Τα βλέφαρα μου ανοίγουν σιγά καθώς το φως που μπαίνει από τα παράθυρα και με τυφλώνει. Το γνωστό άρωμα γεμίζει τον χώρο και εισπνέω μια γερή τζούρα από αυτό καταλήγοντας να αναστενάζω ανακουφισμένη.
"Μμμ Μιχάλης..." Μουρμουρίζω ικανοποιημένη.
Τα δάχτυλα μου περιπλανιούνται πάνω στο μαξιλάρι νιώθοντας το πόσο απαλό είναι. Χαμογελάω όταν νιώσω την ζεστή παλάμη του να περιπλανιέται στην γυμνή πλάτη μου.
Σαν να ζωγραφίζει σχέδια πάνω στην σάρκα μου.
"Καλημέρα." Λέω και γυρνάω να τον κοιτάξω.
"Καλημέρα μεγαλειότατη." Με ζωηρό ύφος κοιτάζει το στήθος μου το οποίο έχω καλύψει με το μαύρο σεντόνι.
"Εει αλλού τα μάτια σου ανώμαλε!" Λέω και τον σπρώχνω πιέζοντας τον γυμνασμένο θώρακα του.
"Εισαι δικιά μου και κάνω οτι γουστάρω." Με πλησιάζει γρήγορα αγκαλιάζοντας με σφικτά.
"Δεν σου ανήκω! Δεν είμαι σκύλος!" Τσιρίζω μέσα στην αγκαλιά του αφού με σφίγγει πάνω του και το κεφάλι μου είναι ένα με το θώρακα του.
"Είσαι βασικά η σκύλα μου." Ψελλίζει στο αυτί μου και νιώθω την ζεστή ανάσα του. Στιγμές αργότερα τα δόντια του έχουν αιχμαλωτίσει τον λοβό μου κάνοντας με να ανατριχιάσω.
"Να πας να φας κάτω πρωινό στην κουζίνα χωρίς την σκύλα σου."Αυστηρά απαντάω και σηκώνομαι με το σεντόνι γύρω μου.
"Βασικα έχω όρεξη για μεγαλειοτάτη." Αποφασισμένος σηκώνεται και μου τραβάει το σεντόνι από πάνω μου.
Βρισκόμαστε σε ένα παιχνίδι για το ποιος θα μπορέσει να κρατήσει το σεντόνι μέχρι που αποφασίζω να τον πλησιάσω. Προτιμότερο από το να μου βγάλει το σεντόνι.
"Γαμώτο Μιχάλη άσε με. Ξεκόλλα." Παραπονιέμαι.
"Πως τολμάς και μιλάς έτσι σε άνδρα; Θα σε δείρω με την ζώνη γυναίκα!" Κοροϊδεύει και με αιχμαλωτίζει με το σώμα του.
"Συγγνώμη που θα σε στεναχωρήσω αλλά οι γυναίκες κάνουν οτι γουστάρουν εδώ και διακόσια, και παραπάνω, χρόνια."
"Είσαι η μεγαλειοτάτη μου όμως. Αυτό πάει να πει οτι εγώ είμαι αν όχι ο βασιλιάς τότε ο γκόμενος σου." Συνεχίζει να με κοροϊδεύει ενώ μου αφήνει απαλά φιλιά στο στήθος μου.
Τα χέρια μου τυλίγουν τις μελαχρινές τρίχες του κεφαλιού του και τις τραβούν ελαφρώς.
Το στόμα μου στεγνώνει και αναζητώ το φιλί του.
Συνεχίζει να με δαγκώνει και να με χαϊδεύει με την γλώσσα του στο στήθος όσο τα δάχτυλα του βρίσκονται ανάμεσα στους μηρούς μου.
"Είσαι... Είσαι ένας αγροικος..." Βαριανασαινω όσο τα χείλη του αλλάζουν πορεία και πλησιάζουν το στομάχι μου.
"Μην μιλάς τώρα." Προστάζει και πιάνει τα χέρια μου ενώ τα τοποθετεί ψηλά στο στρώμα.
Τρίβεται πάνω μου όσο το στόμα του μου χαρίζει απολαυστικά χάδια.
Χωρίς να μπορώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου μικρές κραυγές ηδονής ξεφεύγουν από τα χείλη μου.
