ქუჩის ბოლოს რომ დავუყევით, თავი ჩემთვის აქამდე უცნობ შენობასთან ამოვყეთ. გარშემო ძვირადღირებული მანქანები და სმოკინგებში გამოწყობილე მამაკაცები, თავიანთ ქალბატონებთან ერთად, შენობის კარებთან იდგნენ და რაღაცაზე გაუჩერებლად ბასოობდნენ, თან შიგადაშიგ სიცილით აპობდნენ სიცივისგან გაყინულ ატმოსფეროს და მათზე მოხვეულ, ძვირადღირებულ ქურქს, წახდენილი, ბეჭდებით და ჭრელა-ჭრულა მანიკურებით მორთული ხელებით ეჭიდებოდნენ. ტვინი ფიქრებისგან აფეთქებული მქონდა და თვალებით ორ სხეულს ვეძებდი, მაგრამ გარშემო ზემოთ ხსენებული ხალხის და დაცვების გარდა არავინ შემრჩა, რაც ჩემში არსებულ, ისედაც დაუოკებელ ემოციებს ფეხქვეშ იგდებდა. შენობას უფრო ღრმად ვათვალიერებდი, ვიდრე რამდენიმე წუთის წინ, მაგრამ ხელჩასაჭიდს ვერაფერს ვნახულობდი. იმ ფაქტს, რომ ეს რაღაც ღამის კლიბური დაწესებულება იყო, მაღალის წრის საზოგადოებისთვის, წყალი არ გაუვიდოდა, თუმცა ვერ ვხვდებოდი, მეტად წუნწყლიან ბავშვებს, ამ ყველაფერთან რა კავშირი ჰქონდათ.
კედელს ამოფარებულმა, რამდენიმე ნაბიჯი ისევ გადავდგი და ჩემ წინ აღმართულ მანქანას, რომელიც ღმერთის წყალობით, ცოტა მოშორებით იდგა შენობისგან ამოვეფარე. საერთოდ ასეთ რამეს არ უნდა ვაკეთებდი, მეთქი, ჯონგუკ, რას სჩადი? შენს სიამაყეს და მოხვეჭილ სახელს დაუნდობლად ანადგურებ.. მე ეს მაუძლურებდა. თითქოს ჩემში არსებული მეორე მე, სიტყვებით უკან დახევას მაიძულებდა. მახსენებდა ჩემს დაწყევლილ პრიორიტეტებს, ჩემს განთქმულ სახელს და კიდევ რაღაც უაზრობებს. ყურს არ ვუგდებდი. საქმე თეჰიონს ეხებოდა და ვერაფერს ვაკეთებდი. ეს დედანატირულად მიშლიდა ნერვს და ძალებისგან მცლიდა. მაცოფებდა. მუშტებს ვკრავდი და კბილებს ვაკრაჭუნებდი, ჩემ წინ აღმართული, რამდენიმე მილიონით შეფასებული მანქანის მინა რომ არ ჩამემსხვრია, არადა ეს მსურდა. ძალებისგან დამცლიდა და თეჰიონთან მშვიდად და ყოველგვარი უხეშობის გარეშე დავილაპარაკებდი.
კანიდან შესისხორცებული ფრჩხილები ამოვიძრე და ნაბიჯი წინ გადავდგი, როცა ახლად მოსულმა მანქანამ ჩემი ყურადღება მიიქცია. ადგილზე დავატორმუზე და ჰაერში გავრცობილ ხმებს მივეყურადე. ვცდილობდი, ორმაგი საქმე გამეკეთებინა და მანქანიდან გადმომავალ პიროვნებას თვალს არ ვაშორებდი.
-ბატონო ჯუნიონ _ თავზარი დამეცა. ვფიცავ გამოვშტერდი, როცა ნაცნობ პიროვნებას მოვკარი თვალი. _ გთხოვთ, მობრძანდით ბატონო ჯუნიონ.
ექომაგებოდნენ და ექომაგებოდნენ. დაუსრულებლად. თითქოს ჩემი სირი უფროსისთვის იყო შექმნილი სიტყვა "ბატონო" და სხვა ვერაფრის თქმას ვერ ბედავდნენ. ფეხექვეშ უძრებოდნენ, თავს მორიდებით უკრავდნენ და კარებისკენ დიდი მოწიწიებით აცილებდნენ. ეს ყველაფერი ერთ სრულ კატასტროფაში მაგდებდა, ფსკერისკენ მიმათრევდა და ქვიშაში მმარხავდა.
