Kabanata 22
"W-Who's this?" kabado kong tanong.
Ang boses ko ay nanginginig, umupo ako at sumandal sa headboard ng kama. Hindi ko alam kung tama ang hinala ko dahil sa nakilala kong boses o sadyang imahinasyon ko lang.
"Ashiel, si J-Jella ito..."
My mouth parted in shock, I couldn't find my voice. I don't know what to say, I was right! Siya nga, sa loob ng anim na taon ganoon pa rin ang pakiramdam kapag kausap siya.
Ganoon pa rin ang kanyang boses pero ngayon ay may iba, parang may takot, lungkot at 'di ko malaman kung ano pa ang naroon. Huminga ako ng napakalalim, ang emosyon sa akin ay walang pinagbago.
I'm scared, I felt a hole in my chest, I felt so lonely, I felt the sadness, I felt like crying because of pain that brought me.
"A-Ate J-Jella..." I stuttered because of shaking.
A moment of silence, and then I heard her sobbed. My heart ached so bad, I don't know why is she have that space in my heart. Kumunot ang noo ko sa pagkalito.
"S-Shell, w-wala na si Tatay."
Huminto ang mundo ko habang pinoproseso ang ilang salitang sinabi niya. Ilang salitang muling dumurog sa puso ko, ilang salita lang na agad akong nalugmok na parang hindi kailanman sumaya sa loob ng mga taong lumipas.
Sinikap kong huwag maglabas ng emosyon pero ang mga luha ko ay tahimik na nagbagsakan, huminga ako ng malalim. Marahang napatango at tumingala para pigilan ang luha.
"Pwede ko bang malaman kung nasaan siya n-ngayon? H-Hindi ako manggugulo sa buhay ninyo, gusto ko lang makita si T-Tatay." pigil emosyong sabi ko.
She sobbed.
"O-Oo naman, S-Shell. Itetext ko sa'yo ang address namin," huminga siya ng malalim. "I-I'm sorry..."
Iyon ang huli niyang sinabi at binaba ang tawag, napatulala ako sa blangkong pader ng aking kwarto. Walang tigil ang pagluha habang iniisip ang lahat ng nalaman.
Why...
First, Nanay. Second, Tatay. Should I be happy that I have no one to think, finally?
Fuck, sobrang sakit.
Bakit ganoon? Bakit kailangan ko na namang mawalan? I know that life is not forever but why this early again? Bakit hindi ko man lang naipakita kay Tatay na babawiin ko ang lupa nila sa La Santa at doon ko siya aalagaan?
Wala sa sarili akong naglalagay ng ilang damit sa aking bag, pagkatapos kong maligo ay naghanda na ako ng mga gagamitin patungong Isla Verde. Jella texted their address and I fucking hate it knowing that they were just living in La Santa!
Doon din! Malapit lang kila Wayne! Malapit sa dati naming bahay! Why did Tita Janice have to sell Nanay and Tatay's property!? Lalayas naman ako, hindi niya kailangang gumawa pa ng alibi para lang mapalayas ako at mawala sa landas nilang pamilya!
Bakit pati pag-aaring lupang pinaghirapan pa nila Tatay ay pinakealaman niya? Kung tutuusin ay wala siyang karapat dahil asawa niya ang anak nila Nanay at hindi siya.
I hate her now! She's a witch!
Naalagaan niya ba ng maayos si Tatay? Napapakain niya ba ng maayos si Tatay? Alam kong wala akong karapatang magtanong ng ganito dahil wala akong naitulong noon! Pero ang sakit isipin ng lahat, hindi ko maatim ang nangyari.
I have planned everything, na hahanapin ko si Tatay para makuha siya kay Tita Janice at ibabalik ko siya sa bahay nila ni Nanay. Pero paano ko pa gagawin ngayon iyon? Wala na si Tatay!
Damn that eight months. Wala ng saysay ngayon!
"You should sleep for a while..." Rekta said gently.
Bigla lang siyang dumating sa apartment at hindi sadyang nakasalubong ko siya habang pababa ako, paalis na sana ako at tutungo sa istasyon ng bus para makauwi ng Isla Verde.
Tumingin ako sa kanya na blangko ang ekspresyon. "Hindi mo na 'ko kailangang samahan, Rekta."
"When did you need me, Ashiel? I know you don't need anyone, that's why I'm insisted." he sighed heavily, he leaned closer and fastened my seatbelt.
Nagkatinginan kaming dalawa, his gaze went down on my lips. Kinabahan agad ako, I know that look! Damn him! I quickly looked away and sighed.
Hindi naman siya umalis roon, sa kahihiyan ko ay pumikit na lang ako at sumandal sa backrest. Nadinig ko ang paghinga niya ng malalim pero hindi pa rin umaalis doon at parang may iniisip na gusto at ayaw.
