένα διάφανο υγρό που μοιάζει κάπως με νερό.
Προσπαθώ να κινηθώ ώστε να κοιτάξω γύρω μου αλλά το σώμα μου έχει μαρμαρώσει προς μια απροσδιόριστη κατεύθυνση.
Μένω να κοιτάζω αυτό το απέραντο κενό μέχρι που αισθάνομαι την στάθμη του νερού που μέχρι πριν από μερικά δευτερόλεπτα έφτανε μέχρι τους αστραγάλους μου να ανεβαίνει σιγά σιγά σταματώντας στα γόνατα μου, σαν να είναι το νερό αυτό που με κρατά ακίνητη.
Προσπαθώ να μιλήσω αλλά κι αυτό μου φαίνεται αδύνατο.
Δεν μπορώ καν να μετακινήσω το βλέμμα μου.
«Ξέχασες κι όλας;» ακούγεται μια "θολή" κατά κάποιον τρόπο φωνή από μια απροσδιόριστη κατεύθυνση.
Μια σειρήνα ξεκινάει να ακούγεται με έναν ανατριχιαστικό τρόπο, κάνοντας τα αυτιά μου να πονέσουν.
Αισθάνομαι την στάθμη του νερού να ανεβαίνει ελάχιστα εκατοστά ακόμη και να σταματάει ξανά.
Αισθάνομαι ένα περίεργο βάρος να απελευθερώνει τον λαιμό μου σαν να μου δίνει την δυνατότητα να μιλήσω.
«Φιν!» είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό.
«Έδεσες την μοίρα σου μαζί του. Δεν ήξερες με ποιον είχες να κάνεις. Έπρεπε να παραμείνεις πλάι μου» η ίδια φωνή με προηγούμενος ακούγεται ξανά, αλλά αυτήν την φορά από πιο κοντά.
Ξαφνικά μπορώ να ξεχωρίσω μια ανθρώπινη αντρική φιγούρα να πλησιάζει προς το μέρος μου με βαριά και αργά βήματα. Το σωματότυπο του μου μοιάζει γνωστό, ως που καταλαβαίνω σε ποιον ανοίκει.
«Σάιμον;» ρωτάω μην πιστεύοντας στα μάτια μου. Το ανάστημα του μοιάζει ψηλότερο από την προηγούμενη φορά που τον είδα για κάποιον λόγο, και η λευκή του μπλούζα έχει έναν κόκκινο λεκέ πάνω από το αριστερό του στήθος. Μοιάζει σαν να είναι συντετριμμένος ψυχολογικά, και σαν να έχει να πλυθεί μέρες.
«Έχεις ιδέα y/n πόσα πράγματα με αναγκασες να κάνω; Έχεις ιδέα τι θύελλες ξεσήκωσες;» λέει ξανά με τον τόνο της φωνής του να παραμένει το ίδιο τρομακτικός και σταθερός.
Όσο άκαρδο και σκληρό ακούγεται, δεν θέλω ούτε καν να τον φαντάζομαι αυτόν τον άνθρωπο έπειτα από όσα έγιναν.
«Που είναι ο Φιν;» ρωτάω ανήσυχα.
Ο Σάιμον σταματάει να περπατάει και στέκεται να με κοιτάζει μερικά μέτρα μακριά μου.
«Δεν μπορεί να είναι εκείνος πάντα εδώ για εσένα. Και σε ρωτάω: διαλέγεις εκείνον ή εμένα;» λέει ξανά και τον κοιτάζω σοκαρισμένη. Θέλω απλά να εξαφανιστεί αυτήν την στιγμή από μπροστά μου.
«Τι θέλεις, Σάιμον;» ξαφνικά οι σειρήνες σταματούν.
«Θέλω αυτό που μου ανοίκει. Τώρα απάντησε μου: εμένα ή εκείνον;»
«Τι είναι αυτό που σου ανοίκει, Σάιμον; Για ποιον λόγο μου το κάνεις αυτό;»
«Εσύ μου ανήκεις! Και θα κάνω τα πάντα για να το αποδεχτείς. Απάντα όμως στην ηλίθια ερώτηση!»
«Άι γαμήσου, Σάιμον! Δεν ανήκω σε κανέναν! Κι αν ποτέ μου άνηκα σε κάποιον, αυτός θα ήταν ο Φιν»
«Δεν θα τολμήσεις να μου ξαναμιλήσεις έτσι!» ουρλιάζει και η στάθμη του νερού ανεβαίνει ξανά. Αυτήν την φορά για σχεδόν δεκαπέντε εκατοστά.
«Δεν σε φοβάμαι!» δηλώνω προσπαθώντας να φανώ πιο δυναμική από ότι είμαι.
«Δεν έχεις ιδέα που μπλέκεις! Έπρεπε να ήσουν μαζί μου. Έπρεπε να περπατούσα κι εγώ σαν άνθρωπος αυτήν την στιγμή κι όχι να ήμουν εδώ!»
«Είσαι άξιος της μοίρας σου»
«Αν αυτή είναι η άποψη σου, να ξέρεις πως θα τα πούμε πολύ σύντομα» λέει και ένα διαβολικό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπο του.
Δίχως προειδοποίηση, το νερό ξεκινάει να ανεβαίνει γρήγορα προς το κεφάλι μου χωρίς εγώ να μπορώ να κάνω καμιά κίνηση για να το αποφύγω.
Η στάθμη του φτάνει μέχρι την μύτη μου εμποδίζοντας με από το να αναπνεύσω.
Τα λόγια του Σάιμον ακούγονται ξανά στον νου μου και επαναλαμβάνονται συνεχώς.
«Θα τα ξαναπούμε»
«Θα τα ξαναπούμε»
«Πολύ σύντομα»
Ανοίγω απότομα τα μάτια μου σχεδόν πετάγομαι όρθια.
Συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι ακόμη στο αεροπλάνο και πηγαίνω προς την Ελλάδα.
Κοιτάζω δίπλα μου, αλλά ο Φιν δεν είναι εδώ.
Αισθάνομαι τον πανικό να με καταβάλει μέχρι που εντοπίζω το παγωμένο βλέμμα ενός ηλικιωμένου άντρα να με κοιτάζει με έναν ανεξήγητα περίεργο τρόπο, χωρίς καν όμως να του έχω δώσει λόγο για να το κάνει αυτό.
Αν όμως έχει εκείνος λόγο;