Kabanata 25
My mind swirled.
Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon o kung ano ang itsura ko ngayon habang nakatingin kami sa isa't isa. Ang kabog ng puso ko ay walang mapaglagyan.
Halu-halo ang kaba, takot, tuwa, pangungulila at ang nasasaktan.
He's the same but eyes are not.
It's hurting me.
"Let's go, son!" impit na hila sa kanya ni Carisse sa braso.
He didn't budge.
He's still the same. Wearing his formal white long sleeves rolled till his forearm and a dark slacks, thighs are proud and firm like his broad shoulders that blocking what's behind him. He looks manly, as always. Now, manlier like I've never seen before.
His air is screaming power and authority, his large frame is always ready to claim his territory and the world I'm in. My heart is racing and I don't know how to stop and calm it, I want to run away and lock myself inside the room and cry all night.
He's still the same. He's still my same Cali. Cali without his family name. I wish he never had to be a Segovia I loathed.
Namamasa ang aking mga mata pero alam kong hindi halata iyon dahil sa pagpipigil ko at pagpapakalma sa aking emosyon ngayong oras na ito.
I will never let him see my affection. My old self that loved him sincerly and young.
"Caspian, let's go! This is a waste of time!" Carisse hissed.
That made me curve my lips. Anthon was stunned while eyeing Cali and me, it looks like he's confused but know there's something between us. Or we had something in the past.
"Caspian," Carisse pulled his arm again but he didn't budge.
He just glanced at Anthon beside me and his jaw started clenching, his eyes turned cold as ice and lack of emotion. My heart sank.
Hindi naman siya nagsasalita pero sobrang sakit ng pakiramdam ko na parang sasabog ako at magiging upos rito sa kinatatayuan ko, sa harapan niya at ng ina niyang kinamumuhian ko.
I've been hating them to death, I am loathing them. I hate Cali, I hate them. Iyon ang sinuksok ko sa isipan ko simula palang noong nabuhay akong mag-isa sa lumipas na taon.
The hate for them is my inspiration, I made it that way so I would not lose my mind and think about the pain I've been through. Sila ang ginawa kong inspirasyon, ang galit ko sa kanila para magpatuloy ako sa pagkamit ng aking pangarap.
Hindi ako mananatiling kainsu-insulto sa mga mata ng pamilya nila o ng kay Allison. I don't care about other wealthy people, I only care for my hate to Segovias. Sila ang iniikutan ng aking galit.
I did not expect this to happen this early, I want to take it slowly to torture this witch feelings for this Anthon Fresnido. Kaso ay masyadong naging maaga ang pagkikita namin ngayon, at hindi ko pa inasahan ang pagpasok ni Cali sa sitwasyong ito.
I'm strong, awhile ago... what happened to me now? My knees weakened. My heart is stinging, mukhang magiging kahinaan ko pa 'to.
Carisse was muttering about how waste of time is this. Hinihila niya ang braso ni Cali, ilang minuto siyang nakatayo lamang habang nakatitig sa akin pero wala siyang pakealam.
"Caspian, let's go. Come on! We have a business to take care of!" pagalit na singhal ni Carisse.
Cali's jaw clenched, kunot ang noo na pumikit ng mariin bago huminga ng napakalalim na parang may bigat na nakaharang sa kanya kanina pa.
"You will pay for this, Anthon!" Carisse was hissing. "You will rot in hell together with the gold digg-"
"Leave." Cali said coldly.
Namilog ang mga mata ko dahil sa akin siya nakatingin at nanghina ang mga tuhod ko, mabilis akong umayos ng pagkakatayo kahit kabado. Nilingon ko si Anthon.
"Anthon, I'm sorry for this. I'll leave, first." pormal kong sinabi at nginisian si Carisse bago sila lagpasan.
Agad akong napabalik at halos matalisod nang marahas na higitin ni Cali ang braso ko. My skin turned jelly at his touch. It feels fucking weird that I am hurting by this.
I miss his touch, I miss his hold... I miss everything like it just happened yesterday.
"Leave with Anthon, Ma." nilingon ang kanyang ina gamit ang malamig na ekspresyon.
What!?
Piniglas ko ang aking braso pero nasaktan ako sa higpit noon na parang kahit konting galaw ay hindi ako pwedeng gumawa dahil masasaktan ako.
"What is this, Caspian!? Let her go and we'll leave this place together!" nanggagalaiting sambit ni Carisse. "Tara na! Huwag kang mag-aksaya ng oras sa kung sino!"
"Fine." si Cali. "I'll leave you here, I have some business..."
