"Bak, baaak. Görüyor musun bunları? Bizim haricimizde ki herkes eğlenmiş, tatilinin keyfini çıkartmış, adamlar artık yüzlerinden sıçmaya başlamışlar. Neyi biliyor musun? Mutluluğu!" dedim, telefonu Asuman'ın korneaların içine kadar sokarak.
"Ayy, Harun çek şu telefonu gözümün önünden be! Onların arkadaşları demek ki her önüne gelenle bir şey yaşamamış, gayet insancıl bir şekilde eğlenmişler. Rahat dursaydın zamanında."
"Kızım ,ben yakışıklıysam kızlar ne yapsın? Bana karşı koyamıyorlar. Şu yakışıklılığa kim karşı koyabilir?"
"Yakışıklı mı? Ağabey, sen kaşlarını bile aldırmazdın. Neredeyse uçarak gidecektin okula, şuanki köprülerin temeli ağabeyimin kaşlarından ilham alınarak yapıldı, biliyor musun Asuman abla? 'Tut ağabeey' deyip, kaşlarına ekmek atardık biz. İnanır mısın? Kapardı kaşları! Martı gibi maaşallaaahh!" Koltuğun üzerindeki yastığı kaptığım gibi Hazal'ın kafasına fırlattım. Zehra Sulta'nın askerleriyiz biz, anamızdan öğrendik kaşınanları kafasından, sevilecekleri kalbinden vurmayı.
"Kızım, ben bir kaş aldırdım insana döndüm. Sen her ay kuaföre gittiğin halde Darwin teorisini destekleyen nadir kişilerdensin. Maymuna bak hele, büyümüşte ağabeyine kafa tutuyor."
"Ağabeyciğim, bakımlı olmak ne zamandan beri suç oldu?"
"Kaç tane yetimin hakkı var o kuaför masraflarında sen biliyor musun? Sizleri mutlu edeceğim diye kendim mutlu olamıyorum, bu ne ya? Ben istedim sanki kardeşi, baksın anam - babam size. Bundan sonra size zırnık yok." Ulan, böyle söyleyince de içim rahat etmiyor. Her an bir erkek kancasını benim küçük kardeşlerime takacakta, parasıyla onu kendisine çekecekmiş gibi hissediyorum.
"Yani çok zırnık yok,"
"Bırak ağabey numarayı, şimdi maaş kartını ver desem verirsin. Vermez misin?"
"Hadi oradan sıpa, git anneme yardım et." Hangi ara şımardı bu çocuklar ya? Açık ara farkla şımarma yarışına giriyorlar, bir hafta Simge diğer hafta Hazal kazanıyor bu turnuvayı. Olan hep biz bu jürilere oluyor. Yaşlarına doğru orantıda şımarma iç güdüleri de artıyor.
"Ayyyy!" diye çığırdı Asuman. Elimdeki cips tabağıyla yerimden sıçradım. Sonra, cipsle birlikte sıçradığım aklıma gelince tekrar zıpladım. Ama Allah'tan cipsler dökülmedi. Korkudan komple evi taşırım bu sefer yemin ederim. Yalayarak toplamıştım küçükken, yalayarak! Küçücük bünyem üzerindeki etkisi tartışılmaz tabii. Allah'tan anacığım ben büyüdükçe bana aşık oldu da, üzerimdeki; tarihin en ölümcül kadınlarından biri olan Elizabeth Bathroy'un baskısı bir nevi azalmış oldu. Meleğe dönüştü Hatun!
"Ne oldu kızım? Ödümü patlattın!"
"Şuna bak Harun yaa, kızın dünya kadar malı var nasıl iğrenç giyiniyor. Bu zenginleri de anlamıyorum deli gibi paraları var iğrenç giyiniyorlar. Moda tasarımcınız da mı yok laaan?" İşte, büyüklerimiz ne demiş: "Zengin mülkü, züğürdün çenesini yorar." Doğru vallahi. Allah Asuman'a başka dert, başka problem vermesin. Küçükken arkadaşlarım matematik problemlerini çözemezdi, bende güven problemlerimi... Şimdi onların mutlu bir evliliği az parası var, benimde yüklü miktarda param ve sonu hüsranla biten ilişkilerim var. Olsun, buna da şükür. 30 yıl sonra uyandığımda sağ tarafta mavi gözlü güzel bir hatun yerine, mavi renkte paralarla uyanmam umarım.