გონებას ისე ვძაბავდი, მეგონა გამისკდებოდა და ჩემი ტვინის ნაწილებს დაეძგერებოდნენ ქუჩის მაწანწალა ძაღლები.. მაგრამ ეს თეჰიონიც. და ჩემი უფროსი. და ეს ჩახლართული ამბები.
ამდენს ვერ ვუძლებდი. დავადე გზას ფეხი და მტკიცე ნაბიჯებით წინ წავედი, გამოპრანჭული არსებებისკენ. ვითომ ძალიან მაგარი ტიპი ვყოფილიყავი, მაგრამ შინაგანად მხოლოდ მე ვიცოდი, რა სურვილებს ვეწინააღმდეგებოდი. გულში ნაღმი მქონდა ჩამაგრებული და ათვლა იმ წამს დაიწყო, როცა იმ გაურკვეველ ადგილას ამოვყე თავი. მერე კი ბახ! და აფეთქდება, როგორც ნამდვილი ბომბი.
ნაცრისფერ ქუჩებს, სიცოცხლის ფერი მიეცემოდა. ატმოსფერო ტკბილი სურნელით გაივსებოდა და მერე ვინ იცის, იქნებ ჩემი სახელიც დაერქმიათ ქუჩისთვის.
თუმცა ამაზე საერთოდ არ ვოცნებობდი. ერთადერთი საფიქრალი რაც მქონდა, ეს თეჰიონი იყო და მისი ადგილსამყოფელი. უფროსი ფეხებზე მეკიდა, მაგას სხვა დროსაც მივხედავდი, მხოლოდ სამხილებით შემოვიფარგლე, ტელეფონი სიგარით ჩავანაცვლე და შენობის უკანა მხარეს გავედი, იმ იმედით, რომ კარები დამხვდებოდა და შენობაში შევიდოდი. სიგარას ძლიერ მოვქაჩე, აქამდე მივიწყებულმა სიცივემ თავი რომ შემახსენა და სირბილით, კედელზე აკრულმა გავიარე დარჩენილი გზა. შვებით ამოვისუნთქე იქ არავინ რომ არ დამხვდა, კარები გავაღე და სიბნელეში გზა, ხელის ცეცებით გავიკვლიე. შემაცბუნებელი სიჩუმე და სიცივე იდგა გარშემო, თუმცა მალევე მომესმა გულისწამღები ჩურჩილი.
-აქ ვიღაც არის _ ხმაზე ვიცანი. თეჰიონი იყო და შეშფოთებული ხმა, მის ტემბრს ყლაპავდა.
-თე, აქ არავინაა. ალბათ მოგესმა.
ჩურჩულს წაეღო ჩემი გონება. ტვინში მათ სიტყვებს ფაფასავით ვხარშავდი და ვერც ერთზე ვახდენდი კონცეტრაციას. ეს მძაბავდა. მთრგუნავდა. იმედგაცრუების გემო პირში თანდათან იზრდებოდა. და რას აკეთებდა თეჰიონი იქ? ვის ელაპარაკებოდა? რას ჩადიოდა? რა საქმეებს ატრიალებდა?
ამას ასე ვერ დავტოვებდი. ხელში შერჩენილი სიგარის ჩამქრალი ნამწვავი კუთხეში მივაგდე და ტელეფონის ფანარი გავანთე.
-აბა, როგორ ერთობით? _ ვნებამორეულმა სიტყვები ძლივს გადავაბი ერთმანეთს, როცა თეჰიონის ლამაზად მორთულ და მოშიშვლებულ სხეულს თვალი მოვავლე.
თეჰიონი შეცბა, მერე გატოკდა. მიწას ჩაებეტონებინა მისი სხეული, მზერაც ძლივს გამისწორა. ცახცახებდა.. ცახცახებდა.. და ცახცახებდა. დაუსრულებლად. მის თვალები კი ემოციების ატომურ აფთქებას მომასწავლებდა.
-გ-გუკ.. აქ-ქ აქ.. რანაირად, ან როგორ? _ ფანარი პირდაპირ სახეში მივანათე, ხელი მოშიშვლებულ ყელზე ავუსრიალე და ამჯერად ცივ კანს თითი გამოვკარი.
