«Έχω τόσα χρόνια να το κάνω αυτό! Έχω ξεχάσει μέχρι και πως να σημαδέψω!» λέω αγανακτισμένη. Έχω πυροβολήσει σχεδόν δέκα φορές και δεν έχω πετύχει ούτε μία. Ούτε μία!
Ο Φιν μου πρότεινε να έρθουμε για σκοποβολή στο δάσος ώστε να μην γίνουμε αντιληπτοί από τον οποιονδήποτε κι όπως φαίνεται είχε δίκιο καθώς οπουδήποτε αλλού πιθανότατα θα μας καταλάβαιναν.
«Χαλάρωσε, κούκλα. Θα τα καταφέρεις σιγά σιγά. Θέλεις μήπως να σε βοηθήσω;» προσπαθεί να με κάνει να ηρεμήσω. Μου είναι όμως σχεδόν αδύνατο να το κάνω αυτό από την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου πριν από μερικά χρόνια που μπορούσα να πετύχω ένα πακέτο από τσιγάρα σε απόσταση 48 μέτρων. Τώρα δεν μπορώ να πετύχω ούτε έναν κορμό δέντρου στα 27 μέτρα!
«Ναι, βοήθησε με» λέω και έρχεται δίπλα μου. Με κάνει να κρατήσω το όπλο και με τα δύο μου χέρια έχοντας το ένα δάκτυλο στην σκανδάλη. Περνάει το ένα του χέρι γύρω από τους ώμους μου φέρνοντας μας πιο κοντά. Αισθάνομαι το άρωμα του να με κατακλύζει. Πρέπει κάποια στιγμή να τον ρωτήσω τι κολόνια βάζει...
Βάζει το κεφάλι του ακριβώς δίπλα από το δικό μου με αποτέλεσμα το δεξί μου μάγουλο και το αριστερό δικό του να ακουμπούν. Ανατριχιάζω στην επαφή.
«Σημάδεψε προσεκτικά χωρίς να βιάζεσαι. Φρόντισε τα δύο μέταλλα που εξέχουν από το πάνω μέρος του όπλου σου να είναι ευθυγραμμισμένα με τον στόχο σου» λέει χαμηλόφωνα. Με το χέρι του σπρώχνει κάποιες τούφες από τα μαλλιά μου μακριά από το πρόσωπο μου για μπορώ να δω καλύτερα. Είμαστε υπερβολικά κοντά ώστε η επιρροή που μου ασκεί η παρουσία του να είναι προφανές σε εμένα.
«Προσπάθησε να αναπνέεις σταθερά κι αργά, άνοιξε ελαφρά τα πόδια σου όσο είναι το άνοιγμα των ώμων σου» λέει και υπακούω.
«Τώρα, όποτε είσαι έτοιμη πάτα την σκανδάλη» ψιθυρίζει στο αυτί μου και όλο μου το σώμα ανατριχιάζει.
Γιατί μπορεί να έχει τέτοια επίδραση πάνω μου η κάθε του κίνηση; Είναι πολύ ενοχλητικό αυτό...
Πατάω την σκανδάλη και ο εκκωφαντικός ήχος από τον πυροβολισμό ακούγεται σε όλο το δάσος. Η σφαίρα κατορθώνει επιτέλους να πετύχει τον κορμό του δέντρου και παίρνω μία βαθιά ανάσα ανακούφισης.
«Επιτέλους!» λέω ενθουσιασμένη και ο Φιν μου χαμογελάει. Έχει τόσο όμορφο χαμόγελο...
«Είδες που τα κατάφερες; Τελικά είμαι καλός δάσκαλος» μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι και γελάω.
«Και εγώ όμως είμαι καλή μαθήτρια, έτσι;»
«Δεν ξέρω, η εξέταση δεν έχει τελειώσει ακόμη» λέει και με το κεφάλι του μου δείχνει ένα δέντρο που είναι περίπου 30 μέτρα μακριά μας. Το σημαδεύω τηρώντας κατά γράμμα όλες τις συμβουλές του Φιν και το πυροβολώ. Η σφαίρα καταλήγει στην άκρη του κορμού. Τουλάχιστον όμως δεν αστόχησα εντελώς.
