Son Söz
Merhaba sevgili arkadaşlar, bir hikayeyi daha bitirmenin biraz buruk olmakla birlikte mutluluğunu yaşıyorum. Aylardır beraber yatıp kalktığım, aklıma bir fikir geldikçe haklarında not aldığım, onlarla üzülüp sevindiğim sevgili dostlarımla vedalaşmak gibi garip bir duygu.
Dile kolay, bir yılı aşkın bir süredir hayatımdalar, hepsinin ayrı ayrı bende yeri var. Umarım sizler de dostlarımı severek okumuşsunuzdur.
Bu süreç boyunca muhteşem yorumları ve destekleriyle yanımda olan siz güzel insanlar, hepinize canı gönülden bütün kalbimle teşekkür ederim. İyi ki varsınız, hayatıma nefes, dostluğunuzla yoldaş oldunuz. Sağ olun var olun...
***
Bazı arkadaşları Gülizar ve Asaf'ın öz çocukları olmadığı için hayal kırıklığına uğrattığımın farkındayım. Lütfen kusuruma bakmasınlar, ısrarla, onların çocukları olduğuna ve sahip olduklarıyla mutluluğu yakaladıklarına inanıyorum.
Hayat bana, 'Hayatta hiçbir şeyin dört dörtlük olamayacağını,' çoğunlukla acı deneyimlerle öğretti. Ve önemli olanın, zorluklara karşı dimdik ve azimle direnmek gerektiğini de... Güçlü kalabilmek için hep mücadele etmek zorunda kaldım. Öldürmeyen acı güçlendiriyor, sağlam bir alt yapınız ve inancınız varsa, zorluklarla, acılarla savaşarak güçleniyorsunuz. Kötü olan iyiyi, iyi olan da kötüyü anlamanızı, doğruyu bulma yolunda sorgulamanızı öğretiyor. Akıl vermek haddim değil, benimki naçizane kendi fikirlerim. Hiç birimiz mükemmel değiliz, hepimizin kendine has sıkıntıları ve acı yaşanmışlıkları var. Bunlarla olgunlaşıyor ve mücadele etmeyi öğreniyoruz.
Sırf yakın çevremde tanıdığım beş çiftin çocukları olmuyor, ikisi uzun yıllar süren tedavi sonucu bu şansı yakaladı. Birinin beş yıl ve üç başarısız denemeden sonra diğeri on altı yıl, bir ev parası ve beş başarısızlığın ardından vazgeçtiklerinde kendiliğinden oldu. Bu süreçte beş hemcinsim de hem bedenen hem de ruhen büyük acılar çekti. İhtiyaç sahibi kimsesiz o kadar çok çocuk varken insanın sorgulamasına sebep oluyor. Bu şahsi fikrimdir, lütfen kimse üzerine alınmasın.
Her seferinde yaşadıkları stresi ve sonrasında yaşadıkları hayal kırıklığına şahitlik ettim. İşin aslı Gülizar ve Asaf'a bunu yaşatmak veya her şeyin toz pembe olduğu bir hayat çizmek istemedim. Diyeceksiniz ki sen kimsin de kimin ne hissettiğini biliyorsun, işin aslı o kadar yazdığım halde kendimi anlatma özürlüyüm :) onu beceremiyorum ama hikayelerimin içinde cevabı mevcut :))
***
Gelelim yeni hikayemize; kendi hatam yüzünden komik bir şekilde 483 oy alarak berabere kalan, Emrin Olur! ve Tahir hikayesinden birisine başlayacağım. İnanın tamamen iyi niyetle, sizlerin isteğinin olmasını arzuladım. Görünen o ki elime yüzüne bulaştırdım. Keşke çok zamanım olsa da ikisini birden yazabilsem, maalesef mümkün değil. Bu hem beni çok yoruyor hem de ailemi ihmal etmeme sebep oluyor.
Bana on beş gün müsaade edin, hem bir kafam dağılsın hem de bu aralıkta iki hikayenin birinci bölümünü hazırlayabileyim. Önceden yapacağım duyuruyla aynı gün ikisinin birinci bölümlerini atarım, ve siz de (lütfeeeeeeeen) sadece beğendiğinize oy verirseniz onunla yolumuza devam ederiz. Umarım bu hepimize uyar.
***
Bu arada ufak bir sürprizin var :) Gül'e Ait bitti... Tabii sürpriz bu değil :))
Arzu edenler hikayeyi burada bırakabilir. Bu aşamadan sonra yazacaklarım, Suat'ın Asya Yaren ile hikayesini merak edenler için... Sonradan hikayeye dahil etmeyeceğim, onlar için başlı başına ayrı bir başlık da açmak istemiyorum. Çenemin düşüklüğünü baz alırsanız, nispeten kısa ve merakınızı giderecek, bu arada bahçe sakinleriyle arada özlem gidereceğiniz bir çalışma olacak.
Tek problem; esas başlayacağım hikayeden zaman buldukça, ayda bir veya duruma göre iki bölüm yayınlayacak olmam. Arzu edenler Suat'la kaldığımız yerden devam edebilirler. İnşallah bu meraklılarını memnun etmiştir.
***
Her şey için tekrar teşekkür ederken, hepinize sevdiklerinizle mutlu, sağlıklı ve huzurlu bir ömür dilerim. Sevgiyle sağlıcakla kalın güzel dostlarım, kendinize iyi bakın... Sevgiler