ვიჯექი სადღაც სახლის გარეთ და სიგარას ვაბოლებდი.
სხეულში ბუღი ამდიოდა, არც დილის გრილი ნიავი შვებას მაპოვნინებდა,
არადა თხელი შორტების ამარა ვიჯექი გარეთ და ჩემ წინ დალაგებულ სახლებს ვუყურებდი. გარემოება აპრილივით ნაზი იყო, რომ გაგაცივებდათ და თან გაგათბობდათ, ტანზე ტაო რომ დაგაყრიდათ, მაგრამ სხეულში ქაოსის მეტს ვერაფერს ვგრძნობდი. ვცლიდი ერთმანეთში ღერებს და თეჰიონის გამოჩენას ველოდებოდი, მაგრამ ხელთ სულ სხვა ვიღაც მხვდა და გაკვირვებულმა წამოვდექი.
სახლის ბილიკზე ჩემთვის უცნობი მამაკაცი იდგა.
-რით შემიძლია დაგეხმაროთ? _ ვკითხე, თუმცა პასუხად სრულიად სხვა რამ მივიღე:
-შენ ვინ ხარ?
-მე ვინ ვარ? თუ შენ თვითონ ვინ ხარ?
-არა, შენ ვინ ხარ? რას აკეთებ თეჰიონის სახლში?
-ჩვენ რა, სიტყვებით ვთამაშობთ? ან რაებს მეუბნები ძმაო, საიდან იცნობ თეჰიონს? _ ვიდექი მის წინ და კითხვებზე პასუხს მოვითხოვდი, თუმცაღა, მხოლოდ ქარის შრიალიღა ჩამჩურჩულებდა ყურში. ისიც უცნაურად უშნოდ მიყურებდა. თვალებიდან მატლები მოცოცავდნენ რომ შევეჭამე და ფრჩხილებში ჩამძვრალიყვნენ მერე.
კიდევ ათასი უბედურება დაუცოცავდა სახეზე, თუმცა ვერ ვუყურებდი, გული მერეოდა.
ალბათ გავგიჟდი, თორემ მსგავსი რამ შესაძლებელია?
მეთქი, რა მოვწიე ასეთი..
-ბატონი ტკივილი.
თეჰიონს დაბადებიდან თან ვსდევ.
-ფარული კამერაა?
-არა, არც იმდენად ცნობილი ვარ.
-თეჰიონს რატომ მოაკითხე?
-მისი ჯანმრთელობით ვარ დაინტერესებული. _ არ მჯეროდა ამ უაზრო ლაქლაქის, რა.
-ის შესანიშნავადაა.
-კარგი, მაშინ წავალ.
-კარგი, მაშინ წადი. _ ავირიე როგორღაც, თუმცა მალევე დავლაგდი. ვიყურებოდი წინ და მის მიმავალ სხეულს თვალს არ ვაშორებდი. მართლა მიდიოდა. კიდევ კარგი აქ საუბარი არ გამიბა თორემ, მაგის თავი არ მქონდა.
ჯიბიდან ბოლო ღერი ამოვაძრე და გავაბოლე მანამ, სანამ სახლში შევიდოდი თეჰიონთან, მერე გვერდით მივუწვებოდი და ვნებიანი კავშირი გაგვაერთიანებდა, აპრილივით სიცხე და სიცივე ერთმანეთს შეებრძოლებოდა. ადუღდებოდა ემოციები, მაგრამ გამკლავება თან გვახლდა გვერდით..
მერე ყველაფერი სისრულეში მივიყვანე. მივედი, მივუწექი, ღაწვებზე ფუტკარივით დავეკონე და მანამ ვკოცნე, სანამ სხეულზე შემოვლა არ დავასრულე. ისე ჩანდა თითქოს მისით ვიკვებებოდი, ვსაზრობდი, სისხლს ვუწოვდი, ვეალერსებოდი იქ, სადაც ჩემს ხელებს და გულს მოესურვებოდა, მივყვებოდი სურვილებს და არცერთი დაწყევლილი წამით არ ვაქცევდი ყურადღებას ჩემში ამოტრიალებულ, უცნაურ ხედვას. მგონი დაბოლილი ვიყავი და რაღაც სხვა მოვწიე.. მეთქი, ღმერთო, ყველა სიკეთესთან ერთად ამას მაცდევინებ? მაგრამ არ გავუნაწყენდი, გავაგრძელე ჩემი მოქმედებები და სიამოვნების ალში გავეხვიე.
-მგონი შენი მარიხუანა მოვწიე _ სიცილით ჩავჩურჩულე გაღვიძებულ თეჰიონს და მლაშე ბაგეებს დავეკონე _ სიგარის კოლოფში რა ჯანდაბად ინახავ? თან ერთი კი არა, რამდენიმე ღერი გადავირტყი.
-როგორ ვერ განასხვავე?
-ხმა აღარ ამოიღო ამაზე! არა უშავს, რაცაა. ახლა კი მოდი ჩემთან.