-ჩიტმა მომიტანა ამბავი, რომ აქ იქნებოდი _ დათრგუნულს ხელები, ყელიდან სახემდე ავუსრიალე, თითები მის გვირილებით მოხატულ ლოყაზე დავასვენე და შავად მოხატული თვალების ნემსკავზე წამოვეცვი. თან იმდენად ძლიერად რომ პირში ჟანგის და სიამოვნების გემო ერთდროულად ვიგრძენი _ თუმცა, ვგონებ ხელი შეგიშალეთ.
ამჯერად მზერა თეჰიონის გვერდით მყოფ, წითელთმიან ბიჭს მივმართე. ხმა ტრაკში ჰქონდა ჩავარდნილი. შიშისგან როგორ ჩაისვარა სახეზე ეწერა, მაგრამ რა აშინებდა, ვერაფრით გამეგო. საკუთარი თავის მეც კი შემეშინდა. ნუთუ ასე ძლიერ მქონდა სახეზე აღბეჭდილი თრგუნვა და უკონტროლო ბრაზი?
-შეგიძლიათ გააგრძელოთ, მე მოგისმენთ _ ორივეს გავუღიმე, ფანარი ძირს მივმართე და უცებ ოთახიც გადანათდა, რამაც უფლება მომცა, თეჰიონის არაამქვეყნიურად მორთული სხეულით თვალები დამენაყრა. მზერას უტიფრად დავარბენინებდი მის მხრებზე.. მკერდზე.. ტორსოზე.. ბარძაყებზე.. მაგრამ ჩემში კუდაშვერილ ბრაზსს ვერაფერს ვუხერხებდი, რაც მის მიმართ არსებულ გრძნობებს წამ და უწუმ ასპობდა. _ თუ გავიდე? _ ფანარი გავთიშე და ტელეფონი ჯიბეში ჩავიცურე.
-ჯონგუკ მორჩი _ ჩუმი ხმით ამოიგმანა თეჰიონმა.
-რას გოდებ? _ მის ლოყაზე დასვენებული ხელები ავამოძრავე. მოხატულ თვალებზე თითები გადავუსვი და შუბლზე ჩამოყრილ თმის წვერები, თვალებზე რომ ეპოტინებოდა გადავუწიე. _ ხმამაღლა!
-გითხარი მორჩი-მეთქი. _ ხმას აუწია. სახიდან ჩემი ხელი მოიშორა _ ეს უკვე ზედმეტია. რა უფლებით მიკონტროლებ ნაბიჯებს?
-ეს ჩემიმოვალეობაა!
-შენი მოვალეობები უკან გაიკეთე, გესმის?!
-ხმას დაუწია _ მისი საუბრით ბრაზგავსებულმა კბილებში გამოვსცარი.
-აქ მარტო არ ვართ და ნორმალურად მესაუბრე _ თვალებით მის გვერდით მყოფ, წითელთმიან, გაფითრებულ და შეშინებულ ბიჭზე მანიშნა.
-ხოდა დაახვიოს აქედან! _ ყვირილზე ბიჭი უფრო შეცბუნდა.
-ჯონგუკ!
-რა?
-ჰოსოკ.. _ მიუბრუნდა ვინმე ჰოსოკს, ამჯერად ცოტა ფერმოსულს და ხელი მხარზე დაადო _ გთხოვ.. მაპატიე.
-თე..
-უბრალოდ მარტო დაგვტოვე, სალაპარაკო გვაქვს.
-დარწმუნებული ხარ? _ ჩუმად იკითხა, შეშინებული მზერა მომმართა და მალევე მომაშორა.
-რა თქმა უნდა დარწმუნებულია _ კბილებში გამოვსცარი. თეჰიონს მოშიშვლებულ მკლავს ჩავაფრინდი და სხეულზე ავიკარი. მისი თვალები ჩვენს ჩახუტებულ სხეულზე მორბანალი მაცოფებდა. მაცოფებდა მისი აქ ყოფნა და საერთოდ არსებობა. _ რამე პრობლემაა?
-არა, არანაირი _ ნერწყვი მძიმედ ჩაყლაპა. _ მ-მე.. მე წავალ. და თე.. მოგვიანებით გნახავ. _ ადგილს რაკეტასავით მოწყდა.
-ხო, არსად დაეკარგო _ მივაძახე მიმავალს და ენაზე მოდგმული სიტყვები უაზროდ გავისროლე ჰაერში _ უშენოდ რა ეშველება მერე.
-ჯონგუკ, გაჩერდი.
-პიდარასტი, ეფლირტავება ბნელ ოთახში არასრულწლოვანს.
-გაჩერდი-მეთქი.
