Hallo lieve lezers! Ik kan jullie mededelen dat dit het laatste hoofdstuk is van Het einde...? Er volgt nog wel een epiloog en een dankwoord, en uiteraard ook nog het beloofde vervolg :D Dit hoofdstuk is opgedragen aan Clonmel16, omdat zij mee heeft geïspireerd voor een groot deel hiervan :D In ieder geval, alvast bedankt voor het lezen, ik hoop dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden =) Enjoy!
‘Hallie’ in kwestie voelde zich ellendig, wat betreft de zoektocht naar Will die door hem niet door had kunnen gaan, maar verder maakte hij het prima. Zoals hem tig keer verteld was, had hij in bed moeten blijven liggen. Uiteraard had hij dat niet gedaan met alles wat zich om hem heen afspeelde. Maar een tweede keer zou hij die fout niet maken. Braaf bleef hij nu dus in bed, starend naar het plafond dat hij maar al te goed kende. Het kamertje waarin hij was opgegroeid voelde tegelijkertijd vertrouwd en onbekend, dat laatste doordat hij de laatste tijd veel meer tijd had doorgebracht aan boord van de Reiger.
Hij vroeg zich af hoe het verder zou gaan, zodra hij weer was genezen. Naar wat hij van Edvin en de andere doktoren had opgemaakt, mocht hij van geluk spreken dat hij nog in leven was. Zou hij ooit weer de oude worden? Niemand wist het. Hij zuchtte. Als hij alleen maar het antwoord op die vraag had, zou hij zich al stukken minder radeloos vinden. Snel berispte hij zichzelf voor zulke gedachten. Wat nou als het antwoord was dat hij niet dezelfde zou worden? Dat zou hij niet van tevoren willen weten. Dan zou hij alleen maar moedeloos worden. Zijn eigen kleine peptalk hielp niet erg om hem beter te laten voelen, dus besloot hij om maar gewoon verder te gaan met naar het plafond staren.
Nog voor hij daar een minuut mee bezig was, ging de deur zachtjes open. Een grijns brak direct op zijn gezicht door; iedere bezoeker betekende afleiding, en daarmee geen deprimerende gedachten of verveling meer. Vol verwachting keek hij naar de deur, die tergend langzaam open werd geduwd, om maar geen geluid te maken. Hal’s grijns veranderde in een frons. Waarom zou iemand zó stilletjes binnen willen komen? Ervaring had hem geleerd dat alleen mensen met een vertroebeld geweten dat deden…
De in zijn lichaam opgebouwde spanning ebde al snel weg zodra hij Lydia in de deuropening zag verschijnen.
“Moest je me nou zo laten schrikken?” vroeg hij plagend. Zijn grapje had niet het gewenste effect. Lydia barstte in tranen uit. Geschrokken maakte Hal aanstalten om naar haar toe te rennen, maar ze gebaarde dat hij moest blijven liggen. Snel sloot ze de deur, om vervolgens op het randje van zijn bed te gaan zitten.
“Ik jou laten schrikken?” snikte ze boos. “Wat dacht je van andersom?!” Hal wist zich totaal geen raad meer met zijn beste vriendin. Ondanks haar protesten werkte hij zich omhoog totdat hij in ieder geval op gelijke hoogte met haar zat.
“Hee, rustig maar,” mompelde hij ongemakkelijk. Hij rijkte uit om haar schouder aan te raken. Lydia mepte zijn hand weg en keerde zich van hem af. Ook al waren ze alleen, ze wilde hem niet haar tranen laten zien.
Gefrustreerd liet Hal zijn arm vallen, ondertussen zijn kamertje doorkijkend, op zoek naar iets om haar mee af te leiden. Hij liet zijn hoofd rusten tegen de muur achter hem, om maar niet te hoeven kijken naar hoe Lydia instortte. Hij was dit niet van haar gewend, om het maar even zacht uit te drukken. Hij deed zijn mond open om iets briljants te zeggen, maar uiteraard kwamen de woorden niet.
“Lydia…” zei hij daarom maar, half wanhopig, hopend dat ze snel weer naar haar sterke zelf veranderde. Het tegenovergestelde gebeurde: ze wierp zich in zijn armen om weer opnieuw in snikken uit te barsten. Gelukkig lette ze er wel op dat ze op zijn schouder leunde, niet op zijn buik. Dit alles hielp niet bepaald tegen Hal’s gevoel van verwarring. Als in een trans sloeg hij zijn armen om haar heen. Haar haar kriebelde in zijn gezicht, maar hij waagde zich er niet aan om dat te zeggen.
