Voor we beginnen moet ik even een aanpassing mededelen: Vanaf nu zal er bij elk hoofdstuk staan vanuit welk perspectief ze geschreven zijn. De vorige hoofdstukken waren vanuit Solènes perspectief en dit is het eerste hoofdstuk vanuit Nesmiahs perspectief.
---------------------------------------------------
Nesmiah
Het was een dag totaal anders dan normaal. Senan belde in het midden van de les. De beltoon onderbrak de professor en ze keek me geïrriteerd aan. Ik haalde mijn smartphone uit mijn jaszak en ging het uitschakelen tot ik zag wie me belde. Senan belde me nooit. Ik keek de professor verontschuldigend aan en stond op om de telefoon buiten het lokaal op te nemen. Ik sloot de deur achter me en nam op.
'Senan, wat is er aan de hand?' vroeg ik onmiddellijk.
'Mia, serieus? Ik bel gewoon, waarom zou er iets mis zijn?' Zijn stem trilde een beetje, zoals altijd wanneer hij een onderwerp ontweek. De man deed dat vaak en hij was er geen haar beter in geworden doorheen de paar jaar dat ik met hem samenwoonde.
'Er is iets aan de hand. Dat weet jij beter dan ik. Wat is het?' Ik kon hem geen kans geven te ontwijken. Zoveel dingen zouden vlotter zijn gegaan in mijn leven als hij gewoon wat directer was.
'Waarom doe je zo? Je weet dat ik dit haat.'
'Wat. Is. Het.'
Stilte aan de andere kant van de lijn.
'Ik zit middenin een les. Schiet op.'
'Zou je naar huis kunnen komen?' vroeg hij zachtjes. Het was bijna een fluister.
Dit deed mijn haren overeind staan. 'Waarom?'
'De... de Familie... is hier.' Ik voelde zijn angst, zijn onzekerheid. Het was infecterend.
'Ik kom eraan.' Het verbaasde me niet dat hij zelfs dit soort nieuws zo lang voor me verborgen kon houden. Het was een talent, eentje dat hem nooit heeft geholpen.
Ik rende het lokaal terug in, pakte mijn spullen en ging als een speer naar het station. De vreemde blikken die ik kreeg van mijn studiegenoten kon me niet schelen. Hoe sneller ik in Antwerpen was hoe beter.
Ik zag Senan al voor me, in ons herenhuis met voor zich al de Familieleden die ons hadden uitgestoten. Senan en ik waren anders. Hoe we anders waren wist ik niet, het is me nooit verteld geweest. Senan wist het wel. Hij was nu eenmaal een paar jaar ouder, daardoor had hij alle last op zich gekregen. Ik wist hoezeer hij de Familie vreesde, dat hoefde hij me niet te vertellen.
In Antwerpen aangekomen haastte ik me doorheen de menigte de roltrappen op. Eerst hoorde ik metaal op hout klinken, dat naarmate ik me naar boven werkte, luider werd. Een stem was op een zeer luidde en valse toon aan het zingen. Emotie vloeide eruit voort. Ik werd meegesleept door de ruwheid van het lied en vergat mijn voeten te bewegen. Pas toen de roltrap helemaal boven was gekomen en ik bijna op de grond werd gesmeten wist ik ze weer te bewegen. Ik zocht naar degene die het geluid maakte en zag een heel vreemd spektakel. Een meisje stond op een pan te slaan. Haar haar piekte alle kanten op. De prinsessenkroon leek volledig misplaatst. Haar glitterjurk leek om aandacht te smeken. Heel haar slordige vertoning schreeuwde om aandacht.
Dat was niet het vreemdste. Het meest absurde was dat niemand naar haar keek. Het was niet zo dat het meisje geen invloed had op de omgeving, maar eerder dat mensen niet doorhadden dat zij degene was die het veroorzaakte. Mensen liepen als een boog om haar heen, sommigen hoorde ik mompelen over dat er veel lawaai was, maar niemand legde de oorzaak bij haar. Het leek alsof ze onzichtbaar was voor hen, of dat ze een afstotende magneet was. Je kon haar ook vergelijken met de zon. Ze verlichtte de omgeving, maar was zo fel dat je er niet naar kon kijken. Het kon me echter niet schelen. Ik had bij wijze van spreken een zonnebril bij.
Haar lied eindigde en het meisje, de zonnester, liep richting het perron van spoor 11 en 12. Vanuit het niets stopte ze haar stappen en keek achter zich, recht in mijn ogen. Ze leek te verstarren. Ik nam haar nog eens goed in me op. Ze was echt slordig aangekleed. Alsof ze bekeken wou worden, maar niet had gedacht dat iemand haar een blik waardig zou keuren.
Ik bedacht me dat ik haast had. Dat Senan op me zat te wachten, samen met de Familie. De blik in de ogen van het meisje liet me echter geen keus. Ik begon langzaam naar de zonnester toe te lopen. Toen ging ze er vandoor. Mijn lichaam achtervolgde haar vanzelf. Mijn lippen vormden de woorden zonder dat ik erover moest nadenken.
