""သား...အေဖSingaporeကိုအလုပ္
ကိစၥနဲ႕ခရီးသြားရမွာ အေဖ့လက္ေထာက္က
အေရးတျကီးသူ႕အေမေနမေကာင္းလို႕
ရုတ္တရက္မလိုက္နိုင္ေတာ့ဘူး။အေဖနဲ႕
လိုက္ခဲ႕ျပီးအလုပ္ေတြဝိုင္းကူေပးမယ္မလား
ဇြဲခန္႕။အသက္ျကီးေနျပီအေဖတစ္ေယာက္
ထဲသြားရမွာအလုပ္ေတြမနိုင္ဘူးေဖ့သားကို
ပဲေဖအားကိုးရမွာ။လိုက္ခဲ႕မယ္မလားသား။
ျပီးရင္ဘာလိုခ်င္လဲအေဖ့ကိုေျပာအကုန္ျဖစ္
ေစရမယ္။ဟိုတစ္ေလာကကားလဲခိုင္းထား
တာေလ။ျပိဳင္ကားလားသားလိုခ်င္ေနတာ
ေလ။ဘယ္ေမာ္ဒယ္လဲဘယ္အမ်ိဳးအစားလဲ
သာေျပာလိုက္"""
"လိုက္သြားလိုက္ပါသားရယ္ေနာ္ခရီးေဝး
မွာမင္းအေဖတစ္ေယာက္ထဲဘယ္လိုမွျဖစ္မွာ
မဟုတ္ဘူး။သားပါမွဘဲအေမကလဲစိတ္ခ်နိုင္
မွာသားရယ္။သားအေဖတစ္ေယာက္ထဲဘယ္
လိုမွမျဖစ္ဘူး။အေဖနဲ႕လိုက္သြားေပးေနာ္သား"
လက္နွစ္ဖက္ကိုလာေရာက္ဆုပ္ကိုင္လာတဲ႕
အေမ့လက္ေနြးေနြး။မဝင္းပေတာ့တဲ႕အေမ့
မ်က္နွာကတစ္ေန႕လံုးအေဖ့ကိုျကည့္လိုက္
သူ့႕ကိုျကည့္လိုက္နဲ႕မရႊင္မလန္း။
အေျကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႕ပါေအာင္ေခၚေနတာ။
ဒီကေနအလိမၼာနည္းနဲ႕အေဖေခၚထုတ္သြား
ခ်င္ေနတာသိတယ္။စိတ္ျကိဳက္ဆံုးျဖတ္လို႕
ေျပာျပီးအိမ္ထဲကေနထရပ္လိုက္တာနဲ႕အသံ
တိတ္မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ျကည့္ေနျကတဲ႕
အေဖနဲ႕အေမ။ညေနေတာင္ေရာက္ေနျပီ။
နွစ္ေယာက္လံုးကဘာမွမျဖစ္ခဲ႕သလိုပံုမွန္
ေျပာေနေပမဲ႕သူဘယ္ခ်ိန္ထထြက္သြားမလဲ
ေစာင့္ျကည့္ေနျကတာအပူေတြနဲ႕မ်က္နွာမွာ
ဟန္ေဆာင္ျပီးေတာင္ျပံဳးမေနနိုင္ျက။အျမဲအ
ေဖနဲ႕အေမကိုစေနာက္ျပီးရယ္သံေတြနဲ႕ျပည့္
နွက္ေနတဲ႕သူတို႕အိမ္ကအခုေတာ့ေျကာက္
စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္တိတ္ဆိတ္ေန
တာတစ္အိမ္လံုးမွာလူသံုးေယာက္ရွိေနတယ္
လို႕ေတာင္မထင္ရ။စီးပြားေရးသမားပီပီအေဖ
ကပညာရွိနည္းနဲ႕ဘယ္အခ်က္ကိုကိုင္ရမလဲ
ဆိုတာေသခ်ာသိသည္။ခုခ်ိန္သြားလိုက္ရင္
အေဖသူ႕ကိုအရမ္းစိတ္ပ်က္သြားမွာ။
အတင္းအျကပ္တားျကရင္ေတာင္မိုက္မိုက္
ကန္းကန္းျငင္းရလြယ္ေသးတယ္။ခုဟာက။
""ဘယ္ေတာ့သြားရမွာလဲအေဖ""
"""ဒီညဘဲသား"""
...............
ငါမင္းကိုအကူအညီေတာင္းတယ္။
ထက္ျမတ္ကိုျကည့္ေကာင္းေအာင္ေျပာျပီး
သူ႕အိမ္ျပန္ပို႕ေပးလိုက္ပါ။သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္လိုမ်ိဳးငါမရွိတုန္းေစာင့္ေရွာက္ထားေပးဘယ္ေလာက္မွမျကာဘူးငါအဆင္ေျပတာနဲ႕
မျကာခင္ျပန္လာမယ္။မင္းကိုအေလး
အနက္ထားျပီးအကူအညီေတာင္းပါတယ္။
<<<<<<>>>>>>
ဘယ္အခ်ိန္ရွိျပီလဲ။မ်က္လံုးတို႕မဖြင့္နိုင္ေသး
ခင္ခံစားေနရတာကိုယ္ေပၚကျခံဳေစာင္ရဲ႕ေနြး
ေထြးမႈ။မေန႕ညကေရာက္ေရာက္ခ်င္းပင္ပန္း
လြန္းလို႕တစ္ခါထဲအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ။
ဒီေစာင္က။နိုးတစ္ဝက္နဲ႕ေလးပင္ေနတဲ႕
မ်က္ခြံေတြကိုအျပည့္မဖြင့္နိုင္ပဲျဖည္းညွင္းစြာ
ဖြင့္ျကည့္ေတာ့......။
ကိုယ္ေပၚကျခံဳေစာင္ကိုဖယ္ရင္းငုတ္တုတ္
ထထိုင္မိရသည္။အိပ္ခ်င္စိတ္မေျပေသးေပမဲ႕
အခန္းက်ဥ္းထဲမွာတစ္ေယာက္ထဲ။အခန္းထဲ
မွာေျပာင္ရွင္းေနျပီးပါလာတဲ႕ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႕
တစ္ေယာက္စာအိပ္ရာကလြဲလို႕ဘာပစၥည္း
မွမရွိ။ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ။ေခါင္းရင္း
ကျပတင္းေပါက္ကိုေနြးေထြးေနတဲ႕အိပ္ရာ
ကေနထျပီးအေျပးဖြင့္ေတာ့ခံစားလိုက္ရတဲ႕
မ်က္နွာကိုရိုက္ခတ္လာတဲ႕ေလေအးမ်ား။
ခ်မ္းလိုက္တာ။အိပ္ခ်င္စိတ္မေျပေသးတာ
ကကိုယ္ထဲအထိဝင္ေရာက္လာတဲ႕ေအးစက္
စက္ေလထုေျကာင့္တစ္ကိုယ္လံုးတုန္သြား
သလိုပဲ။ေနမထြက္ေသးပံုေထာက္ေစာေသး
တယ္။ေလေအးေတြကိုမခံနိုင္၍ျပတင္းေပါက္
ကိုျမန္ျမန္ျပန္ပိတ္လိုက္ရသည္။ခြမ္းကပ္
ေစာင္နဲ႕သာခင္းထားေသာတစ္ကိုယ္စာ
အိပ္ရာေလးကိုျပန္ျကည့္ရင္း...
ကိုယ္တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ႕တစ္စိမ္းတစ္
ေနရာျဖစ္ေနတာေတာင္ဘာအပူအပင္မွမရွိ
ဘာလို႕စိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္ေနရဲရတာလဲ။
ေစာင္ကိုျမန္ျမန္ေခါက္ျပီးအခန္းျပင္ထြက္
လာရသည္။အခန္းကတစ္ခန္းထဲရွိသည့္
အျပင္သိပ္မက်ယ္သည့္တစ္ထပ္တိုက္အိမ္
ေလးပင္။ျပတင္းေပါက္ေတြမဖြင့္ထားတာမို႕
အိမ္ထဲမွာအလင္းေရာင္ေတြသိပ္မဝင္ေရာက္
နိုင္ေသး။တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႕အိမ္ထဲမွာဘယ္
သူမွမရွိ။အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာလဲခံုေတြက
လြဲေျပာင္ရွင္းေနျပီးအိမ္နဲ႕တူတာဆိုလို႕
ဘာပစၥည္းမွမရွိ။အိမ္တံခါးမျကီးနွစ္ဖက္က
ေစ႕ရံုေစ႕ထားျပီးအထဲကဂ်က္မခ်ထားေသာ
တံခါးမျကီးနွစ္ဖက္ကိုဖြင့္လိုက္သည္နွင့္မ်က္
နွာကိုခပ္ျပင္းျပင္းရိုက္ခတ္လာတဲ႕ေလထုမ်ားနဲ႕အတူတစ္ကိုယ္လံုးကိုေအးစက္သြားတာ။
ေအးစက္ေနတဲ႕ေလထုေျကာင့္မ်က္လံုးတို႕
ပုတ္ခတ္ျပီးသခ်ာမဖြင့္နိုင္ျဖစ္ေနခင္အိမ္
ေရွ႕ဝံရံတာကခံုမွာထိုင္ေနတာက...။
ညကမန္းေလးကေနတက္လာျပီးဒီကိုသန္း
ေခါင္ေက်ာ္မွေရာက္တာ။ပင္ပန္းျပီးအိပ္ငိုက္
လြန္းလို႕ဘာမွမစဥ္းစားနိုင္ဘဲေရာက္ေရာက္
ျခင္းအိမ္ထဲဝင္အိပ္လိုက္ေပမဲ႕ ဒီေကာင္က
တစ္ညလံုးဒီတိုင္းထိုင္ေနတာလား။
ဒီေကာင္မအိပ္ဘဲဒီမွာဘာထိုင္လုပ္ေန
တာလဲ။မခ်မ္းဘူးလား။အိမ္ထဲကထြက္လာ
တာေတာင္ေအးလို႕ေသေတာ့မယ္။ေစာင္မပါ
ဘာမပါအခန္းကတစ္ခန္းထဲရွိေပမဲ႕အိမ္ထဲ
မွာေနရာေတြရွိတာပဲတစ္အိမ္လံုးအပိုင္စီးထား
တာလဲမဟုတ္ပါဘဲနွင့္ညာလို႕အျပင္ထြက္
ထိုင္ေနရတာလဲ။
တံခါးဖြင့္သံျကားသည္နွင့္လွည့္ျကည့္ျပီး
ထရပ္သည္။ေအးစက္ေနတဲ႕ေလထုေျကာင့္
လားနွစ္ေယာက္လံုးဘာမွမေျပာဘဲတခဏ
ဒီအတိုင္းရပ္ေနမိျကျပီးသူ႕လက္ထဲကေဆး
လိပ္ကိုျကည့္ျပီးနွာေခါင္းရႈံ႕လိုက္ေတာ့မျမင္
ရတဲ႕ဘက္ကိုအျမန္ဖြက္လိုက္ျပီးမီးသတ္လိုက္
တာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ဟင္း...ေျကာက္
ေတာ့ေျကာက္ေနသား။ေနာက္မွဆံုးမရမယ္။
မနက္ေစာေစာစီးစီးလူမိုက္လိုလိုဘာလိုလိုနဲ႕။
""နိုးျပီလား""
"အခုျပင္ဦးလြင္မွာမလား။ဒါဘယ္သူ႕အိမ္လဲ။
ဇြဲေရာ။မင္းေျပာေတာ့ဇြဲငါ့ဆီလာမယ္ဆို"
""အျပင္မွာေအးတယ္...အထဲဝင္ရေအာင္""
ေမးခြန္းေတြဆက္တိုက္ေမးေနတာကို
ဂရုမစိုက္မ်က္လံုးခ်င္းဆံုတဲ႕ခဏတာကို
အျကည့္လႊဲျပီးေဘးကေနျဖတ္ကာအိမ္ထဲ
ကိုဝင္သြားေတာ့နားမလည္နိုင္စြာဒီေကာင့္
ေက်ာျပင္ကိုလွည့္ျကည့္ရင္းေနရာမွာဘဲေခတၱ
ရပ္ေနမိသည္။ေက်ာင္းတုန္းကေခါင္းတစ္လံုး
စာျမင့္လို႕ေမာ္ျကည့္ေနခဲ႕ရတဲ႕အရပ္ထက္
ေယာက္က်ားပီသတဲ႕အရပ္ကပ္ုျမင့္လာျပီး
ျကည့္ေကာင္းလာေပမဲ႕ကိုယ္ကေတာ့အိမ္ထဲ
မွာပဲေနရတာမ်ားလို႕ပိုျပီးျဖဴစြတ္လာတဲ႕အသားအေရနဲ႕ကေလးရုပ္ကေတာင္မေပ်ာက္ခ်င္
ေသးတာ။မေတြ႕ရတာျကာျပီေလဒီေကာင့္ကို
ကည့္ရင္းနဲနဲေတာ့ရွိန္သြားသလိုပဲ။မင္းက
ေတာ့အဆင္ေျပေနခဲ႕မွာေပါ့။
အိမ္အျပင္မွာခဏရပ္ေနတာေတာင္ခ်မ္း
လိုက္တာ။အိမ္ထဲကိုလိုက္ဝင္ရင္းေက်ာခိုင္း
ထားတဲ႕သူေရွ႕ပိတ္ရပ္လိုက္ျပီး....
