Konuşmaların arasında gardı düşen, uykusu geldiği yüzünden okunan Kerem'in, elindeki oyuncakla Asaf'ın kucağına tırmanıp sevgiyle sarılan kolların arasına yerleşmesini gülümseyerek izledi. Usulca saçlarını ve sırtını okşayan genç adama, babalığın ne kadar yakıştığını düşündüğü sırada sırıtarak göz kırpması üzerine, "Ne oldu?" diye kısık sesle sordu.
"Yeni bir yeteneğimi keşfettim?"
"Neymiş o?"
"Kucağıma gelen bebek uyumaya başlıyor."
"Yaa!.. Mekan geniş ve rahat, çocuklar haklı. Aşkım, senin sevgini ve kendini güvende hissettiğine eminim. Birbirinize çok yakışıyorsunuz!"
"Sağ ol Gül'üm! Bu görev hoşuma gitti, seve seve yerine getirebilirim. Anlaşılan delikanlımızın da uykusu gelmiş."
"Daha bebek sayılır babası, öğlen uykusuna yatması normal. Gör bak, bir kaç saate kalmadan Damla da abisine katılır."
"Yok artık, daha yeni kalktı sayılır!"
"Henüz dört aylık Asaf, çok küçük. İkizlerden hatırlamıyor musun?"
"Uyku düzenlerini bilemem, doğrudur!"
"İki üç ay sonra ihtiyacı azalır. Yiyecek uyuyacak büyüyecek, değil mi kızım?" derken kucağında oturan minik bedene sevgiyle baktı. Ne zaman kucağına alsa, göğsünün sızlamasına sebep olan aşkın, annelik duygularının tetiklenmesinden kaynaklandığını düşündü. Kiraz dudakların oynamaya başlamasıyla yakın zamanda beslemesi gerektiğini tahmin ederken, başını bedenine çevirip meme araması içinin burulmasına sebep oldu. Mecburiyetten dolayı anne sütünden ayrılmak zorunda kalan bebeğini, emzirememenin eksikliğini hissetti. Hayal kırıklığı ve üzüntüsünü belli etmemeye çalışırken, yerinden kalkarak abisinin getirdiği pusete güzel kızını yatırdı.
"Acıktı. Mamasını hazırlayayım."
"Gülizar!"
"Hııı! Efendim."
"İyi misin? Birden yüzün soldu, bilmediğim bir sorun mu var?"
'Hesapta annesi olacağım ama bebeğimi besleyemiyorum, ihtiyacını bedenimden karşılayamıyorum.' "Hayır hayatım, her şey yolunda. Hemen gelirim." 'Nankörlük etme Gülizar, böyle olacağını biliyordun kendini eksik hissetmenin alemi yok. Buna da şükür, en azından hazır mamalar var.'
"Pek zannetmiyorum ama öyle diyorsan!
Gülümsemeye çalışan karısı odadan çıkarken, anlam veremediği bir sebeple üzüldüğünü düşünerek bakışlarını kızına çevirdi. Daha önce de şahit olduğu hareketlerinden, acıkma belirtileri sergileyen Damla'yla ne alakası olduğunu çözmeye çalıştığı sırada, içeriye biberonla giren genç kadının ifadesinden toparlandığını fark etti. Nedenini merak etmekle birlikte şimdi sırası olmadığına karar vererek, göğsünde uyuyakalan Kerem'le beraber oturduğu yerden doğruldu.
"Görev tamamlandı."
"Ooyy kuzum benim, haline bak bayılmış resmen."
"Sabahtan beri peşimizde koşturup duruyor, yoruldu... Gül'üm, Damla için hazırladığımız yere yatırayım mı?"
"Hayır hayatım, Damla'nın birazdan tekrar uyuyacağına eminim. Şimdilik bizim yatağın ortasına yatır, bir de sana zahmet yanlarına yastık koy. Uykusunda dönerse Allah muhafaza düşmesin."
"Tamam hallederim."
"Ha Asaf..."
"Üzerini mi ört diyeceksin."
"Evet!"
"Endişelenme artık, o kadarını hallederim. Ayakkabılarını çıkarır, başının altına ince bir yastık koyar ve üşümemesi için önlem alırım."
"Özür dilerim, elimde değil!" 'Adam haklı, pimpirikli kadınlar gibi davranıyorum! Kes sesini işte, beş dakika sonra bahaneyle kontrol ederdin.'
"Biliyorum Gül'üm, usta olan sensin tabii ki beni yönlendireceksin. Güzelim, hiç bir şeyi dert etme tamam mı, sen çok iyi bir anne olacaksın."
"Ben!.. Sağ ol Asaf'ım, inşallah." 'Sayende... Bana benden daha çok güveniyorsun aşkım, inancın ve bu derece manevi desteğin olmasa tek başına başaramazdım.'
