Het einde...? (Grijze jager/ Broederband fan-fiction)

Hoofdstuk 20

Hallo lieve lezers! Zoals beloofd is hier dan hoofdstuk 20! Bedankt voor alle berichtjes die me gemotiveerd hebben zo snel door te schrijven en gewoon voor de moeite van het lezen. :) (Ik heb een vermoeden dat we met dit hoofdstuk de 2000 reads gaan halen :D) Enjoy!

Will keek als versteend toe hoe Hal langzaam van de reling afzakte. Thorn ving hem op, om hem vervolgens onhandig overeind te houden om geen extra druk op de wond die nu op Hal’s buik pronkte te leggen. Edvin liet het roer voor wat het was en sprintte op hen af. Hij had een nietszeggende uitdrukking op zijn gezicht, die Will inmiddels herkende als zijn professionele helersuitdrukking. Hij brak de schacht van de speer af aan de kant van Hal’s rug, met één simpele beweging, en vrijwel zonder splinters vrij te laten komen. Hal leek het niet te merken. Hij staarde met een ietwat verontruste uitdrukking naar de bebloede pijlpunt die uit hem stak, alsof hij zich afvroeg wat die daar deed.

                Thorn liet hem langzaam op het dek zakken en liet zijn hoofd op zijn schoot rusten.

“Nee, niet jij. Niet zo. Niet nu. Waarom? Niet zo. Niet hetzelfde als…” mompelde hij, zachtjes heen en weer wiegend. De uitdrukking op zijn gezicht was verschrikkelijk. Verwoest. Waanzinnig. Gekenmerkt door oud en nieuw verdriet. Radeloos.

                Will stond verbouwereerd toe te kijken. Hoe kon dit zijn gebeurd? Alles leek net goed te komen. En waarom moest die speer nou juist zo’n kritiek punt raken? Het was lang niet zo erg geweest als alleen zijn been was geraakt! Hij wist dat het geen zin had om ‘wat als’ vragen te gaan stellen, maar hij was in de paar weken dat hij met de jonge Skandiërs optrok behoorlijk op hen gesteld geraakt. Hij besefte dat hij, als hij dat had gekund, Hal had afgeschermd voor dat langwerpige wapen. Een intense haat jegens Scoti drong zich aan hem op. Hij was al behoorlijk geïrriteerd en geschokt geweest over de acties van de inwoners van Picta, maar nu…

                Terug in de realiteit, besefte hij dat het een chaos was op het schip. Thorn was hysterisch aan het worden, en de meeste Reigers hadden zich om hun skirl heen verzameld, wat Edvin duidelijk op zijn zenuwen werkte. Will besloot dat dit moest veranderen, wilden ze Hal een kans geven.

“Luister goed, allemaal!” riep hij uit. Tot zijn opluchting sloeg zijn stem niet over en kreeg hij meteen de aandacht. De Reigers keken hem wanhopig aan, als om hem te vragen of hij met zijn ‘jagersmagie’ dit alles goed kon maken. Hij haalde diep adem alvorens verder te gaan: “Hal is gewond,” constateerde hij, wat hem een aantal woedende blikken opleverde, “wat betekent dat hij hulp nodig heeft. Hier aan boord is Edvin degene die dat kan geven, dus geef hem een beetje de ruimte!” Edvin wierp hem een dankbare blik toe, en ging vervolgens verder met wat hij dan ook aan het doen was. De anderen stapten schuldbewust achteruit. “We kunnen Hal echter nog meer hulp geven, door te maken dat we naar Skandia komen, en daar een professionele dokter te halen.” Een aantal van de luisteraars knikte, en verscheidenen kregen hoopvolle uitdrukkingen op hun gezicht. Niemand deed echter iets. “Waar wachten jullie op? Stig, jij bent de enige beschikbare kandidaat om het roer te bedienen. Ulf, Wulf, de laatste tijd heb ik jullie de zeilen zien bedienen. En de rest, gooi de dode Scoti overboord, en zorg dat die roeispanen bemand worden! Hoe eerder we in Hallasholm aankomen, hoe beter!”

                Stig maakte dat hij bij het roer kwam, en riep ietwat trillerig naar de tweeling hoe hij de zeilen wilde hebben. Zij kwamen ook in beweging en langzaam hervatte het schip zijn weg naar de thuishaven. Will hielp met het overboord gooien van de achtergebleven Scoti, wat hem en de anderen wat afleiding gaf, ook al was het nogal weerzinwekkend. Zodra dat klusje geklaard was, keek hij naar de horizon. Het zou nog een paar uur duren voor ze arriveerden. Kritieke uren, die ze niet hadden. Ze moesten Hal nu helpen.