TWCIASA #52: Freedom
LONG LONG TIME NO UPDATE HAHA. SORRY GUYS :*
***
"Itatakas kita dito." Sandali akong natulala sa huli niyang sinabi.
'Ano bang sinasabi niya?'
Hindi ko alam kung nabingi lang ba ako o narinig ko lang talaga iyon na nanggaling sa bibig niya.
"A-alam mong..." Hindi ko na natuloy ang sasabihin ko ng salubungin niya iyon.
"I would rather to choose trouble kaysa naman ikaw ang lumagay sa posisyon ko." Dahan dahan niyang kinuha ang kamay ko at tinignan ako. Wala akong maintindihan sa sinasabi niya.
"Why are you doing this? I don't get you-" Hindi ko na naituloy pa ng idampi niya ang labi niya sa akin. Napalunok ako sa ginawa niya. Hindi ko pa rin talaga mabasa ang bawat galaw niya. Patagal ng patagal pinapagulat lang ako nito.
"Don't tell me hanggang ngayon slow ka pa rin." Seryosong sabi niya. "Do you think, I can easily forget you? Kahit nasa malayo ko ikaw pa rin ang inilalabas ng bibig ko. Well, I should fucking ask you this. Why are you doing this to me? Kahit pahirapan kita, parang sakin pa rin bumabalik." Kitang kita ko sa mata niya ang paghihirap. Parang nakikita ko na hindi niya ako gustong iwan ng mga panahon na iyon. "Nung umalis ako napakadami kong babaeng nakasama. Akala ko nakalimutan na kita. At pagbalik ko dito wala na kong mararamdaman. Pero nung nakita ulit kita, tangina, bumabalik lahat." Umiwasa siya. At binalik ang tingin sa akin. "Fuck, Zam Yuin. Yung balat mo hindi maalis saken. Yung amoy mo, amoy na amoy ko hanggang don. Ikaw ang hinahanap. Kahit may katabi ako, ikaw ang binubukang bibig ko. Hindi ka maalis sa buhay ko." Parang sa pananalita niya na dapat hindi na niya ako nakilala na dapat mabilis lang niya ako makakalimutan pero hindi yon naging madali para sa kanya.
Nag-init ang gilid ng mga mata ko.
"Hindi mo alam kung anong naranasan ko simula ng umalis ka." Tumulo ang luha ko. Hindi ko mapigilan ang emosyon ko. "Hindi mo alam kung ano ang pinagdaanan ko. Iniisip kung darating ka para iligtas ako. Pero wala namang dumating." Tumingin ako sa kanya. "Pagod na pagod na ko." Napiyok na sabi ko. "Hinihintay ko na lang kung kelan ang katapusan ko." Pinunasan niya ang luha ko.
"Ako, Ako mismo ang mag-aalis sayo dito." Seryosong sabi nito.
"Alam mong hindi pwede! Mapapahamak ka lang! Hayaan mo na lang ako mamatay di-" Mariin niyang hinawakan ang mga kamay ko para lang mapatigil ako sa pagsasalita.
"Trust me."
Ilang araw ang lumipas, napagplanuhan na namin ang gagawin. Sinabi ko na sa mga agent kung anong gagawin. Hindi ko sinabi na ang mismong nangungunang gangster sa University ang tutulong sa akin. Ayokong mapahamak siya.
At ito na ang araw ng pagtakas ko. Aligaga akong naglalakad pabalik balik sa unit dahil hindi ako mapakali. Kinakabahan ako sa mangyayari. At parang pakiramdam ko may mangyayaring hindi maganda. Napabuntong hininga ako. Hindi dapat ako nag-iisip ng ganon. Dapat maging positibo lang. Isa ka ng Agent Zam Yuin, get the responsibility. Napalingon ako nang may kumatok. Agad kong binuksan ang pintuan at bigla siyang pumasok.
Diretso siya higaan ko at umupo.
"Whatever happens, just go and don't look at me." Hindi ko alam at parang kinabahan ako sa sinabi niya. Parang alam niya ang mangyayari. At parang natatakot na akong tumakas.
"K-Kung wag na lang kaya kong tumaka-" Napatigil ako ng masama siyang tumingin sa akin. Mas nakakatakot pa iyon sa naiisip kong pwedeng mangyari. Parang sa masamang tingin niya ay kakabahan ka na.
