"You've got me nervous to speak.
So I just won't say anything at all."
ℛ
Μια εβδομάδα. Μια ολόκληρη εβδομάδα πέρασε από εκείνο το βράδυ και από τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Δεν θέλησα να τον ενοχλήσω, θέλω να του δώσω χρόνο και χώρο.
Το πάτωμα είναι κρύο και στο τζάμι πέφτουν νιφάδες χιονιού. Είναι σχεδόν βράδυ και κάθομαι στη γνωστή μου θέση μπροστά από το παράθυρο από το πρωί. Στην χούφτα μου κρατάω σφιχτά το μεταγιόν που μου είχε χαρίσει και διαβάζω το χαρτάκι προσποιούμενη πως είναι η πρώτη φορά που το κάνω.
"Μπορεί να μην καταλήγεις πάντα να πας εκεί που θέλεις, αλλά πάντα θα καταλήγεις εκεί που ήταν γραφτό να πας."
Ακουμπάω με τα ακροδάχτυλά μου τα γράμματα του και τον φαντάζομαι σκυφτό πάνω από το χαρτί γράφοντας το. Οι μακριές του μπούκλες θα έπεφταν στα μάτια του και θα τις μάζευε με τα δάχτυλά του. Το σαγόνι του θα ήταν σφιχτό και το γνωστό συνοφρύωμα του θα εμφανιζόταν. Η εικόνα του στο μυαλό μου με κάνει να χαμογελάσω. Μου λείπει η όψη του, η φωνή του, το άγγιγμά του. Δέθηκα τόσο μαζί του που μια εβδομάδα χωρίς αυτόν είναι σχεδόν ανυπόφορη.
Αποφασίζω να σηκωθώ και να πάω στην γιαγιά μου. Τις τελευταίες μέρες την επισκέπτομαι καθημερινά και χαίρομαι για αυτό. Η όμορφη αύρα της και η ήρεμη φωνή της είναι το μόνο που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή.
Τα μαλλιά μου είναι μαζεμένα σε ένα κότσο και τα ρούχα μου απλά. Δεν με ενδιαφέρει ούτε στο ελάχιστο το πως φαίνομαι αυτή τη στιγμή. Υποτίθεται πως τώρα που τα Χριστούγεννα έρχονται, για την ακρίβεια σε λίγες ώρες, όλοι είναι χαρούμενοι και γεμάτοι διάθεση. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει και για εμένα.
Τα βήματα μου ακούγονται βαριά στην ξύλινη σκάλα και ο αέρας στο σπίτι είναι κρύος. Φωνές ακούγονται από το σαλόνι και συγκεκριμένα ξεχωρίζω μια.
Λίγα βήματα ακόμα και βλέπω τους Black να κάθονται μαζί με τους γονείς μου. Η ματιά μου κλειδώνει με αυτή του Louis και νιώθω τον μπλε ωκεανό μέσα στα μάτια του να φουρτουνιάζει. Σαστίζει στην όψη μου, μα συνεχίζει να με κοιτάζει δίχως να λέει κάτι.
Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν εκείνο το βράδυ, μια εβδομάδα πριν. Όταν γύρισα ξανά μετά από τον τσακωμό μου με τον Harry δεν του μίλησα καθόλου. Του ζήτησα απλά να με γυρίσει και το έκανε.
"Για που το βάλαμε Rain;" στρέφω το βλέμμα μου στο μπαμπά μου ο οποίος περιμένει να απαντήσω. Νιώθω όλους να με κοιτάνε.
"Θα πάω στη γιαγιά." αποκρίνομαι και τα μάτια μου επικεντρώνονται κάτω στο πάτωμα.
Νεκρική σιγή επικρατεί στον χώρο και εκπλήσσομαι που δεν άρχισε ήδη να μου φωνάζει.
"Εντάξει." απαντάει απλά μα συνεχίζει.
"Α και πριν φύγεις θα ήθελα να σε ενημερώσω πως αύριο το πρωί φεύγουμε με τη μητέρα σου. Θα λείπουμε σε ένα επαγγελματικό ταξίδι με τους Black. Θα γυρίσουμε στις 31." το ίδιο περίεργο συναίσθημα με κατακλύζει. Όταν ξανακοιτάζω τον Louis εκείνος το κάνει ήδη και από το βλέμμα του καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά.
Προσπαθώ να το αγνοήσω και απλά αποχωρώ από το σαλόνι με ένα απλό νεύμα. Αποφάσισα να μην μπλεχτώ περαιτέρω στις υποθέσεις των γονιών μου. Τουλάχιστον όχι τώρα, αυτό που με νοιάζει αυτή την στιγμή είναι ο Harry.
Ο αέρας έξω είναι παγωμένος και γι'αυτό σφίγγω και άλλο το παλτό πάνω στο σώμα μου. Παρατηρώ το χιονισμένο τοπίο γύρω μου.
Τα κλαδιά των δέντρων εχούν μείνει πλέον γυμνά. Θυμάμαι τον καιρό που τον είχα γνωρίσει τα φύλλα βρισκόταν ακόμα πάνω στα δέντρα και χόρευαν στο φύσημα του ανέμου. Οι μέρες δίπλα του πέρασαν τόσο γρήγορα και οι αναμνήσεις μαζί του έχουν αφήσει το στίγμα τους σε κάθε από αυτή.
Δίχως να το καταλάβω φτάνω μπροστά από το σπίτι της γιαγιάς μου. Περπατάω το μονοπάτι που με οδηγεί στην πόρτα της και στέκομαι για λίγα λεπτά να παρατηρήσω το δέντρο που δεν έχει βγάλει ποτέ του καρπούς. Το χιόνι πέφτει πάνω του και τα γυμνά κλαδιά του είναι πλέον λευκά .