Συνέχισε να με φιλάει παντού μέχρι που κατέληξε ανάμεσα στους μηρούς μου.
Η γλώσσα του κινούνταν με μαεστρία και οι παλάμες του είχαν αγκαλιάσει το στήθος μου προσφέροντας μου περισσότερη ηδονή από πριν.
Οταν ήρθα στην αποκορύφωση έβγαλα μια κραυγή ενώ το σώμα μου σχημάτισε ένα τόξο. Υστερα έπεσα ζαλισμένη στα σεντόνια προσπαθώντας να πάρω ανάσες.
"Το εννούσα Αλεξ." Τον ακούω να λέει σιγανά.
Τότε ήταν που ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει στα πιο απόκρυφα σημεία του σώματος μου.
*Λίγο καιρό αργότερα στις Πανελλήνιες*
"Μαλάκα Αλεξάνδρα δεν αντέχω άλλο θέλω να σε δω." Η φωνή του ηχεί από το τηλέφωνο και φαντάζομαι το πρόσωπο του.
"Έλα ρε Μιχάλη. Θα σε δω αύριο. Πρέπει να γράψεις καλά." Περπατάω τριγύρω στο δωμάτιο καθώς κρατάω το κινητό μου στο αυτί μου.
"Ρε μωρό μου έχω έλλειψη."
"Τι έλλειψη;"
"Του σώματος σου."
"Το βλέπεις και αύριο."
"Ναι αλλά πάνω στο δικό μου είναι αλλιώς."
"Μπορείς να κόψεις το υπονοούμενο με το σεξ;"
"Γιατί; Σε ανάβω και μόνη σου δεν μπορείς να κάνεις την δουλειά;"
"Επειδή μου σπας τα νεύρα. Πρέπει να περάσεις στην σχολή στην Αθήνα και κάθεσαι και σκέφτεσαι το σεξ."
"Μαζί σου. Και είμαι δικαιολογημένος γαμώ. Ξέρεις τι έχει πάθει το χέρι μου;"
"Το χτύπησες σε κανέναν τοίχο πάλι;"
"Οχι το χρησιμοποιώ τόσο πολύ που μετά δεν μπορώ να γράψω τα σκονάκια."
"Δεν σε πιάνω." Προσπαθώ να καταλάβω το σίγουρο υπονοούμενο του.
"Αν δεν βάλεις παντελόνι και να κάτσεις να διαβάσεις θα πιάσεις σε λίγο."
"Μιχάλη!" Γυρίζω στο παράθυρο να τον δω που βρίσκεται στην γωνία να καπνίζει.
"Ανεβαίνω."
"Οχι όχι! Εντάξει! Καληνύχτα." Λέω και κλείνω το τηλέφωνο γρήγορα πετώντας το στο στρώμα μου. Με εξίσου γρήγορες κινήσεις βάζω το παντελόνι της πιτζάμας μου και ανοίγω το βιβλίο των μαθηματικών.
Το τηλέφωνο μου χτυπάει για άλλη μια φορά και στην οθόνη αναγράφεται το όνομα ''Ανώμαλος Αγροίκος''.
Χαμογελάω και το σηκώνω διακόπτοντας τον ήχο κλήσης μου.
"Σε αγαπώ."
"Σε έπιασαν οι καλές σου;" Σχολιάζω και ανοίγω το βιβλίο στην σελίδα που είχα σταματήσει την επανάληψη μου.
"Μωρό μου κλείσε το ρημάδι και κοιμήσου. Δεν σε έχω δει εδώ και τρεις γαμημένες μέρες γιατί το ξεφυλλίζεις επαναλαμβανόμενα."
"Και εγώ σε αγαπώ."
"Καληνύχτα."
"Χωρίς εσένα δεν θα είναι καλή."
"Ωωωω κολλήσαμε με τα μέλια. Άλεξ να ανεβώ μία να μου πάρεις πίπα να στανιάρεις;"
"Μιχάλη!"
"Καλά καλά θα μου πάρεις αύριο. Τα λέμε μεγαλειοτάτη."
"Τα λέμε ανώμαλε αγροίκε."
"Μόνο για σένα." Απαντάει και το κλείνει.
Τοποθετώ το τηλέφωνο πάνω στο κομοδίνο μου και αρχίζω να λέω απέξω την θεωρία της σελίδας.
