Chapter 34
Nagpaalam kami sa mga kasama naming sa bahay na aalis muna kami saglit para bisitahin si Nathan. Pumayag naman sila. Mukhang naiinitindihan naman nila kaya hindi na sila kumontra pa.
Tahimik lang kami ni Gio buong byahe papuntang Memorial Park kung saan naroon ang puntod ni Nathan. May dala dala akong white roses.
Nang makarating kami ay hindi maiwasan na maginit ang gilid ng mga mata ko. Tuwing pupunta ako dito at mag-isa ako. Pero ngayong kasama ko na si Gio kahit masakit at mahirap parin sa akin ang lahat.. Nabawasan ng kaunti dahil may karamay na ako.
Pasimple ko pinahid ang papatulo ko ng luha at umupo sa harap ng tomb ni Nathan.
Nathaniel Hyde Alvardo
Resting in the Arms of God
Minsan ay bigla bigla nalang akong naiiyak kasi naiisip kong sobrang bilis. He’s barely 7 that time! Napakabilis ng naging buhay ni Nathan. Marami pa siyang hindi nararanasan. Hindi pa man din nabubuod ng tuluyan ang pamilya namin ay nawala na siya.
Masakit para sa isang magulang ang mawalan ng anak. Sobrang sakit na kahit ang ibang tao ay hindi kayang bigyan ng pangalan ang isang ina na nawalan ng anak.
Lumuhod si Gio sa tabi ko at inakbayan ako. “I am so sorry for this. I’m sorry, son.” Aniya at hinalikan ang gilid ng noo ko.
“Nate, tinupad ko ung promise ko sayo, so be safe ha? Kahit di.. di ka namin kasama.. I know you’re watching over us..” Parang nagkabukol ako sa lalamunan kaya nahinto ako ng pagsasalita. Humigpit ung pagkakahawak ni Gio sa braso ko at mas hinigit ako papalapit sa kanya.
“I promised you na sa susunod na Christmas na natin kasama mo na si Daddy..” Tuluyan na akong humagulgol sa mga braso ni Gio. This is so painful. I thought time heals. I figured hindi pa.. Time may lessen the pain but it will never heal the scar. It will always bleed one way or another.
“Hush.” Niyakap ako ng mahigpit ni Gio sa kanyang braso at inalo.
“This is just painful, Gio. God, bakit kailangan mawala ng ganito kaaga ng anak natin?” Humagulgol ako ulit dahilan kung bakit mas lalong humigpit ang yakap ni Gio.
“I don’t wanna blame her for this but.. Putangina, hindi siya nanay e. Hindi niya alam kung ano ang pakiramdam ng mawalan ng anak!” Ngayon ko lang nailabas itong hinanakit ko. Ayokong magalit sa kanya. She was once my friend. Pero paano ko namang hindi madidiligan ang galit na ito kung patuloy parin siya sa paguudyok sa akin alagaan ang galit na ‘to?
Pero kasi wala ng mas sasakit na makita mo kung paano binawian ng buhay ang anak mo na nandoon ka pero wala kang nagawa.
“Gio.. Ang sakit e. Nandoon ako.. I was there.. Pero wala akong nagawa! Wala akong nagawa para iligtas ung anak natin!”
“Sssh. Stop crying, Dyanne. We’ll get this through.. together..”
Niyakap lang ako ni Gio habang ako naman ay nakatingin lang sa puntod ni Nathan. Nakaupo lang kami doon hanggang sa humupo ang iyak ko. Mabuti nalang ay walang ibang taong nandon.
“Yan, uwi na tayo.” Pangtatlong yaya na ito sa akin ni Gio. Pero this time ay tumayo na ako. Kahit masakit ay alam kong life doesn’t stop for anybody just because someone died. Ang laki ng kasalanan ko sa batang nabubuo sa tiyan ko kasi palagi kong nakakalimutan na nandoon siya. Na buhay na. Na sa takdang panahon ay makakasama namin siya.
Tahimik ulit kami hanggang as makauwi kami sa bahay. “Oh, mga anak kain na. Aalis na tayo in an hour.”