"Allah Allah, kızım sende beynimi ne kadar boş bilgiyle dolduruyorsun. İphone saklama alanı gibiyim, çok az kotam kaldı. Onuda böyle şeylerle doldurma, kimmiş bu hatun? Ooo, güzelmiş ama ha! Adı ne bunun?"
"Harun ya! İnanamıyorum sana, pis sapık!"
"Ağabeeey, beni spor salonuna bırakır mısın? Hiç otobüs çekmemeyim şimdi. Lüüütfeeen." Kardeşim ya, göz göre göre insan bu kadar sömürülmez. Spor salonu parası veren ben, spora götüren ben, spor eşyaları alan ben. Gerçekten kendim için üzülüyorum artık. Panter, cimri ve kız kardeşlerimden nefret edecek bir hatun bulmalıyım. Beş aya kadar kendimi toparlarım, sonrasına bakarız.
"Ee, çıkalım o zaman. Asuman sende gel, ufaklığı bıraktıktan sonra bir şeyler içeriz. Kızım sende, evlenince 30 kilo birden alacaksın zaten. Ne gerek var spora? Bak anam gibi ol, evlenirken de 70 kiloymuş, şimdide 70 kilo. 0 kandırma, 0 yalan dolan."
Yemin ederim utanmasam içimden düşünecektim, son cümleyi öyle kısık sesle söyledim. Ama yinede anacığım duydu. Bir kualo gibi kafasını uzattı, bir panter gibi attı kendini salona: "Ne 70 kilosu be? 67 kiloyum ben. 67. Ayrıca 5 çocuk doğurdum ben, 5 çocuk. Kalkın bana laf söyleyin diye mi sizi doğurdum?"
"Ayyy, anne beni doğuralı 19 yıl oldu. Sen hala beş çocuk diyorsun, millet doğurduktan 5 ay sonra kendini toparlıyor 5 ay."
"Onlar kendilerine vakit ayırıp spor salonuna gidiyordur, benim çocuklarım kendisi gidiyor spor salonuna. Anasını düşünen kim?"
"Sultanııım, sen spor salonuna mı gitmek istiyorsun?"
"Ay niye gitmek isteyeyim? Boşuna o kadar para veriyorsunuz. Giderim evimin önündeki spor aletleriyle Nerimancığımla sporumu yaparım. Bedava. Baba evinde harcıyorsunuz tabii, yarın evlenip gittiğinizde elin oğlu sizi gönderir. Hiç merak etmeyin yavrum. Sen beyin kasın yerine vücut kaslarını çalıştırmaya devam et Hazal. Okulu kazanamayınca göreceğim ben seni."
"Onun bölümü çoktan belli anne, ZK bölümüne gidecek." dedi, Simge.
"Ablaaaaa!" Hazal, ablasını susturmak için bir atak yapmaya çalıştı fakat Simge dirençliydi. Hiç duracağa benzemiyordu. Sanki yememiş, içmemiş kaç aydır bu günü bekliyormuş gibi gülümsedi. Tam cevap verecekti ki, annem araya girdi.
"O ne bölümü kız? Yeni mi çıktı?" dedi. Simge daha çok sevindi. Belli ki, bu soru cevabına ekstra bir bonus katacaktı. Tekrar gülümsedi.
"Yoo, eskiden beri var. Zengin koca bölümü. Bahsetmedi mi hiç geleceğinden?"
"Kendin züğürtleri bulup, kendin para yediriyorsun tabii. Kıskanma beni, geri zekalı!"
"Senin zengin erkek arkadaşlarının madem o kadar paraları var, kendilerine bir karakter satın alsın!"
"Aaa, konu karaktere geldi Simge. Sen kalk istersen!"