I groaned frustratedly. "Rekta!"
He chuckled, bahagyang lumubog ang inuupuan ko dahil sa kanyang kamay na tumuko roon. Napadilat ako agad dahil sa ginawa niya, and the next thing I knew our lips met!
What the hell? Sinasabi ko na nga ba! Ang mga tingin talaga ni Rekta ay madaling makuha, this jerk!
"Rek-"
"Shush," he whispered in between our kisses, mas lalong humalik.
Ang isang kamay ay tumungo sa aking batok para iangat ako at maabot ng maayos, halos makuryente ako dahil sa lambot ng kanyang labi sa akin.
Naghahabol ako ng hininga nang kumalas siya, nakapikit ang mga matang ngumisi at humalik naman siya sa aking panga. Namilog ang mga mata ko at tinulak siya.
"Best friend." humalakhak siya.
"Manyak!" sigaw ko.
Agad siyang luminga sa paligid namin at pagharap ay pinatakan ulit ako ng halik.
"Ugh! Rekta!" singhal ko at muli siyang tinulak.
"Pag may nakarinig sa'yo," pananakot niya pa sakin.
I rolled my eyes.
"Tumigil ka na sa paglalandi mo."
I pushed him again, tawa siya ng tawa. Ilang minuto pa siyang naghaharot doon bago nagpasyang tumulak paalis. Bwisit talaga ang lalaking 'to!
Pa best friend pang nalalaman, sinong niloko niya? Tss.
"I'm glad, my lips didn't bleed." he chuckled and licked his lower lip.
Suminghap ako at umirap lamang, hindi pinansin ang mga pinagsasabi niya dahil hindi na naman siya titigil sa pangungulit kapag pinansin ko pa at nakipag-asaran sa kanya.
"Why?" he asked. "Did you finally like it?"
Oh my gosh, bastard!
"Of course not!" singhap ko, umiinit na ang pisngi sa kahihiyan.
Paano ba naman kasi, tuwing nagtatangka siyang humalik sa akin noon ay parating dumudugo ang bibig niya sa suntok ko. Pero wala pa rin siyang kadala-dala basta makahalik lang.
Kaya nagtataka din ako ngayon kung bakit hindi siya binangasan. Wala lang siguro akong gana makipagtalo ngayon. Mamaya pwede ko namang gawin 'yon.
He laughed huskily.
"Tss, choosy. I was gentle when it comes to you, sa iba hindi pwede ang gentle. Aggressive, gusto."
Napapikit ako ng mariin sa pagkahiya, hinampas ko agad siya sa braso. Huminto siya sa pagmamaneho dahil naka red light pa, mabilis niyang hinawakan ang kamay ko at kinagat.
Napaigik agad ako at matalim siyang tiningnan. Pinaghahampas ko siya ulit, he laughed heartily and clicked his tongue out.
"Stop hitting!" tawa niya. "Or I'll never stop kissing you... later."
Lumaki ang mga mata ko, my face heated up.
"Epal!" pagalit kong sabi, humalukipkip ako at tumingin sa kalsada.
I can't believe this jerk!
I should have let him drive me to Isla Verde! Baka sumakit lang ang ulo ko sa kanya roon, paniguradong aalagaan ko pa siya at aasikasuhin doon dahil hindi naman siya sanay sa ibang lugar.
Ang alam lang niya ay ibang bansa, Manila at Laguna. Sa Laguna siya lumaki at doon nag-aral hanggang high school, lumipat lang ng Maynila nang mag kolehiyo na at dito na rin nagtapos.
He graduated Engineering, pero nagmomodelo lang ngayon at hindi kailangan magtrabaho dahil nag iinvest naman daw siya sa kanilang kumpanya sa Laguna. He's free.
Ganyan ang gusto niya, malaya. Malayang makapangbabae kahit kailan, gustong gusto niya na napapalibutan siya ng mga babaeng modelo kaya iyon ang pinili niyang career. Mga lalaki talaga, sadyang babaero.
My mind wander, how about him? May asawa na ba siya? He's of age, he's twenty-eight now and I haven't heard anything about him. Sila ba ni Allison ang nagkatuluyan at may masayang pamilya ngayon?
Syempre, boto ang ina niya roon. They are both evil! They are nothing but rich, wala silang puso. Mayayaman lang pero walang ginawang maganda, kung meron mang ginawang maganda ang ina ni Cali...
Iyong pagsilang lang kay Cali, wala ng iba. That was the best thing she did, ang magsilang ng isang Cali. Syempre kasama si Cyprian doon. They are both good hearted unlike their mother.
Kumain kami nang magtanghalian sa isang restaurant, pagkatapos noon ay bumyahe na ulit. Sa buong oras ng byahe ay hindi ko naisipang matulog o magpahinga, ni hindi ako naburyo dahil sa sobrang dami kong naiisip.