“Yes, ma.” Sagot ko bago dumiretso sa CR para maghilamos. Alam kong halatado na umiyak ako pero mas minabuti nalang nilang di yon pansinin. Umupo ako sa bowl at doon natahimik.
Tahimik lang ako doon. Blanko ang utak ko. Pero ayaw kong lumabas.
“Yannie.” Nakarinig ako ng dalawang katok bago bumukas ang pinto. “Yannie.. baby.” Hindi ko nilingon si Gio kahit na ayaw ko siya dito. I want to have some alone time with myself.
“Gio.. please. I want to be alone.”
“No, hell. I’m not leaving you alone again.” Malambing pero seryoso nyang sabi habang inaabot ang dalawa kong kamay. Tumingin ako sa kamay naming dalawa.
Yes, we love each other. But it’s not the same as before. Maraming panahon na ang lumipas. Parang pagkakataon ang pinalagpas. It will never be the same anymore.
Kaagad na may tumulo na luha sa mga mata ko. I don’t know why I have this feeling. Hindi ba dapat kahit paano ay masaya ako? Cuz I’m with the man I love. Pero hindi ko alam.. I still feel empty.
“Yannie.. Speak your mind to me please.. I hate being left out.”
“Gio.. do you think our marriage’s gonna work this time?” Hindi ko na napigilan ang pagpiyok ng boses ko dahil sa kanina ko pa pinipigil na hikbi.
Nakita kong napailing si Gio. “Yannie, please tell me you’re not going to leave me again!” Bigo nyang sabi. I don’t know. Ang gulo gulo ng isip ko! Hindi ko na alam ang tama sa hindi. Hindi ko na alam ang realidad sa panaginip.
“Yannie, please. We just got our relationship back! Tell me you are not taking it all away!”
Napaiyak nalanga ko dahil doon. Hindi ko na talaga alam ang gagawin ko.
Yes, I love Gio. Pero hindi ko alam kung enough ba ung pagmamahal ko sa kanya para manatili ang relasyon naming dalawa.
“Yannie naman. Please! This is just a trial! Pagsubok lang ito! Wag mo naman akong iwan mag-isa! I’m fighthing for our marriage! Fight with me, please?”
“I’m so sorry, Gio. Naguguluhan ako.”
After noon ay umalis ako. Maging ako ay naiinis sa sarili ko. Noong una ay ako ang sumusuyo kay Gio, pero nang siya na ang sumuko ay ako naman ang lumayo. Hindi ko talaga maintindihan ang sarili ko.
I am probably the most miserable girl in this time. Bakit?
It’s been ages, ilang linggo nalang ay lalabas na ang baby sa tiyan ko. Binibisita ako ni Gio sa bahay ng parents ko pero hindi kami nakatira sa iisang bahay.
Isang linggo na siyang hindi dumadalaw dito medyo nagtaka ako pero ipinagkibit balikat ko nalang un.
“Yannie, wag puro TV. Maglakad lakad ka nang di ka mahirapan manganak!” Rinig kong sabi ni mommy mula sa kitchen. Tumayo ako at lumakad palabas ng bahay.
Tuwing ganitong nagiisa ako ay napakarami kong naiisip. Paano kaya kung di ko pinikot si Gio? Magiging masaya kaya ako sa patingin tingin nalang rin sa malayo habang masaya siya sa piling nang iba?
Probably not. Pero paano kaya kung iba ang simula naming dalawa. Paano kung sa ibang pagkakataon kami nagkakilala at hindi dahil nabuntis nya ako.
Pwede siguro. Pero hindi e. Sa maling bagay kami nagsimula.
Pumikit ako at sumandal sa swing. Marahan kong inugoy at dinama ang pagduyan sa akin.
Naramdaman kong huminto ung swing kaya dumilat ako. Nakita kong nakahalukipkip si Gio sa harap ko habang ang isang paa nya ay nakapatong sa swing para ihinto ang pag-swing.
Nang magtama ang mga mata naming ay ngumiti siya. Kita ko ang pagod sa mga mata nya. “Hi.” Aniya bago umupo sa tapat ko. Sumandig sya sa gilid nang swing habang nakatingin sa akin.
Tipid kong nginitian si Gio at lumingon sa kabila. “I miss you, Yannie.”