"Kalkarım ama seni yolmak için!" Hayretle iki kız kardeşimi izliyordum. Neler söylüyorlardı? Bu kulaklar neler duyuyordu? Neden Allah'ım? Neden bunları gizli bir yerde duymadım? Neden ulu orta? Neden beni ağabey olarak yarattın güzel Allah'ım?
Anneme baktım. Annemin şuan tek hissettiği utanç ve şoktu bence. Utanç daha ağır basabilir. Bu bakışı tanıyorum, ablamın evli biriyle ilişkisi ortaya çıkınca ona da böyle bakmıştı. Tiksinerek, utanç duyarak ve şoka girerek.
"Nerede olduğunuzun farkına varım," dedim kısık bir sesle. Sustular.
"Simge, Hazal. Ne bunlar? Biz sizi okutmak için canımızı dişimize takıp çalışıyoruz. Yeter ki, bir satır kitap okuyun, yeter ki kafanız bazı şeylere çalışsın diye. Sen Simge? Kendime almıyorum size alıyorum. Ben çok meraklı mıyım lan sizin ufacık fırçanıza 120 tl vermeye? Alıyorsunuz hikayeye atıyorsunuz, 'Canım ağabeyiiim almıış' yazıyorsunuz. Başka yok. Kullanmıyorsunuz bile. Bir şeye muhtaç olmayın, kendi ayaklarınızın üstünde durun diye canımı dişime takıyorum. Ben bilmiyor muyum babamın parasını yemeyi? Ben bilmiyor muyum Devrim gibi bir iş yapmayı? Ağabeyim lan ben, ağabey! Çabalıyorum aldığım karşılığa bak. Kaleden kaleye gol atmak lan bu sizin yaptığınız. Simge, hele sen? Sen gidiyorsun elin şerefsizlerine mi yediriyorsun birde? Ağabeyimlerimin, babamın altın teri diye düşünmüyor musun hiç? Kızım ne eksiğin var senin? Fiziksel, maddiyat ve maneviyat olarak ne eksiğin var kızım? Sizin için erkenden büyüdüm ben. İşe bakıp size yetinmekten evlenmeyi aklıma bile koymadım. Ama siz var ya... Yazık, gerçekten yazık." Çıktım evden. Asuman'da arkamdan geliyordu. En kötü anlarımdan biriydi sanrım. Erkek olmak, adam olmak ve sorumluluk sahibi bir ağabey olmak gerçekten çok zor. Çok zordur bir ağabeyinin kız kardeşlerinin gerçek yüzünü gördüğü an. Aslında anlarsın da, anlamamazlıktan gelirsin. Anlarsın da ses etmezsin. Umut dersin ya, umut dersin. Gözünün içine baktığın insanın nasıl gözünün içine bakarak seni harcadığını görürsün. Görmezden gelirsin. Umutların, hayallerin, gençliğin, güvenin yıkılır. Akan biri dere gibi, izlersin sadece... O akmaya devam eder. Ama yok. Büyüdüler artık. Birisi evlenmek istiyor diğeri de zaten para yedirmeye başlamış. Artık bende kendi yolumu çizmeye karar verdim.
Asuman'a baktım, üzülerek bana bakıyordu.Onca depremin, onca hengamenin arasından kurtulmayı başarmıştı. Üstelik kendi saflığı ve temizliği bozmadan. Pusulam olabilirdi. Yoldaşım, belkide hayat arkadaşım... Şimdilik güçlü olmayı bırakıp, güçlü bir kadına tutunmam gerekiyor. Tuttum ellerinden: "Asuman, kendini nasıl toparladıysan beni de öyle toparlar mısın?" dedim. Asuman'a matematik hocası muamelesi yapıyordum sanırım şuan. Afalladı. "Nasıl yani?"
"Yanlış bir şey uygulamama belki engel olamazsın ama yanlış kararlar almama engel olabilirsin. Karalarda yardımcı olursan ben zaten yanlış bir şey yapmam."
"Harun, anlamıyorum. Ne istiyorsun?"
"Seni, seni istiyorum Asuman. Hayatımda gördüğüm en güçlü kadın sensin. Beni kendi denizinde kaptan yapar mısın?"
Kitabın bitmesine yaklaşık olarak son 10 bölüüüm :)