-მე რომ არ მოვსულიყავით, მოვლენები როგორ განვითარდებოდა ძალიან საინტერესოა.
-მოკეტე. უბრალოდ მოკეტე.
-ხმას რა უფლებით მიმაღლებ? შენი თავს შეხედე.. გინდა ყველამ საწოლში ჩაგიგოროს?
-უბრალოდ მოკეტე. ნუ მიმატებ, გული ისედაც ამოვარდნაზე მაქვს _ შავი ცრემლები ხელის გულებით გადაიწმინდა, მის ყელზე ასხმული მძივები ყელიდან ჩამოიგლიჯა, თმებში ჩაყრილი ყვავილები ძირს ჩამოყარა. გიჟს გავდა. შეშლილ, არაპროკნოზირებად გიჟს და ეს გულს მიკლავდა. ხელებს ვერ ვამოძრავებდი. ჩემი უმოქმედობა და მისი ეს საქციელი ჭკუიდან მშლიდა. _ გულს მირევს ჩემი თავი. შეხედე, ნამდვილ ძუკნას დამამსგავსა ბიძაჩემმა. _ ჩემს ფეხებთან გულამოსკვნილი დავარდა და ჩემი სულიც თან წაიყოლა. მის ნათქვამს თანდათან აღვიქვამდი, მაგრამ რეალობასთან თვალის გასწორება მეშინოდა. ის რაც ჩემს თავს ხდებოდა, არ იყო ნორმალური. საერთოდ არაფერი არ იყო ნორმალური. ყველაფერი შავ გოდებას ჰყავდა მოცული და ჩვენც ნელ-ნელა გვყლაპავდა.
-რას მებაზრები? რა ბიძაშენი? იმას რაღა ჩემი ფეხები უნდა?
-ვერ გაიგე? _ დაიყვირა და წამით შევცბი, მის ტკივილით სავსე სახეს რომ შევხედე _ ვერ ხედავ რას აკეთებს, რომ მისს ჯიბეს ზედმეტი ფული არ მოაკლოს? მარიონეტივით მიყენებს. ყოველ 2 თვეში ახალ-ახალ კაცებს აყენებს ჩემს სახლის კართან, სადაც მარტო გამომკეტა. სამყაროსგან გამრიყა. ყველა გზა გადამიღობა და შენ კიდევ.. შეხედე ერთი შენ თავს, მაგარო ბიჭო. მიდი და შენც დამამცირე. გული ამომგლიჯე. დამაქუცმაცე.
მისმა ასეთმა უეცარმა აღიარებამ და განწირულმა თვალებმა, ცხოვრებისგან კიდევ ერთი სილა გამაწნა, ამჯერად ძალიან ძლიერად. მიწაზე დამანარცხა. აქამდე უმოქმედო ხელები, თეჰიონის სხეულამდე ააცოცა, გულში ჩამაკრევინა და გამთიშა. მისი მოშიშვლებული კანი კი უერაქციოდ არ რჩებოდა, ჩემი შეხების დროს.
-თეჰიონ, პატარავ.. დიდი სიამოვნებით ამოგაძრობდი მაგ ენას, მაგრამ ვგონებ ახლა ამის დრო არ არის. _ მისი ათრთოლებული სახე ხელებს შორის მოვაქციე და შუბლი შუბლზე მივაბჯინე _ თან არ მინდა ზედმეტი კითხვებით თავი მოგაბეზრო, მაგრამ.. უბრალოდ მინდა ვიცოდე, რა საქმეებს ატრიალებს ბიძაშენი?
-ბიძაჩემი _ ჩაიცინა, ჩემს მაჯეებს თითებით ჩაებღაუჭა და მომიშორა. მისი თვალებიდან კი ცრემლები ისევ მარგალიტივით ცვიოდა, წითლად შეღებულ ტუჩებში იკარგებოდნენ, ან ლავიწის ძვლის გავლით, გულზე შემოხვეული ჯაჭვებიისკენ მიიზლაზნებოდნენ. ამას თვალს ვერ ვაშორებდი. _ რა სარგებელს მოგიტანს მისი ვინაობის გარკვევა?