Tumayo siya. Masama pa rin ang tingin niya. Wala akong magawa kung hindi ang umiwas. Nang makalapit siya sa akin ay hinawakan niya ang baba ko para tumingin sa kanya. Hindi na iyon masamang tingin. Natural na.
"You need to escape. Ayokong nahihirapan ka." Seryosong sabi niya. Gustong gusto niya talaga akong patakasin. Tinanggal niya ang kamay niya sa baba ko. Kinuha niya ang kamay ko. Hinila niya ako sa kanya at dahan dahan niya kong niyakap. "I'll do everything to make you safe." Hinalikan niya ang noo ko. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko at hindi ako makahinga ng maayos ng ganito siya kalapit sa akin. At ramdam na ramdam ko rin ang pagkabog ng dibdib niya. Noong una ang plano ko lang ay patayin silang lahat. Paghigantihan sila. Pero yung puso ko masyadong traydor. "Pagnakalabas ka na. Don't come back ever, Andrei Marie Amphere." Ang pagsabi ng pangalan na yon ay parang may kahulugan.
Pagkatapos non ay lumabas na siya. Nakatulala na lang ako sa paglabas niya. Hanggang ngayon naririnig ko pa rin yung sinabi niya...
Don't come back ever, Andrei Marie Amphere.
Parang sinasabi ng puso ko na babalik ka. Gusto mo siyang makita. Pero sabi ng isip ko. Wag. Ikakapahamak mo yan.
I finally found out, nahulog na talaga ko ng husto. At masasabi ko ngang.. mahal ko na talaga siya. Hindi man lang nagbago simula nung umalis siya.
Alam kong masasaktan lang ako kung mamahalin ko pa siya. Mas mabuting kalimutan ko na lang ito. At ituring na lalaking tumulong sa akin sa kabila ng lahat ng mga paghihirap ko.
Ngayon ang araw na pinakahihintay ng lahat, paglalaban ng lahat estudyante sa University. Masasaksihan ang pinakamalaking battle na magaganap ngayong araw. Babae man o mapalalaki.
Monster Rank Battle...
Na kung saan, ngayong araw na ito ang pagtakas ko. Lahat ng attention nila ay nandoon. Ito na ang pagkakataon ko.
Maraming nagsisilabasan na estudyante. At handa na sa pakikipaglaban. Pinapatulog nila ang mga guard kaya nagagawa nila ang ganitong bagay.
May iba ring nagbabantay. Kung lahat ng mga estudyante ay nakalabas na ba ng mga unit nila. Pinapasok nila iyon.
*Tok* *Tok*
Binuksan ko ang pinto. Sumalubong isang matangkad na lalaki. Nakamaskara siya kaya hindi ko makita ang mukha niya.
"Ikaw na lang ang nandito sa building na to. Gusto mo pa bang kaladkarin muna kita para lumabas?" Sarkastikong sabi nito. Hindi ko kilala ang boses na iyon. Nakabukas lang ang pintuan.
"S-Saglit lang." Sabi ko. Kinuha ko ang maskara kong palagi kong sinusuot. Yung binabansagan pa akong Anne.. Sinuot ko muna iyon atsaka humarap sa kanya. Nakatingin lang siya sa akin. At tumalikod na.
Sumunod lang ako sa kanya. Hindi ko inaakala na ganito karami ang nagbabantay sa lahat.
Nakapalibot ang mga naatasang magbantay nakatayo lang sila doon. Mukhang ako na langata ang hinihintay nila. Nakatingin ang lahat sa akin. Nagugulat ang ibang mga babae sa maskarang suot ko dahil lahat sila kilalang kilala ang may ari nito.
"Si Anne..." Naririnig kong bulong ng iba.
"Sinusuot pa rin pala niya ang maskara niya." Sabi naman nung iba. Nakahiwalay ang lalaki at babae. Nakatingin din yung ibang mga lalaki sa akin. Nakaramdam ako hiya. Mukhang pa-vip ako. Umalis ako doon sa tabi nung lalaking sumundo sa akin at dumiretso ako sa mga babae. Nakatingin lang sila lahat sa akin.
"Let's start." Napatingin ako sa nagsalita. Tahimik ang lahat at nakatingin lamang sa kanila.
Nandoon ang magkakapatid na Livingston na parang mga 3 haring sinasamba ng lahat.
