"Και μέσα στην φασαρία του κόσμου με ησύχασαν τα μάτια σου."
ℛ
Σχεδόν τρέχω. Τα πόδια μου χτυπάνε με δύναμη την άσφαλτο. Σήμερα για πρώτη φορά άργησα να ξυπνήσω και προσπαθώ να προλάβω την πρώτη ώρα.
Το άδειο προαύλιο μου διαβεβαιώνει πως δεν τα κατάφερα. Ξεφυσσάω και περπατάω ξανά κανονικά.
Κατευθύνομαι προς ένα παγκάκι και νιώθω κάποιον να με τραβάει.
"Σοβαρά τώρα Bert? Σου έχω πει να σταματήσεις να το κάνεις." του λέω δυνατά απομακρύνοντας το χέρι του από το μπράτσο μου.
"Έλα μαζί μου." στριφογυρίζει τα μάτια του και αγνοεί αυτό που είπα.
"Δεν θέλω να πάω πουθενά μαζί σου! Είσαι το πιο ανεύθυνο άτομο που ξέρω." η υπομονή μου έχει εξαντληθεί.
Είμαι πραγματικά πολύ θυμωμένη μαζί του και η συγκεκριμένη στιγμή δεν νιώθω πως είναι η κατάλληλη για να συζητήσω μαζί του.
"Θέλω να μιλήσουμε σχετικά με όλα αυτά που έγιναν το Σάββατο. Σε παρακαλώ μόνο για δέκα λεπτά." λέει και ξαναπιάνει το μπράτσο μου.
Τον κοιτάω στα μάτια ανέκφραστη και τελικά συμφωνώ απομακρύνοντας πάλι το χέρι του από πάνω μου.
"Μπες." μου ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτού του και κάθομαι στη θέση του συνοδηγού.
Μου κλείνει την πόρτα και αφού κάνει τον γύρο του μπλε σπορ αμαξιού του κάθεται και εκείνος στην θέση του οδηγού.
"Είμαι έτοιμη να ακούσω τις δικαιολογίες σου." του λέω σαρκαστικά και σηκώνω το ένα μου φρύδι.
"Δεν πρόκειται να δικαιολογηθώ. Ήμουν σκέτος κόπανος. Αλλά στα αλήθεια δεν ήξερα τι έκανα." τα όμορφα γαλανά μάτια του χάνουν την λάμψη τους καθώς με κοιτάει και σχεδόν με πείθει.
"Γιατί άφησες την Sophie να πιεί τόσο; Και μάλιστα ενώ ξέρεις πόσο την επηρεάζει." ο τόνος μου είναι το ίδιο αυστηρός με πριν.
"Δεν είχα ιδέα πως θα μεθύσει. Πριν φύγω για να σε φέρω στο πάρτυ είχε πιεί μόνο δύο ποτήρια." ξεφυσσάει και γυρνάω προς το μέρος του.
"Δεν δικαιολογεί τίποτα αυτό! Η Sophie ήταν στην χειρότερη κατάσταση που την έχω δει εδώ και μήνες." πλέον φωνάζω και τον κοιτάω στα μάτια, προσπαθώντας να του δείξω πόσο θυμωμένη είμαι.
"Το ξέρω εγώ απλά.."
"Και το χειρότερο ξέρεις ποιο ήταν; Δεν είχαμε τρόπο να γυρίσουμε πίσω." προσπαθώ να χαμηλώσω την ένταση της φωνής μου, μα μου είναι δύσκολο.
Γυρίζει το κεφάλι του μπροστά, δίχως να μπορεί να αντέξει άλλο το βλέμμα μου που πετάει σπίθες.
"Τελικά πως γυρίσατε;" ρωτάει χαμηλόφωνα κοιτάζοντας το μαύρο δερμάτινο τιμόνι μπροστά του.
Μετά από όλα αυτά που του είπα το μόνο που μου λέει είναι αυτό. Έχω βαρεθεί την συμπεριφορά του. Ο Bert ποτέ δεν ήταν ο "καλύτερος" φίλος, αλλά σχεδόν ποτέ δεν μου δημιουργούσε πρόβλημα. Ήταν πάντα τόσο περίεργος, αλλά τον ένιωθα κοντά μου.
Μα τον τελευταίο καιρό μου φαίνεται τόσο διαφορετικός. Εκτός από όλο αυτό που έγινε στο πάρτυ, είναι και αλλά πολλά που με κάνουν να μην νιώθω πλέον όπως στην αρχή της φιλίας μας.
"Αυτό δεν σε αφορά. Αν ήσουν σωστός φίλος δεν θα με ρωτούσες αυτή την στιγμή. Θα ήσουν εσύ εκείνος που θα ήταν δίπλα μου, όταν η φίλη μας δεν ήταν καλά." αντεπιτίθεμαι δυνατά και ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου.
