Het einde...? (Grijze jager/ Broederband fan-fiction)

Hoofdstuk 4

Hoi mensjes!

Ik weet het, ik heb vanochtend nog een hoofdstuk geplaatst, maar ik kan het niet laten om er nu nog een te plaatsen :) Ik vond dit hoofdstuk erg leuk om te schrijven, dus ik hoop dat jullie het ook leuk vinden om te lezen! Enjoy

Woedend trok Halt zijn arm los, om daarna alleen maar weer opnieuw vastgepakt te worden. Voor hij het wist werd hij net als zijn andere metgezellen vastgebonden achter in een wagen gegooid. Over de wagen werd een dikke doek heen gegooid, zodat hij niet kon zien waar ze heen gingen. De Scoti hadden hun wapens afgepakt nadat ze hen door hun grote aantallen in het nauw hadden kunnen dringen. Ze hadden Arnaut buiten bewustzijn moeten slaan om hem zijn zwaard af te kunnen pakken. Halt lachte grimmig. De Scoti hadden hen dan wel kunnen overmeesteren, maar ze hadden dat zeker niet met gemak kunnen doen: minstens dertig van hen hadden bij hun pogingen de dood gevonden.

                Halt dacht bezorgd aan Will. Hij hoopte vurig dat zijn voormalige leerling zichzelf in veiligheid had kunnen brengen. Die kans was bijzonder klein, maar daar weigerde Halt aan te denken. Hij hoorde de Scoti buiten de wagen met elkaar praten in hun eigen vreemde taaltje en vroeg zich af wat er met hen zou gebeuren. Over zichzelf maakte hij zich niet zoveel zorgen: hij zou met gemak kunnen ontsnappen. Maar de rest van zijn metgezellen waren een andere zaak: het Aralueense verzet zou zich snel overgeven zodra ze hoorden dat hun koning en hun prinses en haar man gegijzeld waren. Ook voelde hij er niet veel voor om zijn vrienden achter te laten. Hij wist dan ook hoe moeilijk het voor Will geweest moest zijn om met Evanlyn te vluchten.

                Met een schok kwam de wagen in beweging. Halt vroeg zich af hoe de Scoti het voor elkaar kregen om zich zo verschrikkelijk snel en onopgemerkt door het land te bewegen, als ze dit soort oude, roestige middelen gebruikten. Hij vloekte toen hij zijn hoofd stootte tegen de rand van de wagen. Hij wurmde zichzelf in een half rechtop zittende positie, zodat hij in ieder geval een beetje comfortabel zat. Halt snoof. Comfortabel. Juist ja.

“Halt?” hoorde hij Pauline in het halfduister fluisteren.

“Ik ben hier,” fluisterde hij geruststellend terug. Op dat moment kwam Arnaut kreunend weer bij bewustzijn, om vervolgens luid vloekend te ontdekken dat hij vastgebonden zat. Het was bijna grappig. Bijna.

“Wat is er aan de hand?!” vroeg Arnaut driftig. Halt zuchtte geluidloos.

“Weet je dat niet meer?” antwoordde hij, er even niet op lettend dat hij nu een vraag beantwoordde met een vraag. Arnaut vloekte nog een keer. Hij wist het dus nog wel.

“Cass, wat is er?” vroeg hij daarna bezorgd. Halt merkte op dat Cassandra zachtjes aan het snikken was. Nu hij erop lette, merkte hij dat Alyss ook zachtjes zat te huilen, maar zij deed haar best het niet op te laten vallen. Het was wel duidelijk wat de twee vrouwen dwarszat: de afwezigheid van Will en Evanlyn.

                Langzaam wendden Halt’s ogen aan het donker en hij kon de silhouetten van zijn metgezellen al onderscheiden. Als antwoord op Arnaut’s vraag, begon Cassandra alleen maar harder te snikken. Halt kon Arnaut’s radeloosheid bijna voelen, zo duidelijk straalde het van hem af.

“We hebben geen tijd voor gezellig geklets,” zei Halt bars. “Probeer wat te slapen, wie weet hoe lang het duurt voordat we daar nog een keer de gelegenheid toe krijgen.” Zo gauw als hij het gezegd had, wist hij dat niemand in slaap zou kunnen vallen. Iedereen was veel te gespannen. Maar uit ervaring wist hij dat het hielp tegen de angst als iemand je iets te doen gaf en geen greintje medelijden liet zien. Na een tijdje werd Cassandra’s snikken minder, totdat het uiteindelijk stil werd in de wagen en alle gevangen aan hun lot lagen te denken.