-მან შენ გავნო. გავნებდა და ალბათ მომავალშიც ასე მოქცევას გააგრძელებს, თუ ვინმემ ხელი არ შეუშალა. _ მხრებში ჩავაფრინდი, ასლუკუნებული სხეული კალთაში ჩავისვი და თავზე ვაკოცე. ამ ყველაფერს გაუზრებლად ვაკეთებდი. ის მთიშავდა, მისი სურნელით მახრჩობდა და ისეთი რამეებს მაკეთებინებდა, რასაც ამაყი ჯონგუკი არ გააკეთებდა. თუმცა სიამაყე ნაგავი და მყრალი იყო. ჩემთვის ყველაზე მნიშვნელოვანი თეჰიონის მდგომარეობა გახლდათ _ გინდა ამ თხელი ნაჭრებით შემოსილმა, ასობით თვალის წინ დადგე ისევ?
-არა.
-გინდა ბიძაშენს ემსახურო ისევ?
-არა.
-მაშინ თუ არა თეჰიონ, ვალდებული ხარ რაღაც გარკვეულ კომპრომისზე წახვიდე და მითხრა, რა ჯანდაბას აკეთებს ის მოხუცი? _ ჩემს კალთაში ასლუკუნებულს, სხეულის მცირედ ნაწილს თხელი, ვარდისფერი ნაჭრები და მძივეები უფარავდა. ის ისე ცახცახებდა როგორც არასდროს. ქურთუკი სწრაფად გავიხადე, მის ქანცგამძვრალ სხეულს მოვაფარე და შარფიც ზედ მივაყოლე.
-ბევრი არაფერი _ თავი გააქნია _ მხოლოდ ის ვიცი, რომ ამ ბარის მეპატრონეა.
ამბავი ზედმეტად საინტერესოდ ვითარდებოდა, რაც ჩემში მეტის გაგების სურვილი, ყოველ წამს მძაფრდებოდა.
-და შენი უფროსია.
გამეცინა.
თეჰიონსაც გაეცინა.
-ხომ იცი, ეს არადამაკმაყოფილებელი ინფორმაციაა.. _ თავი დამიქნია და ხელები წელზე ძლიერ შემომხვია. მეთქი ამის დედაც. თეჰიონი ზედმეტად მოქმედებდა ჩემზე. _ არ მინდა რამე დაგაძალო, უბრალოდ ეცადე მსგავს ვითარებაში აღარ აღმოჩნდე.
-მაგრამ როგორ? _ ქვემოდან ამომხედა, თვალები მოამრგვალა და სასაცილოდ დაახამხამა _ ისე მეუბნები ამას, თითქოს ჩაის გამოცვლას მთხოვდე.. ამას მე როგორ გავაკეთებ? მას ვერ შევეწინააღმდეგები.. ვერ ხედავ, ნამდვილი კინგ-კონგია ტიპი.
-მოგიწევს! მოგიწევს მასთან ბრძოლა, თუ არ გინდა ახალგაზრდამ თავი გაიუბედურო.. გესმის რას გეუბნები, თეჰიონ?
-ყურში ნუ ჩამჩხავიხარ. ყველაფერი გავიგე.
-ახლა კი ადექი _ მასთან ერთად ფეხზე წამოვდექი. წონასწორობას ძლივს ინარჩუნებდა თავზარდაცემული. _ და თავი მოიწესრიგე.
-რა? რისთვის?
-სცენაზე გადი და შენი საქმე გააკეთე. _ გახუნებულ და მომსპარ იატაკზე მიმოყრილი თეჰიონის ჯაჭვები, ისევ ყელზე მოვარგე, _ მოდი, ჯერ-ჯერობით მის განწყობაზე ვიზრუნოთ. არ გავაბრაზოთ და ეჭვი არ შევატანინოთ.
-მეხუმრები? მე ამას ვერ გავაკეთებ.. არ შემიძლია მათ წინ ასე, თითქმის შიშვლად წარდგენა და სიმღერა.
-ამას პირველად აკეთებ? _ დაეჭვებით ვიკითხე და ლოყაზე მიმხმარი, შავი ცრემლი ფრთხილად მოვაშორე, რომ თეთრი, ქათქათა გვირილები არ დაზიანებულიყო.
-არა, რა თქმა უნდა. _ სწრაფად იუარა _ მაგრამ ასე ძუკნასავით პირველად მაცვია.. საერთოდ არ ვიცი ბიძაჩემი რას მიპირებს. მიეჩვევა ასე ჩემს მარიონეტად ყოფნას და მომავალში ალბათ საცეკვაოდ ბოძზე ამიშვებს. _ ბრაზით გავსებულმა კბილებში გამოსცრა. ხელები მოშიშვლებულ მხრებზე აისვა და ქურთუკი უფრო მეტად შემოიხვია.