Nanlaki ang mga mata ko nang sapilitan niya akong hilahin papaalis ng lugar, sumigaw si Carisse sa galit at pagpipigil pero hindi iyon pinakinggan ni Cali. He's dragging me!
"Caspian! Let me go!" pagalit kong sambit.
Patuloy siya sa paghila, nakita kong patungo kami sa isang carpark ng hotel. Some people from the event are turning heads at us, batid kong mga patungo pa lamang sa event ang mga ito.
"I did." he said hoarsely. "And you never came back."
Suminghap ako, ang mga luha ko ay gusto ng lumabas pero hindi ko kayang pakawalan dahil sa kakaibang emosyon na ngayon ang bumabalot sa akin.
Bakit ako magbabalik? Pagkatapos ng nagawa ng pamilya niya sa amin? Sa akin? Ano ang mabigat na dahilan para balikan ko pa ang sumira sa tangi kong pamilya?
"Let me go!" pagalit kong sinabi at hinaklit ang braso ko pero masakit iyon sa kanyang mahigpit na hawak.
My heart is racing and it's painful. How can I love someone without hurting? Without hindrance? Paano ba iyon?
"Caspian! Please! Uuwi na ako!" sabi ko sa galit na boses.
"No, you will come with me." he said ruthlessly.
"What!?" I hissed. "No! Hindi pwede! Bitiwan mo ako!"
"Binitiwan na kita, three years ago." he said.
Pumatak ang aking mga luha. Hindi ko na alam kung ano pa ang dapat maramdaman pero naiinis ako sa sarili ko na umaasa pa akong hindi siya bumitiw roon.
He let me go, three years ago... while I was hoping to forget about him for six years. Ako lang pala ang hindi maka let go, ako lang pala ang hindi naka move on sa mga taong lumipas.
Sabi ko, kakalimutan ko siya dahil hindi ko siya dapat mahalin. Hindi ko dapat mahalin ang lalaking kabilang sa pamilya ng kinamumuhian ko.
Naniwala ako na nakalimutan ko na siya dahil maraming taon na ang nakalipas pero... hetong narito siya sa harapan ko, hawak ako, hindi ko alam kung nakalimutan ko nga ba siya.
Kung talaga bang nabuhay ako na hindi siya naiisip o nadidinig ang pangalan niya, kung talaga bang kinalimutan ko siya kasi parang lahat ay kabisado ko pa rin, lahat ay saulado ko pa rin.
Binuksan niya ang front seat pero hindi ako sumakay at nagmatigas lang ako.
"Get the fuck in." he said rudely.
Nagtiim bagang ako.
"Ayoko! Hindi mo ba naiintindihan? Ayoko! Ayoko!" sigaw ko sa sakit.
Umigting ang panga niya. He tilted his head while looking at me, his other hand lifted to remove his tie. Hawak pa rin ako sa braso at walang balak magpakawala. My heart is racing weirdly.
"You let me go, three years ago? Ano pa ang kailangan mo ngayon at hinila ako para isama? I'm not a fucking toy!"
"You toyed me!" mariing sinabi niya.
Nanlaki ang mga mata ko.
"Remember? You left me for fucking money! You are payed off!" he was hissing.
Mas lalong namilog ang mga mata ko. Sumobra ang sakit sa puso ko, walang kumpirmasyon pero saan niya nakuha iyon? Binayaran ako? Nino?
"Right? Was that enough to leave me? How much? Millions?" mapang insultong aniya. "Is millions enough to pay you and leave with me?"
I slapped him hard. Bumilis ang paghinga ko sa sobrang galit at sakit, hindi ko na siya makilala dahil nagpupula na ang paningin ko at nanlalabo dahil sa luha.
Bahagya gumilid ang kanyang mukha dahil doon, nag-iigting ang panga niya at parang magwawala sa oras na ito.
"Wala kang karapatang insultuhin ako!" I yelled.
"You are worth to insult." mariing sinabi niya ang bumasag sa puso ko.
"Anong mararamdaman mo sa sitwasyon ko? You are my fucking... fuck!" he muttered. "How would you feel if I left you for fucking money? Kung binayaran ako para iwanan ka?"
Lahat-lahat ng sakit ay dumapo sa akin, my heart is crying in too much pain. Bumalik sa akin ang kahapon. Ang pagbabayad ng ina niya sa pamilya nila Tita Janice para iwanan ako at itakwil.
I felt so hurt that time. Nabayaran sila para iwanan ako at alisin sa landas nila, but this is other way around because I never get paid to leave him! Hindi ako binayaran para iwanan siya dahil kusa akong umalis para magpatuloy sa buhay ko sa kagagawan ng pamilya niya!