Langzaamaan kalmeerde Lydia een beetje. Hal realiseerde zich dat hij van alles had zitten fluisteren, zijn stem gedempt door haar haar. Een beetje verwonderd observeerde hij het meisje – nee, de jonge vrouw – die hij vasthield. Ze hadden samen zoveel meegemaakt, dat hij had gedacht dat hij haar zo langzamerhand wel door en door kende. Nu besefte hij zich dat ze nog een lange weg te gaan hadden voordat het zover was. Hij glimlachte. Het idee stond hem wel aan, wat hem verbaasde. Hij had nooit over Lydia gedacht als een potentiële vriendin. Nee, dat was niet waar. In het begin, toen de Reigers en hij haar net hadden ontmoet, hadden zowel Stig als hij interesse in haar getoond. Hij dacht dat hij dat tijden geleden achter zich had gelaten, maar in het hier en nu, kon hij zich niet voorstellen dat hij haar ooit los zou willen laten.
Helaas kwam dat moment toch sneller dan verwacht, aangezien Lydia zich enigszins onwillig van hem losmaakte. Een moment lang staarden ze elkaar aan, toen boog Lydia zich voorover en kuste hem. Even kon Hal zich niet meer bewegen, daarna trok hij haar dichter tegen zich aan. Een gelukzalig gevoel overspoelde hem, en hij voelde amper de pijn in zijn buik toen Lydia zich iets te ver over hem heen boog.
“Hallie!” riep plotseling een blij stemmetje uit, terwijl de deur open vloog. Lydia had niet sneller rechtop kunnen gaan zitten dan dat ze op dat moment deed.
Evanlyn kwam vrolijk binnen gehuppeld, met Will in haal kielzog. Will trok een wenkbrauw naar hem op, een geamuseerde twinkeling in zijn ogen. Hal grijnsde schaapachtig terug.
“Kom Evanlyn,” merkte Will met een zachte, nuchtere stem op. “Hal maakt het duidelijk prima. Laten we papa en mama maar gaan opzoeken.” Evanlyn trok teleurgesteld een pruillipje.
“Okee dan,” verzuchtte ze dramatisch, om vervolgens achter Will aan te sjokken. “Dag Hallie!” Hal grinnikte.
“Dag Evanlyn, Will,” antwoordde hij, misschien iets te vrolijk.
Blijkbaar hadden de goden zijn eerder gebeden voor gezelschap stuk voor stuk verhoord, want er was hem nog steeds geen moment alleen met Lydia gegund: nog geen minuut later kwam Stig binnen gestormd.
“Heb je het al gehoord? Will en Evanlyn zijn… terug?” riep hij uit. Hij keek van Lydia naar Hal en weer terug. “Wat hebben jullie uit zitten spoken?” gromde hij achterdochtig. Lydia draaide zich naar hem om, een kalmerende uitdrukking op haar gezicht.
“Kijk, het zit zo…” begon ze, maar niemand kreeg te horen hoe het zat, aangezien Stig haar ruw onderbrak.
“Juist ja, ik snap het al.” Hij wees naar de deur met een vreemde, enigszins angstaanjagende blik in zijn ogen. Het was de blik die hij altijd op Tursgud en zijn vrienden had gebruikt, voordat de broederbanden waren ontstaan en hij had geleerd om zijn woede te beheersen. Hal vroeg zich af waarom hij diezelfde blik nu weer tevoorschijn toverde.
Lydia keek even aarzelend om naar Hal, die zijn frons niet van Stig afhaalde. De spanning steeg zo snel in het kleine kamertje dat het bijna voelbaar was. Lydia besloot wijselijk niets te zeggen en haastte de kamer uit.
“Ik dacht dat we hadden besloten dat onze vriendschap hierboven stond,” stelde Stig met schrille stem vast. Hal’s frons werd dieper.
“Stig, wat…” begon hij.
“Nee, niet ‘Stig wat’,” brieste Stig. “Wat dacht je? Ik ben gewond dus ik heb overal recht op?!”
Zonder verder nog iets te zeggen stormde hij weg. Kreunend liet Hal zich onderuit zakken. Hij had er weer een flink zootje van gemaakt. Hoe zou dit ooit weer goed kunnen komen?
