«Γεια σας, ένα ραντεβού θα ήθελα να κλείσω με την γιατρό»
«Περί τίνος πάθησης πρόκειται να σας εξετάσει;» με ρωτάει η γραμματέας της οικογενειακής γιατρού μας από το τηλέφωνο.
«Έχω κάποιες περίεργες ενοχλήσεις στο στομάχι μου το τελευταίο διάστημα, και όπως καταλαβαίνετε είναι αρκετά σπαστικό να συμβαίνει αυτό και θα ήθελα μια συμβουλή από την γιατρό»
«Μάλιστα, κορίτσι μου. Η κυρία Αλεξία θα σε εξετάσει στις 6 το απόγευμα εάν μπορείς κι εσύ βέβαια»
«Ναι, φυσικά. Στις 6 θα είμαι εκεί» λέω και κλείνω το τηλέφωνο.
Το βάζω στην τσέπη μου και ξεκινάω να βαδίζω προς την πίσω αυλή του σχολείου. Δεν έχω ξαναπάει ποτέ μου εκεί είναι η αλήθεια.
Μόλις φτάνω το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι ένα ψηλό δέντρο με εντυπωσιακά κλαριά που κρέμονται ολόγυρα του φτιάχνοντας κάτι σαν σπηλιά. Σωστά, μου είπε πως θα είναι μια ιτιά εδώ.
Πλησιάζω λίγο καλύτερα και περνάω κάτω από τα κλαδιά που μου κλείνουν τον δρόμο.
Ο Φιν όμως δεν είναι εδώ. Περίεργο.
Αισθάνομαι ένα ζευγάρι χέρια να κλείνει το στόμα μου και το άλλο να αγκαλιάζει βίαια το σώμα μου ακινητοποιώντας με.
Έπρεπε να το καταλάβω ότι είναι παγίδα.
Γιατί τον εμπιστεύτηκα;
Αισθάνομαι κάποιον να μυρίζει τον λαιμό μου καθώς στέκεται από πίσω μου και έχει κολλήσει το σώμα του πάνω στο δικό μου.
Τώρα τι πρέπει να κάνω για να φύγω;
Παγώνω στην θέση μου.
Ξαφνικά ακούω ένα γνωστό γέλιο να ηχεί στα αυτιά μου και τα δύο αυτά χέρια με αφήνουν.
Γυρνάω απότομα προς το μέρος του Φιν που από ότι φαίνεται ήθελε να με κοροϊδέψει κάνοντας αυτήν την γελοία πλάκα.
Αυτό όμως σημαίνει ότι εκείνος μύριζε τον λαιμό μου.
Γαμώ τις αρρώστιες του στομαχιού μου μέσα, ξανά αυτή η ενόχληση.
«Γαμώτο σου, Φιν. Με τρόμαξες»
«Συγνώμη, κούκλα. Απλά είπα να κάνω λίγη πλάκα»
Δεν του απαντάω και απλά κάθομαι κάτω, ενοχλημένη από το στομάχι μου. Μορφάζω.
«Τι έχεις;» με ρωτάει στενευοντας ελαφρά τα μάτια του.
«Τίποτα, απλά το στομάχι μου τώρα τελευταία είναι λίγο κάπως»
«Δηλαδή;»
«Κάποιες φορές με πιάνει κάτι σαν να.. πονάω αλλά όχι σαν τον πόνο που πονάει. Πώς να το πω;»
«Εννοείς σαν να φτερουγίζει κάτι μέσα του;»
«Ναι, αυτό ακριβώς. Πώς το ξες;» ρωτάω και χαμογελάει πονηρά.
«Κάποια της πονάει το δοντάκι μου φαίνεται»
«Είσαι ηλίθιος; Αφού σου λέω ότι στο στομάχι πονάω»
«Και πότε το παθαίνεις αυτό;»
Όταν είσαι κοντά μου, μαλάκα
«Όταν.... είναι μαζί μου η Έλενορ με τον Χένρι» λέω γρήγορα ψέματα.