Minik kuzusunun gazını çıkarırken gülerek içeriye giren kocasının, 'Sen sormadan söyleyeyim, Kerem'in etrafını kuşatma altına aldım, düşme tehlikesi bertaraf edildi. Gülizar, odamız işgal altında görünüyor.' demesi üzerine neşesine kahkahalarıyla eşlik etti.
"Oyyy sen de mi gülüyorsun bakayım! Aşkım beniiiimm... Babası, bakma boyuna bu maymun çok fena halde numaracının teki."
"Hadi ya, ne yaptı?"
"Ağlıyor diye yanına gittim, beni görür görmez ellerini uzatıp sustu. Bir de utanmadan sırıtıyor."
"Çok ayıp Gülizar, biz ona akıllı diyoruz. Abim, Nehir'in farklı bir versiyonu derken bunu kast etmiş olmalı. Değil mi fıstığım? Gel sen babaya, anne de biraz rahat etsin."
"Vaayy, baba kız koalisyonu ha." 'Sanki ne olduğunu biliyorsun da! Babam beni kucağına almış mıdır acaba? Aman saçmalama be, sevgi gösterisiyle karizmasının sarsılacağını düşünen adamlarla Asaf'la kıyaslaman bile hata.'
Uzak duramıyormuş gibi bahane uydurup Damla'yı kucağına alan genç adamın, korktuğunun aksine sıkılma belirtisi göstermiyor olmasına sevinerek muhabbetine katıldı.
***
"Gel artık buraya, karıma sarılmayı özledim."
"Canım, ben de... İkisi de melekler gibi uyuyor babası, çok tatlılar." derken boşalan bardağını görünce almak için sehpaya uzandı. "Oturmadan çayını tazeleyeyim mi?" Daha sorusunu yöneltirken elini tutan genç adamın yanına çekmesiyle, kendisini kollarında buldu.
"Sonra. Nasılsa birazdan dayanamayıp tekrar kalkarsın."
"Ne yapayım daha ilk gün bir şey oluverecekmiş gibi geliyor. Hiç gülme, sanki sen benden farklısın, en ufak bir seste kim fırlıyor Asaf Bey, ha?"
"Olacak o kadar Gül'üm, zamanla alışırız herhalde."
"İnşallah."
Uyuyup uyandıkça bebeklerini yedirip içirme, altlarını açıp giydirmekle geçen günün sonunda, gece uykusuna yatmalarının ardından aşkının kendisine kalan genç kadın, bedeninde huzurlu bir rahatlama hissetti. Taze ebeveyn olmanın verdiği tedirginlikle on dakikada bir kontrol etmelerinin dışında, güven verici kollarda beraber geçirecekleri zamanın tadını çıkarmaya başladı. Hevesle çocuk odası için alacakları mobilyaları seçmelerinin ardından ana konuları olan çocuklar hakkında konuşurken, abisinden öğrendiklerini aktaran kocasını dikkatle dinleyerek zamanın nasıl geçtiğini anlamadı.
"Gülizar."
"Efendim."
"Rahatın yerinde mi?"
"Evet! Neden sordun?"
"Bugün neye üzüldüğünü öğrenmek için gevşemeni bekliyordum da ondan."
"Asaf! Önem.. Yok bir şey!"
"Yani, önemli değil, ama var bir şey! Hadi güzelim, aramızda gizli saklı bir şey olmasından hoşlanmıyorum. Kucağında Damla'yla gayet mutlu otururken birden ifaden değişti, ne düşündüysen seni çok üzdü."
"Ben..." 'Bebeğime yetemediğimi nasıl anlatırım aşkım! Gerçek anneleri olmak isteyecek kadar sevdiğimi, fakat bedenimin izin vermediğini söylesem ne dersin?'
"Evet, sen!.."
"Çocukları aldığımız için çok mutluyum, kendimi gerçek anneleriymiş gibi... Yani, sanki ben doğurmuşum gibi hissetmekten alıkoyamıyorum."
"Velayet işlemleri biraz zaman alacak, daha sonra tamamen bizim olacaklar Gülizar! Bunun için stres yapmana gerek yok. Bir terslik çıkmasından mı korkuyorsan, abim bu konuda garanti verdi."
"Biliyorum, onu kastetmemiştim."
"Eee!.."
"Anlatmaya çalıştığım manevi olarak duyduğum hislerle, aslında gerçeklerin bağdaşmıyor olması." 'Gerçeği öğrenene kadar peşini bırakmayacaksın değil mi Asaf! Ya ben kendimi çok açık ediyorum, ya da sen fazla duyarlısın.' "Damla acıktığı zaman içgüdüsel olarak göğsümü arıyor."
"Haa!"
