Τα πάντα γύρω μου είναι ολοκαίνουρια. Ξύπνησα σε ένα ξένο για μένα, μεγάλο κρεβάτι ,ολόδικό μου. Μερικά παράθυρα είναι ανοιχτά. Σηκώνω το κεφάλι μου και σκανάρω το άδειο υπνοδωμάτιο.
Ο Τζούντα δεν είναι εδώ. Εννοείται, πως δεν είναι εδώ.
Σηκώνομαι σιγά σιγά, λαχανιασμένη εκπνέοντας βαθιά. Βγαίνω έξω από το δωμάτιο και επιστρέφω πίσω στο σαλόνι ,εκεί όπου θυμάμαι πως είχα αποκοιμηθεί.
Πιο μακριά, προς την κουζίνα τα μάτια μου τον εντοπίζουν. Ο Τζούντα.
Κάθεται ήσυχος σε ένα σκαμπό, στον πάγκο με μία κούπα καφέ στο χέρι. Δαγκώνω τα χείλη μου και τυλίγω τα χέρια γύρω από τους ώμους μου. Το στενό, γκρι, κοντομάνικο μπλουζάκι του αγκαλιάζει τα μπράτσα του.
Κοντοστέκομαι εκεί, και μένω να τον χαζεύω. Νιώθω ότι αν τον πλησιάσω λίγο ακόμα, εκείνος θα εξαφανισθεί.
Κοιτάζω προς τον πάγκο. Μία σειρά από φωτογραφίες του υπερήχου μου είναι απλωμένες εκεί, κάτω από την ματιά του.
«Νόμιζα ότι είχες φύγει,» του λέω.
Κοιτάζει προς τα πάνω, διακόπτοντας την εστίαση του στις φωτογραφίες .Δαγκώνω την γλώσσα μου, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί είναι εκεί.
«Έφυγα,» απαντά εκείνος.
Αυτό που με ενοχλεί είναι οι εκτυπωμένες φωτογραφίες. Είχα αποφασίσει να τις αφήσω πίσω με την ενοχλητική νοσοκόμα. Αλλά, μάλλον ο Τζούντα ήταν αυτός που τις πήρε.
«Γιατί τις πήρες αυτές;» τον ρωτώ, έχοντας τα μάτια μου κολλημένα στα πορτραίτα από το ζελεδάκι.
Έχω συμβιβαστεί με... αυτήν μου την κατάσταση. Δεν μπορώ να προσποιούμαι την ξινισμένη γατούλα πλέον. Αποφάσισα πως πρέπει να είμαι δυνατή, και για τους δυο μας. Ειδικά , όταν οτιδήποτε μπορεί να συμβεί με την Μαφία που ανήκει ο Τζούντα. Και ειδικά, όταν είναι ο καλύτερος και ο πιο σημαντικός τους άντρας.
Ο Τζούντα ανασηκώνει τους ώμους για μια στιγμή. Βηματίζω λίγο πιο κοντά του ,τώρα που ξέρω ότι δεν έχω παραισθήσεις. Ο καφές του είναι μαύρος όπως και οι σκέψεις του. Πόση ώρα έχει μείνει εδώ, κοιτώντας τες;
«Προσπαθείς να αποφασίσεις αν είναι πολύ αργά για να ξεφύγεις;» του λέω συνοφρυωμένη.
Θέλω να κατευθυνθώ στο μπάνιο, να κάνω ντουζ και να πλύνω τα δόντια μου. Αλλά ο Τζούντα αρχίζει να μιλά.
«Πρέπει να σου εξηγήσω κάτι,» λέει σιγανά, αφήνοντας κάτω την κούπα του και γυρνώντας προς το μέρος μου. Το πρόσωπό του είναι άκρως σοβαρό , σε βαθμό που με φοβίζει και με κάνει να μετανιώσω τα τολμηρά μου λόγια. «Είμαι σίγουρος πως αυτό το έχεις μάθει ήδη, αλλά εγώ-»
«Είναι για το ζελεδάκι;» τον κόβω, γρήγορα.
Ο Τζούντα ενώνει τα φρύδια του, κοιτάζει αλλού και μετά πάλι πίσω, σε μένα.
«Ναι, είναι για το ζελεδάκι,» απαντά εκείνος.
Ακούγομαι ηλίθια, αλλά λόγω όλης αυτής της αναστάτωσης δεν θέλω να ακούσω τα νέα του Τζούντα.
«Είναι κακό;»
«Δεν είναι καλό,» μου απαντά εκείνος.
Ξεφυσώ, «Προτιμώ να μου έλεγες ψέματα, όπως κάνεις πάντα άλλωστε.»
Ο Τζούντα απλά με αγνοεί.
«Πετούν στα σκουπίδια τις γυναίκες τους όταν πράγματα σαν αυτά συμβαίνουν και βρίσκουν καινούριες. Αλλά, ικέτευσα το αφεντικό μου να σε αφήσει να ζήσεις. Και για αυτό, τίθενται πολλές προϋποθέσεις.»
Γνέφω αργά, «Ξέρω... έχω γίνει κάπου είδους δουλειά.»
«Αν κάτι μου συμβεί-»
«Σταμάτα, με τρομάζεις,» λέω πισωπατώντας.
Δεν θέλω να το ακούσω. Καλύπτω τα αυτιά μου με τα χέρια μου και κλείνω τα μάτια μου δυνατά.
Ο Τζούντα στέκεται απλά εκεί, κοιτάζοντάς με στα μάτια. Η απαλή του φωνή, ωστόσο, καταφέρνει να με διαπεράσει.
«Αν μου συμβεί κάτι, θα τον πάρουν.»