""ငါမင္းကိုေမးေနတယ္ေလ ဇြဲေရာလို႕""
""အခုအိမ္ျပန္ခ်င္ရင္ငါျပန္ပို႕ေပးမယ္
ထက္ျမတ္""
""မျပန္ခ်င္ဘူး။မျပန္ဘူး။ခဏတာအိမ္နဲ႕
စိတ္စိုးျပီးထြက္လာရေအာင္ငါမစဥ္းစားတတ္တဲ႕ကေလးလဲမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ခုျပန္ရင္
ငါမလုပ္ခ်င္တာလုပ္ခိုင္းျကမွာ။ငါ့က္ုအိမ္ျပန္
မပို႕နဲ႕လို႕ ငါမင္းကိုေျပာထားတယ္ေနာ္။
ဇြဲျပန္ပို႕ရင္ေတာင္ငါလံုးဝမျပန္ဘူး""
""အဲ႕တာဆိုလဲဒီမွာပဲအရင္ေနထား""
""ေလာေလာဆည္အိမ္မျပန္ရတာကလြဲရင္
ငါဘယ္မွာပဲေနေန...ေနလို႕ရတယ္။ဇြဲ
ဘယ္မွာလဲ""
သိခ်င္တာကိုအေျဖမရမခ်င္းေမးေနမဲ႕
ကေလးလိုျကည့္ေနတဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကို
ရင္မဆိုင္ရဲစြာအျကည့္လႊဲလိုက္ရသည္။
အေျကာင္းျပခ်က္ေတြရွာရင္းမိုးလင္းေတာ့
မတတ္။ဘုရားမာအငိုရပ္တဲ႕အထိေဘးမွာ
ထိုင္ေစာင့္ျပီးအိမ္ျပန္ဖို႕ေခ်ာ့ေျပာတာေတာင္
ေျကာက္လန္႕ေနတဲ႕သူကိုဘယ္လိုစိတ္နဲ႕အ
တင္းအျကပ္ျပန္ပို႕နိုင္ပါ့မလဲ။မင္းနဲ႕ဘာလို႕
လိုက္ခဲ႕ရမာလဲေမးခဲ႕တဲ႕သူကေနာက္ဆံုး
်ခါင္းငံု႕ျပီးငါ့မွာသြားစရာေနရာမရွိဘူးလို႕တီး
တိုးေရရြတ္ျပီးတစ္လမ္းလံုးဆိုင္ကယ္ေနာက္
ကေနတိတ္ဆိတ္စြာလိုက္ပါလာခဲ႕တာ။ခုခ်ိန္
အိမ္ကလြဲျပီးသူ႕အတြက္အရာအားလံုးက
ခိုလႈံခ်င္စရာျဖစ္ေနတာလား။တစ္စိမ္းတစ္
ေယာက္ေယာက္နဲ႕မ်ားေတြ႕သြားရင္ဆိုတဲ႕
စိတ္နဲ႕ထပ္မေတြးရဲ။မင္းကဘာက္ုယံုျပီးငါ့
လက္ထဲထားသြားလဲဇြဲခန္႕။ခုခ်ိန္ကိုယ့္လက္ထဲမွာေရာက္ေနတဲ႕သူထက္ မိဘကေရာခ်စ္သူဆိုတဲ႕ေကာင္ကပါမလိုတစ္မ်ိဳးစြန္႕ပစ္သလိုလုပ္
ေနျကတာကိုခံျပင္းမႈက...။
မင္းျပီးစလြယ္လက္ကလြတ္ရင္ျပီးေရာ
လုပ္သြားတဲ႕သူကဘယ္လိုသူဆိုတာမင္း
သိဖို႕ေကာင္းတယ္။စိတ္ထဲမွာရွိတဲ႕အတိုင္း
ဆိုျဖစ္နိုင္ရင္ဘယ္သူမွမျမင္ရတဲ႕ေနရာမွာ
ပဲဖြက္ထားလိုက္ခ်င္တယ္။တစ္ျခားတစ္
ေယာက္ေျကာင့္ငါ့ေရွ႕မွာထပ္ျပီးခံစားေနမဲ႕
မင္းရဲ႕ပံုစံေတြကိုမျမင္ခ်င္ဆံုးပဲ။
"""ဇြဲဘယ္မွာလဲလို႕"""
""မင္းေကာင္အေျကာင္းငါ့ကိုလာမေမးနဲ႕""
""ဘာျဖစ္လို႕လဲမင္းငါ့ကိုေခၚလာတာေလ။
မင္းကိုမေမးရင္ငါကဘယ္သူ႕ကို......""
""ငါမင္းကိုျပန္ေပးဆြဲလာတာ""
""ဘာ...ဘာေျပာတယ္။မင္းငါ့ကိုေနာက္ေန
တာလား"""
""ေက်ာင္းတုန္းကမင္းေကာင္ပုလဲကို
လိုက္ျကိဳက္သလိုနဲ႕ေနွာက္ယွက္ဖူးတယ္
ေလ။အဲ႕တာမေက်နပ္လို႕အခြင့္ေရးရတုန္း
ငါမင္းကိုေခၚလာတာ။အခုဆိုဇြဲခန္႕...ဘယ္
ေလာက္ေတာင္ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေန
ေလာက္ျပီလဲ။ဟား"""
မပီမျပင္နဲ႕ေျခာက္ကပ္ကပ္ရယ္လိုက္ေပမဲ႕
လိမ္ညာျခင္းမွာမက်ြမ္းက်င္ေတာ့
နားမလည္နိုင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ျကည့္ေနတဲ႕
မ်က္ဝန္းေတြ
""မင္းဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။သံုးနွစ္။
ေက်ာင္းျပီးထဲကသံုးနွစ္ေလာက္ျကာမွငါ့
ေရွ႕မွာမင္းျပန္ေပၚလာတာကဒီပံုစံနဲ႕လား။
မယားတရူးေကာင္။ဇြဲကိုအခုထိမင္းမေက်
မနပ္ျဖစ္ေနတာမင္းဟာမကိုထိေတာ့မ်က္စိ
ထဲဘာမွမျမင္ေတာ့ဘူူးလား။ငါ့မွာေတာ့မင္း
ကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ငါ့ရဲ႕အရင္းနွီးဆံုး
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕မင္းကိုသတ္
မွတ္ထားတာ။ငါမင္းကိုေစာင့္ေနခဲ႕တာ။ငါတို႕
ရဲ႕ခင္မင္မႈမွာမင္းအတြက္ငါကအဲ႕ေလာက္
ေတာင္အေရးမပါခဲ႕ဘူးလား။အနည္းဆံုး
ေတာ့မင္းနဲ႕ငါသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ႕ျကတယ္ေလ"""
ခံစားခ်က္ေတြေပါက္ကြဲသလိုေအာ္ဟစ္ေန
တာ။အျပစ္မကင္းတဲ႕စိတ္နဲ႕မ်က္နွာခ်င္း
မဆိုင္ရဲ။
""ငါသြားမယ္ ။မင္းနဲ႕ငါမေနဘူး။ဇြဲဆီသြားမယ္
သူငါ့ကိုစိတ္ပူေနမွာ""
""ဘယ္ကိုသြားမွာလဲထက္ျမတ္။အိမ္မျပန္ရင္
ဘယ္မွမသြားရဘူး""
အေရွ႕ကေနပိတ္ရပ္လိုက္ေတာ့ေမာ့ျကည့္ျပီးခနဲ႕သလိုျပံဳးသည္။
"မင္းကငါ့ကိုျပန္ေပးဆြဲထားတယ္ ဟုတ္လား။
မင္းငါ့ကိုဖမ္းခ်ဳပ္ထားရဲလား။ငါ့ကိုထိုးရဲလား
ရိုက္ရဲလား။ဆြဲထားရဲလား။ငါ့ကိုထိေတာင္
မထိရဲပဲနဲ႕ရီစရာေကာင္းတာေတြေလ်ွာက္
ေျပာမေနနဲ႕မင္းနဲ႕မလိုက္ဘူး။ငါငတံုးမ
ဟုတ္ဘူး။ဇြဲဘာျဖစ္လို႕လဲသူင့ါဆီမလာေသး
တာသူတစ္ခုခုျဖစ္လို႕လား။ဇြဲငါ့ဆီလာမယ္
လို႕ေသခ်ာေျပာထားတာ။ဟင္ငါ့ကိုေျပာပါ"
ေဒါသနဲ႕ေအာ္ဟစ္ေနရာကေနေတာင္းဆို
သလိုေျပာျပန္သည္။မင္းကေတာ့ကိုယ့္အ
တြက္ကိုယ္အရင္မေတြးဘဲဒီေလာက္စိတ္
ပူေနရသေလာက္...။
လက္သီးကိုခပ္တင္းတင္းဆုပ္မိသည္။
မတန္ဘူး။
"""မင္းဖုန္းငါ့ကိုခဏေပးဇြဲဆီဆက္မလို႕
သူဘာျဖစ္ေနလို႕မလာနိုင္ေသးတာလဲ""
"မင္းဆက္လဲအဲ႕ေကာင္ကိုင္နိုင္မွာမဟုတ္ဘူး"
""ဘာျဖစ္လို႕လဲ။ဇြဲတစ္ကယ္ပဲတစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႕လား"""
""ထက္ျမတ္ မင္းေကာင္ဘာမွမျဖစ္ဘူး။
ငါေျပာတာနားေထာင္။ အိမ္မျပန္ခ်င္ရင္ဒီမွာ
ပဲအရင္ေနထား။ဇြဲခန္႕လာေခၚရင္ငါမင္းကိုျပန္
ထည့္ေပးမယ္။ဟုတ္ျပီလား""
""မင္းကိုငါကဘာလို႕ယံုရမွာလဲ။ငါ့မွာသြားစ
ရာမရွိတာကိုအခြင့္ေကာင္းယူျပီးမင္းညာ
ေခၚလာတာ။ဇြဲကိုဘယ္လိုေျပာျပီးမင္းငါ့ကို
်ခၚလာတာလဲ။မင္းငါ့ကိုအထင္ေသးေနတာ
မလား။မင္းတို႕လိုလူေရွ႕ရဲရဲဝံ႕ထြက္ရဲတဲ႕
