" I'm fearless 'cause i've been afraid. "
ℛ
Το φανάρι μπροστά μας έγινε πράσινο και εκείνος αμέσως πάτησε το γκάζι. Το μικρό συννεφάκι πάνω από τα κεφάλια μας διαλύθηκε και η σιωπή επέστρεψε πάλι μεταξύ μας.
Το κάθισμά μου είναι πλέον ζεστό και βολεύομαι καλύτερα πάνω του. Η διάθεση του άλλαξε μέσα σε δευτερόλεπτα. Στην αρχή ήταν ειρωνικός, μετά χαλαρός και τώρα απλά ήσυχος.
Αν είχα αρκετό θάρρος θα του έλεγα πως έχει υπέροχη φωνή, αλλά προφανώς και δεν έχω, γι'αυτό επιλέγω να μην μιλήσω μέχρι να φτάσουμε.
Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου και βιαστικά ξανακοιτάει πάλι μπροστά, στο δρόμο όταν καταλαβαίνει πως το παρατήρησα.
"Πηγαίνεις συχνά στο πάρκο;" η φωνή του απαλή, σαν φθινοπωρινό αεράκι.
"Έχω να πάω περίπου μια εβδομάδα. Αλλά ναι πάω αρκετά συχνά." η δική μου σιγανή σαν το κύμα που σπάει στο βράχο.
"Χμμ."
Κανείς από τους δύο μας δεν σχολίασε αυτό που έγινε πριν, πράγμα που με εκπλήσσει.
"Εσύ;" ρωτάω προσπαθώντας να μειώσω την αμηχανία ανάμεσά μας.
"Όχι. Βασικά εκείνο το βράδυ το βρήκα εντελώς τυχαία. Ξαναπήγα προχθές. Είναι ήρεμα." γνέφω στα λόγια του και εκείνος σφίγγει τα δάχτυλά του στο τιμόνι.
"Ναι. Είναι." συμφωνώ μαζί του.
Στρέφω πάλι το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο και αμέσως αναγνωρίζω που βρισκόμαστε. Σε λίγα λεπτά φτάνουμε.
Χαζεύω τις εκατοντάδες στάλες που πέφτουν με δύναμη στο τζαμί. Οι κεραυνοί φαίνεται να έχουν σταματήσει. Ευτυχώς δεν κράτησαν για πολύ.
Πιάνω το κινητό μου από την τσέπη μου και ευχαριστώ Τον Θεό που δεν έχει βραχεί πολύ. Εκπλήσσομαι που δεν έχω καμία κλήση από τους γονείς μου. Αφού διαγράψω μερικά παλιά μυνήματα το βάζω ξανά πίσω στην τσέπη μου.
Γυρνάω διακριτικά το κεφάλι μου και τον παρατηρώ, μιας και βαρέθηκα να κοιτάω συνεχώς έξω από το τζάμι. Το βλέμμα του συγκεντρωμένο ευθεία στο δρόμο, μερικές τέλεια καλό -σχηματισμένες- μπούκλες πέφτουν ενάντια στο μέτωπό του και τα πράσινα σμαραγδένια μάτια του γυαλίζουν. Το πηγούνι του είναι σφιγμένο και έχει ένα βαθύ συνοφρύωμα ανάμεσα από τα φρύδια του. Φαίνεται πως κάτι τον απασχολεί.
"Δεν ξέρω αν στο 'χουν πει, αλλά δεν είναι ευγενικό να κοιτάζεις κάποιον επίμονα." η φωνή του τρυπάει στο μυαλό μου και με βγάζει από τις σκέψεις μου. Ο τόνος ειναι πάλι ειρωνικός.
Δεν ξέρω ούτε εγώ πόση ώρα τον κοιτούσα. Πραγματικά δεν κατάλαβα καν πως χάθηκα και ξεχάστηκα κοιτώντας απλά το πρόσωπό του. Είναι από τα πιο όμορφα αγόρια που έχω δει.
Νιώθω ενά βαθύ ροζ χρώμα να φωτίζει στα μάγουλά μου από την ντροπή. Είναι από τις λίγες φορές που δεν ξέρω τι να απαντήσω.
"Εε...Εγώ δεν σε κοίταζα. Απλά να..φτάσαμε." πετάω την πρώτη ασυναρτησία που μου ήρθε στο μυαλό και δείχνω με το δάχτυλο μου το μικρό πάρκο που ξεπροβάλλει μπροστά από το τζαμί, ανακουφίζοντας με.
Αμήχανο. Πολύ αμήχανο.
"Ναι φτάσαμε." κοιτάει μπροστά και δεν σχολιάζει περαιτέρω κάτι.
Μαζεύω από δίπλα μου το τζάκετ μου και βάζω μια βρεγμένη μου τούφα πίσω από το αυτί μου, καθώς γυρνάω προς το μέρος του. Αισθάνομαι την ώρα να περνάει πολύ γρήγορα όσο βρίσκομαι μέσα στο αμάξι του. Δεν κατάλαβα καν πως κατέληξα να με φέρνει αυτός σπίτι.
