«Y/n, από εδώ η μητέρα μου. Μαμά, από εδώ η y/n» ο Φιν μας συστήνει. Έχω μείνει έκπληκτη από αυτήν την απρόσμενη επίσκεψη, αλλά μου φαίνεται αρκετά συμπαθητική γυναίκα. Πιστεύω πως αξίζει να κάνω μια προσπάθεια για να την γνωρίσω.
«Γεια σας!» λέω χαρούμενη πλησιάζοντας προς το μέρος της και της δίνω το χέρι μου. Ανταποδίδει την χειραψία με ένα λαμπρό χαμόγελο.
«Γεια σου, κορίτσι μου. Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω» μου λέει ζεστά και φιλικά. Την συμπάθησα ήδη.
«Έχει συμβεί κάτι και ήρθες;» ρωτάει ο Φιν χωρίς όμως να φανεί απότομος.
«Όχι, παιδί μου. Απλά ήθελα να σε δω. Που να φανταζόμουν ότι θα γνώριζα κι ένα τόσο γλυκό κορίτσι» λέει ξανά κάνοντας το χαμόγελο μου να μεγαλώσει.
Αυτή η γυναίκα είναι σαν μια σκάλα που μας τραβάει μακριά από όλα αυτά που συνέβησαν.
«Ναι, αν και για να σου πω την αλήθεια... Μόλις επιστρέψαμε από το νοσοκομείο» της αποκαλύπτει.
«Σοβαρά; Γιατί τι έγινε;» ρωτάει εκείνη κοιτάζοντας μας και τους δύο προσεχτικά ψάχνοντας ίσως για κάποιο τραύμα που να απαντούσε στην ερώτηση της.
«Είχα ένα μικρό ατύχημα στο κομμωτήριο» της απαντάει και τον κοιτάω έκπληκτη. Αυτό βρήκε να πει;
«Τι είδους ατύχημα;» κάθεται στον καναπέ.
«Ο κουρέας που του ζήτησα να μου ξυρίσει κάποιες τούφες από τον σβέρκο έτυχε να γλιστρήσει με αποτέλεσμα η ξυριστική μηχανή να πέσει πίσω από τον λαιμό μου... Αλλά τώρα είμαι μια χαρά, χάρις στην y/n που πρόλαβε να με βοηθήσει» δικαιολογείται.
«Ευτυχώς ήταν μαζί σου» λέει εκείνη και σηκώνομαι όρθια πηγαίνοντας προς την κουζίνα. Αφού μένω πλέον εδώ θα πρέπει να είμαι ευγενική με τους επισκέπτες μας. Βάζω ένα ποτήρι με χλιαρό νερό και αφού επιστρέψω στο σαλόνι της το προσφέρω μαζί με ένα πιατάκι με ένα κομμάτι κέικ. Με ευχαριστεί κι έπειτα κάνει μια ερώτηση που αισθάνθηκα σαν να με χτύπησε κατακέφαλα:
«Και, πόσο καιρό είστε ζευγάρι;»
Για κάποιον λόγο αισθάνομαι την ανάγκη να ξεροκαταπιώ και μπορώ να παρατηρήσω το δέρμα του Φιν να χλωμιάζει ακόμα περισσότερο.
«Δεν είμαστε ζευγάρι, απλά φίλοι» εξηγώ ευγενικά και μας κοιτάει έκπληκτη. Γιατί όλοι όσοι συναντάμε νομίζουν ότι τα έχουμε;; Τόσο σπάνιο είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι να θέλουν να είναι φίλοι;;
«Ωχ, συγνώμη δεν ήθελα να σας φέρω σε δύσκολη θέση. Απλά το υπέθεσα» χαμογελάει αμήχανα.
«Δεν πειράζει καθόλου, έτσι κι αλλιώς όποιος μας βλέπει αυτό πιστεύει για κάποιον λόγο» λέει κι ο Φιν κοιτάζοντας προς εμένα αμήχανα.