"Rain περίμενε! Ήταν λάθος μου, αλλά δεν το βρίσκεις λίγο υπερβολικό να εξακολουθείς να είσαι θυμωμένη μαζί μου;" με τραβάει ξανά μέσα στο αμάξι και κάθομαι πάλι στην θέση.
"Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και πολλά άλλα Bert. Δεν ξερω τι τρέχει ούτε με εσένα, ούτε με την Sophie." η έκφραση του αλλάζει και δεν με κοιτάει πλέον όπως πριν. Τα χαρακτηριστικά του σκληραίνουν και τον κοιτάζω με απορία.
"Τι συμβαίνει Bert? Τι έχει γίνει και είστε τόσο περίεργοι;" επιτέλους βγάζω από μέσα μου αυτό που με απασχολεί εδώ και μέρες. Δεν φαίνεται όμως πρόθυμος να μου απαντήσει.
"Δεν συμβαίνει κάτι. Σαν τι να συμβαίνει δηλαδή Rain?" η ένταση της φωνής του αυξάνεται και σχεδόν τινάζομαι από την θέση μου.
"Δεν ξέρω νιώθω πως μου κρύβετε κάτι.." οι λέξεις βγαίνουν διστακτικά από το στόμα μου μα δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω και με διακόπτει η δυνατή φωνή του.
"Ίσως να μην περιστρέφονται τα πάντα γύρω σου! Ίσως να μην είσαι η μόνη που έχει προβλήματα." φωνάζει μέσα στο πρόσωπό μου και μαζεύομαι πίσω στην θέση μου.
"Δεν είπα κάτι τέτοιο.."
"Βγες." λέει απλά, χωρίς να φωνάζει αυτή την φορά.
"Τι;!" ρωτάω σχεδόν έκπληκτη με το που κατέληξε όλο αυτό.
"Βγες Rain από το αμάξι μου, τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν πρόκειται να προσπαθώ να σε κάνω να με συγχωρέσεις." την επόμενη στιγμή ανοίγω την πόρτα, δίχως να με σταματήσει αυτή την φορά και απομακρύνομαι από το αμάξι του.
Τον ακούω να φεύγει με μεγάλη ταχύτητα από δίπλα μου και προχωράω κατά μήκος του πεζοδρομίου, δίπλα από το σχολείο μου.
Η κατάσταση μόλις έγινε ακόμα πιο περίπλοκη. Μέσα σε λίγες εβδομάδες έχουν αλλάξει τόσα και απλά μου είναι αδύνατο να βρω μία καλή δικαιολογία που θα μπορεί να τα εξηγήσει όλα αυτά.
Νιώθω τόσο άσχημα σχετικά με όλο αυτό που συνέβη μόλις και καταλαβαίνω πως ίσως να μην φταίνε οι φίλοι μου, αλλά εγώ.
Φτάνω μπροστά από την είσοδο του σχολείου και η σκέψη του να μην πάω σήμερα για μάθημα περνάει από το μυαλό μου. Σίγουρα το τελευταίο που χρειάζομαι τώρα είναι αυτό.
Απομακρύνομαι αμέσως από το μεγάλο κτίριο και κατευθύνομαι προς το παρκάκι.
Μόλις φτάνω, βγάζω το κινητό μου, από την τσέπη και πατάω πάνω στο εικονίδιο για τις επαφές.
Βρίσκομαι σε ένα δίλημμα για το αν θα έπρεπε να τον πάρω τηλέφωνο ή απλά να του στείλω μύνημα.
Τελικά αποφασίζω το πρώτο, αφού η ανάγκη μου να ακούσω αυτή την όμορφη μελωδία υπερνικά οποιαδήποτε άλλη επιλογή.
Ο τσακωμός μου με τον Bert με επηρέασε παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Είναι από τους ελάχιστους φίλους μου και αν τον χάσω θα μείνω με ακόμα λιγότερους. Η παράξενη συμπεριφορά της Sophie με κάνει να ανησυχώ παραπάνω για αυτό.
Το μισώ που για ακόμα μια φορά εγώ θα είμαι αυτή που θα φταίει. Ήταν δικό του λάθος, αλλά πάντα καταλήγω σε αυτή τη θέση.
Δεν καταλαβαίνω πόσο γρήγορα καλώ τον αριθμό του, ώσπου ακούγεται η βραχνή φωνή του μέσα από το ακουστικό.
"Θέλω να βρεθούμε." λέω αποφασιστικά, αγνοώντας την κάθε μου ανασφάλεια και αμφιβολία.
"Τώρα."
Γειά! Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Ήταν μικρό το ξέρω, αλλά θέλω η συνάντηση τους να είναι στο επόμενο. Αν σας άρεσε....
ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΝΑ ΠΑΤΉΣΕΤΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΆΚΙ (🌟). Πραγματικά με βοηθάει να συνεχίζω.
**Νέες ιστορίες με τον Χάρρυ έρχονται! Έχω πολλές ιδέες τις οποίες θα δουλέψω αυτό το καλοκαίρι.
All the love as always,
Nasia.