Bijna had ik haar. Ze was in paniek. De zonnester keek me aan alsof ik haar moordenaar was, alsof ik de plaag was, de dood in hoogst eigen persoon. Ze bleef worstelen. Ik liet haar los. Ze glipte weg. 'Ben ik zo angstaanjagend?' vroeg ik me af.
Ik bleef even staan, twijfelde. Als ik het meisje volgde zou ik waarschijnlijk te laat zijn bij Senan. De arme ziel was nu al bijna twee uur alleen met de Familie. Senan zal moeten wachten, hem zal heus niets overkomen. Ik verliet de metro en zag dat de zonnester al een heel eind bij me vandaan was. Na een tijdje zag ik haar de cinema binnengaan. Tegen de tijd dat ik de hal inkwam was ze al op weg naar de verschillende zalen.
Ik vloekte. Het had geen zin om een ticket te kopen. Ik wist niet naar welke film ze ging. Het enige wat ik kon doen was hier wachten. Ze kon niet eeuwig daarboven blijven. Ondertussen kon ik Senan bellen.
Pas na een lange tijd werd opgenomen. Het was niet Senan. 'Nesmiah Van der Sterren,' zei een lage mannenstem die me vaag bekend voorkwam. 'Waarom ben je nog niet hier?'
Dat het Familielid mijn volledige naam had gebruikt bezorgde me kippenvel. Alsof die daarmee controle nam over mijn hele wezen. Het maakte me opstandig. 'Waar is Senan?'
'Hier. Wil je hem niet zien?' vroeg een vrouwenstem.
'Ik wil hem spreken,' zei ik. Ik maakte me zorgen.
'Kom dan naar hier. We vragen het je niet nog een keer,' zei de man.
'Ik ga niet komen,' zei ik. De zonnester intrigeerde me teveel. Ze was een mysterie dat ik wou oplossen. Het belang van Familieproblemen ontging me op dat moment volledig.
Ik kon aan de andere kant van de lijn bijna horen hoe hard deze stelling ze verbaasde. Ze waren het niet gewend dat iemand hen tegensprak.
'Mia,' hoorde ik Senan zeggen.
Opluchting ging door me heen. 'Senan, ben je in orde?'
'Kom alsjeblieft.' Zijn zwakke stem deed mijn resolutie een beetje wankelen. Waarom liet ik Senan in de steek? Hij had altijd voor me gezorgd. De zonnester die ik net had ontmoet was gewoon mijn nieuwsgierigheid die opstak.
'Gaat het?' vroeg ik nog een keer.
'Nesmiah,' zei hij. De aarzeling verweven met een zeldzame strengheid. 'Kom.'
'Alleen als het slecht met je gaat,' zei ik. De woorden waren gevaarlijk. Niet iets wat je hoorde te zeggen. Ik was altijd al slecht geweest in mijn woorden te bedwingen. Ik zei wat ik dacht. Dat was een even nuttig talent als Senans ontwijkende manier van spreken. Misschien was dat de reden dat we waren uitgestoten, bedacht ik me.
'Nessy, wat zeg je nu?' vroeg de man, waardoor ik me meteen realiseerde wie hij was. 'Moeten we hem soms iets aandoen vooraleer jij je naar hier begeeft?'
'Niemand noemt me Nessy en al zeker geen uitschoft zoals jij,' blafte ik naar de man. De mensen die in de rij stonden om een ticket te kopen keken me aan. Ik gaf ze een dodelijke blik terug.
'Mia, doe alsjeblieft niet zo. Kan je niet voor een keer naar me luisteren en naar hier komen? Ik... Ik smeek je,' zei Senan. Hij smeekte normaal gezien niet. Toch niet zo direct. Hij was onzeker, ontwijkend, maar vroeg zelden om iets. Het was de eerste keer.
'Maar...' mompelde ik, denkend aan het meisje dat ergens in een zaal was.
'Maar wat?' zei de vrouwenstem. 'Is er soms iets belangrijkers dan de Familie? Belangrijk dan Senan?'
Ik keek naar boven, naar de plek waar het meisje was verdwenen. Het is alsof ik haar kon voelen. Misschien ontmoet ik haar nog wel eens.
Ik liep de cinema uit. 'Ik kom, maar laat het duidelijk zijn dat het niet voor jullie smeerlapperij is. Ik kom voor Senan.'
-----------------------------
Ik had plots zin om een verhaal te schrijven vanuit meerdere perspectieven. Trouwens als ik het alleen vanuit Solènes perspectief zou schrijven zou er niet zoveel gebeuren. Ik probeer altijd serieuze literatuur te schrijven om dan te eindigen met een plot dat alles behalve zogezegd 'serieus' is. Maar ja, misschien ben ik gewoon geen serieus persoon. Dit is een pak interessanter en meer mijn kopje thee (wat dan eigenlijk chocomelk moet zijn, zie je hoe kinderachtig ik wel niet ben?)