//Η ιστορία άλλαξε εξώφυλλο
Η ζωγραφιά στην φωτογραφία είναι το νέο μου σκίτσο του Φιν με θέμα την νέα του ταινία. Ελπίζω να σας αρέσει//
Αισθάνομαι το σώμα μου να δέχεται τεράστια ποσά θερμότητας.
Ανοίγω τα μάτια μου και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι τον Φιν να κοιμάται ελάχιστα εκατοστά μακριά από το πρόσωπο μου.
Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο, αλλά έπειτα θυμάμαι όσα έχουν γίνει και πως εγώ του ζήτησα να μείνει. Μάλλον θα ήμουν υπερβολικά νυσταγμένη για να το θυμηθώ αμέσως. Το σπίτι μου πλέον έχει αποκτήσει μία αποπνικτική ατμόσφαιρα που με κάνει να πιστεύω πως αν μείνω μόνη μου θα τρελαθώ.
Κοιτάζω ξανά τον Φιν.
Μερικά από τα σγουρά μαλλιά του σκεπάζουν το μέτωπο του και τα χείλη του είναι ελάχιστα χιλιοστά διαχωρισμένα καθώς αναπνέει. Τα χέρια του είναι τυλιγμένα γύρω από την μέση μου δυσκολεύοντας με από το να κουνηθώ, ενώ τα δικά μου ακουμπούν στο στέρνο του.
Σοβαρά τώρα; έτσι κοιμηθήκαμε; Για αυτό έχει τόσο ζέστη;
Εικόνες από χθες αρχίζουν να ξεπροβάλλουν στο μυαλό μου.
Η στιγμή που ο Φιν τράβηξε τον Σάιμον από πάνω μου σαν να μην ζυγίζει τίποτα και να τον πετάει βίαια στο πάτωμα. Να αρχίζει να τον χτυπάει αλύπητα με τον θυμό να έχει θολώσει το μυαλό του.
Οι φωνές μου να τραβάνε την προσοχή του με αποτέλεσμα ο Σάιμον να πάρει το πάνω χέρι. Αυτή η αναθεματισμένη στιγμή τα κατέστρεψε όλα.
Βλέπω τον Φιν την στιγμή που ήταν πεσμένος στο πάτωμα με τον Σάιμον από πάνω του να προσπαθεί να τον στραγγαλίσει με τα ουρλιαχτά ανησυχίας και τρόμου μου να συνοδεύουν την στιγμή. Μπορώ να νιώσω ξανά πως ήταν οι σκέψεις μου όταν άρπαξα το πιστόλι του Φιν και πυροβόλησα τον μεθυσμένο Σάιμον και επαναλαμβάνω στον νου μου την στιγμή που το νεκρό του σώμα έπεσε στο έδαφος.
Αισθάνομαι ξανά τον πανικό και τον φόβο του να έχω έναν νεκρό άνθρωπο στο σπίτι μου.
Έναν άνθρωπο που δολοφόνησα εγώ.
Δάκρυα ξεκινούν να δραπετεύουν ξανά από τα μάτια μου και τραβιέμαι από την αγκαλιά του Φιν προσπαθώντας να μην τον ξυπνήσω. Πραγματικά έχω αρχίσει να αλλάζω την άποψη μου για εκείνον.
Αισθάνομαι φοβερή αναγούλα και ο λαιμός μου καίει.
Πηγαίνω στο μπάνιο και ξερνάω στην λεκάνη. Τραβάω το καζανάκι και πηγαίνω στον νιπτήρα. Ανοίγω την βρύση και ρίχνω νερό στο κουρασμένο πρόσωπο μου. Κοιτάω το δακρυσμένο είδωλο μου στον καθρέφτη.
Τα μάτια μου δείχνουν πιο κουρασμένα από ποτέ και έχουν μαύρους κύκλους σαν να μην έχω κοιμηθεί καθόλου το προηγούμενο βράδυ.
Είμαι δολοφόνος.
Σκότωσα τον Σάιμον.
Η σκέψη αυτή σχίζει σαν ξυράφι όλες τις υπόλοιπες και το κλάμα μου επιδεινώνεται.
Τι θα γίνει αν μας ανακαλύψει η αστυνομία; Ίσως ο Φιν να ξέρει τι θα μπορούσαμε να κάνουμε αν ανακαλυφθεί το πτώμα. Είναι ο μόνος που μπορώ να βασιστώ αυτήν την στιγμή.