ပံုမွန္ပတ္သက္မႈမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ဒီလိုမ်ိဳး
လုပ္ရတာေက်နပ္လား။ဟင္...မင္းေက်
နပ္ရဲ႕လား""
""""ထက္ျမတ္...ငါ """"
"""မုန္းတယ္။မင္းကိုငါအရမ္းမုန္းတယ္""
နာက်ည္းသလိုမ်က္ဝန္းေတြနဲ႕စိုက္ျကည့္
ကာေျပာေနတာ။ေျခလွမ္းေတြယိုင္လဲကာ
အေနာက္ကိုဆုတ္သြားရသည္။
မုန္းတယ္။မုန္းတယ္တဲ႕လား။
ငါလဲမင္းေရွ႕ဒီလိုပံုစံနဲ႕ျပန္မလာခ်င္ခဲ႕ပါဘူး။
_
_
_
_
ပိတ္ထားတဲ႕အခန္းတံခါးကိုသာအေျကာင္းမဲ႕
ရပ္ျကည့္ရင္းအခ်ိန္ေတြျကာမွန္းမသိ။
အျပင္မွာေမွာင္ရိပ္ေတာင္သန္းေတာ့မယ္။
ခပ္ဟဟရယ္မိသည္။ခုခ်ိန္အနီးဆံုးမွာရွိေန
ေပမဲ႕လက္လွမ္းမမွီတာကတံခါးတစ္ခ်ပ္
သာျခားေနေပမဲ႕တစ္ကယ္တန္းေဝးကြာ
ေနတာကေတာ့အတိုင္းအဆမဲ႕ပါေလ။
မင္းကဒီမွာရွိေနေပမဲ႕စိတ္ေတြ
ကေတာ့ဘယ္ရွိပါ့မလဲ။
""အျပင္ထြက္လာေလေနာ္။တစ္ခုခု
စားရေအာင္။ဗိုက္ေအာင့္လိမ့္မယ္""
တစ္ျခားသူေတြကိုဘယ္တုန္းကမွစိတ္မရွည္
တတ္ေပမဲ႕သူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ျဖင့္
အျမဲတမ္းအေလ်ာ့ေပးထားသည္။
အျပင္ကေနအခ်ိန္အေတာ္ျကာ
တံခါးေခါက္ျပီးေခၚေနေပမဲ႕ဘာအသံမွမေပး။
အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား။မထြက္လာခ်င္တာလား။
""ထက္ျမတ္... ငါအျပင္မွာထားခဲ႕ရမလား""
ဝုန္းခနဲတံခါးဖြင့္သံေနာက္ အိပ္မႈံစံုဖြား
မဟုတ္သည့္တိုင္ေပကပ္ကပ္မ်က္နွာနွင့္
ထြက္လာျပီးလူကိုမျကည္ျကည့္တစ္ခ်က္
ျကည့္ျပီးေနာက္လက္ထဲကအထုပ္ကို
အျကည့္ေရာက္သြားသည္။ဖ်က္ကနဲ
မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေတြကိုဆူပုတ္
ေနတဲ႕မ်က္နွာေလးကဖံုးကြယ္မထားနိုင္။
""နိုးေနတာပဲ။ဗိုက္မဆာဘူးလား""
""ဆာတယ္။မင္းကိုမျမင္ခ်င္လို႕""
""ငါ့ကိုမျမင္ခ်င္တာနဲ႕ပဲဗိုက္အဆာခံရလား။
မျမင္ခ်င္ရင္မျမင္ေစရဘူး။ေရာ့"""
ခပ္တည္တည္ျကည့္ျပီး
ကမ္းေပးလိုက္တဲ႕အထုပ္ကိုဆက္ကနဲ
လွမ္းယူျပီးအခန္းထဲျပန္မဝင္ဘဲအိမ္ေရွ႕
ကိုထြက္သြားေတာ့ဒီေကာင္ကပဲေျကာက္
ရသလိုအသံတိတ္အေနာက္ကလိုက္ရျပန္
သည္။ေျပာင္ရွင္းေနေသာအိမ္ေရွ႕သစ္သား
ျကမ္းျပင္မွာထိုင္ခ်ျပီးစားပြဲခံုေသးေသးေလး
ေပၚမွာအထုပ္ေတြတင္သည္။အခန္းေထာင့္မွာ
ရပ္ျကည့္ရင္းအိမ္ျကီးအိမ္ေကာင္းနဲ႕မင္းသား
လိုေနခဲ႕ရတဲ႕သူကိုဒီလိုေနရာမွာထားရတာ
က....
"အခန္းထဲမွာစားစရာေတြထည့္စရာလား။
မင္းကဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲလာမထိုင္ဘဲနဲ႕။
မစားဘဲရပ္ျကည့္ေနမွာလား။ငါဗိုက္ဆာေနျပီ"
""စားပါ။ငါမဆာဘူး""
ေဘးနားမွာဝင္ထိုင္ရင္းေခါက္ဆြဲေျကာ္ဘူးကို
ဖြင့္ေပး တူကိုအဆင္သင့္ျပင္ေပးေနတာကို
ေဘးကေနျငိမ္ျငိမ္သက္သက္လိုက္ျကည့္ေန
သည္။ေက်ာင္းတုန္းကလဲသူတစ္ခုခုစားရင္
ေဘးနားကထိုင္ေစာင့္ျပီးလုပ္ေပးေနက်ဆို
ေတာ့။အခ်ိန္ေတြျကာသြားတာေတာင္မေန႕
တစ္ေန႕ကလိုထင္ေနမိတုန္းပဲ။
""ျဖည္းျဖည္းစားေလ...နင္မယ္""
ေက်ာကိုခပ္ဖြဖြပုတ္ေပးေတာ့လက္မခံ။
ထမင္းေတာင္သိပ္မစားတတ္အစားနည္းတဲ႕
ေကာင္ေလးကေခါင္းမေဖာ္ဘဲငံု႕စားေနတာ။
ဗိုက္တစ္ကယ္ဆာေနတာပဲ။ဒါကိုတစ္ေနကုန္
အခန္းထဲမွာေနျပီး...
""အိမ္မွာဘာမွမစားရတာျကာျပီ။အေမ
ငါ့ကိုထမင္းမေက်ြးဘူး။အိမ္ထဲလဲပိတ္ထား
ျပီးဘယ္မွေပးမသြားဘူး။ေက်ာင္းေတာင္
ေပးမသြားဘူး။သူ႕စကားနားမေထာင္လို႕
ငါ့အေဖကငါ့ကိုထိုးဖို႕လုပ္တယ္။ေျကာက္
တာေတာ့မဟုတ္ေပမဲ႕ေလရုတ္တရက္ဆို
ေတာ႕လန္႕ျပီးျပဳတ္က်တာကုတင္
ေစာင္းနဲ႕တိုက္မိျပီးဒီမွာျကည္႕......""
လက္ကိုေျမာက္ျပီးတံေတာင္ဆစ္နားက
ျခစ္ရာေသးေသးေလးကိုျပျပီးေရရြတ္လိုက္
အေရွ႕ကေခါက္ဆြဲေျကာ္ကိုတစ္လုတ္ျပီး
တစ္လုတ္ပါးစပ္ထဲထိုးထည့္ျပီးစားလိုက္နဲ႕။
ဘာကိုမွမေကာင္းတဲ႕စိတ္မရွိတစ္ျခားသူကို
အျငိဳးမထားတတ္တာကမနက္ကေဒါသ
တျကီးေအာ္ဟစ္ခဲ႕တဲ႕သူမဟုတ္သလိုျဖစ္ခဲ႕
သမ်ွကိုအကုန္ေျပာျပေနတာတိုင္ပင္ေဖာ္
ရသြားတဲ႕ကေလးတစ္ေယာက္လို။
ေဘးနားကေနတိတ္တဆိတ္သာထိုင္ျကည့္
ရင္းစိတ္မေကာင္းျခင္းမ်ားစြာ။လြန္ခဲ႕တဲ႕သံုးနွစ္
ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ႕တဲ႕ဆယ္တန္းနွစ္ကလို
ဘာမွေျပာင္းလဲျခင္းမရွိတဲ႕ေကာင္ေလးက
အရာရာျဖဴစင္ေနဆဲ။မရိုးသားတဲ႕ကိုယ္ကသာ
အျပစ္ရွိခဲ႕သူပါ။ကိုယ့္စိတ္ခံစားခ်က္ေျကာင့္
အေဝးမွာေနဖို႕ပဲျကိဳးစားခဲ႕တယ္။သူငယ္ခ်င္း
တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာင္အနားမွာမရွိေပးခဲ႕ဘူး။
မင္းမေပ်ာ္ေနတာငါမသိခဲ႕လို႕ပါထက္ျမတ္ရာ။
"""ဒါဘယ္ဆိုင္ကလဲ။စားလို႕ေကာင္းတယ္။
ေနာက္ေန႕ဝယ္လာခဲ႕ေပးအံုး""
"ဝယ္ခဲ႕ေပးမယ္ျဖည္းျဖည္းစား။ခုဝျပီလား"
""အြန္း။ေရ။ေရေပး""
အဆင္သင့္ေဖာက္ေပးလိုက္တဲ႕ေရဘူးကို
ေမာ့ခ်ျပီးေနာက္အထုပ္ထဲကမုန္႕ေတြကို
တစ္ခုျပီးတစ္ခုနႈိက္ျပီးေဖာက္စားလိုက္ေရ
ေသာက္လိုက္နဲ႕ဒီမုန္႕စားကလို႕ေကာင္းတယ္
အကုန္ငါ့ဟာေနာ္ဆိုျပီးဗိုက္ဝသြားလို႕လား
ခပ္တည္တည္နဲ႕ဆူပုတ္ေနတာေတြမရွိေတာ့။
အေရွ႕ကမုန္႕ေတြကိုသာအာရံုရွိေနသလိုနွင့္
ေအးေအးေဆးေဆးရွိေနလွသည္။
ေအးခ်မ္းေနတဲ႕ေနရာေရာက္ေနလို႕အိမ္က
ထြက္လာတာေတာင္အပူပင္မရွိတာပဲလား။
အိမ္ကိုမျပန္ရလို႕ပဲစိတ္ေတြေအးခ်မ္းေန
တာလား။ကိုယ္ကသာသူ႕အတြက္အရာရာ
ပူပန္ေနရေပမဲ႕......
