Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να σταματήσω να κλαίω στην ιδέα πως ο Φιν είναι νεκρός. Πώς ο Έντι τον σκότωσε.
Απλά δεν γίνεται να είναι νεκρός.
Η πόρτα του δωματίου ανοίγει τρομάζοντας με.
«Μπα, μπα, μπα. Βαρέθηκα να σε ακούω να κλαίς για τον γκόμενο σου» λέει ο Έντι καθώς μπαίνει στο δωμάτιο και τον κοιτάω με μίσος.
«Γιατί τον σκότωσες;!»
«Υπάρχουν τόσα πολλά που δεν γνωρίζεις για εκείνον»
«Μην μιλάς, άσε με ήσυχη!» απαιτώ.
«Όχι, αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα για τον Φιν»
«Δεν θέλω να μάθω τίποτα! Τον αγάπησα!»
«Αυτός ο τύπος ποτέ του δεν ήταν νορμάλ. Τον ξέρω πόσα χρόνια αλλά ποτέ του δεν ήταν φυσιολογικός»
«Σε παρακαλώ, άσε με μόνη μου»
«Θυμάμαι μια μέρα που τον άκουσα να μιλάει στον εαυτό του, ή τουλάχιστον έτσι νόμισα πως έκανε γιατί όσο το ξανασκέφτομαι ήταν ακριβώς σαν να μιλούσε με κάποιον»
«Δεν με νοιάζει»
«Όπως αγαπάς, απλά πρέπει κάποια στιγμή να μάθεις ποιος ήταν ο Φιν Γούλφχαρντ. Αυτός που αγάπησες»
«Άι γαμήσου!» του φωνάζω και προσπαθώ να τον χτυπήσω. Δεν τα καταφέρνω όμως και ως αποτέλεσμα με χτυπάει με τόσο δύναμη στο πρόσωπο που ζαλίζομαι.
Δεν με νοιάζει όμως.
Φεύγει από το δωμάτιο και κλειδώνει την πόρτα.
Οι λυγμοί μου είναι η μοναδική μουσική που στολίζει την μονότονη ατμόσφαιρα του "κελιού" που βρίσκομαι. Αυτή είναι η χειρότερη φυλακή που θα μπορούσα να βρεθώ στο κελί της. Η φυλακή του να έχει φύγει από κοντά σου ο άνθρωπος που η ζωή σου δέθηκε μαζί του και εσύ να είσαι αναγκασμένη να κάθεσαι με δεμένα τα χέρια μόνο και μόνο επειδή κάποιος άλλος παίρνει με την βία τον έλεγχο της ζωής σου.
Αν υπήρχε κάποιος εδώ πέρα να με ρωτήσει τι θα άλλαζα από την σημερινή ημέρα, αυτό θα ήταν το εξής: εκείνη την στιγμή που ο Φιν μας πήγε στην πίσω αυλή του σχολείου για να το σκάσουμε χωρίς να μας καταλάβουν. Εκείνην την στιγμή θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω, να σταθώ απέναντι του και να του πω το ποσό τον αγάπησα μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα.
«Σε αγαπώ, Φιν. Είσαι ο άνθρωπος που με έκανε να ερωτευτώ τον εγωισμό και την επιμονή του. Ο άνθρωπος που με έκανε να γελάω ενώ κανονικά θα έπρεπε να κλαίω. Ο άνθρωπος που με ένα χαμόγελο μπορούσε να σβήσει όλα τα γκρίζα σύννεφα από τους ουρανούς των σκέψεων μου και να φέρει τα λαμπρότερα αστέρια στην θέση τους. Ο άνθρωπος που με ένα βλέμμα έσπερνε μέσα μου ολόκληρα άνθη από ελπίδα. Ο άνθρωπος που με έκανε να διαλέξω να γίνω φόνισσα για χάρη του και να την αλήθεια όσο το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ χαίρομαι που σκότωσα τον Σάιμον! Είσαι ο άνθρωπος που με έχει κάνει να ηρεμήσω μόνο και μόνο με μια μοναδική λέξη. Ερωτεύτηκα τον τρόπο με τον οποίο μπορούσες να βρεις ανόητες αφορμές για να με φιλήσεις. Ακόμη κι αν αυτές οι αφορμές ήταν ένα στοίχημα, ή για να αποφύγω μια κρίση πανικού. Και τι δεν θα έδινα για να ήσουν απέναντι μου αυτήν την στιγμή για να μου πεις πως είμαι ηλίθια που δεν σου είπα από την αρχή το πόσο σε ερωτεύτηκα. Θα έκανα τα πάντα για μια ακόμη στιγμή μαζί σου» λέω κλαίγοντας. Ξέρω πως φυσικά και δεν με ακούει αυτήν την στιγμή αλλά έπρεπε να τα βγάλω όλα αυτά από μέσα μου.