"Erkek olduğun için farkında değilsin. Annesini kaybettiğinde üç aylıkmış, hareketlerinden anladığım kadarıyla da anne sütüyle besleniyormuş. Ne zaman biberonu ağzına versem ilk tepkisi başını çekmek oluyor. Aslında mamadan hoşlandığını zannetmiyorum, aç olduğu için mecburen kabul ediyor. O... Damla, öyle yaptığında... Yani, emmek için göğsümü arandığında içim parçalanıyor. Kendimi eksik hissetmekten..."
"Hayır!.. Eksik falan değilsin, bu lafı bir daha duymamış olayım. Sen ona çok daha değerli bir şey veriyorsun, aynı durumda olan binlerce çocuğun belki de hiç bir zaman tadamayacağı bir şeyi, karşılıksız sevgini, anne kucağının şefkatini. Damla'nın en büyük derdi, anne sütü alamaması olsun. Kendi ağzınla öz annesi gibi hissettiğini söyledin, doğurmamış ya da emziremiyor olman sadece ayrıntı, asıl olan duyguların."
"İkisini de çok sevdim!"
"Biliyorum aşkım, benim için de durum farklı değil. Kerem ve Damla'yı ne kadar seviyor olsam da gönlüm anne ve babalarıyla mutlu olmalarını tercih ederdi. O şansı kaybettiler, yapacak hiçbir şey yok. Burada önemli olan, kendimizi gerçek ebeveynleriyle kıyaslamaktan ziyade, önlerine sevgi dolu, güzel ve güven içinde yaşayacakları bir hayat sunabilmek... Aile olmak, eşini ve çocuklarına karşılıksız sevgi duymak olduğunu düşünüyorum. İkimiz de bunu hissettiğimize göre lütfen ayrıntılara takılıp kendini üzme. Her şey çok hızlı gelişti, doğal olarak biz de etkilendik. Duygusal karmaşa yaşamamız gayet normal."
"Haklısın!"
"Kendine biraz zaman tanı güzelim, her şeyin rayına gireceğini göreceksin."
"Sen yanımda olduktan sonra gerçekleşeceğine inanıyorum. Sağ ol aşkım, şimdi daha iyiyim."
"Güzel... Seni üzgün görmeyi sevmiyorum."
Gülümseyen karısına okkalı bir öpücük kondururken, içeriden gelen sese irkilmesiyle harekete geçeceğini bilerek söylemeden geri çekildi. "Koşma..." diye seslendiği sırada odadan çıkan koca yürekli kadına aşkla bakarak arkasına yaslandı. Bunu aklına getirmemiş olsa da beklediği sorunların birini daha nispeten bertaraf ettiğini, zamanla birbirlerine alışıp hayatlarının yoluna gireceğini düşünerek içini ferah tutmayı tercih etti. Geri dönen karısının sesini duyunca ifadesini yumuşatırken, rahatlaması için elinden geleni yapma kararıyla bakışlarını kapıya çevirdi.
"Her şey yolunda, ikisi de uyuyorlar."
"Hı hı, biliyorum. Sorsaydın ben de aynısını söylerdim."
"O da ne demek?"
"Radarlarım iyi çalışır, Kerem uykusunda konuşuyor. Daha doğrusu mırıldanır gibi sesler çıkarıyor."
"Pes diyorum Asaf yaa!" diyerek pişkince sırıtan adama hayretle bakan genç kadın, davetle açılan kolların arasına atılıp başını göğsüne yasladı. Muhabbeti tehlikesiz konulara çeken aşkına katılarak, gecenin ilerleyen saatlerine kadar konudan konuya atlamaya devam etti. Kerem'i son defa kontrol etmesinin ardından kapısını açık bırakıp odasına geçerken, çocukların sabah erken kalkacaklarını düşünerek peşinden gelen kocasıyla yatmak üzere hazırlanmaya başladı. İçinden taşmak için yol arayan duyguların eşliğinde genç adama sokulup, kulağına ninni gibi gelen minik kızının nefes seslerini dinleyerek uykuya daldı.
"Damla!.. Kızım..."
Bebeğine endekslenen bedeni sesini duyunca, panikle yerinden fırlayarak yatağının başına gitti. 'Ne oldu Gül'üm?' diyen Asaf'a her şeyin yolunda olduğunu, uyumasını söyledikten sonra zaman kazanmak için mama aranan dudakların arasına emziğini verdi. Kıpırdanan beden koridorun ışığında üçü gösteren saatle birleşince, acıktığına emin olarak mutfağa yöneldi. Yatmadan evvel ayarladığı malzemeleri hızlıca hazırladıktan sonra odasına dönünce, Damla'yı Asaf'ın kucağında görüp gülümsedi.
"Hay Allah, keşke kalkmasaydın!"