""ဒါဘယ္သူ႕အိမ္လဲဘာပစၥည္းမွလဲမရွိဘူး။
လူမေနတာျကာေနတဲ႕ပံုနဲ႕ငါတို႕ေနလို႕ရလို႕လား""
""အင္း။ဘယ္သူမွမေနတာျကာျပီ။
အသိတစ္ေယာက္အိမ္ငါငွားလိုက္တာ။
ေလာေလာဆည္ဒီမွာပဲအရင္ေနထားလို႕
ရတယ္မလား""
ေခါင္းတစ္ဆတ္ဆတ္ျငိမ့္ျပျပီးအဆင္
ေျပတဲ႕ပံုစံလုပ္ျပသည္။
""ငါ့ကိုေျပာျပလို႕ရျပီလား။အိမ္ကဘာလို႕
ထြက္လာတာလဲ""
စားလက္စမုန္႕ကိုလက္ကခ်ျပီးမစားေတာ့ဘဲ
သက္ျပင္းခ်လိုက္တာကအခုပဲ
စိတ္ညစ္ေနတဲ႕ပံုစံျဖစ္သြားျပန္တယ္။
"ငါ့အိမ္ကငါ့ကိုသူတို႕သေဘာက်တဲ႕
ေကာင္မေလးနဲ႕ေပးေတြ႕ခိုင္းေနတယ္။
အစလုပ္ျပီးရင္ငါ့မိဘေတြနဲ႕ကဘယ္ေတာ့
မွျဖတ္လို႕မရေတာ့မွာသိေနတယ္။စိတ္မဝင္
စားဘူးလို႕ေျပာလိုက္တာအေမကငါ့...ငါ့ကို"
""အေမကေဒါသထြက္ေနတုန္းေျပာတာ
ေနမွာပါ။စိတ္ထဲသိပ္မထားနဲ႕။အဲ႕ဒါနဲ႕ပဲ
အိမ္ကထြက္လာလို႕မျဖစ္ဘူး။မဆိုးရဘူးေလ
ထက္ျမတ္ရယ္""
""မင္းမသိပါဘူး။ငါဆင္းခဲ႕ဖို႕ငါ့အေမပဲငါ့ကို
တြန္းအားေပးတာ။ငါ့အေမကေနခ်င္ရင္ေန
စကားနားမေထာင္ရင္ဆင္းတဲ႕။ငါ့လိုသားကို
မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ငါမို႕လို႕သာထူးဆန္းေနတာ
သူမ်ားအိမ္ကသားေတြဆိုဒီအရြယ္ကိုယ့္အား
ကိုယ္ကိုးေနျပီ။ဘယ္သြားသြားမိဘကမ်က္စိ
ေဒါက္ေထာက္ခ်ဳပ္ခ်ယ္တာမခံရဘူး။သူတို႕ရဲ႕
ပံုစံခြက္ထဲမွာဆက္ေနရင္ရူးသြားလိမ့္မယ္
ငါေယာက်ာ္းေလးပါကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ
ကိုယ္ရပ္တည္နိုင္တယ္""
""မင္းနဲ႕ဇြဲခန္႕
အေျကာင္းေရာသိသြားျပီလား"""
""အဲ႕တာပါသိရင္ငါခုခ်ိန္အသက္ရွိေတာ့မွာ
ေတာင္မဟုတ္ဘူး""
မ်က္နွာမေကာင္းေတာ့ ေခါင္းငံု႕ျပီးတိမ္ဝင္
သြားတဲ႕အသံနဲ႕။နဂိုထဲကစည္းကမ္းတင္း
ျကပ္တဲ႕အိမ္မွာေရွးအစဥ္အလာေတြဒီလိုမ်ိဳး
ကိုလက္မခံနိုင္ေတာ့လဲပင္ပန္းခဲ႕မွာပဲ။တိတ္
ဆိတ္သြားတဲ႕ေကာင္ေလးကိုတတ္နိုင္သ
ေလာက္နွစ္သိမ့္ေပးနိုင္ဖို႕ရာစိတ္ထိန္းရင္း
""အဲ႕တာနဲ႕မင္းေကာင္နဲ႕ေဝးမွာစိုးလို႕
အိမ္ေပၚကဆင္းလာတယ္ေပါ့။ဟုတ္လား""
မ်က္လံုးေလးလွန္ျကည့္လာျပီး
ခဏတာတိတ္ဆိတ္သြားသည္။
""မင္းေရာငါ့ကိုေျပာျပေတာ့ဇြဲဘယ္ေတာ့
လာမွာလဲငါ့ဆီ။အမွန္အတိုင္းေျပာငါဘာမွ
မျဖစ္ဘူး။ဇြဲဘာမွမျဖစ္ရင္ငါ့ဆီဘာလို႕မလာ
ေသးတာလဲ""
""သူ႕အိမ္နဲ႕ကိစၥေလးေတြရွိလို႕တဲ႕။သူလဲ
အေရးျကီးလို႕ေနမွာပါမင္းကိုစိတ္မခ်လို႕ငါ့
ကိုလႊတ္လိုက္တာ။လာမွာပါမင္းေကာင္။သူမရွိ
တုန္းမင္းကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ငါ့ကိုအကူညီ
ေတာင္းထားတာ""
""ဇြဲကသူ႕မိဘေတြနဲ႕အျမဲအဆင္ေျပပါ
တယ္။သူမ်ားကိုေအာက္က်မခံတတ္တဲ႕
ဇြဲကမင္းကိုအကူညီေတာင္းတဲ႕ထိဘာျဖစ္
လို႕လဲ။သူလာမယ္လို႕ငါ့ကိုေသခ်ာေျပာထား
တာထြက္လို႕ရတာနဲ႕ငါ့ဆီလာမွာငါသိတယ္။
ငါ့ေျကာင့္ပါ။ငါ့ေျကာင့္ဇြဲပါဒုကၡေရာက္ရျပီ""
မ်က္နွာမေကာင္းေနရာကေနခိုးကိုးရာမဲ႕
သြားသလိုမႈိင္က်သြားသည္။သတိၲေတြရွိ
ေနလိုက္တာ။ေဒါသေတြကအေရွ႕ကသူ
ေျကာင့္ပဲစိတ္ထိန္းေနရတာ။မင္းကသူ႕
အတြက္အိမ္ေပၚကဆင္းခဲ႕တဲ႕အထိ
သတၱိေတြရွိေနေပမဲ႕မင္းေကာင္ကေတာ့
ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမလဲငါလဲမသိဘူး။
""အဲ႕ေလာက္ထိစိတ္ပူမေနနဲ႕။မင္းေကာင္
ကဒုကၡရာက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ခုခ်ိန္မွာ
မင္းအတြက္ပဲမင္းအရင္စဥ္းစားသင့္တယ္။
ဖုန္းယူထား။မင္းေကာင္ဆက္သြယ္လာရင္
ျပန္လိုက္သြားေပါ့။အိမ္တံခါးေတြလံုေအာင္
ပိတ္ျပီးမွအိပ္။ေနရဲတယ္မလား
တစ္ေယာက္ထဲ။ငါသြားေတာ့မယ္။
မနက္က်မွျပန္လာခဲ႕မယ္""
ေဘးကေနမေက်နပ္သလိုအသံကမာေန
သေယာင္နဲ႕ေျပာျပီးထရပ္သည္။စကား
အေကာင္းေျပာေနရင္းမွရုတ္တရက္ျကီး
ဒီေကာင္ဘာထျဖစ္ျပန္တာလဲ။ဘယ္ကိုသြား
မလို႕လဲ။စားပြဲေပၚပစ္တင္သြားသည့္မနက္က
အတင္းေတာင္းတာေတာင္မေပးခဲ႕သည့္ဖုန္း။
အခုဇြဲကိုဆက္သြယ္ဖို႕ေပးတာလား။
"""ဘယ္သြားမွာလဲ။
မင္းကဘယ္မွာသြားအိပ္မလို႕လဲ""
""ငါဘယ္ေနရာမွာပဲအိပ္အိပ္ရတယ္။
အိမ္ေသာ့ယူထား""
""မင္းမန္းေလးျပန္ေတာ့မလို႕လား။
ငါ့ကိုဒီမွာတစ္ေယာက္ထဲထားသြားမွာလား""
""မင္းကိုထားျပီးငါကဘယ္ကိုသြားရမွာလဲ။
မနက္က်ရင္ျပန္လာခဲ႕မယ္""
ထရပ္ကာထြက္သြားတဲ႕သူကိုအိမ္ထဲက
ထြက္သြားတဲ႕အထိလိုက္ျကည့္မိေပမဲ႕
မတားျဖစ္။ေမာင္းလဲမထုတ္ပါပဲနွင့္
ဘာလို႕လဲ။ငါ့ကိုေတာ့ေနြးေနတဲ႕အိမ္ထဲမွာ
ထားျပီးမင္းကဘယ္ကိုသြားမလို႕လဲ။ေဆာင္း
ဝင္ခါနီးေအးစိမ့္ေနတဲ႕ျပင္ဦးလြင္ညရဲ႕
အခ်မ္းဓာတ္ကအိမ္ထဲအထိေတာင္ဝင္
ေရာက္ေနတာ။ဆိုင္ကယ္စက္နႈ္းသံေနာက္