«Ναι, είναι αλήθεια» συμφωνώ μαζί του. Η κατάσταση για κάποιον λόγο εξελίχθηκε πολύ αμήχανα χωρίς καν να υπάρχει προφανές αιτία.
«Μην με παρεξηγήσετε, αλλά φαίνεστε πολύ ταιριαστοί» λέει εκείνη αλλά φαίνεται να το μετανιώνει καθώς πιθανότατα κατάλαβε ότι εγώ κι ο Φιν δεν θα θέλαμε να επεκταθεί αυτή η συζήτηση.
«Κι εσείς μένετε εδώ πέρα, στην πόλη;» την ρωτάω προσπαθώντας να αλλάξω θέμα.
«Μερικά χιλιόμετρα έξω από την πόλη αλλά όχι πολύ μακριά» απαντάει και γνέφω. «Στο σχολείο γνωριστήκατε;»
«Ναι, η y/n είναι καινούργια είναι καινούργια στην πόλη και χρειαζόταν έναν προσωπικό ξεναγό» απαντάει πρώτος ο Φιν και η μητέρα του χαχανίζει ελαφρά. Παρατηρώ τα ζυγωματικά και τις γωνίες των προσώπων τους και συνειδητοποιώ πως μοιάζουν αρκετά.
«Τηλέφωνο είναι αυτό που ακούγεται;» ρωτάει η μητέρα του Φιν όταν το κινητό μου χτυπάει μέσα από το δωμάτιο.
«Με συγχωρείται για ένα λεπτό. Είναι το τηλέφωνο μου» λέω και πηγαίνω στο δωμάτιο από όπου ακούγεται η συσκευή μου.
Ο αριθμός που εμφανίζεται στην οθόνη είναι άγνωστος.
Ποιος μπορεί να είναι και τι στο καλό θέλει τώρα;.
«Παρακαλώ;» λέω καθώς το σηκώνω.
«Y/n, τι ηλιθιότητες είναι αυτές που κάνεις;» η φωνή του πατέρα μου φωνάζει από το ακουστικό.
Είχα τόσο πολύ καιρό να του μιλήσω... Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι θα τσακωθώ και μαζί του.
«Γεια σου κι εσένα, μπαμπά» λέω ειρωνικά.
«Γιατί δεν είσαι σπίτι σου;» ρωτάει και προσπαθώ να καταλάβω αν εννοεί το σπίτι που έχω στην πόλη ή το πατρικό μου.
«Σπίτι μου είμαι»
«Όχι, εγώ είμαι στο σπίτι σου και κανένα αμάξι δεν είναι παρκαρισμένο απ'έξω και ούτε ακούστηκε τίποτα από μέσα όσο σε έπαιρνα τηλέφωνο. Σε ποιον τα πουλάς αυτά;»
Γαμώ την τύχη μου!
«Πρέπει να κλείσω, μπαμπά. Δεν θέλω να κάνω μια τέτοια συζήτηση μαζί σου» λέω ειλικρινά αλλά πριν προλάβω να κλείσω το τηλέφωνο ακούγεται ξανά η φωνή του.
«Με τον αλήτη που τα χεις μπλέξει είσαι πάλι; Μου τα έλεγε η μάνα σου και δεν την πίστευα!» φωνάζει μιλώντας κι αυτός για τον Φιν.
Γιατί δεν μπορώ ποτέ πλέον να μιλήσω με έναν άνθρωπο χωρίς εκείνος να μου μιλήσει για τον Φιν;
«Δεν σε αφορά αυτό πλέον, σε έναν μήνα γίνομαι 18 και δεν θα έχεις κανένα δικαίωμα να μου λες τι να κάνω»
«Σε έναν μήνα θα το κάνω αυτό. Τώρα είσαι 17 και ανήλικη» συνεχίζει αλλά κλείνω το τηλέφωνο χωρίς να πω άλλη κουβέντα μαζί του.
Του το έκλεισα τόσο απότομα για δύο μονάχα λόγους: αρχικά δεν θέλω να με κάνει να νιώσω τύψεις που έφυγα τόσο νωρίς από το πατρικό μου σπίτι, και δεύτερον δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να με ακούσει η μητέρα του Φιν να τσακώνομαι με τον πατέρα μου.