*Επόμενη Μέρα*
"Πώς τα πήγες;"
"Καλά. Έλα εδώ τώρα." Με τα χέρια του με τραβάει κοντά του.
"Έλα ρε Μιχάλη είμαστε στο σχολείο." Παραπονιέμαι και απομακρύνω τα χείλη του πιέζοντας το πιγούνι του προς τα πάνω.
"Καλά πάμε σπίτι μ...βασικά χέστο είναι η μάνα μου με την αδελφή μου. Πάμε σπίτι σου;"
"Παρότι δεν είναι κανένας σπίτι μου θα πω όχι."
"Είσαι άδικη."
"Πρέπει να κάνω επανάληψη όλο το βιβλίο."
"Τι δίνουμε αύριο είπαμε;"
"Βιολογία. Ρε μωρό έλεος."
"Πώς είπες;"
"Εμ..."
"Πες το. Μου αρέσει να το ακούω από τα χείλη σου."
"Ανώμαλε αγροίκε!"
"Μμμ τέλος πάντων..." Μου χαρίζει ένα τρυφερό φιλί καθώς μου αγκαλιάζει την μέση.
"Φτάνει, φτάνει!"Απομακρύνομαι.
"Θα μου πάρεις την πίπα τώρα;" Χασκογελάμε ενώ τον χτυπάω στο στήθος του.
*Τέλος Καλοκαιριού*
"Άλεξ."
"Μμμ." Καθώς τελειώνω την ζωγραφιά μου σηκώνω το βλέμμα μου να αντικρίσω τον Μιχάλη.
"Πρέπει να μιλήσουμε για...για αύριο." Συνοφρυώνει το πρόσωπο του στην θύμηση της αυριανής μέρας.
"Μισό λεπτό να πλύνω τα χέρια μου." Σηκώνομαι και προχωράω προς το μπάνιο μου. Ξεπλένω τα χρώματα από τα δάχτυλα μου και γυρίζω πάλι στο δωμάτιο μου όπου είναι ήδη ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου.
Ξαπλώνω πάνω του και τοποθετώ το κεφάλι μου στον θώρακα του που καλύπτεται κλασσικά από ένα μαύρο κοντομάνικο.
"Άλεξ...δεν θέλω να ξημερώσει η αυριανή μέρα." Η φωνή του είναι ψίθυρος.
"Μιχάλη. Τα είχαμε ξαναπεί. Είναι ένας χρόνος."
"Δεν θέλω να φύγεις γαμώ."
"Το ξέρω. Το ξέρω μωρό μου."
"Τότε γιατί φεύγεις;" Ακούγεται σαν ένα τρίχρονο παιδάκι.
"Δεν είσαι μωρό Μιχάλη. Ξέρεις ότι η σχολή είναι πολύ σημαντική."
"Ναι αλλά δεν σε ενδιαφέρει εσένα. Για τους γονείς σου πας."
"Και πάλι. Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι. Η συμφωνία τους ήταν να περασω όπως ήθελα το καλοκαίρι μου για να πάω Γερμανία στην σχολή."
"Ναι και εγώ να πάω Αθήνα."
"Εεε...εεε." Αιχμαλωτίζω το πρόσωπο του στις παλάμες μου. "Δούλεψες πολύ σκληρά. Πέρασες σε μια πολύ καλή σχολή. Πρέπει να είσαι περήφανος."
"Πως περιμένεις να είμαι εντάξει όταν ξέρω ότι είναι η τελευταία νύχτα που θα σε έχω στην αγκαλιά μου;"
"Γιατί θα μιλάμε κάθε μέρα. Και στο σκαιπ σου έκανα λογαριασμό."
"Ωραία. Έστω. Πες ότι θα μιλάμε απο αυτές τις μαλακίες. Εσένα πότε θα σε φιλάω; Μέσα από μία γαμημένη οθόνη;"
"Μπορούμε να μην το κανουμε αυτό τώρα σε παρακαλώ; Είναι πολύ δύσκολο και δεν θέλω να περάσω την ώρα μου κλαίγοντας την μοίρα μου."
"Και πως θέλεις να την περάσεις;" Αλλάζει διάθεση παρότι ξέρω ότι είναι πολύ χάλια μέσα του. Όπως και εγώ στο κάτω κάτω της γραφής.