အျမန္ထရပ္ျပီးအိမ္အျပင္ထြက္ျကည့္ေပမဲ႕
ထြက္သြားျပီ။
က်န္ခဲ႕တဲ႕ေနရာမွာသာရပ္လ်က္လက္ထဲမွာ
ထည့္ေပးသြားတဲ႕အိမ္ေသာ့ကိုျပန္ျကည့္ရင္း။
ငါေတာင္မင္းကိုမေျကာက္တာမင္းက
ငါနဲ႕အတူရွိေနရတာစိတ္မသန္႕လို႕လား။
ဟက္။ေမ့သြားလို႕။မင္းနဲ႕ငါကသူငယ္ခ်င္း
ေတြမွမဟုတ္ေတာ့တာ။ဇြဲအကူညီေတာင္းလို႕
မေကာင္းတတ္လို႕ငါ့ကိုကူညီေနတာလား။
စိတ္တိုတိုနဲ႕ေအးစက္ေနတဲ႕အိမ္ေသာ့က္ု
လက္ထဲက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လိုက္မိသည္။
မေကာင္းတဲ႕ေကာင္။
ခုမွေရာက္ဖူးတဲ႕အိမ္မွာေနရမွာေျကာက္
ေတာ့မေျကာက္ေပမဲ႕တစ္ေယာက္ထဲ
ျဖစ္ေနတာကအနည္းငယ္ေတာ့...။ကား
ဂိတ္ကေနမန္းေလးတစ္ေယာက္ထဲလဲ
မျပန္ရဲဘူး။ဘယ္မွလဲသြားေနစရာမရွိဘူး။
ဇြဲ...မင္းဘယ္ေတြေရာက္ေနတာလဲ။
ဘာလို႕ငါ့ဆီမလာေသးတာလဲ။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••
""သား...အဖေSingaporeကိုအလုပ်
ကိစ္စနဲ့ခရီးသွားရမှာ အဖေ့လက်ထောက်က
အရေးတကြီးသူ့အမေနေမကောင်းလို့
ရုတ်တရက်မလိုက်နိုင်တော့ဘူး။အဖေနဲ့
လိုက်ခဲ့ပြီးအလုပ်တွေဝိုင်းကူပေးမယ်မလား
ဇွဲခန့်။အသက်ကြီးနေပြီအဖေတစ်ယောက်
ထဲသွားရမှာအလုပ်တွေမနိုင်ဘူးဖေ့သားကို
ပဲဖေအားကိုးရမှာ။လိုက်ခဲ့မယ်မလားသား။
ပြီးရင်ဘာလိုချင်လဲအဖေ့ကိုပြောအကုန်ဖြစ်
စေရမယ်။ဟိုတစ်လောကကားလဲခိုင်းထား
တာလေ။ပြိုင်ကားလားသားလိုချင်နေတာ
လေ။ဘယ်မော်ဒယ်လဲဘယ်အမျိုးအစားလဲ
သာပြောလိုက်"""
"လိုက်သွားလိုက်ပါသားရယ်နော်ခရီးဝေး
မှာမင်းအဖေတစ်ယောက်ထဲဘယ်လိုမှဖြစ်မှာ
မဟုတ်ဘူး။သားပါမှဘဲအမေကလဲစိတ်ချနိုင်
မှာသားရယ်။သားအဖေတစ်ယောက်ထဲဘယ်
လိုမှမဖြစ်ဘူး။အဖေနဲ့လိုက်သွားပေးနော်သား"
လက်နှစ်ဖက်ကိုလာရောက်ဆုပ်ကိုင်လာတဲ့
အမေ့လက်နွေးနွေး။မဝင်းပတော့တဲ့အမေ့
မျက်နှာကတစ်နေ့လုံးအဖေ့ကိုကြည့်လိုက်
သူ့ကိုကြည့်လိုက်နဲ့မရွှင်မလန်း။
အကြောင်းပြချက်တွေနဲ့ပါအောင်ခေါ်နေတာ။
ဒီကနေအလိမ္မာနည်းနဲ့အဖေခေါ်ထုတ်သွား
ချင်နေတာသိတယ်။စိတ်ကြိုက်ဆုံးဖြတ်လို့
ပြောပြီးအိမ်ထဲကနေထရပ်လိုက်တာနဲ့အသံ
တိတ်မျက်စိဒေါက်ထောက်ကြည့်နေကြတဲ့
အဖေနဲ့အမေ။ညနေတောင်ရောက်နေပြီ။
နှစ်ယောက်လုံးကဘာမှမဖြစ်ခဲ့သလိုပုံမှန်
ပြောနေပေမဲ့သူဘယ်ချိန်ထထွက်သွားမလဲ
စောင့်ကြည့်နေကြတာအပူတွေနဲ့မျက်နှာမှာ
ဟန်ဆောင်ပြီးတောင်ပြုံးမနေနိုင်ကြ။အမြဲအ
ဖေနဲ့အမေကိုစနောက်ပြီးရယ်သံတွေနဲ့ပြည့်
နှက်နေတဲ့သူတို့အိမ်ကအခုတော့ကြောက်
စရာကောင်းလောက်အောင်တိတ်ဆိတ်နေ
တာတစ်အိမ်လုံးမှာလူသုံးယောက်ရှိနေတယ်
လို့တောင်မထင်ရ။စီးပွားရေးသမားပီပီအဖေ
ကပညာရှိနည်းနဲ့ဘယ်အချက်ကိုကိုင်ရမလဲ
ဆိုတာသေချာသိသည်။ခုချိန်သွားလိုက်ရင်
အဖေသူ့ကိုအရမ်းစိတ်ပျက်သွားမှာ။
အတင်းအကြပ်တားကြရင်တောင်မိုက်မိုက်
ကန်းကန်းငြင်းရလွယ်သေးတယ်။ခုဟာက။
""ဘယ်တော့သွားရမှာလဲအဖေ""
"""ဒီညဘဲသား"""
...............
ငါမင်းကိုအကူအညီတောင်းတယ်။
ထက်မြတ်ကိုကြည့်ကောင်းအောင်ပြောပြီး
သူ့အိမ်ပြန်ပို့ပေးလိုက်ပါ။သူငယ်ချင်း
တစ်ယောက်လိုမျိုးငါမရှိတုန်းစောင့်ရှောက်ထားပေးဘယ်လောက်မှမကြာဘူးငါအဆင်ပြေတာနဲ့
မကြာခင်ပြန်လာမယ်။မင်းကိုအလေး
အနက်ထားပြီးအကူအညီတောင်းပါတယ်။
<<<<<<>>>>>>
ဘယ်အချိန်ရှိပြီလဲ။မျက်လုံးတို့မဖွင့်နိုင်သေး
ခင်ခံစားနေရတာကိုယ်ပေါ်ကခြုံစောင်ရဲ့နွေး
ထွေးမှု။မနေ့ညကရောက်ရောက်ချင်းပင်ပန်း
လွန်းလို့တစ်ခါထဲအိပ်ပျော်သွားတာ။
ဒီစောင်က။နိုးတစ်ဝက်နဲ့လေးပင်နေတဲ့
မျက်ခွံတွေကိုအပြည့်မဖွင့်နိုင်ပဲဖြည်းညှင်းစွာ
ဖွင့်ကြည့်တော့......။
ကိုယ်ပေါ်ကခြုံစောင်ကိုဖယ်ရင်းငုတ်တုတ်
ထထိုင်မိရသည်။အိပ်ချင်စိတ်မပြေသေးပေမဲ့
အခန်းကျဉ်းထဲမှာတစ်ယောက်ထဲ။အခန်းထဲ
မှာပြောင်ရှင်းနေပြီးပါလာတဲ့ကျောပိုးအိတ်နဲ့
တစ်ယောက်စာအိပ်ရာကလွဲလို့ဘာပစ္စည်း
မှမရှိ။ဘယ်ကိုရောက်နေတာလဲ။ခေါင်းရင်း
ကပြတင်းပေါက်ကိုနွေးထွေးနေတဲ့အိပ်ရာ
ကနေထပြီးအပြေးဖွင့်တော့ခံစားလိုက်ရတဲ့
မျက်နှာကိုရိုက်ခတ်လာတဲ့လေအေးများ။
ချမ်းလိုက်တာ။အိပ်ချင်စိတ်မပြေသေးတာ
ကကိုယ်ထဲအထိဝင်ရောက်လာတဲ့အေးစက်
စက်လေထုကြောင့်တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွား
သလိုပဲ။နေမထွက်သေးပုံထောက်စောသေး
တယ်။လေအေးတွေကိုမခံနိုင်၍ပြတင်းပေါက်
ကိုမြန်မြန်ပြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။ခွမ်းကပ်
စောင်နဲ့သာခင်းထားသောတစ်ကိုယ်စာ
အိပ်ရာလေးကိုပြန်ကြည့်ရင်း...