Nagsimula na ang seremonya na karaniwan ng ginagawa. Nagsimula na ring maglaban laban ng lahat. Nakita kong lumapit ang mga The Leafstone Frat sa akin, ang dati kong grupo. Hindi ko alam kung kasali pa akosa kanila dahil simula ng malaman nilang nagpapanggap ako hindi na nila ako pinansin ako na ang kusang lumayo.
"Parte ka pa rin ng grupo." Narinig kong sabi ni Janna. "Hindi makakapunta sa Rank 1 ang grupo kung hindi rin dahil sayo." Sabi nito. Tumalikod siya sa akin at pumunta na sa pwesto nila. Tinanguhan ako ng isa para sumunod sa kanila. Wala akong choice kung hindi ang sumunod.
"The Twister Fraternities vs The Leafstone Frat." Tumayo silang lahat. Ako lang ang nakaupo.
"Sasama kang lalaban sa amin." Sabi ni Janna. Simula nung nalaman niya yon ay malamig na ang naging pakikitungo niya sa akin. Dumiretso na sila sa gitna. Napabuntong hininga na lang ako at sumunod sa kanila. Tanging ako lang at si Janna ang mga nakamaskara sa grupo.
Nagsimula na ang laban. Nakatayo lang ako at nakatingin lang sa kanilang lahat. Hindi ako gumagalaw. Walang sumusugod sa akin kung may susugod ay nilalagpasan nila ako at yung nasa likod ko ang tatargetin nila. Tumingin ako kay Jawrence na kung saan nakaupo sa gitna ng tatlong upuan. Nakatingin rin siya sa akin. Poker face ang mukha niya. Napasulyap ang tingin ko kay Leonard. Nakangisi lang siya. At tumingin ako kay Kiano nakatingin lang din siya sa akin. Sa kabila ng pagtingin ko sa kanila hindi ko napansin ang biglang pagsampal sa mukha ko kaya tumalsik ang maskara ko.
"Show you fucking face, Anne." Nakangising sabi ni Jamaica sa akin.
Tumingin ako sa kanya. Sumugod siya sa akin iniiwasan ko lang ang pagsugod niya. Hindi niya ako matamaan. Nang unti unti siyang napapagod ay tinirada ko siya ng sipa. Napahiga siya sa lakas non. Marami ang nagsigawan sa ginawa ko. Dali daling tumayo si Jamaica dahil sa tingin ko ay hindi niya gusto ang mapahiya. Sinugod niya ako. Dinepensahan ko iyon pero ako naman ang sumugod. Lahat ng pagsugod ko ay tinatamaan siya. Hanggang sa matapos ang laban ay Rank 1 pa rin ang The Leafstone Frat.
Kinuha ko ang maskara ko at inilagay ulit yon sa mukha ko.
"The Leafstone Frat."
Nang matapos ang laban ng bawat isa ay nakita ko ang pagtayo ni Leonard. Ngising ngisi na nakatingin sa akin.
"Mayroon akong regalo para sa lahat, hindi magiging maganda ang labanan na ito kung walang pagkakaisahan. Gusto kong ipakita kung paano natin pahirapan ang nagpanggap at bigyang parusa ang ginawa niya." Kumunot ang noo ko. Ano na naman kaya ang balak niya?
"Zam Yuin na tinatawag na Andrei Marie Amphere inaanyayahan kitang pumunta sa gitna." Sabi nito. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko ng tawagin niya ang pangalan ko.
Nakatingin ang lahat sa akin. Hindi ko magawang kumilos. Anong gagawin ko?
"Hindi na natin kailangang pag-aksayahan ng oras ang--" Nagsalita si Jawrence pero pinigilan siya Leonard.
"Hindi yon pag-aaksaya ng oras. Pagbibigay iyon ng parusa sa mga taong traydor ng University." Sabi nito. Natahimik lang siya at kitang kita ko kung paano niya ikuyom ang kamao niya. Nakangisi lang si Leo sa kaya.
May sinenyasan siyang mga tauhan na lumapit sa akin. Binuhat nila ako patayo at kinaladkad papunta sa gitna.
"Lahat ng mga galit sa kanya ay libreng gantihan siya pero para maging fair. Pwede mong depensahan ang sarili mo at lumaban." Napalunok ako. Anong laro na naman itong gusto niya? Paano ko makakatakas?