Κάθομαι για μερικά λεπτά στο κρεβάτι μονό κι μόνο για να ηρεμήσω και να μην επιστρέψω στο σαλόνι ταραγμένη.
Είπε πως είναι στο σπίτι μου. Από ότι θυμάμαι, η μητέρα μου είχε ένα εναλλακτικό ζευγάρι κλειδιά για κάθε περίπτωση που θα τα χρειαζόταν για να μπει στο σπίτι μου. Λογικά ο πατέρας μου της πήρε αυτά τα κλειδιά.
Αμάν πια όμως κι αυτή η μάνα μου! Μακάρι να μην το έκανε τόσο μεγάλο θέμα η Σεσίλια ότι εξαφάνησα εγώ τον γιο της κι τώρα όλα θα μπορούσαν να είναι τέλεια και συνηθισμένα. Όσο συνηθισμένα μπορεί να είναι δηλαδή μετά από έναν φόνο σαν αυτόν του Σάιμον.
Σηκώνομαι όρθια επιτέλους και πηγαίνω ξανά στο σαλόνι. Βλέπω τον Φιν και την μητέρα του να κάθονται ακριβώς στις ίδιες θέσεις που ήταν και πριν εγώ φύγω.
Μετά από ένα ευχάριστο μισάωρο συζήτησης δυστυχώς η κυρία Έβελιν έχει ήδη φύγει.
«Πολύ συμπαθητική η μητέρα σου, να της πεις να ξανάρθει» λέω χαρούμενα στον Φιν και γνέφει κι εκείνος έχοντας παρόμοια διάθεση.
«Ναι, θα της πω να κανονίσουμε.... Έχεις δουλειά σήμερα;» με ρωτάει.
«Όχι, δεν έχω κανονίσει κάτι. Γιατί ρωτάς;»
«Έλεγα μήπως πηγαίναμε για εκείνο το μάθημα σκοποβολής που λέγαμε τις προάλλες»
«Ναι, τέλεια ιδέα!»
«Ωραία πήγαινε ετοιμάσου για να φύγουμε» λέει και πηγαίνω να αλλάξω ρούχα.
Υπέροχα! Αυτή είναι μια εξαιρετική ευκαιρία για να ξεχαστώ από όλα αυτά που μας συμβαίνουν.
Πηγαίνω να αλλάξω μπλούζα, αλλά έπειτα θυμάμαι πως δεν φοράω σουτιέν και αποφασίζω πως το να παραμείνω με το φούτερ του Φιν είναι η καλύτερη λύση αφού δεν θέλω να φαίνεται προκλητικά το στήθος μου..
Βγάζω την αθλητική φόρμα που φοράω και την αντικαθηστώ με ένα απλό καφετί κολάν. Χτενίζω τα μαλλιά μου βιαστικά και είμαι έτοιμη.
Βρίσκω το δερμάτινο βαλιτσάκι με το όπλο που μου χάρισε ο Φιν και πηγαίνω στο σαλόνι για να φύγουμε.
Ίσως να είμαι υπερβολικά αγενείς κάποιες φορές απέναντι στον Φιν, αλλά μα την αλήθεια δεν μπορώ να ελέγξω την συμπεριφορά μου όταν τον έχω απέναντι μου.
Είναι τόσο πολύ περίεργο αυτό...
Πηγαίνω στο σαλόνι και τον βλέπω να με περιμένει δίπλα από την κεντρική είσοδο του σπιτιού. Μόλις με βλέπει μου δίνει μια υφασμάτινη μαύρη βαριά σακούλα.
«Τι είναι αυτό;» λέω παίρνοντας την σακούλα στα χέρια μου.
«Σφαίρες, κούκλα. Τι ήθελες να βάλεις στο όπλο για να ρίξεις; Πέτρες;» λέει για πλάκα και γελάω.
«Φύγαμε;
«Πάμε»