ကိုယ်တစ်ခါမှမရောက်ဖူးတဲ့တစ်စိမ်းတစ်
နေရာဖြစ်နေတာတောင်ဘာအပူအပင်မှမရှိ
ဘာလို့စိတ်ချလက်ချအိပ်ပျော်နေရဲရတာလဲ။
စောင်ကိုမြန်မြန်ခေါက်ပြီးအခန်းပြင်ထွက်
လာရသည်။အခန်းကတစ်ခန်းထဲရှိသည့်
အပြင်သိပ်မကျယ်သည့်တစ်ထပ်တိုက်အိမ်
လေးပင်။ပြတင်းပေါက်တွေမဖွင့်ထားတာမို့
အိမ်ထဲမှာအလင်းရောင်တွေသိပ်မဝင်ရောက်
နိုင်သေး။တိတ်ဆိတ်နေတဲ့အိမ်ထဲမှာဘယ်
သူမှမရှိ။အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာလဲခုံတွေက
လွဲပြောင်ရှင်းနေပြီးအိမ်နဲ့တူတာဆိုလို့
ဘာပစ္စည်းမှမရှိ။အိမ်တံခါးမကြီးနှစ်ဖက်က
စေ့ရုံစေ့ထားပြီးအထဲကဂျက်မချထားသော
တံခါးမကြီးနှစ်ဖက်ကိုဖွင့်လိုက်သည်နှင့်မျက်
နှာကိုခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်ခတ်လာတဲ့လေထုများနဲ့အတူတစ်ကိုယ်လုံးကိုအေးစက်သွားတာ။
အေးစက်နေတဲ့လေထုကြောင့်မျက်လုံးတို့
ပုတ်ခတ်ပြီးသချာမဖွင့်နိုင်ဖြစ်နေခင်အိမ်
ရှေ့ဝံရံတာကခုံမှာထိုင်နေတာက...။
ညကမန်းလေးကနေတက်လာပြီးဒီကိုသန်း
ခေါင်ကျော်မှရောက်တာ။ပင်ပန်းပြီးအိပ်ငိုက်
လွန်းလို့ဘာမှမစဉ်းစားနိုင်ဘဲရောက်ရောက်
ခြင်းအိမ်ထဲဝင်အိပ်လိုက်ပေမဲ့ ဒီကောင်က
တစ်ညလုံးဒီတိုင်းထိုင်နေတာလား။
ဒီကောင်မအိပ်ဘဲဒီမှာဘာထိုင်လုပ်နေ
တာလဲ။မချမ်းဘူးလား။အိမ်ထဲကထွက်လာ
တာတောင်အေးလို့သေတော့မယ်။စောင်မပါ
ဘာမပါအခန်းကတစ်ခန်းထဲရှိပေမဲ့အိမ်ထဲ
မှာနေရာတွေရှိတာပဲတစ်အိမ်လုံးအပိုင်စီးထား
တာလဲမဟုတ်ပါဘဲနှင့်ညာလို့အပြင်ထွက်
ထိုင်နေရတာလဲ။
တံခါးဖွင့်သံကြားသည်နှင့်လှည့်ကြည့်ပြီး
ထရပ်သည်။အေးစက်နေတဲ့လေထုကြောင့်
လားနှစ်ယောက်လုံးဘာမှမပြောဘဲတခဏ
ဒီအတိုင်းရပ်နေမိကြပြီးသူ့လက်ထဲကဆေး
လိပ်ကိုကြည့်ပြီးနှာခေါင်းရှုံ့လိုက်တော့မမြင်
ရတဲ့ဘက်ကိုအမြန်ဖွက်လိုက်ပြီးမီးသတ်လိုက်
တာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ဟင်း...ကြောက်
တော့ကြောက်နေသား။နောက်မှဆုံးမရမယ်။
မနက်စောစောစီးစီးလူမိုက်လိုလိုဘာလိုလိုနဲ့။
""နိုးပြီလား""
"အခုပြင်ဦးလွင်မှာမလား။ဒါဘယ်သူ့အိမ်လဲ။
ဇွဲရော။မင်းပြောတော့ဇွဲငါ့ဆီလာမယ်ဆို"
""အပြင်မှာအေးတယ်...အထဲဝင်ရအောင်""
မေးခွန်းတွေဆက်တိုက်မေးနေတာကို
ဂရုမစိုက်မျက်လုံးချင်းဆုံတဲ့ခဏတာကို
အကြည့်လွှဲပြီးဘေးကနေဖြတ်ကာအိမ်ထဲ
ကိုဝင်သွားတော့နားမလည်နိုင်စွာဒီကောင့်
ကျောပြင်ကိုလှည့်ကြည့်ရင်းနေရာမှာဘဲခေတ္တ
ရပ်နေမိသည်။ကျောင်းတုန်းကခေါင်းတစ်လုံး
စာမြင့်လို့မော်ကြည့်နေခဲ့ရတဲ့အရပ်ထက်
ယောက်ကျားပီသတဲ့အရပ်ကပ်ုမြင့်လာပြီး
ကြည့်ကောင်းလာပေမဲ့ကိုယ်ကတော့အိမ်ထဲ
မှာပဲနေရတာများလို့ပိုပြီးဖြူစွတ်လာတဲ့အသားအရေနဲ့ကလေးရုပ်ကတောင်မပျောက်ချင်
သေးတာ။မတွေ့ရတာကြာပြီလေဒီကောင့်ကို
ကည့်ရင်းနဲနဲတော့ရှိန်သွားသလိုပဲ။မင်းက
တော့အဆင်ပြေနေခဲ့မှာပေါ့။
အိမ်အပြင်မှာခဏရပ်နေတာတောင်ချမ်း
လိုက်တာ။အိမ်ထဲကိုလိုက်ဝင်ရင်းကျောခိုင်း
ထားတဲ့သူရှေ့ပိတ်ရပ်လိုက်ပြီး....
""ငါမင်းကိုမေးနေတယ်လေ ဇွဲရောလို့""
""အခုအိမ်ပြန်ချင်ရင်ငါပြန်ပို့ပေးမယ်
ထက်မြတ်""
""မပြန်ချင်ဘူး။မပြန်ဘူး။ခဏတာအိမ်နဲ့
စိတ်စိုးပြီးထွက်လာရအောင်ငါမစဉ်းစားတတ်တဲ့ကလေးလဲမဟုတ်တော့ဘူး။ခုပြန်ရင်
ငါမလုပ်ချင်တာလုပ်ခိုင်းကြမှာ။ငါ့က်ုအိမ်ပြန်
မပို့နဲ့လို့ ငါမင်းကိုပြောထားတယ်နော်။
ဇွဲပြန်ပို့ရင်တောင်ငါလုံးဝမပြန်ဘူး""
""အဲ့တာဆိုလဲဒီမှာပဲအရင်နေထား""
""လောလောဆည်အိမ်မပြန်ရတာကလွဲရင်
ငါဘယ်မှာပဲနေနေ...နေလို့ရတယ်။ဇွဲ
ဘယ်မှာလဲ""
သိချင်တာကိုအဖြေမရမချင်းမေးနေမဲ့
ကလေးလိုကြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေကို
ရင်မဆိုင်ရဲစွာအကြည့်လွှဲလိုက်ရသည်။
အကြောင်းပြချက်တွေရှာရင်းမိုးလင်းတော့
မတတ်။ဘုရားမာအငိုရပ်တဲ့အထိဘေးမှာ
ထိုင်စောင့်ပြီးအိမ်ပြန်ဖို့ချော့ပြောတာတောင်
ကြောက်လန့်နေတဲ့သူကိုဘယ်လိုစိတ်နဲ့အ
တင်းအကြပ်ပြန်ပို့နိုင်ပါ့မလဲ။မင်းနဲ့ဘာလို့
လိုက်ခဲ့ရမာလဲမေးခဲ့တဲ့သူကနောက်ဆုံး
ျခါင်းငုံ့ပြီးငါ့မှာသွားစရာနေရာမရှိဘူးလို့တီး
တိုးရေရွတ်ပြီးတစ်လမ်းလုံးဆိုင်ကယ်နောက်
ကနေတိတ်ဆိတ်စွာလိုက်ပါလာခဲ့တာ။ခုချိန်
အိမ်ကလွဲပြီးသူ့အတွက်အရာအားလုံးက
ခိုလှုံချင်စရာဖြစ်နေတာလား။တစ်စိမ်းတစ်
ယောက်ယောက်နဲ့များတွေ့သွားရင်ဆိုတဲ့
စိတ်နဲ့ထပ်မတွေးရဲ။မင်းကဘာက်ုယုံပြီးငါ့
လက်ထဲထားသွားလဲဇွဲခန့်။ခုချိန်ကိုယ့်လက်ထဲမှာရောက်နေတဲ့သူထက် မိဘကရောချစ်သူဆိုတဲ့ကောင်ကပါမလိုတစ်မျိုးစွန့်ပစ်သလိုလုပ်
နေကြတာကိုခံပြင်းမှုက...။
မင်းပြီးစလွယ်လက်ကလွတ်ရင်ပြီးရော
လုပ်သွားတဲ့သူကဘယ်လိုသူဆိုတာမင်း
သိဖို့ကောင်းတယ်။စိတ်ထဲမှာရှိတဲ့အတိုင်း
ဆိုဖြစ်နိုင်ရင်ဘယ်သူမှမမြင်ရတဲ့နေရာမှာ
ပဲဖွက်ထားလိုက်ချင်တယ်။တစ်ခြားတစ်
ယောက်ကြောင့်ငါ့ရှေ့မှာထပ်ပြီးခံစားနေမဲ့
မင်းရဲ့ပုံစံတွေကိုမမြင်ချင်ဆုံးပဲ။
"""ဇွဲဘယ်မှာလဲလို့"""
""မင်းကောင်အကြောင်းငါ့ကိုလာမမေးနဲ့""
""ဘာဖြစ်လို့လဲမင်းငါ့ကိုခေါ်လာတာလေ။
မင်းကိုမမေးရင်ငါကဘယ်သူ့ကို......""
""ငါမင်းကိုပြန်ပေးဆွဲလာတာ""
""ဘာ...ဘာပြောတယ်။မင်းငါ့ကိုနောက်နေ
တာလား"""
""ကျောင်းတုန်းကမင်းကောင်ပုလဲကို
လိုက်ကြိုက်သလိုနဲ့နှောက်ယှက်ဖူးတယ်
လေ။အဲ့တာမကျေနပ်လို့အခွင့်ရေးရတုန်း
ငါမင်းကိုခေါ်လာတာ။အခုဆိုဇွဲခန့်...ဘယ်
လောက်တောင်နေမထိထိုင်မသာဖြစ်နေ
လောက်ပြီလဲ။ဟား"""
မပီမပြင်နဲ့ခြောက်ကပ်ကပ်ရယ်လိုက်ပေမဲ့
လိမ်ညာခြင်းမှာမကျွမ်းကျင်တော့
နားမလည်နိုင်ခြင်းများစွာနဲ့ကြည့်နေတဲ့
မျက်ဝန်းတွေ
""မင်းဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။သုံးနှစ်။
ကျောင်းပြီးထဲကသုံးနှစ်လောက်ကြာမှငါ့
ရှေ့မှာမင်းပြန်ပေါ်လာတာကဒီပုံစံနဲ့လား။
မယားတရူးကောင်။ဇွဲကိုအခုထိမင်းမကျေ
မနပ်ဖြစ်နေတာမင်းဟာမကိုထိတော့မျက်စိ
ထဲဘာမှမမြင်တော့ဘူူးလား။ငါ့မှာတော့မင်း
ကိုသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ငါ့ရဲ့အရင်းနှီးဆုံး
သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့မင်းကိုသတ်
မှတ်ထားတာ။ငါမင်းကိုစောင့်နေခဲ့တာ။ငါတို့
ရဲ့ခင်မင်မှုမှာမင်းအတွက်ငါကအဲ့လောက်
တောင်အရေးမပါခဲ့ဘူးလား။အနည်းဆုံး
တော့မင်းနဲ့ငါသူငယ်ချင်းဖြစ်ခဲ့ကြတယ်လေ"""
ခံစားချက်တွေပေါက်ကွဲသလိုအော်ဟစ်နေ
တာ။အပြစ်မကင်းတဲ့စိတ်နဲ့မျက်နှာချင်း
မဆိုင်ရဲ။
""ငါသွားမယ် ။မင်းနဲ့ငါမနေဘူး။ဇွဲဆီသွားမယ်