Nagsimula na. Walang tumatayo. Ilang oras ay tumayo si Jamaica. Pumunta siya sa harap ko. Nagsigawan lahat. Parang tuwang tuwa silang lahat sa ginawang laro ni Leonard.
Sumugod si Jamaica, puro pangsalag lang ang ginagawa ko. Nang may tsansa na akong saktan siya ay bigla may dumagok sa likod ko. Napabagsak ako.
"Booooo!" Sigaw ng karamihan.
Dahan dahan ako pero biglang may tumapak sa likod ko. Napatumba agad ako sa lupa dinidiin nito ang nakapatong paa sa likod naiipit ang dibdib ko sa ginagawa niya. Umupo siya sa likod at hinila ang buhok.
"Makakaganti na rin ako sayo.." Bulong niya.
"Let her go or I will fucking replace you on her place." Sabi ng isang boses. Iniinda ko ang kabigatan niya.
Tumayo siya.
"Do you want to repeat my rules, Jamaica?" Hindi nakaimik si Jamaica. Dahan dahan ako tumayo. "No deadly weapon allowed." Nakita kong kinuha niya ang kutsilyo sa likod ni Jamaica.
May balak pala siyang patayin ako...
Nakikita ko ang takot sa mga mata ni Jamaica at parang hindi ito makatingin.
"I will fucking repeat my rules, i hate to waste my time in ranking. Do you want to feel the hell?" Halos lahat ay natahimik. Mas iba ang awra niya ngayon. Para may halimaw sa loob niya. "Do you want to break my rules? Okay, if you want it. I will start to break it." Nakita ko ang paglabas ng baril sa kanyang baywang inilabas iyon at walang sabi sabi ay pinutok niya iyon kay Jamaica. Napigilan ko ang paghininga sa nakita ko. Para akong natuyuan ng laway. Hanggang sa itinutok niya iyon sa mga halimaw na estudyante na nasa harap namin. Ngumisi siya, kakaiba ang takot sa mga mata ng iilan. "Let's play." Tinakpan niya ang mga mata niya at walang pag-aalinlangan na bumaril siya. May isang bumagsak. At wala ng malay. Tanging kaba lang ang namamayani sa lahat.
"Timothy!" Sigaw ng mga kagrupo niya. Lalapitan nila sana ang walang malay na lalaking iyon. Pero bigla niya itong pinutok sa taas. Hindi na nila nagawang lumapit.
Tumingin ako sa bangkay na nasa harap ko. Si Jamaica. Kitang kita ko ang dugong sumisirit sa sahig. Biglang sumakit ang ulo ko. Napapikit ako.
Hindi ko alam kung anong nangyayari at nakikita ko itong mga to. Puro dugo sa palagid. Parang nagkaroon ng isang aksidente. Bangga ang isang kotse sa isang kotse. Nakahiga si Mommy at Daddy ay nakita ko ang puro nagkalat na dugo sa mga ulo nila.
"Zam.." Narinig ko ang tawag ng kakambal ko. Umiiyak siya. May mga sugat siya sa braso at sa mga pisngi niya.
Napamulat ako sa nakita ko. Anong aksidente iyon? Nagbabalik ang ala-ala ko.
"Go back to your fucking room." Maawtoridad na sabi nito. Nagtayuan ang iba. Nakita kong tinulungan nila iyong natamaan ng bala. Nakatingin lang si Jawrence sa kanila at mabili nila itinayo ang lalaki at saka umalis.
Tumingin siya sa mga kapatid niya.
"Ligpitin niyo yan." Sabi lang niya sa bangkay na si Jamaica. Pinatamaan niya ito sa ulo.
"What?! Ikaw ang bumaril--" Napatigil siya ng tumapat sa kanya ang hawak na baril ni Jawrence. "Pagpumutok to. Ipapaligpit ko kay Kiano ang bangkay mo." Walang pakialam niyang sabi. Wala siyang pakialam kung kamag anak niya ang isang ito.
"Tatawagin ko na lang ang mga kagrupo ko para ligpitin yan. Ayokong madikitan ng KALAT MO." Masama itong nakatingin kay Jawrence. Tumingin ito sa akin. Bigla akong nakaramdam ng takot sa kanya. Ganito ba siya? Walang pag-aalinlangang pumatay? Sa bagay isang Livingston ang isang to hindi na bago.
