"Και ήμουν το σκοτάδι. Και ήμουν το σκοτάδι. Και με είδε μια αχτίδα."
ℛ
Ηρεμία. Αυτή η λέξη είναι η πιο κατάλληλη για να περιγράψει αυτό που νιώθω. Μετά από καιρό έχω αυτό το αίσθημα πως κάτι στην ζωή μου πάει καλά.
Τις τελευταίες δύο μέρες αισθάνομαι πιο αισιόδοξη και τώρα, αυτή την στιγμή που βρίσκομαι στην γιαγιά μου, στο σπίτι μου, νιώθω πιο ακύμαντη από ποτέ.
Οι γνώριμες μυρωδιές τριγυρίζουν στην ατμόσφαιρα και το ατάραχο πρόσωπο της γιαγιάς μου που λάμπει σε κάθε μου λέξη με επιβεβαιώνει πόσο μου έλειψε.
"Λουλούδι μου σου έχουν συμβεί τόσα και δεν ήξερα τίποτα! Χαίρομαι όμως τόσο για εσένα." αποκρίνεται μόλις τελειώνω την αφήγησή μου και της χαμογελάω.
"Το ήξερα βασικά." λέει πάλι εκείνη πιο χαμηλόφωνα.
"Τι εννοείς; Τι ήξερες;" απορώ σμίγωντας τα φρύδια μου, κοιτάζοντάς την τεταμένα.
"Ήξερα πως κρύβεται κάτι παραπάνω πίσω από τα φιλικά συναισθήματά σου για το αγόρι." αποκρίνεται και χαμογελάω μόλις τον αναφέρει.
"Νιώθω...χαρούμενη." παραδέχομαι φωναχτά και αμέσως προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που το είπα και συγκεκριμένα που το ένιωσα.
"Σε κάνει εκείνος χαρούμενη;" με ρωτάει χαμογελώντας μου και εκείνη. Το γλυκό της χαμόγελο φωτίζει το πρόσωπό της και η στιγμή αυτή μόλις προστέθηκε στις αγαπημένες μου μαζί της.
"Ναι. Χωρίς να κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Είναι αυτό το κάτι που χρειαζόμουν για να με βγάλει από την κουραστική ρουτίνα."
Κοιτάζω γύρω μου την αυλή και εστιάζω στο δέντρο που δεν βγάζει ποτέ καρπούς. Το σκοτάδι έξω το κάνει να φαίνεται ελάχιστα μέσα στο κήπο, όμως με έναν παράξενο τρόπο καταφέρνει να ξεχωρίζει μέσα στην νύχτα. Σμίγω τα φρύδια μου προβληματισμένη και επικεντρώνομαι πάλι στην γιαγιά μου που κάθεται δίπλα στο παράθυρο.
"Νομίζω πως κάποια ερωτεύτηκε ή είναι ιδέα μου;" τα λόγια της με "αφυπνούν" από τις σκέψεις μου.
Ερωτευμένη. Ο έρωτας είναι κάτι τόσο βαθύ και δυνατό. Είναι μια άβυσσος. Δεν νομίζω πως τρέφω τόσο ισχυρά αισθήματα για τον Harry, μα δεν θέλω να το αρνηθώ εξίσου.
"Εμείς...όχι." μπερδεύω ντροπιασμένη τα λόγια μου και ακούω την γιαγιά μου να γελάει.
"Εμείς ακόμα γνωριζόμαστε." λέω τελικά και την κοιτάζω στα μάτια της που αστράφτουν.
Κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και κοιτάζω στιγμιαία το ρολόι στον απέναντι τοίχο.
Η ώρα κοντεύει εννιά το βράδυ και βρίσκομαι εδώ από το πρωί. Οι συνεχείς επαγγελματικές υποχρεώσεις των γονιών μου μου επιτρέπουν να έχω ένα πιο χαλαρό πρόγραμμα.
Με τον Harry έχω να βρεθώ από εκείνη την μέρα που ήρθε στο σχολείο μου. Ανταλλάξαμε μόνο μερικά μυνήματα και μιλήσαμε ελάχιστα στο τηλέφωνο.
Τις τελευταίες μέρες φαίνεται να είναι αρκετά απασχολημένος με την δουλειά του. Παρ'όλα αυτά μου λείπει και έχω σκοπό να του τηλεφωνήσω.
"Γιαγιά μου πρέπει να φύγω." αποκρίνομαι βιαστικά και σηκώνομαι από την καρέκλα μου.