Will sloot de deur van Arnaut en Cassandra’s kamer. Hij had Evanlyn teruggebracht, en terwijl zij bij haar vader op schoot kroop, luisterde Will met een half oor naar Cassandra’s preek. Haar bezorgdheid vervulde hem met warmte, al kon hij niet precies zeggen waarom. Waarschijnlijk was hij gewoon blij om zulke goede vrienden te hebben.
Vlak voor hij vertrok, vroeg Arnaut hoe het nu verder zou gaan. In principe was de oorlog voorbij, tenminste, dat hoopten ze. De Scoti soldaten waren ondertussen nog steeds hun terreur aan het verspreiden. Will stelde voor om een soort vergadering bijeen te roepen met iedereen die met de oorlog te maken had, inclusief Erak, de Reigers en de koning van Picta. Arnaut ging gelijk aan de slag om alles voor te bereiden. Will keerde terug naar Hal’s huis.
Karina liet hem zonder vragen te stellen binnen. Op hetzelfde moment glipte Lydia naar buiten. Ze reageerde niet op Will’s opgetrokken wenkbrauw. Karina hervatte hetgene wat ze aan het doen was geweest, terwijl Will aanstalten maakte naar Hal door te lopen. Verderop in een gang hoorde Will echter een deur dichtgeslagen worden. Automatisch verborg hij zich in de schaduwen. Enkele seconden later kwam Stig langsgestormd. Will legde gelijk het verband met een driehoeksverhouding. Dat kon nog wel eens gezellig gaan worden…
Hij trof Hal zoals verwacht in ellendige staat aan.
“Wat heb ik gedaan, Will?” verzuchtte hij. Will haalde zijn schouders op.
“Het lijkt nu misschien moeilijk, maar dit soort dingen hebben de neiging zich vanzelf op te lossen,” vertelde Will. “Zeg geen dingen waar je later spijt van krijgt, dan komt alles goed.” Hal rolde met zijn ogen.
“Makkelijker gezegd dan gedaan,” mompelde hij ontevreden.
“Tja, is dat niet zo met alles dat er toe doet?” stelde Will. Daarna ging hij verder op hetgene waarvoor hij gekomen was. “We gaan overleggen hoe het nu verder zal gaan met Araluen en Picta. Denk je dat ik Stig kan vragen in jouw plaats te komen? We kunnen ons moeilijk met z’n allen in dit kamertje proppen. Een benauwde uitdrukking schoot even over Hal’s gezicht.
“Ja. Ja, doe dat dan maar,” verzuchtte hij toen. Will knikte en liet de jonge Skandiër over aan zijn gedachten.
Evan leunde tegen de muur van zijn hut. De koning had hem bevolen hier te blijven, alsof hij een kind was dat naar zijn kamer gestuurd kon worden. Hij snoof beledigd. Het was niet eerlijk. Dit had de mooiste dag van zijn leven moeten worden. In plaats daarvan had Will besloten hem de rug toe te keren en zich aan Halt’s zijde te scharen. Hoe kon hij?!
Hij schrok op van een klop op de deur. Voor hij antwoord kon geven werd de deur van buiten geopend. Hij deed zijn mond open om die brutaliteit te berispen, maar zag toen dat het Will was die binnen kwam.
“Will, wat… Wat doe je hier?” vroeg hij met overslaande stem. Een kleine golf van triomf spoelde door hem heen. Ondanks dat hij nog steeds net zo’n manteltje als Halt aan had, kwam Will toch wel mooi naar hem toe.
“Ben je bereid om de rommel die je hebt gemaakt op te ruimen?” vroeg Will in plaats van te antwoorden. Evan klapte beledigd zijn kaken op elkaar. “Kom op, je krijgt een tweede kans. Neem die aan,” drong Will aan, een smekende ondertoon in zijn stem. Enkele seconden lang staarden de twee elkaar aan. Uiteindelijk knikte Evan met tegenzin. Als dit zijn kans was om Will toch nog voor zich te winnen, dan zou hij die kans met twee handen aanpakken.
Arnaut keek naar de groep die zich rond hem verzameld had. Nog even en dan zou hun ‘vredesvergadering’ kunnen beginnen. Erak had hem toestemming gegeven om de grote zaal in de centrale hal van Hallasholm te gebruiken. Zelf zat de oberjarl ongeduldig op een stoel tegenover Arnaut. Een grote tafel scheidde hen van elkaar. Aan de ene kant van de tafel hadden de Reigers zich verzameld, met Stig als hun woordvoerder. Hij keek niet erg blij. Arnaut vermoedde dat hij liever had gehad dat Hal in staat was geweest de vergadering bij te wonen. Cassandra en Alyss zaten aan weerszijden van Arnaut. Duncan had naast zijn dochter plaatsgenomen, en Pauline naast haar oude leerlinge. Halt weigerde te gaan zitten. In plaats daarvan nam hij vanuit een hoekje van de zaal alle aanwezigen met scherpe blik op.