-გამოსვლა რომელზე იწყება? _ ვიკითხე და საათს დავხედე.
-4ის ნახევარზე.
-მშვენიერია. წინ კიდევ 20 წუთი გვაქვს. თუ მოვასწრებთ, შეგვიძლია შენი ნაჭრები, რამე უფრო ნორმალურით ჩავანაცვლოთ. _ მაჯაში ჩავჭიდე ხელი და წინ წავედით, ჩემთვის გაურკვეველი მიმართულებით _ ახლა კი საგრიმიოროში მიმიყვანე.
-ეს ცუდი აზრია, გუკ..
-არა უშავს. ნამდვილად ვერ დავუშვებ ვიღაც, ჯიბე გავსებულმა მოხუცებმა, შენი მოშიშვლებული სხეულით თვალები დაინაყრონ.
-ბიძაჩემი..
-ბიძაშენი.. ბიძაშენი.. _ გავჩერდი და დავიყვირე _ სულ ფეხებზე მკიდია ბიძაშენი. შენ ზედმეტად პატარა ხარ ამისთვის, ის კი ზედმეტად დიდი ასეთი ტვინისთვის. _ ბრაზმორეულმა ძლივს დავიწყე მშვიდად სუნთქვა _ ახლა კი მოკეტე. დამემორჩილე და საგრიმიოროში წამომყევი..
-კარგი, მაგრამ იქ შეიძლება იყოს ვინმე..
-გარეთ გავა!
წითელი სინათლით განათებულ დერეფანში გავედით და მალე საგრიმიოროს კარებსავ მივადექი. ვგრძნობდი, როგორ ცმუკავდა ადგილზე ჩემ უკან მდგომი თეჰიონი. ჩემს ხელებში მოქცეულ თითებს და წითლად შეღებილ ტუჩებს გაუჩერებლად აწვალებდა. თვალებს აქეთ-იქით დაარბენინებდა უიმედოდ, და რა ლამაზი იყო თვითონ.. თუმცა ამაზე დაკვირვების დრო არ მქონდა და ეს მაწუხებდა. საგრიმიოროს კარები შევაღე და მისი სხეული შევათრიე.
მადლობა ღმერთს არავინ დაგხვდა თეთრ ოთახში.
-გაიხადე ჩქარა! _ იქვე გადაკიდებულ ტანსაცმლებთან მივედი და თვალი გადავავლე. თეჰიონი კი იდგა და ფეხს არ ძრავდა. _ რას აკეთებ? ჩქარა თეჰიონ, დრო მიდის.
-გუკ, სწორედ ვიქცევით? _ ხმა აცახცახებულმა ძლივს ამოილაპარაკა.
-რა თქმა უნდა, თე. _ ხელები ნიკაპქვეშ ამოვდე და თავი ავაწევინე. თვალები ტკივილისგან უელავდა. მასში ის მამაცი და ურჩი თეჰიონი დაკარგულიყო, თავი რომ წარმიდგინა. ეს მტკენდა და მაწუხებდა. ამას არ იმსახურებდა. _ უბრალოდ საკუთარი თავის ირწმუნე და ყველაფერი გამოგივა.
-კარგი, ჯანდაბა.
-ახლა კი გაიხადე, _ თეთრ, მაქმანებიან პერანგს ხელი დავავლე. _ დრო ცოტა გვაქვს, ძალიან ცოტა.
-მეშინია. რომ ვერ ვიმღერო? _ მის ხმას ჩემ უკან ვგრძნობდი.
-იმღერებ!
-მაგრამ ბიძაჩემმა ამ ფორმაში რომ მნახოს?
-არა უშავს!
-ჯონგუკ.. საერთოდ ვერ ვეხმარები. _ ხელში მოგროვილი ტანსაცმლები სავარძელზე დავყარე, თეჰიონისკენ შევტრიალდი, ხელები მხრებზე მოვხვიე და ვაკოცე. ამას ბევრი ლაპარაკი არ სჭირდება. მართლა ვაკოცე. ვნებიანად და მომთხოვნად.. _ ახლა დამშვიდდი და ჩაიცვი, სანამ ცდუნებამ მძლია. _ თვალებით შიშველ სხეულზე ვანიშნე, აწითლებულ სხეულს ლოყაზე ვუჩქმიტე და ისევ პერანგს მივუბრუნდი. _ ეს ჩაიცვი.
-ვღელავ..
-ყველაფერი კარგად იქნება.