«Ο Χένρι;»
«Ναι, αυτός»
«Μάλιστα.. και γιατί σε πονάει τώρα το στομάχι;»
Ωχχχχ
«Δεν ξέρω απλά σκεφτόμουν»
«Σκεφτόσουν τον Χένρι;»
«Εμμμ.... Ναι»
Τι τον έπιασε;
«Τέλος πάντων. Ήρθα εδώ επειδή μου είπες ότι θα μου εξηγήσεις τι εννοούσες σε αυτό που μου είπες πριν στην καφετέρια. Σε ακούω» τον διακόπτω πριν καν ξεκινήσει να μιλάει.
«Απλά σκέψου, κούκλα. Σου είπα ότι τα φαινόμενα απατούν και οι απόψεις λανθάνουν. Φαινόμενο είναι κάτι το οποίο συμβαίνει γύρω σου και το βλέπεις, και όταν βλέπεις κάτι σχηματίζεις μία άποψη για αυτό. Για να σχηματίσεις όμως μία σωστή άποψη πρέπει και να γνωρίζεις καλά αυτό που κρίνεις»
«Τώρα με μπέρδεψες ακόμη πιο πολύ» λέω ειλικρινά.
«Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να σε βοηθήσω να καταλάβεις»
«Για πες έναν»
«Όχι, δεν πάει έτσι. Άσε με απλά να σε κάνω να καταλάβεις. Δείξε μου εμπιστοσύνη μόνο για μία φορά» λέει και το σκέφτομαι. Να τον εμπιστευτώ; Για ποιο πράγμα;
«Εμμμ εντάξει. Αν κάνεις κάτι παρατραβηγμένο κακομοίρη μου θα σε σκοτώσω»
«Τι φοβάσαι ότι θα μπορούσα να σου κάνω;»
«Δ-δεν ξέρω» λέω ψέματα. Υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε να μου κάνει χωρίς την θέληση μου....
«Μην φοβάσαι, απλά θα μιλήσω για κάποια πράγματα»
«Τι πράγματα;»
«Θα δεις, κούκλα»
«Για πες»
«Όσο κι αν δεν το πιστεύεις αυτό δεν έχω σκοπό να σε βλάψω, ούτε στο ελάχιστο. Θέλω απλά να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις για να καταλάβεις πως όντως τα φαινόμενα απατούν, εντάξει;» ρωτάει και γνέφω. Είμαι πραγματικά περίεργη να δω τι θέλει να με ρωτήσει για να μου το αποδείξει.
«Απλά προσπάθησε να μην μου επιτεθείς, οκει; Όταν με πρωτογνώρισες φαντάστηκες ότι φιλάω καλά;» ρωτάει και μένω με το στόμα ανοιχτό.
«Ρε ανίδεε ύπουλε δεν σου είπα να μην το παρατραβηξεις;»
«Μα δεν έκανα κάτι, y/n. Είναι μια απλή ερώτηση» επιμένει.
«Πήγαιναν να με βιάσουν, Φιν. Δεν μπορούσα να σκέφτομαι εάν ένας τυχαίος όμορφ- σπαστικός τύπος φιλάει καλά»
«Εντάξει, προσπάθησε να πας ξανά σαν ανάμνηση πίσω σε εκείνη την στιγμή και φαντάσου όταν συναντηθήκαμε, βλέποντας με πιστεύεις ότι φιλάω καλά;»
«Δεν το πιστεύω ότι κάνουμε αυτήν την συζήτηση. Όχι, δεν νομίζω ότι θα το σκεφτόμουν αυτό»
«Εντάξει» λέει και πριν το καταλάβω έχει γύρει όρος το μέρος μου και έχει κολλήσει τα χείλη του στα δικά μου. Δεν κουνιέται καν, απλά με ακουμπάει.
Είναι κάπως ωραίο όμως αυτό εάν το σκεφτ-
ΧΡΙΣΤΈ ΜΟΥ ΤΙ ΚΆΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΦΉΝΩ;;
Βάζω τα χέρια μου στους ώμους του και τον σπρώχνω μακριά μου.