Τι θα συνέβαινε όμως αν δεν σκότωνα τον Σάιμον; Πιθανότητα ο Φιν να ήταν νεκρός στην θέση του τώρα. Και ποιος ξέρει τι θα έκανε μετά ο Σάιμον σε εμένα; Από πάντα είχα αμφιβολίες για εκείνον και έτρεφα ένα μικρό αίσθημα φόβου απέναντι του.
Σταματάω να κλαίω.
Δεν θα άφηνα τον Σάιμον να σκοτώσει τον Φιν όποιο κόστος κι αν υπήρχε. Απλά δεν θα τον άφηνα.
Φεύγω από το μπάνιο και κατευθύνομαι προς το σαλόνι. Καθώς βαδίζω στον διάδρομο του σπιτιού παραπατάω και πέφτω πάνω σε κάτι σκληρό και ζεστό. Κοιτάω μπροστά μου και τότε συνειδητοποιώ πως έχω χτυπήσει το κεφάλι μου στο στέρνο του Φιν. Τώρα βρήκε;
«Καλημέρα» λέω νυσταγμένη κατεβάζοντας ξανά το κεφάλι μου για να μην καταλάβει ότι έκλαιγα.
Δεν μου απαντάει και αισθάνομαι το χέρι του να σηκώνει το πηγούνι μου αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω. Το άγγιγμα του στέλνει ένα ανεξήγητο ρίγος στο σώμα μου. Τα μάτια του σαρώνουν το πρόσωπο μου και αισθάνομαι ξανά αυτήν την γελοία ενόχληση στο στομάχι.
«Δεν χρειάζεται να κρύβεις τα δάκρυα σου από εμένα, y/n» λέει τρυφερά και όλο μου το σώμα ανατριχιάζει. Τι τον έπιασε πρωί πρωί και φέρεται τόσο... γλυκά;
«Ε-εντάξει» τραυλίζω και απομακρύνω το βλέμμα μου απ'το δικό του. Αφήνει το πρόσωπο μου από το κράτημα του. Μπορώ να αισθανθώ την έλλειψη επαφής των δερμάτων μας.
«Θέλω να μιλήσουμε» λέει και γνέφω. Ξέρω ήδη τι θέλει να πούμε, αλλά πρέπει να μιλήσουμε οπωσδήποτε για αυτό.
Πάμε και καθόμαστε στον καναπέ του σαλονιού κοιτάζοντας ο ένας προς τον άλλον. Το σαγόνι του είναι σφιγμένο σαν το θέμα για το οποίο θέλει να μιλήσουμε τον νευριάζει.
«Χθες σε αυτόν εδώ τον χώρο ο Σάιμον προσπάθησε να με στραγγαλίσει, y/n. Και εσύ με έσωσες. Δεν θα μπορέσω ποτέ μου να ξεπληρώσω αυτό που έκανες αλλά θα κάνω μια προσπάθεια» μιλάει πρώτος.
«Τι εννοείς;»
«Όρκος σιωπής, ή αλλιώς Omertà όπως λένε και οι μαφιόζοι»
«Τι σχέση έχει αυτό με τη μαφία;»
«Πολλά ρωτάς»
«Εμμ, εντάξει»
«Θα ορκιστούμε και οι δύο στις ζωές μας πως δεν θα μιλήσουμε ποτέ σε κανέναν για όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ»
Βάζει το χέρι του πάνω στο δικό μου. Το δέρμα του είναι υπερβολικά ζεστό. Μήπως έχει πυρετό; Μπα, δεν νομίζω. Το δέρμα του δεν είναι ούτε λίγο κόκκινο.
«Ορκίσου μαζί μου» λέει.
Ενώνουμε τα χέρια μας σφιχτά και λέμε σχεδόν ταυτόχρονα: «Ορκίζομαι στην ζωή μου πως δεν θα μιλήσω ποτέ σε κανέναν για όσα συνέβησαν εδώ με τον Σάιμον»
Αφήνουμε τα χέρια μας. Στο μυαλό μου επανέρχεται ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους:
«Τι θα γίνει αν μας ανακαλύψουν, Φιν;» ρωτάω με χείλη που τρέμουν.
«Δεν θα το κάνουν, όταν κοιμήθηκες έριξα νερό στον "τάφο" του Σάιμον και έσβησα όλα τα δακτυλικά αποτυπώματα που θα μπορούσα να είχα αφήσει. Έτσι κι αλλιώς χθες το βράδυ έβρεξε οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Το χώμα πάνω από το πτώμα του θα στεγνώσει και δεν θα έχει διαφορά από το υπόλοιπο. Όλα θα πάνε καλά» χαμογελάει. Μοιάζει σαν να ήξερε ότι ο φόνος θα γίνει και τα είχε μελετήσει όλα από πριν.