"Ευχαριστώ." λέω ντροπαλά
Εκείνος απλά με κοιτάζει και γνέφει στα λόγια μου. Πιάνω το χερούλι της πόρτας για να την ανοίξω, αλλά το χέρι του με σταματάει. Όλες οι τρίχες του κορμιού μου σηκώνονται στο άγγιγμα του. Δεν μ'αρέσει να με ακουμπάνε αλλά πρώτη φορά δεν νιώθω ενόχληση που κάποιος το κάνει. Όμως δεν κρατάει για πολύ.
"Τι έγινε;" τον κοιτάω ερωτηματικά και στρέφω το σώμα μου προς το μέρος του.
Φαίνεται σαν να έρχεται σε δίλημμα. Λες και μέσα του γίνεται μάχη για το αν πρέπει ή όχι να πει αυτό που θέλει.
"Μπορώ να έχω τον αριθμό σου;" οι λέξεις βγαίνουν γρήγορα από το στόμα του.
Σηκώνω το φρύδι μου και εκείνος συνοφρυώνεται. Παρ'όλα αυτά, στέκεται χαλαρός περιμένοντας να του τον δώσω. Πότε και για κανέναν λόγο δεν θα τον έδιναν στον οποιοδήποτε. Δεν υπήρξα και δεν θα υπάρξω το κοριτσάκι που χαρίζει τον αριθμό της σε όποιο όμορφο αγόρι της τον ζητήσει.
"Βιάζεσαι." απαντάω γελώντας και ανοίγω την πόρτα.
Φαίνεται έκπληκτος στην απάντηση μου. Μάλλον θα είχε συνηθίσει διαφορετική αντίδραση από άλλες, αλλά εννοείται όχι και από εμένα.
"Τα λέμε." του λέω και βγαίνω έξω από το αμάξι κλείνοντας την πόρτα μη περιμένοντας να απαντήσει κάτι.
"Αα Rain;" τον ακούω να λέει δυνατά κατεβάζοντας το παράθυρο του συνοδηγού.
Το ίδιο συναίσθημα σβολιάζει πάλι μέσα μου καθώς λέει το όνομα μου.
Ελπίζω να μην συνεχίσει να προσπαθεί να μάθει τον αριθμό μου, γιατί προφανώς και δεν θα το πετύχει.
"Τι θες πάλι Harry;" τον ρωτάω και στρέφω βαριεστημένα πάλι το βλέμμα μου μέσα στο αυτοκίνητο.
"Σε άκουσα όταν με είπες μαλάκα." ένα στραβό ειρωνικό γελάκι του ξεφεύγει αποκαλύπτοντας την ολόλευκη οδοντοστοιχία του. Ανοίγω διάπλατα το στόμα μου για να πω κάτι αλλά εκείνος φεύγει γρήγορα πατώντας το γκάζι.
Η μαύρη Mercedes φτάνει γρήγορα ως το τέλος του δρόμου και εγώ κάθομαι κάτω από την βροχή, στη μέση του δρόμου και την παρατηρώ να ξεθωριάζει σιγά σιγά από το οπτικό μου πεδίο. Για μια στιγμή τα πρόβληματα ξεχνιούνται αλλά για ακόμα μια φορά πέφτω με τα μούτρα στην σκληρή πραγματικότητα και το αμάξι έχει γίνει πλέον μια μικρή μαύρη κουκίδα στον ορίζοντα.
Αποφασίζω να γυρίσω πίσω στο σπίτι όμως νιώθω πως κάτι δικό μου ξεχάστηκε μέσα στο αυτοκίνητο του και έφυγε μακρυά μαζί του, αφήνοντάς με λιγότερο κενή και περισσότερο ατρόμητη.
Γειά σαςςς! ΤΟ SWEET CREATURES ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ ΠΙΟ ΥΠΈΡΟΧΟ...... Δεν έχω λόγια πραγματικά. Με κάνει τόσο περήφανη αυτός ο άνθρωπος. Το άκουσα πρώτη φορά στα αγγλικά και έκλαιγα στην τάξη.....
Ελπίζω να είστε καλά. Η τελευταία παράγραφος και συγκεκριμένα η τελευταία φράση έχει μεγάλο νόημα για την ιστορία. Αν σας άρεσε το κεφάλαιο..
ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ ΝΑ ΠΑΤΆΤΕ ΤΟ ΑΣΤΕΡΆΚΙ(🌟).
Να είστε δυνατοί. Ποτέ μην εγκαταλείπετε. Η ζωή είναι γεμάτη δυσκολίες, οι οποίες υπάρχουν για να μας δοκιμάζουν, να μας κάνουν πιο δυνατούς. Να μας κάνουν ΑΤΡΌΜΗΤΟΥΣ. Κάθε φορά που σας έρχεται να τα παρατηρήσετε όλα, σκεφτείτε αν αξίζει. Πιστέψτε στον εαυτό σας.
All the love as always,
Nasia.