"Λουλούδι μου, πόσο γρήγορα περνάει η ώρα μαζί σου!" σηκώνεται και εκείνη από την καρέκλα της και με ακολουθεί έως την πόρτα. Λίγο πριν την ανοίξω και φύγω με σφίγγει στην αγκαλιά της.
"Μου υπόσχεσαι πως θα μου τον φέρεις εδώ να τον γνωρίσω;" με ρωτάει χαρούμενα χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά.
"Στο υπόσχομαι." της χαμογελάω και βγαίνω από το μικρό σπίτι.
Αφού διασχίσω την αυλή και φτάσω επιτέλους στο δρόμο, βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και πληκτρολογώ με ανυπομονησία τον αριθμό του, αφού πλέον τον έχω μάθει απ'έξω.
Μετά από δύο χτύπους η φωνή του ακούγεται και αμέσως χαμογελάω.
"Harry? Τι κάνεις;" ρωτάω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό και σταματάω να περπατάω. Δαγκώνω τα νύχια μου από αγωνία, περιμένοντας να ξανακούσω την φωνή του και να μου απαντήσει.
"Είμαι καλά." μικρή παύση.
"Εσύ;" ρωτάει αφού επικεντρώνεται πάλι σε εμένα.
"Μόλις έφυγα από την γιαγιά μου και σε πήρα για να σε ρωτήσω αν μπορείς να βρεθούμε." παραδέχομαι τον αρχικό μου σκοπό και νιώθω τα μάγουλά μου να καίνε. Παρά την οικειότητα που έχουμε αποκτήσει τον τελευταίο καιρό, είναι σχεδόν τρελό το πόσο ντρέπομαι μερικές φορές.
"Είμαι ακόμα στην δουλειά." ξεφυσσάει από την άλλη μεριά του ακουστικού και αμέσως η καμπύλη που είχα προηγουμένως στο πρόσωπό μου παίρνει αντίθετη κλίση.
"Οο, καταλαβαίνω." είναι το μόνο που λέω και τον ακούω να ξυφυσσάει πάλι.
"Συγγνώμη, ξέρω πως τις τελευταίες μέρες είναι το μόνο που σου λέω μα αλήθεια στο υπόσχομαι πως θα κρατήσει λίγο."
Αμέσως νιώθω κάπως καλύτερα και χαμογελάω ελάχιστα, ακόμα και αν δεν μπορεί να με δει.
"Harry ξεκινάμε σε πέντε." μια αντρική φωνή τον καλεί και το υποσυνείδητο μου προσπαθεί να με πείσει πως κάπου την έχω ξανακούσει. Θυμάμαι πως και άλλες φορές που τον κάλεσα η ίδια φωνή τον ειδοποιούσε για κάποιο meeting όπως μου είπε ο Harry.
"Υποθέτω πρέπει να σε κλείσω;" τον ρωτάω αναμένοντας να μου απαντήσει αυτό που περιμένω.
"Δυστυχώς ναι." η απογοήτευση στην φωνή του με κάνει να αισθάνομαι πως στα αλήθεια θέλει να μιλάει μαζί μου.
"Μου λείπεις. Τα λέμε." ήταν το τελευταίο που είπε πριν τερματίσει βιαστικά την κλήση και μένω ακίνητη στην θέση μου με τα μάτια ορθάνοιχτα. Το ήξερα πως του έλειψα έστω και λίγο. Μπορούσα να το καταλάβω από τον τρόπο που μου μιλούσε, μα να το παραδεχτεί φωναχτά ήταν κάτι τόσο απρόσμενα όμορφο.
"Και εμένα." ψιθυρίζω στην σβηστή οθόνη του κινητού μου, τοποθετώντας το ξανά στην τσέπη μου και επιστρέφοντας στο σπίτι μου.
Γειά! Ελπίζω να είστε όλοι καλά και προπάντων υγιείς. Εύχομαι να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο. Η συνέχεια αναμένεται και ανυπομονώ. Ευχαριστώ όσους διαβάζουν και ειδικά εκείνους που ψηφίζουν. Θα ήμουν τόσο χαρούμενη εάν σχολιάζατε κάτι. Εάν σας αρέσει η ιστορία, ή τι περιμένετε να δείτε.
Όσους αγαπάτε να τους το δείχνετε. Ίσως την "επόμενη φορά" να μην έχετε την ευκαιρία να το κάνετε.
All the love as always,
Nasia.