What is he talking about?
Iniinsulto niya akong bayaran!
"Hindi ako bayaran!" malamig kong sambit.
Humigpit lalo ang hawak niya na parang mapipisa ang aking buto sa sakit, I wriggled my arm. He didn't care. His jaw clenched and eyes are burning.
"Hindi ka bayaran pero nabayaran..." he smirked. "Magkano ba, Ashiel? Magkano ba para bumalik ka?"
"O magkano ba para manatili ka?" he said angrily. "'Cause I will fucking spend all I have for you to stay and never leave me!"
My eyes widened, tears freely streaming down my cheeks. Ang puso ko ay naghuhurumentado sa lahat ng kanyang sinabi, sa galit niya at sa lahat lahat pa ng nakikita ko ngayon sa kanya.
I couldn't talk. Natulala lamang ako sa kanya, walang laban at nanghihina.
His eyes glistened with unshed tears and bloodshot. Naningkit ang kanyang mga mata at inigting ang panga.
"Magkano ka..." he whispered hoarsely. "I'll pay you without your damn explanation, kasi 'yon naman talaga noon pa. Kahit hindi ka maintindihan, iintindihin ko pa rin."
"Kahit iniwan mo, hahanapin ka pa rin." he whispered so low that I shivered.
My lips quivered. Bumuhos ang luha ko ng tahimik, nawalan ng pakealam kahit siya ay nakatitig sa aking luhaan at nasasaktang mukha. I look weak, I'm sure. Hindi ko na mapigilan, ang kahinaan ko na mismo ang nasa harapan ko ngayon.
He's like a kryptonite that will stab me. Sobrang sakit ng insulto niya pero bakit kuntento ako? Bakit hindi ako makaramdam ng galit sa kanya kahit naiisip ko ang ginawa ng pamilya niya?
"Hindi ako bayaran." I mumbled weakly. "Hindi ako binayaran o nabayaran."
Kumunot ang noo niya pero hindi nawala ang galit roon na parang tinanim niya sa matagal na panahon para sa akin. Masakit iyong maisip pero mukhang totoo.
"No one paid me, C-Cali." nauutal kong sinabi dahil sa mala-punyal niyang tingin sa akin.
"I don't trust... you." he whispered. "I don't trust your words, and I'm doubting if you ever... care. If you ever feel the same way... or it was just me... all these time..." he said slowly, almost a whisper.
Mas lalong bumuhos ang luha ko. Pakiramdam ko ay dapat na akong makatulog sa sakit ang panghihina ko.
Sobrang sakit na hindi niya nakita ang lahat sa akin noon. Hindi niya naramdaman kung ano nga ba siya sa buhay ko noon. I was young then but I know everything... I feel everything.
Why is he doubting when it was pure as white? Why is he doubting when I was transparent and fragile? When I was in love and blinded by him?
"Tapos na naman, Cali." I said weakly. "Wala na, nakaraan na ang lahat kaya paniwalaan mo ang gusto mong paniwalaan at manatili ka na lang sa lagay na meron ngayon..."
Fuck it hurts!
He pushed me on his car, napasandal ako roon at napasinghap nang ikulong niya ako sa kanyang mga braso. Nakatuko iyong sa magkabilang gilid ko at ang mukha niya ay lumapit sa aking tainga.
He simply sniffed my hair and it fucking hurts that I am missing him doing that. Huminga siya ng napakalalim.
"I moved on, three years ago..." he whispered. "Hindi na kita naiisip sa sumunod na tatlong taon, hindi ko na alam kung paano ko binabanggit ang pangalan mo..."
Humikbi ako, agad kong pinigilan iyon. Nanatili akong nakakulong sa kanya at walang balak umalis dahil gusto ko rin. Gusto ko siyang ganito kalapit. Gusto ko siyang maramdaman na ganito, na naaabot ko siya ulit...
"I don't know how are you calling me, I forgot your voice, I forgot your eyes, I forgot your scent, I forgot how did you make me feel, I forgot everything... in my mind."
I sobbed silently.
He forgot me... he moved on.
Syempre, bakit hindi? Marami siyang pwedeng ipalit sa akin na marangya at mas maganda pa na merong desenteng pamilya at mayaman. May sariling kumpanya at may sariling mansyon. May sariling pangalan at dignidad.
He inhaled deeply. Tumindig ang balahibo ko sa marahang pagdampi ng kanyang labi sa aking tainga at doon nagpakawala ng marahang paghinga.
"And now I realize, everything was just my mind that forgets. Not... the heart... fuck. Inalis kita sa isip, pero walang nagbago sa nararamdaman."