Het einde...? (Grijze jager/ Broederband fan-fiction)

Hoofdstuk 12

Hallo lieve lezers! Dit is voorlopig het laatste hoofdstuk :(

Nee, het verhaal is nog niet af, maar ik ga op vakantie. De eerste week (vanaf morgen) heb ik sowieso geen internet en de twee weken daarna heb ik misschien internet. Ik ga tijdens de vakantie wel verder schrijven, zodat ik daarna extra kan posten, maar dit is dus de laatste update in de komende drie weken :(

Misschien (heeeel misschien) krijg ik er volgende week zaterdag nog een hoofdstukje tussen, want dat is de enige dag in de komende drie weken dat ik niet op vakantie ben, maar ik kan niets beloven. In ieder geval, ik hoop dat jullie het leuk vinden! :) Om de een of andere reden zijn er nog maar twee ratings mogelijk, maar het is gewoon een hoofdstuk net als de andere, dus laat je daar niet door afschrikken!

Will keek van een afstandje toe hoe de Reigers in actie kwamen. Edvin nam om de een of andere reden het bevel over en stuurde op autoritaire toon één van de anderen aan boord van het schip om iets te halen. De jongen, die Will nu herkende als Jesper, kwam terug met een bundel spullen in zijn armen, die hij voorzichtig aan Edvin gaf. Edvin begon de bundel uit te pakken en Will zag dat het verbandspullen waren. Ook Stig nam een deel van het bevel over; hij ging met Ingvar en Lydia aan boord van het nu hopelijk verlaten Scoti schip. Will keek toe hoe Edvin Hal handig verzorgde en daarna overging op de kleinere verwondingen van de andere bemanningsleden.

                Will liep langzaam op de broederband af, bedacht zich toen en liep richting de Reiger. Hij klom aan boord en keek om zich heen. Het duurde niet lang voordat hij had gevonden wat hij zocht: Evanlyn zat met een angstige uitdrukking op haar gezicht ineengedoken tussen twee bankjes. Will hurkte naast haar neer.

“Ga je mee, Evanlyn?” fluisterde hij. Ze vloog hem opgelucht om de hals, in plaats van te antwoorden. Will stond op, met het meisje in zijn armen en draaide zich om. Daarna liep hij wel richting de Reigers, precies op tijd om te kunnen aanschouwen hoe Stig, Lydia en Ingvar terugkwamen met twee spartelende gevangenen. Ingvar tilde ze één voor één van de grond af, zodat Lydia en Stig hun handen en voeten konden vastbinden. Daarna werd het tegenstribbelen aanzienlijk minder. De gevangenen werden op een klein afstandje neergezet; niet te dichtbij, niet te ver weg.

                Stig, Lydia en Ingvar kwamen richting de rest van de groep en ook Will legde de laatste paar meters af, zich realiserend dat hij stil was blijven staan. Thorn zat ingespannen naar Hal te kijken, alsof dat hem zijn ogen open zou laten doen. Edvin merkte ook op dat Thorn dat deed en keek nerveus toe, bang dat zijn medische kennis te kort schoot. Will plaatste Evanlyn bij Lydia, wat hem een zielige blik van het kleine meisje opleverde. Hij wist best dat ze geschrokken was van alle gevechten en dat ze bij hem wilde blijven – de enige die ze hier al haar hele leven kende –, maar hij moest nu even zijn handen vrij hebben. Hij hurkte naast Hal neer, tegenover Thorn en observeerde de situatie een poosje.

“Nou?! Komt er nog wat van?” riep Thorn gespannen uit. Zijn stem sloeg een heel klein beetje over, maar hij sloeg er geen acht op. Will gaf geen antwoord, wat Thorn aanspoorde verder te gaan. “Gebruik je jager-magie gewoon en… en maak hem beter!” Bij het tweede deel van de zin stierf zijn stem langzaam weg. Will nam zijn tijd om te antwoorden.

“Jagers bezitten geen magie,” liet hij Thorn toen kalm weten. “Alles wat ik bezit is het resultaat van jarenlange, constante oefening.” Hij pauzeerde even, terwijl Thorn hem verbijsterd aanstaarde. “Ik heb in de afgelopen jaren veel ergere verwondingen gezien dan deze.” In Thorn’s ogen flikkerde weer wat hoop op.

“Waar wacht je dan op? Genees hem!” riep hij, nu weer op vol volume. Will lachte grimmig.

“Was het maar zo makkelijk,” mompelde hij, maar desondanks analyseerde hij wat er gedaan moest worden. Het probleem was, dat het geen echte verwonding was. Hij was alleen buiten bewustzijn geslagen. Will fronste licht, aan het verband om Hal’s hoofd plukkend. Vanuit zijn ooghoek zag hij Edvin beledigd kijken, maar hij durfde niets te zeggen. Zonder verdere omhaal trok Will het verband weg.