«Είσαι έξυπνος, τελικά» παραδέχομαι.
«Και φιλάω κι καλά» λέει και το χαμόγελο του μεγαλώνει.
Στριφογυρίζω τα μάτια μου και κοιτάω μακριά από αυτόν.
«Κούκλα, μην ξεχνάς πως χθες έχασες ένα στοίχημα»
«Δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για αυτό»
«Εντάξει, έχεις δίκιο. Αλλά μην νομίζεις ότι θα το ξεχάσω τόσο εύκολα»
Μεσολαβούν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής.
«Θα μπορούσε να σε είχε σκοτώσει» λέω και ένα δάκρυ κυλάει ξανά στο μάγουλο μου. Η κατάσταση είναι υπερβολικά τραγική για να την αντέξω. Σκότωσα έναν άνθρωπο.
«Ακόμη και νεκρός θα ήμουν εδώ για να κανονίσω αυτόν τον μαλάκα. Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να σε πειράξει»
Σιωπή ξανά.
«Αν τα είχε καταφέρει τι θα έκανες;» ρωτάει και ξεφυσάω.
Αυτό δεν το είχα σκεφτεί.
«Δεν ξέρω»
«Τι θα έκανες αν ήμουν νεκρός;» επιμένει. Γιατί είναι τόσο βέβαιος ότι έχω για όλα μια απάντηση;
«Θα ήμουν σε σοκ, δεν ξέρω γιατί. Απλά δεν θα το άντεχα»
«Με έσωσες όμως. Σκότωσες έναν άνθρωπο για να με σώσεις» λέει αναφέροντας την κάθε λεπτομέρεια της στιγμής εκείνης.
«Αν μπορούσα, θα το έκανα ξανά» απαντάω χωρίς καν να το καταλάβω. Αυτό ήταν ότι πιο αυθόρμητο έχω πει σήμερα.
Κοιτάω προς το μέρος του και βλέπω πως με κοιτάει ξαφνιασμένος.
«Είπα τις λάθος λέξεις, συγνώμη» προσπαθώ να δικαιολογηθώ.
«Δεν πειράζει. Ξέρω ότι θα το έκανες ξανά» με πειράζει.
«Άσε τις βλακείες»
«Μην δαγκώνεις, κούκλα»
«Πως μπορείς να είσαι τόσο ψύχραιμος ενώ το προηγούμενο βράδυ έθαβες τον πρώην μου;»
«Επειδή ήταν πρώην σου»
«Τι εννοείς;»
«Ότι τον συμπαθούσα πολύ» λέει και προσπαθώ να μην γελάσω. Ακόμη κι κάτω από τέτοιες συνθήκες, κατάφερε να με κάνει να χαμογελάσω. Πώς τα καταφέρνει ήθελα να ήξερα
Δεν ξέρω γιατί αλλά τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι κάτι διαφορετικό μέσα μου. Δεν φταίει ο φόνος ή το ότι πάω σχολείο σε μια νέα περιοχή ή το ότι μετακόμισα μακριά από τους δικούς μου. Βαθιά μέσα μου αισθάνομαι πως αυτό έχει να κάνει με τον Φιν, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς είναι. Ίσως ήταν καιρός να βρω κάποιον για να κάνω παρέα.
Από την στιγμή που γνωριστήκαμε έχω πάντα κάτι νέο για να σκέφτομαι. Αρχικά ήταν το ότι πρέπει να είμαι πιο προσεχτική όταν κυκλοφορώ μόνη μου και έπειτα ήταν εκείνο το όνειρο που σχεδόν είχα ξεχάσει πως είδα. Το όνειρο που έδειχνε τον Φιν να με φιλάει ενώ έστριψε σε λάθος στροφή καθώς με πήγαινε σπίτι το βράδυ που γνωριστήκαμε. Τότε είχα πιστέψει ότι δεν θα χρειαστεί να τον ξαναδώ ποτέ μου, αλλά έκανα τραγικό λάθος. Πλέον έχω φτάσει στο σημείο να του ζητάω να μείνει σπίτι μου επειδή φοβάμαι μετά από αυτό κάναμε.
Μετά από αυτό που έκανα.
Εξακολουθώ ακόμη και τώρα να φοβάμαι να μείνω μόνη μου, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να του ζητήσω ξανά να μείνει. Μπορεί να γίνομαι λίγο σκύλα αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να τον αφήσω να νομίζει ότι τον έχω ανάγκη.