Hinigit niya ang kamay ko pataas. Nagkasalubong ang mga mata naman. Biglang nagbago ang tingin niya parang naaawa siya sa kalagayan ko. Para gusto niyang tapusin ang mga gustong pumatay sa akin. Tinaggal niya ang maskara sa mukha ko.
"If you want to repeat your mistakes again, you'll face the consequence." Biglang sambit ni Kiano sa kanya.
"I don't care, I can kill them all." Sabi lang niya at nakatingin lang sa akin.
"Makakalaban mo ulit ang buong University kahit ikaw pa ang pinakamalakas sa kanila." Sabi pa ni Kiano.
Iyon ang consequence? Kapag iniligtas niya ko? Kakalabanin niya ang lahat ng iyon? Sobrang dami non para tapusin niya.
"Alam mo rin naman ang ginawa ko noon." Sabi niya at hindi inaalis ang tingin sa akin na parang ako ang kimakausap niya.
"Oo, muntik ka ng mapatay kung hindi kita tinulungan." Sabi niya. Iniwas niya ang tingin niya sa akin. Hindi na niya pinakinggan ang sinabi ni Kiano at kinaladkad niya ako papuntang unit ko. Tahimik kaming pumasok sa loob. Pinaupo niya ako sa kama. At umupo rin siya.
"Gagawin ko ang lahat mailigtas ka lang. Hindi ako papayag na patayin ka nila." Sabi niya.
"P-Pero ikaw ang papatayin nila." Sabi ko.
"Wala kong pakialam, may nagawa na kong pagkakamali noon. May nawala ng importante sa buhay ko hindi ko na hahayaang may mawala pa ulit."
"Si Arianna Cruz." Sambit ko. Napatingin siya sa akin. Na parang sinasabi kung paano ko nalaman. "Sinabi ni Janna." Sabi ko na lang. Napabuntong hininga siya.
"Siya ang pinakamamahal kong babae noon. At kasalanan ko kung bakit siya namatay. Napabayaan ko siya dahil galit siya sa akin sa ginawang pagsira ni Yna sa akin." Nakikinig lang ako sa mga kwento niya.
"Inakala niyang may relasyon kami na kahit mahal na namin ang isa't isa. Pinatakas ko siya. Hanggang sa mahuli kami. Binaril siya sa ulo ni Jamaica na inutos ni Yna. Tama lang at iniligpit ko na ang babaeng pumatay sa mahal ko. Si Yna na lang." Sabi niya. "At hindi ko na hahayaang saktan ka nila." Tumingin siya sa akin. Tumayo siya sa harap ko. "Ito na ang huling pagkikita natin. I'll do everything to make you safe even if I die." Itinaas niya ang baba ko. Dahan dahan niya inilapit ang mukha niya sa akin.
Napapikit ako ng maramdaman niya ang malambot niyang labi sa labi ko. Parang isang kuryente iyon na nagpapatayo ng mga balahibo ko. Nang sakupin niya ang buong labi ko ay naramdaman ko itunutulak niya ako pahiga sa kama ko. Mas bumibilis ang paghalik niya sa akin para bang sabik na sabik siya. Bumaba ang halik na yon sa leeg ko. Nararamdaman ko ang paghimas niya sa bawat parte ng maseselang bahagi ng katawan ko. Sobrang lakas ng epekto at pabilis ng pabilis ang pintig ng puso ko. Nalalasing ako sa ginagawa niya na pati katawan ko ay kusang nagreresponse sa ginagawa niya. Hindi napansing hubad na ang pang itaas niya at mabilis na tinatanggal ang sinturon niya. Hindi ko na masyadong napapansin ang mga ginagawa niya dahil sa kakaibang paghalik sa leeg ko. Naramdaman ko na lang na nawalan na ako ng damit pang itaas.
Pinatungo niya ang labi niya sa pisngi ko at sinimulan ulit ako halikan. Naramdaman ko na lang ang pagginhawa ng katawan ko sapagkat tinanggal niya ang bagay na tumatakip sa dibdib ko.
"You're so beautiful, Andrei." Hindi ko alam na parang ang sakit marinig ng pangalang iyon sa akin dahil ba yung pangalan na ginagamit ko ay ang tunay na pangalan ng babaeng minahal niya noon.