Paano ako haharap sa kanila? Anong una kong gagawin? Paano ako makikipag-usap sa kanila na walang halong sama ng loob?
Hindi naman talaga ako mahilig magtanim ng sama ng loob pero ngayong wala na si Tatay ay hindi ko mapigilan iyon, natatakot ako. Natatakot ako na makitang iniwan na ako ng isa pang taong umaruga sa akin.
Ilang oras pa ay narating namin ni Rekta ang address na binigay ni Jella sa akin, napalunok agad ako nang makita ang liwanag roon. May mga lona at nagsusugal sa bakuran nila. May mga nakikiramay pa at nakita ko si Tita Janice na nakikipag-usap sa isang matanda.
Jella went out of their house together with Jessa, holding a tray of coffee and biscuits. Isa isa nilang nilagay iyon sa lamesa na okupado ng mga nakiramay.
Sumikip ang dibdib ko, naramdaman ko si Rekta sa aking likuran. Batid kong nalilito siya ngayon, pilit na ngumiti ako at nilingon siya. Nakakunot ang noo niya, he quickly cupped my cheek.
"I didn't..." umiling siya at muling sumulyap sa bahay na tinitingnan ko. He sighed heavily and kissed my forehead.
"Siya ang nagpalaki sakin, pati si Nanay. She died six years ago and now, Tatay..." pigil emosyong sambit ko.
Huminga siya ng malalim at inintindi ang sinasabi ko kahit mukhang naguguluhan pa rin, nakakunot ang noo niya nang bumaba kami. Hindi inalis ang tingin sa akin, he's worried.
Ngumiti ako at lumakad na patungo roon. Hindi naman siya lumayo sa akin, nasa likuran ko lang siya para sumunod sa pagpasok ko. Napatingin sa amin ang ibang nakikiramay pero hindi ko na pinansin at nagpatuloy.
Nanlaki ang mga mata ni Jessa nang makita ako.
"Ate!" she called Jella beside her who was busy talking to her friends.
Ang mga kaibigan ni Jella roon ay nakatulala na sa likuran ko. Rekta's effect, damn it! Ang iba ay nagbulungan na at parang nakalimutan nila na nasa isang burol sila ngayon.
Jella's eyes widened, she immediately walked towards me. Nagulat ako nang yakapin niya ako ng mahigpit agad, wala pa mang sinasabi. Binitiwan ni Rekta ang kamay ko, huminga ako ng malalim at niyakap pabalik si Jella.
Tita Janice' forehead creased. Mukhang gulat sa presensya ko ngayon dito, hindi ko na muna iyon binigyan ng atensyon.
"Shell!" sambit ni Jella nang kumalas sa akin. "Mabuti at nakarating ka,"
Tumango ako.
"Uhm, kumusta kayo?"
"Ayos lang naman, tara sa loob na tayo mag-usap." aniya at sumulyap sa likuran ko.
Rekta gave a little smile at them and held my hand again, kumunot agad ang noo ni Jella at napatingin sa aming kamay. She sighed heavily and turned around, lumakad na siya papasok sa bahay nila kung saan si Tatay nakaburol.
Sumunod na kami kay Jella, tipid na ngumiti ako kay Tita Janice na nakatulala lamang sa akin nang madaanan namin. Humigpit ang hawak ko sa kamay ni Rekta nang tuluyan naming makita ang kabaong ni Tatay roon.
Their house is bigger than our old house, may itaas ito at maluwag ang tanggapan. May iilang matandang matanda roon na nakaupo sa sofa at nag-uusap tungkol kay Tatay.
"Shell, maupo muna kayo at kukuha lang ako ng makakain. Naghapunan na ba kayo?" sabi ni Jella.
Huminga ako ng malalim, mabigat ang dibdib ko sa sobrang pighati ng nararamdaman ko habang nakatingin sa kabaong ni Tatay. Umiling ako kay Jella.
Hawak ang kamay ni Rekta ay lumakad ako para malapitan si Tatay at makita, isang litrato ang nasa ibabaw. Magkasama sila ni Nanay roon at nakangiti.
Unconsciously, I smiled sadly and touched the frame. Napalunok ako at tiningnan ang mahimbing na si Tatay roon, he looked so thin. Kahit may make-up ay hindi natabunan ang katandaan nito.
Rekta was looking at him, also. Huminga siya ng malalim at binitiwan ang kamay ko para ilipat iyon sa braso ko. Pumulupot ang braso niya sa akin at marahang hinaplos ang braso ko bilang pag-alu.
"He's now at peace..." he said gently.
Tahimik na umiyak ako at lumayo na roon, umupo kami sa isang sofa. Hindi ko matanggap pero kailangang tanggapin, nahuli ako. I was late, hindi na ako nagkaroon pa ng pagkakataon na matulungan sila.