«18 στα 20, κούκλα. Μπορείς και καλύτερα» τον ακούω να γελάει ελαφρά.
«Είσαι πολύ αυστηρός μαζί μου» λέω και γελάει.
«Μπορώ να γίνω και περισσότερο αυστηρός από ότι είμαι»
«Να μου λείπει»
«Έλα, μην σταματάς τώρα. Ρίξε ξανά και ξανά μέχρι να μπορείς να πετυχαίνεις 3 συνεχόμενες στο ίδιο σημείο» λέει και γνέφω.
Ακούω έναν πυροβολισμό που δεν έρχεται από το δικό μου όπλο. Κοιτάω προς το μέρος του Φιν και βλέπω πως εκείνος πυροβόλησε τον στόχο μου πριν από εμένα. Και το πέτυχε και στην μέση!
«Είσαι καλός, τελικά» παραδέχομαι.
«Κάνω σχεδόν κάθε μέρα σκοποβολή, κούκλα. Είναι λογικό να είμαι καλός σε αυτό»
«Ναι, έχεις δίκιο»
Σημαδεύω το δέντρο που εκείνος κατάφερε να πετύχει αλλά πριν προλάβω να ρίξω αισθάνομαι το χέρι του στον ώμο μου να με σταματάει.
«Μην είσαι τόσο σφιγμένη, προσπάθησε να ανασαίνεις αργά και σταθερά. Χαλάρωσε τους ώμους σου και ρίξε» λέει βάζοντας και τα δύο του χέρια στους ώμους μου για να σιγουρευτεί ότι είναι χαλαροί.
Πιέζω την σκανδάλη και η σφαίρα μου καταφέρνει να πετύχει τον κορμό του δέντρου με σχεδόν ίδια επιτυχία όπως εκείνη του Φιν.
«Είδες; Μπορεί να φαίνεται σαν μια ασήμαντη λεπτομέρεια αυτό που σου είπα, αλλά είναι ικανό να σου στερήσει μια επιτυχημένη βολή» εξηγεί και γνέφω.
«Πότε αγόρασες το πρώτο σου όπλο;» ρωτάω από περιέργεια.
«Όταν ήμουν 10 είχα βρει μια σακούλα σκουπιδιών έξω από το σπίτι ενός γείτονα. Μου φάνηκε τόσο περίεργο που ήταν παρατημένη εκεί για κάποιον λόγο και θέλησα να την ανοίξω για να δω τι έχει μέσα της. Ήταν μονάχα ένα απειλητικό σημείωμα με ένα άδειο πιστόλι. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν να πάρω το όπλο, κι αυτό έκανα. Μετά από περίπου 6 χρόνια γνώρισα τον Μαξ και τον Έντι. Αυτοί οι δύο είχαν διάφορες γνωριμίες με μαυραγορίτες και με βοήθησαν να βρω σφαίρες για το όπλο. Είναι όμως μαλακία, γιατί αν είχα άδεια για όπλο θα μπορούσα να αγοράζω σφαίρες από νόμιμο οπλοπωλείο με 1€ ενώ τώρα αγοράζω παράνομα 5€ την σφαίρα»
«Δηλαδή κάθε φορά που αστοχώ θα είναι σαν να χάνω 5€;» λέω για πλάκα και γελάει.
«Ναι, έτσι ακριβώς. Για αυτό να μην αστοχείς ποτέ. Η σακούλα που σου έδωσα πριν έχει μέσα 200 σφαίρες, που σημαίνει ότι έχει 1.000€»
«Ουάου, είναι πραγματικά πολλά τα λεφτά» παραδέχομαι.
«Ναι, τώρα όμως έχεις πυροβολήσει με τις 13 από αυτές, οπότε έχουν μείνει 935€»
«Είσαι μαθηματική ιδιοφυΐα ή κάτι τέτοιο;» ρωτάω παραξενεμένη από το χρονικό διάστημα που του πήρε για να υπολογίσει τις τιμές.
«Είναι απλά μαθηματικά, κούκλα. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει μια απλή πράξη» απαντάει σχετικά αδιάφορα.