«Γ-γιατί το έκανες αυτό;» ρωτάω με δυσκολία αφού ακόμη ανατριχιάζω στην σκέψη του χθεσινού μας φιλιού. Απλά εύχομαι να μην μας γίνει συνήθεια.
«Για να μου πεις συμπεράσματα, και.. να θυμηθείς τα χθεσινά. Τέλος πάντων. Είναι αλήθεια, y/n, ότι τα φαινόμενα απατούν; Φαίνομαι να φιλάω χάλια και φιλάω καλά;»
Μαλάκα μου, ναι.
«Τι κόλλημα έχεις φάει με τα φιλιά; Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να μου αποδείξεις ότι αυτά που λες είναι σωστά»
Χαμογελάει.
«Δεν έχουν την ίδια πλάκα» λέει και ειλικρινά απορώ γιατί είμαι ακόμη εδώ.
«Ναι, αλλά δεν ήξερες καν αν το θέλω»
«Ούτε εσύ ήξερες αν ήθελα το πρώτο μου φιλί να είναι από εσένα ενώ προσπαθείς να εκνευρίσεις το αγόρι σου, αλλά το έκανες»
Μισό.
Replay...
Ήμουν το πρώτο του φιλί;
«Ήταν το πρώτο σου φιλί;» ρωτάω σαστισμένη.
«Ναιπ, κι δεν είχε καμία σχέση με ότι έχω φανταστεί»
«Αποκλείεται, Φιν» λέω ειλικρινά την γνώμη μου.
«Γιατί;»
«Γιατί δεν γίνεται ένας πρωτάρης να φιλάει τόσο καλά» λέω και την τελευταία στιγμή το μετανιώνω.
Μπορώ να το πάρω πίσω;;
Τι στον διάολο μόλις του είπα;
Ξεσπάει σε γέλια.
«Θεέ μου, το ήξερα!» γελάει όλο κι πιο δυνατά.
«Πωω, σκάσε δεν το εννοούσα. Απλά ήθελα να δω τι θα κάνεις;» προσπαθώ να καλύψω την γκάφα που έκανα.
«Ναι, είμαι σίγουρος» λέει σαρκαστικά συνεχίζοντας να γελάει. Όσο κι αν του πάει αυτή η έκφραση αυτήν την στιγμή είναι τέρμα σπαστικός.
Σηκώνομαι όρθια νευριασμένη και ξεκινάω να φύγω. Όπως ήταν αναμενόμενο, ξαφνικά σταματάει να γελάει και προλαβαίνει να πιάσει το χέρι μου εμποδίζοντας με από το να απομακρυνθώ.
Το φτερουγοστομαχι μου μέσα.
Γυρνάω και τον κοιτάω καθώς έχει φορεμένο στο πρόσωπο του αυτό το ηλίθιο γοητευτικότατο χαμόγελο.
«Εντάξει, συγνώμη σταματάω. Απλά η έκφραση σου ήταν τόσο γλυκ- αστεία» απολογείται αλλά ξέρω ότι δεν το εννοεί. Μπορώ να καταλάβω πως με το ζόρι κρατιέται να μην γελάσει κι άλλο.
«Για ποιον λόγο με φωνάξεις εδώ τέλος πάντων; Αφού δεν πρόκειται να μου εξηγήσεις όσα είπες»
«Μην θυμώνεις κούκλα, απλά ήθελα να σου εξηγήσω ότι δεν έχω καμία σχέση με όσα ξέρει ο Μαξ για εσένα, δεν θα πρόδιδα ποτέ την εμπιστοσύνη σου»
«Την ποια μου;»
«Τρόπος του λέγειν, όμορφη»
«Α, είπα μήπως νόμιζες ότι σε εμπιστεύομαι» λέω και χαμογελάει στραβά και αινιγματικά.
Για μισό. Με είπε όμορφη ή μου φάνηκε;;
Δεν θα τα πάμε καλά..
«Δεν είμαι χαζός, κούκλα, ξέρω πως νιώθεις για εμένα»
Γκλουπ.