"Ağlamak üzereydi. Uykuyla aramı biliyorsun, daha ilk ses çıkarttığında gözlerim açıldı açılmasına da öyle bir kalktın ki müdahale etmeye sıra kalmadı. Aşkım, o kadar çevik bir yapıya sahip olduğunu bilmiyordum. Avına saldıran Leopar gibiydin, çok etkilendim."
"Ha ha, çok komik Asaf Bey!.."
"Vallaha komik mi bilemem ama sıyrılmış geceliğinle çok seksi bir görüntüydü."
"Asaf yaaa! Aa aaa, kucağında kızınla böyle konuşman çok ayıp."
"Allahallah, ne alakası var? Karıma iltifat edemez miyim, Türk Medeni Kanununda bunu yasaklayan bilmediğim bir düzenleme falan mı var?"
"Aauuugggghh..."
"Ööff, ne bileyim ben, birden garip geldi! Az kaldı, biraz daha devam edersek Damla'yı ağlatacağız. Gel kızım sen, gel bebeğim. Sen babayı dinleme, biz mama yiyeceğiz annecim."
Pişkince sırıtan adama dayanamayıp karşılık verirken, kulağına aldığı bebeğiyle yatağa kurulup yedirmeye başladı. Mama verdiği her sefer aklına üşüşen düşünceleri kovmaya çalışarak, Asaf'ın haklı olduğuna, henüz konumuna ayak uyduramadığı için böyle hissettiğine kendisini inandırmaya çalıştı. Zamanla her şeyin yoluna gireceği inancıyla, kucağında uyuyakalan kızını yerine yatırıp hayat kaynağının yanına geri döndü. Asaf'ına sarıldığı anda karşılık veren kolların arasına sokularak endişelerinden sıyrılmaya, gücünden güç alarak rahat bir uykuya geçti.
***
Sabahın erken saatlerinde evin içindeki yabancı sese uyanan genç adam, gözlerini açarak nerden geldiğini anlamak için dikkat kesildi. Kapı aralığında gördüğü küçük bedenin Kerem'e ait olduğunu fark edince gevşeyerek gülümsedi. Başını yastıktan kaldırırken, ürkmüş görünen çocuğun yerini yadırgadığını tahmin ederek düşük tonda adını seslendi.
"Kerem..."
"Haa!"
"Kerem, uykun mu kaçtı babacım? Ne oldu babam?"
"Babaa!"
"Evet babam, benim..."
"Damaa!.."
"Bak orada uyuyor!"
"Damaa, uyu. Baabaa."
"Evet... Korkma babacım, bak anne de burada."
"Aannee..."
"Uyuyor. Hadi gel oğlum, gel babacım."
"Babaaa, aal!"
"Aslanım, alırım babam!"
Rahatladığını hissettiği küçük adam yatağın başucuna gelince, tereddüt etmeden uzanıp kollarına aldı. Üzerini sıkıca örttüğü sırada boynuna dolanan kollar, sarılmaya, temasa duyduğu açlığı ortaya koyunca, yanına yatırmaktan vazgeçerek kendi haline bırakmaya karar verdi. Tombul parmaklar yüzüne konarken, göğsüne yaslanan başından avucu genişliğindeki sırtına kadar gidip gelerek, yumuşak dokunuşlarla minik bedeni okşamaya başladı.
'Küçük ya da büyük fark etmeden her insanın yaşanmışlıkları, acıları ve korkuları var değil mi küçük adam! Yaşına rağmen sen de kendi savaşını veriyorsun, hayata tutunmak için, kardeşin ve kendin için sağlam bir dal arıyorsun. Hepimiz gibi güvenli kollara ve sevilmeye ihtiyaç duyuyorsun... Artık korkma babacım, arkanızdayım, ömrüm yettikçe her adımda yanınızdayım.'
Zaman içinde, ortadan kaybolan ailesi yüzünden ruhunda açılan yaraların, ifade edemediği fakat hareketlerine yansıyan, gözlerinde okunan korkuların üzerinden geleceklerini umarak, sevgisini vermeye devam etti. Bu kadar saf ve temiz bir varlığın ihtiyaç duyduğu sevgi ve güvene karşılık, koruma duygusundan sahipliğe kadar içinde şahlanan hisleri analiz etmekte zorlandı. Burun çekme sesine dönünce, gördüğü sahneden etkilenen karısıyla göz göze gelerek acıyla gülümsemekten kendini alamadı. Bakışlarıyla anlaştığı aşkı yanına sokulurken boşta olan eline uzanınca, parmaklarına kenetlenip üzerinde uyuyakalan oğlunu rahatsız etmekten çekinerek öylece yatmayı sürdürdü.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
Vee bir bölümün daha sonuna yaklaştık, 5. kısımdan sonra gelsin final, artık ne kadar sürerse :)) Ufak bir tüyo vereyim, bir sonraki kısımda Pınar var :)) Görüşmek üzere kendinize iyi bakın, sevgiler :)