მკლავებს დავაფრინდი, გულ-მკერდზე გადავიკარი, მარწუხებივით შემოვავლე ხელები და ჩემს სულში ჩავუშვი, სხეულები გავაერთიანეთ თითქმის, ვშვით სიყვარულზე უფრო მაღალი რამ, მაგრამ თეჰიონი, ეს ჯიუტი ბიჭი არაფრის დიდებით არ მაქცევდა ყურადღებას, ყოველ მოცემულ შანსზე ხელიდან მისხლტებოდა და გამირბოდა. მერე დავიჭირე და ვკითხე:
-რა გჭირს, თეჰიონ? რატომ იქცევი ასე?
-ჯონგუკ, ახლა არა, გთხოვ, საკუთარ თავს ვერ აკონტროლებ. მერე, ძვირფასო, ნუ მეწინააღმდეგები.
-საიდან მოიტანე მსგავსი სისულელე? _ უსასროლო ძალის და ბრაზის მოზღვავება ვიგრძენი, ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზით, ამიტომ თეჰიონს არცერთი ნაკვთს გაქანების უფლებას არ ვაძლევდი. ღმერთო, არ მსურდა ასე. _ თავს მშვენივრად ვგრძნობ. ან ახლავე დამემორჩილები ან ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ, იცოდე.
დავინახე როგორ შეცბა, მაგრამ ეცადა წინააღმდეგობა მსუბუქად გაეწია.
-ჯონგუკ, ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ ხარ, თან დიდი დოზით.
ხელი გამიშვი, არ მსურს ახლა არავითარი სექსი და შენი კოცნები!
ცივი შხაპი მიიღე და გამოფხიზლდი, თორემ რასაც გავაკეთებ არ მოგეწონება.
მოსმენილისგან გაკვირვებულმა ხელები მოვასლაბე, ამით ისარგებლა და ხელებიდან ისე დამისხლტა, გააზრებაც ვერ მოვასწარი, მაგრამ მთელი ჩემი ძალებით ვცდილობდი ნერვები მომეთოკა, გეფიცებით, მართლა ვცდილობდი, მაგრამ არ გამომდიოდა.
-შენ რა, მემუქრები? _ გავძახე ჩუმად მიმავალს.
-რა?
-მემუქრები-მეთქი? _ ავდექი, სამყაროდან გავედი, სადღაც ჯანდაბის უფსკრულში გადავუშვი ჩემი გონება და სული, ჟინი და სიცოცხლე, მხოლოდ ის მრჩებოდა მემოქმედა დაბინდული სხეულით, რომლის არცერთი ქმედება მე არ მეკუთვნოდა.
არ მეკუთვნოდა თეჰიონის მიმართ გასროლილი ბინძური სიტყვები, მგონი აგრესიაც - სიძულვილი, შინაგანი მოთხოვნები, რომელთა დაკმაყოფილებაც რაღაც ხარჯად დამიჯდა.
მერე თეჰიონის სხეული საწოლზე მივაგდე და ზემოდან მთელი ძალით დავაწექი.
-გემუქრები, კი! რადგან არ მინდა შენგან ასეთ დამოკიდებულებას ვგრძნობდე, მითუმეტეს ამ მდგომარეობაში! _ ხელებიდან წამოსული აგრესია, სახეზე მკაფიოდ აღმებეჭდა. შორიდან ვგრძნობდი, როგორ მოედინებოდა ჩემი ლოყიდან ბლანტი, თბილი სითხე და მე ეს საერთოდ არ მომწონდა.
-არ გინდოდა ალერსი და სითბო? _ პიჟამოს ღილები სხეულზევე შევაწყვიტე ერთიანად და ტანი მოვუშიშვლე, _ ხოდა ახლა რასაც მიიღებ, იმით დაკმაყოფილდი!
დილა თავისუფლებებში აღარ შედიოდა. სახლის კედლები ჩახრეწილი ხმის ბგერებს სამუდამოდ ინახავდნენ, თვალს აღარავინ ადევნებდა ჩვენს სხეულთა მჭიდრო კავშირს. სიმარტოვეში დარჩენილებმა თითქოს უფრო გავთამამდი, მჭიდროდ დავიჭირე ხელები - სივრცეში აფართხალებული და თითოეული აბრჭყვიალებული მიდამო დავუკოცნე, სისხლი ამოვუწოვე, ხელები მჭიდროდ მოვხვიე, რომ მისი მხრიდან წამოსული უარყოფა როგორმე გადამელახა. მერე ბიძგებსაც ვუმატე, იქამდე ვაწვებოდი სანამ სიამოვნებისგან არ გავიძურწე, ხრიალი კი, რომელიც არადა არ ჩერდებოდა როგორღაც ჩავკალი ტუჩების ძლიერი კავშირით.
-ჯონგუკ, არ გინდა.. გამიშვი..
-არა! ვერ გაგიშვებ, მომენდე, მე თავს კარგად ვგრძნობ, დამიჯერე!