Πριν προλάβω να χτυπήσω το κουδούνι η πόρτα ανοίγει και σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι στην αγκαλιά της γιαγιάς μου.
"Λουλούδι μου σε είδα από το παράθυρο." η φωνή της χαϊδεύει τα αυτιά μου και η οικεία αγκαλιά της διώχνει μακρυά όλα τα αρνητικά συναισθήματα.
"Έλα πέρασε μέσα." κάνει στην άκρη και μπαίνω μέσα στο σπίτι. Προχωράω μέχρι το σαλόνι και εκείνη με ακολουθεί από πίσω. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι η φωτογραφία μας. Την παίρνω στα χέρια μου και χαμογελάω κοιταζοντάς την.
Η γιαγιά μου την αρπάζει από τα χέρια μου και την τοποθετεί πάλι στη θέση της. Την κοιτάζω και έχοντας ένα ζεστό χαμόγελο στο πρόσωπό της με οδηγεί στον κυπαρίσσι της καναπέ.
"Έχεις κάποια εξέλιξη με τον νεαρό;" με ρωτάει και ένας κόμπος δημιουργείται στο λαιμό μου μόλις λέει κάτι για εκείνον.
"Όχι." απαντάω αποφεύγοντας να την κοιτάξω.
"Θυμάμαι και εγώ μια φορά που είχα να δω τον παππού σου για ένα μήνα. Ήταν τότε που οι γονείς μου έμαθαν για την σχέση μας και μου απαγόρεψαν να τον ξαναδώ. Μα φυσικά δεν το κατάφεραν." η φωνή της σπάει στο τέλος και τα μάτια της λάμπουν από συγκίνηση. Η αγάπη της για τον παππού μου εξακολουθεί να είναι δυνατή ακόμα και αν έχει πεθάνει εδώ και αρκετά χρόνια.
"Τι έγινε και τελικά παντρεύτηκατε;" την ρωτάω κάτι που πραγματικά το είχα απορία.
Η έκφραση της αλλάζει και το χαμόγελό της χάνεται. Κοιτάζει έξω από το παράθυρο και τα δάχτυλά της παίζουν νευρικά με την ποδιά της.
"Είναι μεγάλη ιστορία αυτή λουλούδι μου. Ίσως στην πω κάποια άλλη στιγμή." απαντάει κοιτάζοντάς με ξανά. Η κούραση είναι εμφανής στα γαλανά μάτια της και αποφασίζω να μην επιμένω.
[...]
Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και τώρα είναι σχεδόν δώδεκα. Για την ακρίβεια δέκα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα.
Η γιαγιά μου έχει αποκοιμηθεί εδώ και αρκετή ώρα στον καναπέ και την σκεπάζω με μια κουβέρτα. Το λαμπατέρ πάνω στο τραπεζάκι, δίπλα από τη φωτογραφία μας είναι η μόνη πηγή φωτός στο μικρό σαλόνι και το ελαφρύ φύσημα της γιαγιάς μου το μόνο που ακούγεται.
Δύο λεπτά πριν της δώδεκα. Το κινητό μου δονείται πάνω στο τραπέζι και σηκώνομαι για να το πάρω. Βαριεστημένα αποδέχομαι την κλήση δίχως να δω ποιος με καλεί αφού είμαι σίγουρη πως θα είναι η Sophie. Τις τελευταίες μέρες με παίρνει συνεχώς.
"Παρακαλώ;" η φωνή μου ακούγεται σαν αναστεναγμός μα το πρόσωπο στην άλλη γραμμή αργεί να δώσει απάντηση.
"Ποιος είναι;" ξαναρωτάω περιμένοντας για μια απάντηση μα το μόνο που ακούγεται είναι μια σταθερή ανάσα.
Είναι αυτός.
"Harry;" η φωνή μου τρέμει και η ανάγκη να ακούσω την φωνή του αυξάνεται.
Απομακρύνω το κινητό από το αυτί μου για να δω αν συνεχίζει να με καλεί και αφού σιγουρεύομαι βλέπω πως η ώρα είναι ακριβώς δώδεκα.
"Θέλω να σε δω. Που είσαι;" η φωνή του ακούγεται βαριά και η ανάσα του έπαψε να είναι σταθερή.
"Είμαι στην γιαγιά μου. Να σου στείλω την διεύθυνση;" τον ρωτάω γρήγορα αφού συνειδητοποιώ πως άργησα να το κάνω.
"Ν-ναι." τραυλίζει και κλείνει βιαστικά.
Πληκτρολογώ αστραπιαία την διεύθυνση και του την στέλνω. Κλείνω το κινητό μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι συνέβη μόλις.
"Εκείνος ήταν έτσι;" η φωνή της γιαγιάς μου με τρομάζει και αναπηδώ από την θέση μου.
"Ναι." νεύω καταφατικά κρατώντας σφιχτά στην χούφτα μου το κινητό μου και κοιτόντας την έντρομη.
Πλέον δεν είναι ξαπλωμένη στον καναπέ, αλλά όρθια, λίγα βήματα μπροστά μου. Τα μάτια της είναι ορθάνοιχτα περιμένοντας να της απαντήσω και για λίγες στιγμές νιώθω το γαλάζιο των ματιών της να με υπνοτίζει.
"Θα επιστρέψει πάλι σε εμένα έτσι;" την ρωτάω και προς έκπληξή μου, μου χαμογελάει.
"Μα ποτέ δεν έφυγε."
Γειά!! Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να περνάτε όμορφα. Χαίρομαι που επέστρεψα τόσο γρήγορα με νέο κεφάλαιο!
Εάν σας άρεσε μην ξεχάσετε να ψηφίσετε και να σχολιάσετε. Με βοηθάει.
All the love as always,
Nasia.