«Τι νιώθω;»
«Σαν να είμαι κάποιο είδος απειλής» δείχνει σκεφτικός «Θέλεις να βάλουμε ένα στοίχημα»
«Τι στοίχημα;» ρωτάω προβληματισμένη.
«Θα σου δώσω διορία για έναν μήνα. Θα είσαι σχεδόν συνέχεια μαζί μου, θα μιλάμε και οτιδήποτε άλλο θέλεις» μου κλείνει το μάτι πονηρά αλλά δεν με αφήνει να επέμβω στο υπονοούμενο του και μιλάει ξανά «Και τότε θα μου πεις την άποψη σου για εμένα;»
«Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να με δοκιμάσεις, Γούλφχαρντ;» η αλήθεια είναι πως θα το κάνω. Είμαι πολύ περίεργη να δω σε τι σημείο θα φτάσει για να μου αποδείξει κάτι που δεν είναι.
«Πιο πολύ από το οτιδήποτε, κούκλα»
«Αν με λες έτσι δεν πρόκειται να σε συμπαθήσω ποτέ»
Χαμογελάει ξανά.
Το στομάχι μου μάλλον είναι σε χειρότερη κατάσταση από ότι πιστεύω. Τώρα το αισθάνομαι σαν κόμπος.
«Αυτό θα το δούμε» μετατρέπει το χαμόγελο του σε αινιγματικό. Κατεβάζω το βλέμμα μου στα πόδια μου.
«Σύμφωνοι» τον κοιτάω ξανά κατάματα αλλά το μετανιώνω καθώς συνειδητοποιώ πως έχουμε πλησιάσει ο ένας τον άλλον παραπάνω από όσο χρειάζεται.
«Είναι και κάτι ακόμη..» σχεδόν ψιθυρίζει. Τα μάτια του γυαλίζουν κάνοντας τα να φαίνονται τόσο ιδιαίτερα παρόλο που στην πραγματικότητα είναι όμοια με άλλα εκατομμύρια εάν όχι δισεκατομμύρια ζευγάρια ματιών.
«Πες μου» ξεροκαταπίνω.
Αυτή η κατάσταση επιδεινώνει αυτό το συναίσθημα που αναπτύσσεται στο στομάχι μου.
«Σε επηρεάζουν τα όσα κάνω, y/n;»
«Τι εννοείς;» ρωτάω χαμένη στο σαγηνευτικό του βλέμμα.
«Ο τρόπος που σε αγγίζω» ακουμπάει απαλά με τα χέρια του τους αγκώνες μου «ο τρόπος που σε φίλησα χθες» κοιτάζει τα χείλη μου «ο τρόπος που σου μιλάω» χαμηλώνει ελάχιστα τον τόνο της φωνής του μετατρέποντας τον σε πιο... μαγευτικό «Σε επηρεάζει ο τρόπος που σου συμπεριφέρομαι, y/n;»
«Όχι» απαντάω απότομα χωρίς όμως να μετακινηθώ από την θέση μου.
«Ε, τότε απόδειξε το μου» λέει γρήγορα και τα χείλη του πέφτουν στα δικά μου χωρίς προειδοποίηση.
Προσπαθώ να τον ωθήσω μακριά μου αλλά η δύναμη του είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου.
Τα χείλη του αρχίζουν να κινούνται κατά μήκος των δικών μου αλλά καταβάλω τεράστιες προσπάθειες να αντισταθώ.
Απομακρύνεται ελαφρά.
Κλείνω τα μάτια μου.
«Άσε με να σε φιλήσω. Αν αντιδράσεις όμως θα χάσεις. Μην ανταποκριθείς, y/n» με φιλάει ξανά. Η ανάσα του να χαϊδεύει τα χείλη μου καθώς ψιθυρίζει «Δείξε μου πόσο ασήμαντο είναι ένα φιλί μου για εσένα»
Συνεχίζει να με φιλάει.
Δεν ξέρω τι να κάνω.