Τον βλέπω καθώς σηκώνεται όρθιος και πηγαίνει προς το δωμάτιο μου αλλά δεν του δίνω περισσότερη σημασία. Τι θα μπορούσε να κάνει έτσι κι αλλιώς; Σηκώνομαι κι εγώ όρθια κι πηγαίνω προς την κουζίνα. Βάζω ένα ποτήρι κρύο νερό και κάθομαι στο τραπέζι μην ξέροντας τι να κάνω.
Κι αν κάποιος ανακαλύψει το πτώμα; Αφού ο Φιν έκανε ότι μπορούσε για να το καλύψει, πως θα το βρουν; Κι αν οι γονείς του Σάιμον των ψάξουν; Κι με ρωτήσουν τι ξέρω για το που είναι; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πω την αλήθεια.
Αρχίζω να ακούω μερικούς θορύβους από το δωμάτιο μου σαν να πέφτουν πράγματα στο πάτωμα. Σηκώνομαι όρθια και πηγαίνω να δω τι συμβαίνει. Ανοίγω την πόρτα του δωματίου και το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ο Φιν να αδειάζει τις ντουλάπες μου και να πετάει όλα τα ρούχα σε μια μεγάλη μαύρη βαλίτσα. Που στον διάολο την ανακάλυψε την βαλίτσα; Αυτήν την είχα στο πατάρι.
«Τι στο καλό κάνεις;» φωνάζω έξαλλη.
«Κοίτα. Μπορώ να νιώσω ότι φοβάσαι να μείνεις μόνη σου, και εγώ δεν βολεύομαι σε ένα τόσο μικρό σπίτι, οπότε βάλε τα παπούτσια σου σε μια σακούλα και κλείσε το στόμα σου πριν μπει καμιά μύγα» λέει σαν να είναι κάτι φυσιολογικό «Έψαχνα για συγκάτοικο έτσι κι αλλιώς» μου κλείνει το μάτι και αισθάνομαι τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Το μισώ όταν μπορεί να με επηρεάζει.
«Εμένα ποιος με ρώτησε αν θέλω να φύγω και να μείνω μαζί σου;» προσπαθώ να δείξω αντίθετη παρόλο που έχω ανακουφιστεί με την απόφαση του.
«Μην είσαι τόσο κακιά, μια χαρά θα περάσουμε» χαμογελάει διαβολικά. Ελπίζω αυτό να μην ήταν ένα ηλίθιο υπονοούμενο που δεν κατάλαβα.
«Καλά, θα έρθω» ξεφυσάω υποτίθεται δυσαρεστημένη.
«Μην χαίρεσαι κι τόσο» μου λέει ειρωνικά. Παρεξηγήθηκε;
«Παρεξηγήθηκες;» τον ρωτάω ευθέως. Το μόνο που λαμβάνω ως απάντηση είναι ένα -κατά κάποιον τρόπο- πληγωμένο βλέμμα από εκείνον.
«Φιν, μην μου θυμώνεις. Απλά όλα αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ βαριά για εμένα και δεν έχω που να ξεσπάσω. Ειλικρινά συγνώμη» προσπαθώ να δικαιολογηθώ.
Η αλήθεια είναι πως οι τύψεις για τον Σάιμον έχουν ήδη αρχίσει να ξεθωριάζουν, μετά από την σκέψη του ότι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν και οι δύο τους με την τροπή που πήραν τα πράγματα.
«Εντάξει, σε καταλαβαίνω» τελικά μου χαμογελάει και αισθάνομαι ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου.
Δεν περίμενα να ενδιαφέρεται τόσο για την άποψη μου. Ίσως τελικά να τον έχω παρεξηγήσει.
«Α ναι. Είναι κι κάτι ακόμα» μιλάει γρήγορα και τον κοιτάω ερωτηματικά περιμένοντας να εξηγήσει. «Είχα μια ιδέα χθες το βράδυ όταν μου ζήτησες να μείνω μαζί σου»
«Τι ιδέα;»
«Πρέπει να μάθεις να χειρίζεσαι όπλο»
Μένω με το στόμα ανοιχτό.
«Με την καμία» λέω αποφασιστικά.
«Έλα, θα έχει πλάκα»
«Όχι, ευχαριστώ. Η μία φορά που χρησιμοποίησα όπλο μου αρκεί»
«Ω, έλα τώρα. Καλά λέγε ότι θέλεις. Κάποια στιγμή θα σε πείσω, κούκλα»
Κούκλα.