သူငါ့ကိုစိတ်ပူနေမှာ""
""ဘယ်ကိုသွားမှာလဲထက်မြတ်။အိမ်မပြန်ရင်
ဘယ်မှမသွားရဘူး""
အရှေ့ကနေပိတ်ရပ်လိုက်တော့မော့ကြည့်ပြီးခနဲ့သလိုပြုံးသည်။
"မင်းကငါ့ကိုပြန်ပေးဆွဲထားတယ် ဟုတ်လား။
မင်းငါ့ကိုဖမ်းချုပ်ထားရဲလား။ငါ့ကိုထိုးရဲလား
ရိုက်ရဲလား။ဆွဲထားရဲလား။ငါ့ကိုထိတောင်
မထိရဲပဲနဲ့ရီစရာကောင်းတာတွေလျှောက်
ပြောမနေနဲ့မင်းနဲ့မလိုက်ဘူး။ငါငတုံးမ
ဟုတ်ဘူး။ဇွဲဘာဖြစ်လို့လဲသူင့ါဆီမလာသေး
တာသူတစ်ခုခုဖြစ်လို့လား။ဇွဲငါ့ဆီလာမယ်
လို့သေချာပြောထားတာ။ဟင်ငါ့ကိုပြောပါ"
ဒေါသနဲ့အော်ဟစ်နေရာကနေတောင်းဆို
သလိုပြောပြန်သည်။မင်းကတော့ကိုယ့်အ
တွက်ကိုယ်အရင်မတွေးဘဲဒီလောက်စိတ်
ပူနေရသလောက်...။
လက်သီးကိုခပ်တင်းတင်းဆုပ်မိသည်။
မတန်ဘူး။
"""မင်းဖုန်းငါ့ကိုခဏပေးဇွဲဆီဆက်မလို့
သူဘာဖြစ်နေလို့မလာနိုင်သေးတာလဲ""
"မင်းဆက်လဲအဲ့ကောင်ကိုင်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး"
""ဘာဖြစ်လို့လဲ။ဇွဲတစ်ကယ်ပဲတစ်ခုခုဖြစ်နေလို့လား"""
""ထက်မြတ် မင်းကောင်ဘာမှမဖြစ်ဘူး။
ငါပြောတာနားထောင်။ အိမ်မပြန်ချင်ရင်ဒီမှာ
ပဲအရင်နေထား။ဇွဲခန့်လာခေါ်ရင်ငါမင်းကိုပြန်
ထည့်ပေးမယ်။ဟုတ်ပြီလား""
""မင်းကိုငါကဘာလို့ယုံရမှာလဲ။ငါ့မှာသွားစ
ရာမရှိတာကိုအခွင့်ကောင်းယူပြီးမင်းညာ
ခေါ်လာတာ။ဇွဲကိုဘယ်လိုပြောပြီးမင်းငါ့ကို
ျခါ်လာတာလဲ။မင်းငါ့ကိုအထင်သေးနေတာ
မလား။မင်းတို့လိုလူရှေ့ရဲရဲဝံ့ထွက်ရဲတဲ့
ပုံမှန်ပတ်သက်မှုမျိုးမဟုတ်တော့ဒီလိုမျိုး
လုပ်ရတာကျေနပ်လား။ဟင်...မင်းကျေ
နပ်ရဲ့လား""
""""ထက်မြတ်...ငါ """"
"""မုန်းတယ်။မင်းကိုငါအရမ်းမုန်းတယ်""
နာကျည်းသလိုမျက်ဝန်းတွေနဲ့စိုက်ကြည့်
ကာပြောနေတာ။ခြေလှမ်းတွေယိုင်လဲကာ
အနောက်ကိုဆုတ်သွားရသည်။
မုန်းတယ်။မုန်းတယ်တဲ့လား။
ငါလဲမင်းရှေ့ဒီလိုပုံစံနဲ့ပြန်မလာချင်ခဲ့ပါဘူး။
_
_
_
_
ပိတ်ထားတဲ့အခန်းတံခါးကိုသာအကြောင်းမဲ့
ရပ်ကြည့်ရင်းအချိန်တွေကြာမှန်းမသိ။
အပြင်မှာမှောင်ရိပ်တောင်သန်းတော့မယ်။
ခပ်ဟဟရယ်မိသည်။ခုချိန်အနီးဆုံးမှာရှိနေ
ပေမဲ့လက်လှမ်းမမှီတာကတံခါးတစ်ချပ်
သာခြားနေပေမဲ့တစ်ကယ်တန်းဝေးကွာ
နေတာကတော့အတိုင်းအဆမဲ့ပါလေ။
မင်းကဒီမှာရှိနေပေမဲ့စိတ်တွေ
ကတော့ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။
""အပြင်ထွက်လာလေနော်။တစ်ခုခု
စားရအောင်။ဗိုက်အောင့်လိမ့်မယ်""
တစ်ခြားသူတွေကိုဘယ်တုန်းကမှစိတ်မရှည်
တတ်ပေမဲ့သူတစ်ယောက်ကိုတော့ဖြင့်
အမြဲတမ်းအလျော့ပေးထားသည်။
အပြင်ကနေအချိန်အတော်ကြာ
တံခါးခေါက်ပြီးခေါ်နေပေမဲ့ဘာအသံမှမပေး။
အိပ်ပျော်နေတာလား။မထွက်လာချင်တာလား။
""ထက်မြတ်... ငါအပြင်မှာထားခဲ့ရမလား""
ဝုန်းခနဲတံခါးဖွင့်သံနောက် အိပ်မှုံစုံဖွား
မဟုတ်သည့်တိုင်ပေကပ်ကပ်မျက်နှာနှင့်
ထွက်လာပြီးလူကိုမကြည်ကြည့်တစ်ချက်
ကြည့်ပြီးနောက်လက်ထဲကအထုပ်ကို
အကြည့်ရောက်သွားသည်။ဖျက်ကနဲ
မျက်ဝန်းတောက်တောက်တွေကိုဆူပုတ်
နေတဲ့မျက်နှာလေးကဖုံးကွယ်မထားနိုင်။
""နိုးနေတာပဲ။ဗိုက်မဆာဘူးလား""
""ဆာတယ်။မင်းကိုမမြင်ချင်လို့""
""ငါ့ကိုမမြင်ချင်တာနဲ့ပဲဗိုက်အဆာခံရလား။
မမြင်ချင်ရင်မမြင်စေရဘူး။ရော့"""
ခပ်တည်တည်ကြည့်ပြီး
ကမ်းပေးလိုက်တဲ့အထုပ်ကိုဆက်ကနဲ
လှမ်းယူပြီးအခန်းထဲပြန်မဝင်ဘဲအိမ်ရှေ့
ကိုထွက်သွားတော့ဒီကောင်ကပဲကြောက်
ရသလိုအသံတိတ်အနောက်ကလိုက်ရပြန်
သည်။ပြောင်ရှင်းနေသောအိမ်ရှေ့သစ်သား
ကြမ်းပြင်မှာထိုင်ချပြီးစားပွဲခုံသေးသေးလေး
ပေါ်မှာအထုပ်တွေတင်သည်။အခန်းထောင့်မှာ
ရပ်ကြည့်ရင်းအိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းနဲ့မင်းသား
လိုနေခဲ့ရတဲ့သူကိုဒီလိုနေရာမှာထားရတာ
က....
"အခန်းထဲမှာစားစရာတွေထည့်စရာလား။
မင်းကဘာရပ်လုပ်နေတာလဲလာမထိုင်ဘဲနဲ့။
မစားဘဲရပ်ကြည့်နေမှာလား။ငါဗိုက်ဆာနေပြီ"
""စားပါ။ငါမဆာဘူး""
ဘေးနားမှာဝင်ထိုင်ရင်းခေါက်ဆွဲကြော်ဘူးကို
ဖွင့်ပေး တူကိုအဆင်သင့်ပြင်ပေးနေတာကို
ဘေးကနေငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လိုက်ကြည့်နေ
သည်။ကျောင်းတုန်းကလဲသူတစ်ခုခုစားရင်
ဘေးနားကထိုင်စောင့်ပြီးလုပ်ပေးနေကျဆို
တော့။အချိန်တွေကြာသွားတာတောင်မနေ့
တစ်နေ့ကလိုထင်နေမိတုန်းပဲ။
""ဖြည်းဖြည်းစားလေ...နင်မယ်""
ကျောကိုခပ်ဖွဖွပုတ်ပေးတော့လက်မခံ။
ထမင်းတောင်သိပ်မစားတတ်အစားနည်းတဲ့
ကောင်လေးကခေါင်းမဖော်ဘဲငုံ့စားနေတာ။
ဗိုက်တစ်ကယ်ဆာနေတာပဲ။ဒါကိုတစ်နေကုန်
အခန်းထဲမှာနေပြီး...
""အိမ်မှာဘာမှမစားရတာကြာပြီ။အမေ
ငါ့ကိုထမင်းမကျွေးဘူး။အိမ်ထဲလဲပိတ်ထား
ပြီးဘယ်မှပေးမသွားဘူး။ကျောင်းတောင်
ပေးမသွားဘူး။သူ့စကားနားမထောင်လို့
ငါ့အဖေကငါ့ကိုထိုးဖို့လုပ်တယ်။ကြောက်
တာတော့မဟုတ်ပေမဲ့လေရုတ်တရက်ဆို
တော့လန့်ပြီးပြုတ်ကျတာကုတင်
စောင်းနဲ့တိုက်မိပြီးဒီမှာကြည့်......""
လက်ကိုမြောက်ပြီးတံတောင်ဆစ်နားက
ခြစ်ရာသေးသေးလေးကိုပြပြီးရေရွတ်လိုက်
အရှေ့ကခေါက်ဆွဲကြော်ကိုတစ်လုတ်ပြီး
တစ်လုတ်ပါးစပ်ထဲထိုးထည့်ပြီးစားလိုက်နဲ့။
ဘာကိုမှမကောင်းတဲ့စိတ်မရှိတစ်ခြားသူကို
အငြိုးမထားတတ်တာကမနက်ကဒေါသ
တကြီးအော်ဟစ်ခဲ့တဲ့သူမဟုတ်သလိုဖြစ်ခဲ့
သမျှကိုအကုန်ပြောပြနေတာတိုင်ပင်ဖော်
ရသွားတဲ့ကလေးတစ်ယောက်လို။
ဘေးနားကနေတိတ်တဆိတ်သာထိုင်ကြည့်
ရင်းစိတ်မကောင်းခြင်းများစွာ။လွန်ခဲ့တဲ့သုံးနှစ်
နောက်ဆုံးတွေ့ခဲ့တဲ့ဆယ်တန်းနှစ်ကလို
ဘာမှပြောင်းလဲခြင်းမရှိတဲ့ကောင်လေးက
အရာရာဖြူစင်နေဆဲ။မရိုးသားတဲ့ကိုယ်ကသာ
အပြစ်ရှိခဲ့သူပါ။ကိုယ့်စိတ်ခံစားချက်ကြောင့်
အဝေးမှာနေဖို့ပဲကြိုးစားခဲ့တယ်။သူငယ်ချင်း
တစ်ယောက်အနေနဲ့တောင်အနားမှာမရှိပေးခဲ့ဘူး။
မင်းမပျော်နေတာငါမသိခဲ့လို့ပါထက်မြတ်ရာ။
"""ဒါဘယ်ဆိုင်ကလဲ။စားလို့ကောင်းတယ်။
နောက်နေ့ဝယ်လာခဲ့ပေးအုံး""
"ဝယ်ခဲ့ပေးမယ်ဖြည်းဖြည်းစား။ခုဝပြီလား"
""အွန်း။ရေ။ရေပေး""
အဆင်သင့်ဖောက်ပေးလိုက်တဲ့ရေဘူးကို
မော့ချပြီးနောက်အထုပ်ထဲကမုန့်တွေကို
တစ်ခုပြီးတစ်ခုနှိုက်ပြီးဖောက်စားလိုက်ရေ
သောက်လိုက်နဲ့ဒီမုန့်စားကလို့ကောင်းတယ်
အကုန်ငါ့ဟာနော်ဆိုပြီးဗိုက်ဝသွားလို့လား
ခပ်တည်တည်နဲ့ဆူပုတ်နေတာတွေမရှိတော့။
အရှေ့ကမုန့်တွေကိုသာအာရုံရှိနေသလိုနှင့်
အေးအေးဆေးဆေးရှိနေလှသည်။
အေးချမ်းနေတဲ့နေရာရောက်နေလို့အိမ်က
ထွက်လာတာတောင်အပူပင်မရှိတာပဲလား။
အိမ်ကိုမပြန်ရလို့ပဲစိတ်တွေအေးချမ်းနေ
တာလား။ကိုယ်ကသာသူ့အတွက်အရာရာ
ပူပန်နေရပေမဲ့......