"Μμμ δεν ξέρω έχετε να μου προτείνετε τίποτα;"
"Μεγαλειοτατη μου επιθυμείτε τρία φιλιά;"
"Πού;"
"Εδώ...εδώ..."αφήνει φιλιά στο μέτωπο μου και στην συνέχεια στην μύτη μου.
"Μμμ πιο χαμηλά;" Τον κοιτάζω ζωηρά.
"Εδώ;" Με το δάχτυλο του ακουμπάει τα χείλη μου.
"Ααα όπου θέλετε."
"Σας πειράζει εδώ;" Με την παλάμη του ακουμπάει το εσωτερικό των μηρών μου και νιώθω ρίγη να με διαπερνούν.
"Το αφήνω πάνω σας." Με ένα τελευταίο χαμόγελο ενώνει τα χείλη μας αναζητώντας πρόσβαση στην γλώσσα μου την οποία δίνω απλόχερα.
*Πρωί/Μέρα αναχώρησης Αλεξάνδρας για Γερμανία*
"Θα μου λείψεις." Λέω και γρήγορα προσπαθώ να καλύψω τα μάτια μου που δακρύζουν αγκαλιάζοντας τον.
"Το ξέρεις ότι μουσκεύεις το μπλουζάκι μου;" Θέλει να ελαφρύνει το κλίμα κάνοντας μας να γελάσουμε.
"Ωραίος είσαι ρε!" Τον χτυπάω ελαφρώς και φυσάω τη μύτη μου.
"Μην με χτυπάς εμένα."
"Ναι τώρα φοβήθηκα." Τον κοιτάζω μέσα στα μάτια.
Κοιταζόμαστε για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι που δεν αντέχω άλλο και του όρμαω.
Τον φιλάω συνεχώς χωρίς σταματημό. Θαρρείς οτι θέλω να τον πνίξω.
Τα χερια του αγκαλιάζουν το σώμα μου όπου μπορούν. Χωρίς να το σκεφτούμε ξαπλωσαμε στο πάτωμα του δωματίου του και με γρήγορες κινήσεις γδυθηκαμε.
Πήρε θέση ανάμεσα στους μηρούς μου και με κοίταξε για νια στιγμή χωρίς να κάνει τίποτα.
Παρατηρούσε το πρόσωπο μου όσο χάιδευε τα χείλη και τα ζυγωματικά μου. Η καρδιές μας χτύπησαν τόσο δυνατά που δεν γινόταν να μην τις ακούσουμε.
"Είσαι η μοναδική γυναίκα που μπορεί να με τρελάνει τόσο." Ψέλλισε με ένα χαμόγελο.
"Και εσύ ο μοναδικός αγροίκος που μπορώ να αντέξω."
"Θα μου λείψει πολύ αυτό... Το σώμα σου...Τα μαλακά στήθη σου..."κοιτάζει το στήθος μου και φιλάει το σημείο που βρίσκεται η καρδιά μου. "Θα μου λείψει το άρωμα σου..." ψιθύρισε όταν πλησίασε το αυτί μου και μύρισε τα μαλλιά μου.
"Και εμένα θα μου λείψεις." Λεω δακρυσμένη.
"Σε αγαπώ πολύ Αλεξ." Μουρμουρίζει και ξεκινάει να κινείται.
Με τα χέρια του στηρίζει το σώμα του και εγώ με τα πόδια μου αιχμαλωτίζω το σώμα του ώστε να είναι πιο κοντά στο δικό μου.
Οι κινήσεις του ήταν απαλές και προσεκτικές. Δεν σταμάτησε λεπτό να με φιλάει παντού όσο μικρά βογγητά ξέφευγαν από τα πρησμένα χείλη μου.
Εκείνη τη στιγμή μέσα στην ηδονή και την απόλαυση ήξερα μέσα μου. Το ξέραμε και οι δυο ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα νιώθαμε ο ένας τον άλλο.
Η τελευταία φορά που θα νιώθαμε τα χείλη μας πάνω στον άλλο. Εκλεισα τα μάτια μου ερμητικά.
Φώναξα για να το ευχαριστηθώ.
Ισως να ήταν και η τελευταία φορά στην ζωή μου που θα ένιωθα έτσι για κάποιον.
Το επόμενο είναι και το τελευταίο κεφάλαιο.