-გთხოვ, ჯონგუკ, არ მინდა მტკიოდეს შენ გამო. არ მინდა ჩემზე ძალა გამოიყენო.. გთხოვ, გამიშვი, ვერ ვუძლებ, ცუდად ვარ, ჯონგუკ.. გამიშვი.
-იცოდე, თუ ფართხალს არ მოეშვები, უარეს შედეგს მივიღებთ. _ ყურთ არ ვიგდე მისი მოთქმა და ცრემლები. ზურგი ვაქციე დაშლილ სულს, ზედ გადავუარე და მეტის მოსაპოვებლად არაფერი არ დავიშურე.
თქვენ თუ ახლა გძულვართ.. მართლები ხართ, არ შეწყვიტოთ ეს!
ყველაფერი კი იქამდე მივიდა, რომ თეჰიონის მიერ წარმოთქმული ზიზღით სავსე სიტყვებიც დავიმსახურე და ვიგრძენი რაღაც წვა შიგნიდან.
მერე ლოყებზე დავეკონე, თითოეული ნაკვთი დავუკოცნე. თეჰიონ, ეგ არ მითხრა-მეთქი, გულს ნუ მტკენ-მეთქი, მაგრამ არ ჩერდებოდა. ჭკუიდან გადავყავდი.
კი, კი, ასე იყო ნამდვილად, თორემ მე ამას არ ვიმსახურებდი, ყველაფერს დიდი სიყვარულით ვაკეთებდი, რომ მისთვის მეჩვენებინა, თუ რას წარმოადგენდა ის ჩემთვის. გულშიც კი არ გამივლია ძალის გამოყენება.. მე ცუდი არაფერი გამიკეთებია. ხომ ასეა? მითხარით, რომ ასეა! თორემ ეს გული - საწყალი, დაღლილი, დაბზარული, მალე გასკდება.
-მძულხარ.. _ სუსტი მოთქმა ძლივსღა გავიგე _ გული მერევა შენზე.
-გთხოვ, არა, თეჰიონ, არა!
-მეზიზღები!
-თეჰიონ, გაჩერდი, რა..
-გიჩივლებ, აუცილებლად გიჩივლებ!
-ამის დედაც, გაჩერდი! _ გონება კიოდა, წიოდა, ცუდად ვიყავი, ღმერთო ცუდად ვიყავი. ხელები არ მემორჩილებოდა, უნებლიად ავაფარე პირზე ხელი და მუდარით აღსავსე თვალებით შევხედე, _ ჩუ! ჩუ! გთხოვ, გაჩერდი, ნუ გამომიყვან მწყობრიდან..
ხელებზე შემახტა - დამკაწრა, კანი ამაცალა, სამყარო ორად გახლიჩა, ურთიერთობა თავზე ჩამოგვეფხატა. არადა ჩვენ ვიბრძოდით, მართლა. ღმერთს არ ეცალა ჩვენთვის, ალბათ.
-გამიშვი.
ახლავე გამიშვი, ცხოველო!
-ენა ჩაიგდე, გაჩერდი!
-მეზიზღები, ჯონ ჯონგუკ. დაე სიცოცხლის ბოლომდე დაიტანჯო, ჩემთვის მოყენებული ტკივილის გამო!
სიძულვილს მიჰქონდა დრო წყეული, ისევე როგორც ჩვენი ქმედებები. სხეული დავიადე, პირზე ხელი ისევ ავაფარე, რომ მისი კივილისთვის აღარ მესმინა ხელმეორედ, ჩემს მკლავებზე ჩაბღაუჭებული ხელები როგორღაც მოვიშორე, მაგიდაზე დადებული მაკრატელი ავიღე და თეჰიონს მუცელი სიგრძეზე გადავუჩეხე.
ცუდად ვიყავი.
მისგან გამოვედი. ვხედავდი, სპერმა და სისხლი ერთმანეთს ქაოსურად რომ ერწყმოდნენ. დაუზარებლად ვიწმენდდი ბინძურ ადგილებს, ვიძრობდი კანს, ვიცვლიდი ფერს, ვუჩიოდი საკუთარ თავს, ვებრძოდი ცრემლებს, ვაცამტვერებდი გულს - გახანჯლულს, დარდიანს, სევდიანს. თეჰიონს არ ესმოდა რომ დედამიწას სიყვარული ატრიალებს, რომლის ბოლოც ჭკუიდან შეშლაა. ყველაფერი ჩემს თავზე გამოვცადე, მისთვის არც კი მითქვამს თუ რა ძლიერ მიყვარდა.
ყველაფერი ასე უნდა დასრულებულიყო? არადა მეგონა მწვერვალებს დავიპყრობდით, სიყვარულში ჩავიხრჩობდით თავებს, თურმე ყველაფერი სხვაგვარად ყოფილა.. ბატონო ტკივილო, სად ხარ?
მეც მტკივა.
მგონი რაღაც ცუდი ჩავიდინე, რის გამოც მალე მომეზღვევა.
დასასრული
ჯონგუკი ნარკოტიკის ზემოქმედების ქვეშ იყო. ნუ განვკიცხავთ ჩვენს ლირიკულ გმირს..