""ဒါဘယ်သူ့အိမ်လဲဘာပစ္စည်းမှလဲမရှိဘူး။
လူမနေတာကြာနေတဲ့ပုံနဲ့ငါတို့နေလို့ရလို့လား""
""အင်း။ဘယ်သူမှမနေတာကြာပြီ။
အသိတစ်ယောက်အိမ်ငါငှားလိုက်တာ။
လောလောဆည်ဒီမှာပဲအရင်နေထားလို့
ရတယ်မလား""
ခေါင်းတစ်ဆတ်ဆတ်ငြိမ့်ပြပြီးအဆင်
ပြေတဲ့ပုံစံလုပ်ပြသည်။
""ငါ့ကိုပြောပြလို့ရပြီလား။အိမ်ကဘာလို့
ထွက်လာတာလဲ""
စားလက်စမုန့်ကိုလက်ကချပြီးမစားတော့ဘဲ
သက်ပြင်းချလိုက်တာကအခုပဲ
စိတ်ညစ်နေတဲ့ပုံစံဖြစ်သွားပြန်တယ်။
"ငါ့အိမ်ကငါ့ကိုသူတို့သဘောကျတဲ့
ကောင်မလေးနဲ့ပေးတွေ့ခိုင်းနေတယ်။
အစလုပ်ပြီးရင်ငါ့မိဘတွေနဲ့ကဘယ်တော့
မှဖြတ်လို့မရတော့မှာသိနေတယ်။စိတ်မဝင်
စားဘူးလို့ပြောလိုက်တာအမေကငါ့...ငါ့ကို"
""အမေကဒေါသထွက်နေတုန်းပြောတာ
နေမှာပါ။စိတ်ထဲသိပ်မထားနဲ့။အဲ့ဒါနဲ့ပဲ
အိမ်ကထွက်လာလို့မဖြစ်ဘူး။မဆိုးရဘူးလေ
ထက်မြတ်ရယ်""
""မင်းမသိပါဘူး။ငါဆင်းခဲ့ဖို့ငါ့အမေပဲငါ့ကို
တွန်းအားပေးတာ။ငါ့အမေကနေချင်ရင်နေ
စကားနားမထောင်ရင်ဆင်းတဲ့။ငါ့လိုသားကို
မလိုချင်တော့ဘူး။ငါမို့လို့သာထူးဆန်းနေတာ
သူများအိမ်ကသားတွေဆိုဒီအရွယ်ကိုယ့်အား
ကိုယ်ကိုးနေပြီ။ဘယ်သွားသွားမိဘကမျက်စိ
ဒေါက်ထောက်ချုပ်ချယ်တာမခံရဘူး။သူတို့ရဲ့
ပုံစံခွက်ထဲမှာဆက်နေရင်ရူးသွားလိမ့်မယ်
ငါယောကျာ်းလေးပါကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်
ကိုယ်ရပ်တည်နိုင်တယ်""
""မင်းနဲ့ဇွဲခန့်
အကြောင်းရောသိသွားပြီလား"""
""အဲ့တာပါသိရင်ငါခုချိန်အသက်ရှိတော့မှာ
တောင်မဟုတ်ဘူး""
မျက်နှာမကောင်းတော့ ခေါင်းငုံ့ပြီးတိမ်ဝင်
သွားတဲ့အသံနဲ့။နဂိုထဲကစည်းကမ်းတင်း
ကြပ်တဲ့အိမ်မှာရှေးအစဉ်အလာတွေဒီလိုမျိုး
ကိုလက်မခံနိုင်တော့လဲပင်ပန်းခဲ့မှာပဲ။တိတ်
ဆိတ်သွားတဲ့ကောင်လေးကိုတတ်နိုင်သ
လောက်နှစ်သိမ့်ပေးနိုင်ဖို့ရာစိတ်ထိန်းရင်း
""အဲ့တာနဲ့မင်းကောင်နဲ့ဝေးမှာစိုးလို့
အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတယ်ပေါ့။ဟုတ်လား""
မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လာပြီး
ခဏတာတိတ်ဆိတ်သွားသည်။
""မင်းရောငါ့ကိုပြောပြတော့ဇွဲဘယ်တော့
လာမှာလဲငါ့ဆီ။အမှန်အတိုင်းပြောငါဘာမှ
မဖြစ်ဘူး။ဇွဲဘာမှမဖြစ်ရင်ငါ့ဆီဘာလို့မလာ
သေးတာလဲ""
""သူ့အိမ်နဲ့ကိစ္စလေးတွေရှိလို့တဲ့။သူလဲ
အရေးကြီးလို့နေမှာပါမင်းကိုစိတ်မချလို့ငါ့
ကိုလွှတ်လိုက်တာ။လာမှာပါမင်းကောင်။သူမရှိ
တုန်းမင်းကိုစောင့်ရှောက်ဖို့ငါ့ကိုအကူညီ
တောင်းထားတာ""
""ဇွဲကသူ့မိဘတွေနဲ့အမြဲအဆင်ပြေပါ
တယ်။သူများကိုအောက်ကျမခံတတ်တဲ့
ဇွဲကမင်းကိုအကူညီတောင်းတဲ့ထိဘာဖြစ်
လို့လဲ။သူလာမယ်လို့ငါ့ကိုသေချာပြောထား
တာထွက်လို့ရတာနဲ့ငါ့ဆီလာမှာငါသိတယ်။
ငါ့ကြောင့်ပါ။ငါ့ကြောင့်ဇွဲပါဒုက္ခရောက်ရပြီ""
မျက်နှာမကောင်းနေရာကနေခိုးကိုးရာမဲ့
သွားသလိုမှိုင်ကျသွားသည်။သတ္တိတွေရှိ
နေလိုက်တာ။ဒေါသတွေကအရှေ့ကသူ
ကြောင့်ပဲစိတ်ထိန်းနေရတာ။မင်းကသူ့
အတွက်အိမ်ပေါ်ကဆင်းခဲ့တဲ့အထိ
သတ္တိတွေရှိနေပေမဲ့မင်းကောင်ကတော့
ဘယ်တော့ပြန်လာမလဲငါလဲမသိဘူး။
""အဲ့လောက်ထိစိတ်ပူမနေနဲ့။မင်းကောင်
ကဒုက္ခရာက်နေတာမဟုတ်ဘူး။ခုချိန်မှာ
မင်းအတွက်ပဲမင်းအရင်စဉ်းစားသင့်တယ်။
ဖုန်းယူထား။မင်းကောင်ဆက်သွယ်လာရင်
ပြန်လိုက်သွားပေါ့။အိမ်တံခါးတွေလုံအောင်
ပိတ်ပြီးမှအိပ်။နေရဲတယ်မလား
တစ်ယောက်ထဲ။ငါသွားတော့မယ်။
မနက်ကျမှပြန်လာခဲ့မယ်""
ဘေးကနေမကျေနပ်သလိုအသံကမာနေ
သယောင်နဲ့ပြောပြီးထရပ်သည်။စကား
အကောင်းပြောနေရင်းမှရုတ်တရက်ကြီး
ဒီကောင်ဘာထဖြစ်ပြန်တာလဲ။ဘယ်ကိုသွား
မလို့လဲ။စားပွဲပေါ်ပစ်တင်သွားသည့်မနက်က
အတင်းတောင်းတာတောင်မပေးခဲ့သည့်ဖုန်း။
အခုဇွဲကိုဆက်သွယ်ဖို့ပေးတာလား။
"""ဘယ်သွားမှာလဲ။
မင်းကဘယ်မှာသွားအိပ်မလို့လဲ""
""ငါဘယ်နေရာမှာပဲအိပ်အိပ်ရတယ်။
အိမ်သော့ယူထား""
""မင်းမန်းလေးပြန်တော့မလို့လား။
ငါ့ကိုဒီမှာတစ်ယောက်ထဲထားသွားမှာလား""
""မင်းကိုထားပြီးငါကဘယ်ကိုသွားရမှာလဲ။
မနက်ကျရင်ပြန်လာခဲ့မယ်""
ထရပ်ကာထွက်သွားတဲ့သူကိုအိမ်ထဲက
ထွက်သွားတဲ့အထိလိုက်ကြည့်မိပေမဲ့
မတားဖြစ်။မောင်းလဲမထုတ်ပါပဲနှင့်
ဘာလို့လဲ။ငါ့ကိုတော့နွေးနေတဲ့အိမ်ထဲမှာ
ထားပြီးမင်းကဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ။ဆောင်း
ဝင်ခါနီးအေးစိမ့်နေတဲ့ပြင်ဦးလွင်ညရဲ့
အချမ်းဓာတ်ကအိမ်ထဲအထိတောင်ဝင်
ရောက်နေတာ။ဆိုင်ကယ်စက်နှု်းသံနောက်
အမြန်ထရပ်ပြီးအိမ်အပြင်ထွက်ကြည့်ပေမဲ့
ထွက်သွားပြီ။
ကျန်ခဲ့တဲ့နေရာမှာသာရပ်လျက်လက်ထဲမှာ
ထည့်ပေးသွားတဲ့အိမ်သော့ကိုပြန်ကြည့်ရင်း။
ငါတောင်မင်းကိုမကြောက်တာမင်းက
ငါနဲ့အတူရှိနေရတာစိတ်မသန့်လို့လား။
ဟက်။မေ့သွားလို့။မင်းနဲ့ငါကသူငယ်ချင်း
တွေမှမဟုတ်တော့တာ။ဇွဲအကူညီတောင်းလို့
မကောင်းတတ်လို့ငါ့ကိုကူညီနေတာလား။
စိတ်တိုတိုနဲ့အေးစက်နေတဲ့အိမ်သော့က်ု
လက်ထဲကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်လိုက်မိသည်။
မကောင်းတဲ့ကောင်။
ခုမှရောက်ဖူးတဲ့အိမ်မှာနေရမှာကြောက်
တော့မကြောက်ပေမဲ့တစ်ယောက်ထဲ
ဖြစ်နေတာကအနည်းငယ်တော့...။ကား
ဂိတ်ကနေမန်းလေးတစ်ယောက်ထဲလဲ
မပြန်ရဲဘူး။ဘယ်မှလဲသွားနေစရာမရှိဘူး။
ဇွဲ...မင်းဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ။
ဘာလို့ငါ့ဆီမလာသေးတာလဲ။
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••