«Σε αγαπώ» επαναλαμβάνω κλαίγοντας.
Αισθάνομαι ένα τεράστιο κενό στο στήθος μου σαν να μην υπάρχει πια κάποιος λόγος για να παραμένω στην ζωή.
Σηκώνομαι όρθια και πηγαίνω προς τον κενό τοίχο. Αρχίζω να ξεσπώ πάνω του χτυπώντας τον με γροθιές που αρχίζουν να ματώνουν.
Αλλά δεν νιώθω πόνο.
Ή τουλάχιστον δεν νιώθω σωματικό πόνο, παρά μόνο ψυχικό.
«Y/n» ακούω μια φωνή να μου ψιθυρίζει από μακριά αλλά αρχικά δεν καταλαβαίνω από ποιον προέρχεται.
«Y/n» επαναλαμβάνει και πλέον είμαι σίγουρη πως έχω τρελαθεί από την θλίψη μου. Δεν μπορώ όμως να αγνοήσω αυτήν την απειροελάχιστη πιθανότητα η φωνή να είναι αληθινή.
«Φιν;» λέω με τον τόνο της φωνής μου να κάνει φανερό το ότι κλαίω. Κοιτάω γύρω μου μπερδεμένη και τότε το βλέπω.
Στο κάτω μέρος του τοίχου πίσω μου υπάρχει ένα μικρό άνοιγμα σαν μια τρύπα, κι ένα χέρι προσπαθεί να έρθει προς την δική μου πλευρά του δωματίου.
«Είσαι εντάξει;» επαναλαμβάνει η φωνή του με ανησυχία.
Μα... Δεν μπορεί να είναι αυτός...
«Φιν, εσύ είσαι;» λέω και πηγαίνω προς το άνοιγμα.
«Εγώ είμαι»
Είναι ζωντανός. Είναι ζωντανός!
Αρχίζω να κλαίω από ανακούφιση και πηγαίνω μπροστά από το άνοιγμα.
«Φιν είσαι εντάξει; Είσαι τραυματισμένος;» λέω και πιάνω το χέρι του που εξέχει από το άνοιγμα.
«Ναι, μην ανησυχείς. Έχεις χτυπήσει; Σε χτύπησε αυτός;»
«Όχι, είμαι εντάξει. Φιν, τι θα κάνουμε τώρα; Μας έχει εδώ κλεισμένους και δεν ξέρω καν τι θέλει από εμάς»
«Σου υπόσχομαι πως αύριο τέτοια ώρα θα ήμαστε στο σπίτι μας και θα κάνουμε ότι θέλεις. Το ορκίζομαι»
«Σε πυροβόλησε, Φιν. Πώς γίνεται να είσαι εντάξει;» ρωτάω αλλά του παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να απαντήσει.
«Θα σου εξηγήσω κάποια στιγμή, αλλά όχι τώρα. Έχω κλέψει το όπλο του Έντι από το βαν που μας έφερε μέχρι εδώ όταν εκείνος είχε γυρίσει στην παραλία για εσένα»
«Ήταν εδώ πριν λίγο, άκουσες όσα έλεγε;»
«Ήμουν λυπόθημος, τώρα μόλις συνήλθα» απαντάει και μου σφίγγει ακόμη πιο πολύ το χέρι.
«Έλεγε για εσένα, αλλά τα λόγια του ήταν πολύ περίεργα»
«Δηλαδή;»
«Έλεγε πως δεν έχω ιδέα ποιος στα αλήθεια είσαι και πως δεν είσαι φυσιολογικός, κάτι τέτοιο. Και είπε για μια φορά που σε άκουσε να μιλάς μόνος σου αλλά όσο το σκέφτεται πιστεύει πως μιλούσες αλήθεια με κάποιον»
«Μην τον πιστεύεις. Τα λέει μόνο κι μόνο για να σε μπερδέψει»
«Ναι, το ξέρω. Δεν έχω εμπιστοσύνη στα λόγια κάποιου σαν κι εκείνον»
«Ωραία. Λοιπόν, τώρα άκου τι θα κάνουμε: θα σου δώσω το όπλο του και θα περιμένεις να ξανάρθει στο δωμάτιο. Όταν έρθει άφησε τον να μιλήσει για λίγο και μετά πυροβόλησε τον, εντάξει y/n;»
«Ναι, θα το κάνω»
«Σε εμπιστεύομαι»
Μου λέει και τραβάει το χέρι μου από την δική του πλευρά. Αισθάνομαι τα χείλη του να φιλούν ελαφρά το πίσω μέρος της παλάμης μου και έπειτα το αφήνει. Το τραβάω ξανά μέχρι την μεριά μου και τότε ακούω την πόρτα πίσω μου να ανοίγει...