Het einde...? (Grijze jager/ Broederband fan-fiction)

Hoofdstuk 14

Hallo lieve lezers! Het heeft een tijdje mogen duren, maar hier is dan het volgende hoofdstuk. Ik heb besloten geen vervolg op dit verhaal te maken. Tenminste niet één zo lang als dit verhaal. Jullie komen er wel achter wat ik van plan ben :) Enjoy!

Arnaut leunde met een tevreden gevoel tegen de reling aan. In het westen zakte de zon richting de zee, de wolken paars en oranje kleurend. Dit was de derde dag van hun vaart met de Skandiërs, wat betekende dat ze halverwege Skorghijl waren. Hij zuchtte. Eindelijk waren ze op weg naar hun verzamelpunt. Hij vroeg zich voor de zoveelste keer die dag af hoe het Will verging met Evanlyn. Hij miste zijn dochtertje. Hij miste zijn beste vriend uiteraard ook, maar dat was toch anders. Hij kon het niet goed beschrijven. Hij probeerde zich voor te stellen wat de twee tegen gekomen waren op hun vlucht. Zouden de Scoti hen ook te pakken hebben gekregen? Zouden ze al in Skandia zijn? Of zouden ze door andere vijanden zijn verrast? Arnaut kon het niet aan hierover te denken. Wat nou als er iets ergs met hen gebeurd was? Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Hij liet zijn hoofd hangen en staarde treurig naar de kalme golfjes van de zee onder hem.

                Een hand gleed over zijn arm. Arnaut keek op en zag Cassandra naast hem staan, starend naar de zonsondergang. Zijn hart brak bijna van het verdriet dat in haar ogen te lezen lag.

“Ze komt weer terug,” verzekerde Arnaut haar, hopend dat hij de waarheid sprak. Cassandra zuchtte en draaide haar blik van het tafereel voor hen weg.

“Wat als er iets met hen gebeurd?” vroeg ze met zachte stem. Ze keek smekend naar hem op, alsof haar hoop van zijn antwoord afhing. Arnaut aarzelde een moment.

“Dan lost Will het op. Ik geloof in hem,” antwoordde hij toen krachtig. Een last werd van zijn schouders getild zodra hij de hoop weer in haar ogen aan zag flakkeren. Hij sloeg een arm om haar heen en samen keken ze hoe de zon achter de horizon verdween.

Will grijnsde samenzweerderig naar Hal. Hij merkte best dat ze de andere Reigers op zijn zwakst uitgedrukt achterdochtig hadden gemaakt, maar om eerlijk te zijn vond hij het best wel leuk. Dit was weer eens iets anders dan die gespannen, serieuze sfeer die er de afgelopen tijd had gehangen. Hal deelde bevelen uit aan zijn bemanning, taken verdelend waar Will nog niet eens aan gedacht had. Will moest toegeven dat hij bewondering had voor de jonge Skandiër; hij was een ware leider. Hoe beter Will hem leerde kennen, hoe meer hij besefte dat dit niet de eerste de beste willekeurige Skandiër was. Er waren er niet veel die een compleet nieuw revolutionair schip ontworpen, om maar een voorbeeld te geven.

                Op het moment had Will niet veel te doen, wat hem ertoe bracht Evanlyn op te zoeken. Het meisje was samen met alle andere spullen alvast aan boord van de Reiger gebracht. Ze zat netjes op één van de bankjes te wachten, handjes ineengevouwen om haar schoot, beentjes een eind boven het dek bungelend. Zodra ze hem zag naderen, echter, sprong ze op met een grijns van oor tot oor en rende op hem af.

“Willie!” kraaide ze, haar armpjes naar hem uitstekend om hem te laten weten dat hij haar op moest tillen. Hij lachte en gooide haar in de lucht. Evanlyn straalde en knuffelde hem zodra hij haar weer opving. Ze keek weer serieus het moment dat ze zich even terugtrok, voor zover een peuter serieus kan kijken. “Wanneer gaan we weer naar huis?” Will, die deze vraag niet aan had zien komen, merkte dat hij met zijn mond vol tanden stond. Evanlyn keek hem afwachtend aan, haar hoofd schuin houdend. Will keek haar even diep in de ogen en dacht aan Araluen, het land en het kasteel.

“Snel, Evanlyn, snel,” verzekerde hij haar toen. Hij glimlachte. “Eerst gaan we bij Hal thuis op bezoek, goed?” Haar ogen  werden groot van verbazing.

“Woont hij dan niet hier, op het bootje?” vroeg ze naïef. Will grinnikte.

“Het lijkt wel zo, nietwaar? Zullen we het hem zelf gaan vragen?” Evanlyn knikte enthousiast en Will bracht haar naar het strand.