Μετά από μισή ώρα έχω χρησιμοποιήσει σχεδόν 60 από τις υπόλοιπες σφαίρες και οι 55 από αυτές είναι επιτυχημένα χρησιμοποιημένες. Είμαστε στο αυτοκίνητο του Φιν και επιστρέφουμε στο διαμέρισμα του. Αυτήν την φορά τον άφησα να οδηγήσει παρόλο που είναι τραυματισμένος.
«Θέλεις να ερχόμαστε πιο συχνά εδώ;» με ρωτάει.
«Ναι, μου αρέσει πολύ εδώ»
«Πως κι έτσι;»
«Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω... Είναι σαν να με γοητεύει η ομορφιά της φύσης» απαντάω.
«Α, τώρα που το θυμήθηκα... Θυμάσαι που μου είχες πει ότι είχες ένα πρόβλημα με το στομάχι σου; Νομίζω μου το είπες όταν.. ξεκινήσαμε με το στοίχημα. Είσαι καλύτερα;» λέει κάνοντας με να θυμηθώ πως εκείνη την ημέρα πήγα μέχρι και σε ψυχολόγο για να μου πει τι έχω.
Τα λόγια της επανέρχονται στην σκέψη μου. Μπορεί στα αλήθεια να είμαι ερωτευμένη με κάποιον; Αν θυμάμαι καλά, με ρωτούσε διάφορες λεπτομέρειες για τον Φιν και τι σχέσεις έχω μαζί του.
Υπάρχει περίπτωση να είμαι ερωτευμένη με τον Φιν;;;
«Ναι, η αλήθεια είναι πως έχει αρκετές ημέρες να με πιάσει ξανά»
«Πήγες και σε γιατρό;»
«Ναι... Αλλά μου είπε πως είναι επειδή αγχόνομαι. Τίποτα το ιδιαίτερο» λέω ψέματα. Για να είμαι ειλικρινής με πιάνει σχεδόν κάθε φορά που βρίσκομαι δίπλα του. Και μάλιστα τόσο συχνά που το έχω συνηθίσει.
«Είσαι σίγουρη;»
«Ναι, γιατί όχι;»
«Εγώ ξέρω πως αυτό το φτερούγισμα το αισθάνεται κάποιος που είναι ερωτευμένος» λέει και αισθάνομαι τα γόνατα μου να κόβονται. Τώρα τι να του πω; Ότι υπάρχει μια τόσο δα μικρή πιθανότητα να είμαι τσιμπημένη μαζί του;
«Δεν είμαι ερωτευμένη με κανέναν»
«Μου είχες πει πως αυτό σε πιάνει όταν είναι μαζί σου ο Χένρι, ή κάτι τέτοιο»
«Ο Χένρι; Θέλεις να πεις πως είμαι ερωτευμένη μαζί του;»
«Ίσως...» απαντάει και γελάω δυνατά. Ερωτευμένη με τον Χένρι; Ελπίζω να το λέει για πλάκα. Όπως φαίνεται όμως δεν το λέει για πλάκα αφού είμαι η μόνη που γελάει. Το αυτοκίνητο σταματάει σε κόκκινο φανάρι.
«Πως είναι δυνατόν να πιστεύεις κάτι τέτοιο; Δεν τον συμπαθώ καν»
«Αλήθεια;»
«Μα φυσικά και ναι» απαντάω και γυρνάει να με κοιτάξει. Τα μάτια του γυαλίζουν και το βλέμμα του μαγνητίζει το δικό μου. Τα μαλλιά του σκεπάζουν ένα μικρό μέρος από το μέτωπο του. Βάζω στοίχημα πως αυτή τη στιγμή τον κοιτάω σαν χαζή.
«Και τότε με ποιόν είσαι ερωτευμένη;» ρωτάει. Οι λέξεις βγαίνουν από τα χείλη του σαν το πιο απαλό χάδι.
Και μόνο τώρα μπορώ να καταλάβω ποια είναι η πραγματική απάντηση στην ερώτηση του.
Και δεν είναι "με κανέναν".
Η απάντηση που ταιριάζει με την δική μου αλήθεια είναι "Με εσένα".
«Με κανέναν. Δεν είμαι ερωτευμένη με κανέναν...»