Hindi ko man lang nasuklian ang lahat ng paghihirap nila habang pinapalaki ako ng maayos at pinag-aaral. Sa sobrang daming trahedyang nangyari sa buhay ko, pinakamasakit ang mawala sila sa akin.
Ang mawala ang dalawang taong tumanggap sa akin ng buo. Ang dalawang pamilya ko.
Thank you so much and I'm sorry, Nanay... Tatay.
"Bumalik sa katinuan si Tatay, Shell. Dalawang taon matapos iyong..." hindi matapos ni Jella ang sinabi niya at naintindihan ko naman. "Hinanap ka niya, sabi niya gagraduate ka na raw at kailangan mo ng kasama sa stage..."
Tears rolled down my cheeks silently, tumango-tango lang ako kay Jella habang nakikinig sa mga sinasabi niya. Malungkot siyang ngumiti at pinaglaruan ang kanyang kamay na nasa hita niya.
"Hetong taon, last month ay nanghina na siya ng tuluyan. Madaling tinatablan ng sakit, hindi na rin siya nakakalakad dala ng panghihina ng mga buto... at nitong sabado ay hindi na siya gumising."
I gulped. Napahikbi ako at pumikit ng mariin, hindi ko na alam ang dapat kong sabihin dahil wala akong masabi.
Sinisisi ko lang ang sarili ko dahil nahuli ako sa lahat ng plano ko, nahuli ako sa mga pangarap ko para sa kanila. Hindi nila naabutan iyon, hindi nila ako nakita sa stage na umabot ng diploma at pinaghirapan nila.
Sobrang sakit lang...
Nagpalipas kami ng gabi kila Jella, may mga kwarto silang walang gumagamit kaya doon kami pinatuloy. Hindi ako kinakausap ni Tita Janice kahit nang magkasalubong kami ay para pa siyang nailang sa presensya ko.
Nagpunta kami ni Rekta sa malapit na mall sa bayan para mamili ng mga kailangan sa burol ni Tatay, mga pagkain at iba pa. Si Rekta ang nagbayad lahat at wala akong nagawa doon.
Ilang oras akong nakaupo sa sofa habang nakatingin lang sa kay Tatay, nilingon ko si Rekta. Abala siya sa pag-inom ng juice doon habang nakatitig sa akin.
Ngumiwi ako. He chuckled and moved closer, nakapatong ang binti niya sa sofa ng bahagya para lang makaharap sa akin. Hinapit niya ang baywang ko. Ngumuso lang ako at huminga ng malalim.
He rested his nose on my cheek and sniffed, lumayo ako ng bahagya dahil sa kiliti. Ang mga nakikiramay ay nasa labas at medyo maingay dahil sa nagbibinggo sila.
"Ang ganda pala dito sa Isla Verde." he said, nakanguso. "You should have told me, nagbakasyon sana tayo."
Umirap ako.
"Hindi ka naman nagtanong."
"Hindi mo sinabi, malay ko ba." ganti niya, muli siyang sumimsim sa hawak na zest-O.
Natawa ako dahil mukha siyang bata. He smirked and shrugged his shoulders.
"Pasyal tayo dito next time,"
Nanlaki ang mga mata ko nang may naalala. Namilog ang mga mata niya at agad humawak sa braso ko, he looks worried.
"Oh my gosh, Rekta!" I gasped. "Hindi ko naalala na ngayon ang umpisa ko sa trabaho!"
He gasped and glared at me. Tinulak niya ang braso ko.
"Akala ko kung anong nangyari!" he hissed. "I'll help you with it, stop worrying me! Ang hilig mo sa ganyang panggugulat." inis niyang sabi.
I chuckled. Yumakap naman siya sa baywang ko at tinuko ang baba sa balikat ko habang umiinom ng juice.
Agad nawala ang ngiti sa labi ko nang pamilyar na tao ang pumasok mula sa pintuan, nawala ang lahat ng dugo sa mukha ko.
Matthew and Bentong...
"Condolence, Jessa." sambit ni Bentong kay Jessa.
Matthew is now looking at me, wearing his cold and stoic expression. Bahagyang kumunot ang noo niya habang nakatingin sa akin at lumipat sa lalaking nakayakap sa akin. His eyes wandered into Rekta's arms around my waist.
Napalunok ako at hindi makagalaw. Rekta shifted when he noticed my reaction, umayos siya ng pagkakaupo at kumalas sa akin para tingnan ang tinititigan ko ngayon.
"Ashiel..." Matthew's lips curved. "Condolences..."
Nagtiim bagang ako at tumango sa kanya kahir ang puso ko ay naghuhurumentado sa sobrang kaba, napansin ko ang pagtulala ni Bentong sa akin.
Fuck. I didn't expect this.