“I do, too.”
“So close yet so far.. Bakit ganon, Yannie?” Ramdam ko ang hirap at pagtitiis sa boses nya. Bumuntong hininga ako. I want to be happy but I don’t how to be.
“Yannie, bakit ganito nanaman tayo?” Mahina nyang tanong. Sa loob nang limang buwan ay ngayon lang siya nagtanong. Dati ay tahimik lang siya sa issue at parang walang nangyari. Pero ngayon ay hindi na nya siguro nakaya.
“Bakit ganito ang nangyari? Ganon ba kita nasaktan ng dahil don sa ginawa ko? Damn, I’m sorry. Gusto ko lang naman protektahan ka laban sa sarili ko pero it turns out na mali pala ako. Dapat pala.. hinarap ko nalang ung mga issues ko.. Dapat pala—“ Hindi ko siya pinatapos ng pagsasalita dahil tinakpan ko ung bibig nya.
“I know it’s cliché, Gi. But it’s not you.. It’s me, Gio.” Tumingala siya at lumunok.
“Ano pa ba ang kailangan mo, Yannie? I’ve given you the time and the space you need. Ano pa ba ang kulang?” Hindi nakaligtas sa mata ko ang tubig na tumulo mula sa mata nya. Nakataas parin ang ulo nya na parang may sinisilip sa langit.
Tahimik lang ako. Wala akong makapa na tamang salita para i-describe itong nararamdam ko.
“I’m not whole anymore, Gio. I’m broken inside..” That’s probably the closest..
Nagulat ako ng mabilis nyang hinigit ang kamay ko at hinawakan. “That’s why I’m here, Yannie. I’m here to fill in the missing pieces. I’m hear to heal all wounds. Damn, what I’d give to have you back!”
Nasasaktan ako dahil nagkakaganito si Gio. Nasasaktan ako dahil pakiramdam ko ay hindi talaga ako ang para sa kanya. Pakiramdam ko.. dinaya ko lang ang kapalaran. At ito na ang karma ko. Hindi ko na kaya pang maging masaya. Cuz I’m not that Dyanne who’s head over heels for him anymore. A part of me was taken away when my child died. At kahit kailan ay hindi na maibabalik.
“ANO PA BA!” Nagulat ako sa bigla nyang pagsigaw. “Yannie! Malapit na akong sumuko.. Pero ayaw ko.. Ayaw ko pero malapit na talaga..”
Ngumiti ako ng mapait. Gusto kong mag-move nalang siya pero ayaw ko namang kalimutan nya na ako.
“Just.. just.. give me up, Gio. I’m not the same anymore. I can’t vouch for you anymore. I can’t stay with you anymore. I am making you unhappy, Gio. Can’t you see that?”
Kahit ilang beses nya na itong ginagawa ay nagugulat parin ako. He kneeled infront of me. “What’s making me unhappy is the fact that I’m not with you. Can’t you see that, too?”
Pinahid ko ang luha walang tigil sa pagbagsak. “Gio, please. This is the best thing you could do for me.. Let’s just.. go our separate ways.. I promise you, you will have all the access you want to our child..”
“How bout you?” Pumiyok ang boses nya dahilan kung bakit mas naiyak ako. I hate seeing him this hurt. Pero pakiramdam ko ay kapag ginawa ko ito ay mas mababawasan ko ang sakit na mararamdaman nya. Maagapan pa ‘to. Hindi pa huli ang lahat.
“Yannie, don’t do this. Don’t do this.” Sumubsob sya sa tyan ko at niyakap ang baby bump.
“Yannie, what happened to your threat? The threat.. that you’ll make me fall hard. You’ve got it. What happens now?” Tumingin siya sa akin na basa ang mga mata. “What happens now? Was it just for the thrill of the chase? Nang sumuko na ako sayo ay ayaw mo na dahil nakuha mo na ako? Was that just it?”
Bumuntong hininga ako, kahit na hirap na hirap na akong huminga. “Yes.” Sinabi ko ang salitang dapat kong sinasabi.
“I am sorry, Gio. I’m empty. Wala na akong maibibigay sayo. Someday you'll be better off on your own.”