Είναι χαζό το ότι αισθάνομαι σαν να έχω χρόνια ολόκληρα να ακούσω αυτήν την λέξη από τα χείλη του.
«Ποτέ»
«Καλάα»
«Τέλος πάντων, άσε τα ρούχα μου θα τα μαζέψω εγώ» προσφέρομαι.
«Δεν χρειάζεται, πήγαινε να μαζέψεις οτιδήποτε άλλο θέλεις να πάρεις μαζί σου» απαντάει καθώς συνεχίζει να πακετάρει κάποιες μπλούζες μου.
Ευτυχώς δεν έχω σε αυτό το δωμάτιο τα εσώρουχα.
«Εντάξει» λέω και φεύγω από το υπνοδωμάτιο.
Αυτό το σπίτι έχει αποκτήσει μία πολύ άσχημη ατμόσφαιρα μετά από τα χθεσινά γεγονότα.
Πηγαίνω στην κουζίνα και βάζω σε σακούλες κάποια από τα τρόφιμα κι έπειτα παίρνω και κάποια προσωπικά αντικείμενα από το μπάνιο, Ρίχνω ξανά μια ματιά σε ολόκληρο το σπίτι σε περίπτωση που μου έχει ξεφύγει κάτι κι όταν επιβεβαιώνομαι πάω να δω τι κάνει ο Φιν.
Μπαίνω στο δωμάτιο μου και τον βλέπω να κλείνει το φερμουάρ της βαλίτσας μου. Μόλις με βλέπει χαμογελάει στραβά.
Πολύ χαμογελάει αυτός ο άνθρωπος τώρα τελευταία.
«Φοβερό timing, μόλις τελείωσα κι γω» στηρίζεται στα πόδια του και σηκώνει την βαλίτσα. «Πάω αυτήν στο αυτοκίνητο και έρχομαι να σε βοηθήσω με τα υπόλοιπα»
Ο τρόπος με τον οποίο κουβαλάει την βαλίτσα μου θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο πέταξε τον Σάιμον στον λάκκο, σαν να μην ζυγίζει τίποτα. ΛΌταν επιστρέφει με άδεια χέρια έχω ήδη φορτωθεί με τις περισσότερες από τις σακούλες. Παίρνει τις υπόλοιπες και τις πηγαίνουμε κι αυτές στο αμάξι. Κλειδώνω το σπίτι και μπαίνω στο αυτοκίνητο.
«Έχεις έρθει ποτέ σπίτι μου;» ρωτάει καθώς βάζει μπροστά την μηχανή. Κάτι μου λέει πως γνωρίζει ήδη την απάντηση, αλλά θέλει απλά να ανοίξει μια συζήτηση.
«Όχι, αυτή θα είναι η πρώτη φορά και θα μείνω κιόλας»
«Αφού χάρηκες όταν σου είπα να έρθεις» με πειράζει.
«Δεν χάρηκα, απλά ανακουφίστηκα που δεν θα είμαι μόνη μου. Έχει διαφορά»
«Έχει διαφορά, απλά εσύ δεν λες την αλήθεια»
Γαμώτο.
Διαβάζει μυαλά;
«Και που το ξέρεις;»
«Δεν το ξέρω, εσύ το ξέρεις»
Να ήξερε μόνο πόσο δίκιο έχει...
«Μην προσπαθείς να με μπερδέψεις»
«Μόνη σου μπερδεύεσαι»
«Απλά σκάσε» λέω και γελάει.
Για κάποιον λόγο το γέλιο του δεν μου φαίνεται κι τόσο ενοχλητικό πλέον. Μάλλον το συνήθισα. Κανείς μας δεν μίλησε ξανά μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι του. Το αμάξι σταματάει έξω από μια ψηλή πολυκατοικία με μεγάλα παράθυρα.
«Μένω στον πάνω πάνω όροφο, πάρε ότι μπορείς κι έλα στο ασανσέρ» μου λέει και υπακούω.
Όταν έχουμε ανεβάσει όλα τα πράγματα έξω από το διαμέρισμα του, ανοίγει την πόρτα. Αυτό που βλέπω δεν μοιάζει με τίποτα από ότι είχα φανταστεί.
Είναι το πιο όμορφο σπίτι που έχω δει ποτέ μου.
Τα καλύμματα στους καναπέδες έχουν χρώμα μπορντό και οι τοίχοι είναι βαμμένοι σκούρο καφέ. Που βρήκε τα λεφτά για ένα τέτοιο ρετιρέ; Αυτό φαίνεται πανάκριβο!
«Καλός ήρθες στο σπίτι μας, κούκλα!»