Αισθάνομαι μια τεράστια ανάγκη να ανταποκριθώ αλλά ταυτόχρονα έναν εξίσου τεράστιο εγωισμό.
Με επηρεάζει πολύ γαμώτο, και το ξέρει. Έχω ένα προαίσθημα πως αισθάνεται το πώς νιώθω για εκείνον.
Αισθάνομαι τις κινήσεις των χειλιών του πάνω στα δικά μου και ο πόνος του στομαχιού μου έχει μετατραπεί σε ένα περίεργο κάψιμο. Κατά κάποιον τρόπο... είναι ωραίο.
«Άνοιξε ελάχιστα τα χείλη σου» ψιθυρίζει και υπακούω.
Μόλις φέρει ξανά σε επαφή τα χείλη μας αισθάνομαι έναν τεράστιο κόμπο στο στήθος μου σαν... δεν έχω ιδέα σαν τι να πω.
Αισθάνομαι την γλώσσα του να υγραίνει αργά το κάτω χείλος μου και έπειτα αισθάνομαι τα δόντια του να το τραβάνε ελαφρά με ως αποτέλεσμα παραλίγο να μου ξεφύγει ένας αναστεναγμός που έκανα τα αδύνατα δυνατά για να μην μου ξεφύγει.
Θέλει να υποκύψω.
Δεν υπάρχει περίπτωση όμως να αφήσω τον εαυτό μου να ενδώσει.
Συνεχόμενα ρίγη διαπερνούν το σώμα μου δίχως να μου δίνουν να καταλάβω την αιτία τους.
Φέρνει τον εαυτό του πιο κοντά στο σώμα μου και στηρίζει τα χέρια του στα μάγουλα μου κάνοντας μικρές κινήσεις με τον αντίχειρα του.
Η αναπνοή του είναι το ίδιο άστατη με την δική μου, μόνο που εγώ προσπαθώ πολύ για να μην του δείξω πόσο με επηρεάζει.
Η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά από ποτέ.
Ανοίγω ελάχιστα τα μάτια μου για να δω εάν κατάφερε να παρατηρήσει έναν ακόμη αναστεναγμό που παραλίγο να μου ξεφύγει. Σχεδόν ταυτόχρονα με εμένα τα ανοίγει κι εκείνος.
Τα χείλη του κινούνται κόντρα στα δικά μου καθώς συνεχίζει να με κοιτάζει με ένα βλέμμα που πετάει σπίθες. Είναι η πρώτη φορά που κοιταζόμαστε από τόσο κοντά και επίσης είναι η πρώτη φορά που παρατηρώ ένα συναίσθημα κρυμμένο βαθειά στο βαθύ βλέμμα του. Δεν ξέρω τι είναι αλλά μπορώ να το δω.
Ένα αχνό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του καθώς απομακρύνεται ελαφρά ώστε να ανασάνει κι έπειτα με φιλάει ξανά.
Ξέρει.
Ξέρει πόσο κόπο κάνω για να μην αντιδράσω. Για να μην κινήσω κι εγώ τα χείλη μου πάνω στα δικά του. Για να μην αφήσω ελεύθερη την επιθυμία μου να γευτώ αυτά τα χείλη έστω κι για λίγο.
Δεν υπάρχει πλέον λόγος να αντιστέκομαι.
Ξέρει.
Αρχίζω κι εγώ να κουνώ τα χείλη μου στους ρυθμούς των δικών του αλλά αυτό όπως φαίνεται του έδωσε την ευκαιρία με ξαπλώσει στο γρασίδι και να σταθεί από πάνω μου στηριζόμενος στα χέρια του δίχως να σταματήσει την κίνηση μας.
Απομακρύνει ελαφρά το κεφάλι του και στηρίζει το μέτωπο του στο δικό μου κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια μου.
Οι λέξεις που ξεστόμισε όμως ήταν το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα να ακούσω αυτήν την στιγμή:
«Φύγε, y/n. Φύγε όσο μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου, εκτός κι αν θες να μείνεις. Με δική σου ευθύνη