I felt his lips dowm to my chest and landed there. Madilim ang buong unit ko. Tanging pakiramdaman na lang at balat lang naming magkadikit nagsasabi kung anong nangyayari. Pero agad ko din siyang pinalayo at tinignan siya. Mamula mula ang labi niya at lasing na lasing ang mga mata niya na para bang kulang na kulang ang paghalik niya.
"Stop staring, I know I'm handsome." Napangiti ako sa kayabangan niya kase totoo naman. Hindi ako tumigil sa kakatitig sa kanya. Ito na kasi ag huling beses na magkakasama kami. Bigla siya umibabaw sa akin. "I warned you." Sabi niya. Sinunggaban niya ko ng halik. Kinurot ko siya sa tagiliran. Napatigil naman siya.
"Why?" Inosenteng tanong niya.
"It's swollen." Inaantok na sabi ko. Pagpapakita ng labi ko ang lakas ng tibok ng puso ko ng tinitigan niya iyo.
"I love you." Siguro kung hindi madilim ay sobrang pulang pula ko ma dito. Sobrang sincere na isang ganto kagwapong nilalang ang magsasabi iyo ng ganon. Napalunok ako at bigla niyang isiniksik ang mukha niya sa leeg ko.
Ilang minuto kaming ganon. At ginising ko na rin siya sa wakas.
"Jawrence.."
Mukha atang inaantok pa.
"Wake up, baby." Nakangiting sabi ko sa kanya habang nakapikit pa siya. Nagmulat na siya.
"Say it again.."
"Baby..." Malambing kong tawag.
He kissed me. No... Hindi smack.. French kiss. Hindi ko alam sa sarili ko bakit ko nagugustuhan itong mga halik niya. Sobrang komportable at gusto gusto kong laging nasa labi ko din.
"It's time." Tinitigan niya lang ako nang may lungkot sa mga mata niya at niyakap.
"I'll miss you, Andrei."
It's Zam... I'll miss you too..
Nasa gate na kami at wala ng katao tao. Tulog ang guard hindi ko alam kung bakit hindi nakakapansin to. Siguro pinatulog nila.
"Sa huling pagkikita, Andrei Marie Amphere. When the right time comes, I want to meet the real you. Zam Yuin." Ngumiti ako ng mapait. Naluluha ako at lumapit ako sa kanya. Hinalikan ko siya ng matagal na parang sinasabi non na mamimiss ko siya ng sobra. Naghiwalay na ang mga labi namin. Naramdaman ko ding si Zam Yuin ang hinalikan niya. Hindi puro Andrei.
"Sa huling pagkikita, Prince Jawrence Livingston." Sabi ko atsaka lumabas na ako. Bumagsak ang mga luha ko. Ang sakit na iiwan mo sa lugar na iyon ang taong mahal mo. Na hindi ka na babalik pa. Sobrang sakit. Nagtago ako sa madilim na lugar. Napatakip ako ng bibig at hindi napigilan umiyak. Nag-inhale exhale ako para kumalma pinunasan ko ang luha ko. Pagkatapos non ay naglakad ako palayo may biglang tumakip ng bibig at mata ko. Kinabahan ako ng sobra. Sino ang isang to? Tinanggal niya at nagpakita siya.
"Welcome back Zam Yuin." Malamig na sabi ni Trudy. Nakaluwag ako ng maluwag. Naglakad kami hanggang sa makalayo sa University na yon. Nakita ko ang mga Agent na nagbabantay. Napatingin sila sa akin at nagulat.
"Zam Yuin!" Sigaw ni Cyra. Tumakbo siya at yumakap sa akin. "Thank God! You're alive." Sabi niya. Pagkatapos non ay pumunta na kami sa Corin Agency. Hindi ako nagsasalita ng makarating kami. Pinagtitinginan lang nila ako.
Sa wakas. Nakalaya na rin ako sa masalimuot na lugar na iyon. At naiwan ang pinakamamahal ko.
~To be continued...
Comment naman sa mga active pa diyan! Sorry kung ngayon lang po nag update. I wish may fans pa rin si Zam at ang The Livingston brothers.
DON'T FORGET TO FOLLOW, VOTE, AND COMMENT! THANKS A LOTTTT!
-J e y v i d i v i