Als laatste kwam Will binnen, met Evan, de koning van de Scoti en Eden en Celia in zijn kielzog. Zij namen tegenover de Reigers plaats. Arnaut schraapte zijn keel. Het was tijd om te beginnen. Het geroezemoes stierf vrijwel direct weg.
“Goed,” begon Arnaut heel origineel. “Laten we van start gaan.”
De vergadering nam niet meer dan een uur in beslag. Alle aanwezigen waren het ermee eens dat de oorlog tussen Araluen en Picta officieel voorbij was. Maar ondertussen woedden de gevechten nog door. De Scoti koning deelde mee dat hij een van zijn snelste vogels al had laten uitvliegen naar zijn officieren, met het bevel tot terugtrekking. Dit loste het grootste gedeelte van de vergaderpunten direct op. Er kwam nog enige discussie voor wat betreft de details, maar er waren geen nieuwe problemen meer opgedoken. Toen het onderwerp van Evan’s bestraffing naar voren kwam, had Will het tot ieders verbazing voor hem opgenomen. Hij had zijn zin gekregen, en zou Evan zelf voor zijn rekening nemen. Of Evan daar nou zo blij van zou moeten worden, dat wist Arnaut niet. Het onderwerp, en daarmee de vergadering, werd echter afgesloten.
Iedereen verliet de zaal om de rest van de dag aan zijn of haar geheel van het vredesakkoord te werken. Niet dat er veel gedaan moest worden. De voornaamste taak was om hun vertrek voor te bereiden. Vlak voordat Arnaut weer naar binnen liep om met Cassandra naar hun kamer te gaan, merkte hij op hoe Evan Will ter zijde trok. Hij vroeg zich af waar dat over zou gaan, maar besloot om de twee niet te onderbreken. Het zou wel goed gaan. Evan had tenslotte geen vijandigheid tegenover Will getoond.
“Voor onze wegen scheiden,” begon Evan, zonder Will aan te kijken. “Wil ik je nog iets vragen.” Will besloot niet te antwoorden, en trok in plaats daarvan een wenkbrauw op. Hij vroeg zich af waar zijn nieuw verworven broer op doelde. “Zou je… Zou je wanneer we in Araluen aankomen met me mee willen gaan? Niet permanent, bedoel ik,” voegde hij er snel aan toe, zodra hij Will’s uitdrukking zag. “Ik wil je iets laten zien, iets wat zelfs Halt niet weet. Dat is onder andere een van de redenen waarom ik destijds weigerde met Halt mee te gaan naar Redmont.” Will wist even niet wat hij moest zeggen. Zijn brein maakte overuren, terwijl hij probeerde uit te vogelen waar Evan op doelde. Hij kon er echter niet op komen. De nieuwsgierigheid die in hem brandde, die hem veel van zijn jagerskwaliteiten had opgeleverd, zorgde ervoor dat hij het onderwerp niet met rust wilde laten.
“Ik zal met je meegaan,” stemde hij daarom toe. “Maar zoals je zelf al zei: het is niet permanent, dus reken er niet op dat ik mijn thuis de rug toe zal keren.” Evan kromp enigszins in elkaar bij die woorden, maar dat kon Will even niets schelen. Zijn thuis was nou eenmaal in Redmont. Daar kon Evan niets aan veranderen.
De twee gingen beide weer hun eigen wegen. Will keerde in gedachten verzonken naar Alyss terug, hopend dat de nachtmerrie snel voorbij zou zijn. Niet alleen die van de oorlog, maar ook die van het niet weten wat er aan de hand was, en van het geheimzinnige gedrag van zijn vrienden. Hij vroeg zich nog steeds af waar Jenny, Gilan en George precies mee bezig waren. Ondanks dat hij het verhaal te horen had gekregen, snapte hij er nog steeds niet veel van. Hij hoopte dat er snel enige duidelijkheid in het verhaal zou komen, maar hij rekende er niet op. Hij zou er maar opnieuw naar moeten vragen zodra de rust wedergekeerd was. Eerst zou hij zich focussen op het wederopbouwen van Araluen. Dat leek hem wel een goed plan…