...
Το μουσικό διάλειμμα που μου παρέχει το αμάξι που βρίσκομαι, το Rolls Royce, δεν κρατά για όλο τον χρόνο που είμαι εδώ μέσα. Κάθομαι στην πολυτελή θέση, που μπορώ να νιώσω το δέρμα και το βελούδο από κάτω μου. Είμαι υποχρεωμένη να πάω σε μία συνεδρία εκγύμνασης.
Είναι στο πρόγραμμά μου.
Ορκίζομαι πως θα θυμώσω , πριν το τέλος της ημέρας. Ο οδηγός, ο Ντόνι, κρατάει τα λευκοφορεμένα με γάντια χέρια του καρφωμένα στο τιμόνι. Δεν μου μιλάει , αλλά μου ρίχνει μια ματιά που και που μέσα από τον εσωτερικό καθρέφτη. Θέλω τόσο πολύ να τον ρωτήσω πόσο μακριά είναι εκεί που υποτίθεται ότι είναι ο προορισμός μας. Αλλά πολύ φοβάμαι, πως η μαφία του έχει κόψει την γλώσσα για να κάνει δουλειές σαν και αυτή ή κάτι τέτοιο.
Το πρωινό ξεπροβάλλει ολοκληρωτικά στον ουρανό. Απασχολώ το μυαλό μου χαζεύοντας μεγάλα, πλούσια σπίτια , βαθμολογώντας τα ανάλογα.
Δεν θέλω να σκέφτομαι αυτό που είπε ο Τζούντα.
Δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα. Ζουμπάω το μαλακό, τυλιγμένο στρώμα της γιόγκα. Δεν ήξερα ότι τα πράγματα θα έπαιρναν αυτή την τροπή. Τίποτα δεν πηγαίνει όπως το θέλω, αυτό είναι σίγουρο. Αλλά τώρα, τα πράγματα είναι εκτός ελέγχου.
Έχω τόσα πολλά πράγματα στο κεφάλι μου !Αχχ!
«Φτάνουμε;!» φωνάζω σχεδόν στο οδηγό ,κάτι για το οποίο μετανιώνω.
Εκείνος απλά γνέφει. Το ίδιο λεπτό, περνάμε μπροστά από κάποια πλατεία. Ο οδηγός μου ανοίγει την πόρτα , αφήνοντας με ελεύθερη, σαν πουλί. Άνθρωποι ήδη κοιτούν το πανάκριβο αμάξι, από το οποίο βγήκα μόλις.
Δεν καταλαβαίνω πως είναι δυνατό να κρατάς χαμηλό προφίλ και να περνάς απαρατήρητος από άλλα μέλη της συμμορίας ,ενώ λάμπεις σαν φωτισμένη επιγραφή δολαρίων. Τουλάχιστον, τα sneakers μου είναι άνετα , σκέφτομαι. Δεν ήξερα καν πως ο Luis Vuitton σχεδίαζε sneakers, η αλήθεια είναι.
Αν δεν ένιωθα έγκυος νωρίτερα, σίγουρα νιώθω τώρα. Νιώθω σαν αγελάδα. Δεν μπορώ να κρύβομαι άλλο πίσω από φαρδιά φούτερ.
Περπατώντας κατά μήκος του δρόμου, είμαι σίγουροι πως οι άνθρωποι γύρω μας λένε, ''Καημένο κορίτσι'' ''Πόσο χρονών να'ναι; Και είναι έγκυος;'' ''Τι κρίμα. Στοιχηματίζω ότι άφησε το πανεπιστήμιο.'' '' Βάζω στοίχημα ότι ο πατέρας του παιδιού την παράτησε.''
Πάντα νιώθω σαν να με παρακολουθούν, είτε άγνωστοι γύρω μου είπε αόρατοι σωματοφύλακες.
...
Μπαίνω στην αίθουσα της γιόγκα. Προσπαθώ να μην δείχνω και τόσο μίζερη. Άλλες γυναίκες κάθονται στο πάτωμα μιλώντας και χαχανίζοντας και τρίβοντας τις φουσκωτές κοιλιές τους. Στρώνω το στρώμα μου όσο πιο κοντά γίνεται στη πόρτα, σε περίπτωση που τρελαθώ και πρέπει να τρέξω μακριά. Έχουν αρχίσει να μου λείπουν οι χωρίς νόημα συνεδρίες μου με την Μάρα.
Κοιτώ έξω από το παράθυρο και βλέπω δύο σωματοφύλακες με τα σκούρα γυαλιά ηλίου τους να στέκονται ακίνητοι στην είσοδο.
Ο οδηγός επίσης, κάθεται ακόμα στο αμάξι. Έτσι όπως το βλέπω, φαίνεται πως θα περιμένουν μέχρι να τελειώσω. Λες και δεν είχα ήδη αρκετά πράγματα να ασχοληθώ...
Κοιτώ βαριεστημένα τον προπονητή μπροστά μας, που μιλά για εισαγωγικά πράγματα που θα έπρεπε να ξέρουμε.
Θα τον πάρουν.
Δεν μπορώ να σταματήσω να το σκέφτομαι. Τότε γιατί ο Τζούντα μου έδωσε ψεύτικες ελπίδες, λέγοντάς μου πως όλα θα πάνε καλά;
Ιδρωμένη από το άγχος , βγάζω το φούτερ μου. Αργά, αργά ακολουθώ ό,τι κάνει και η υπόλοιπη τάξη. Οι υπόλοιπες μελλοντικές μητέρες φαίνονται μια χαρά και λυγίζουν τόσο άνετα τα σώματά τους στις στάσεις της γιόγκα. Εγώ βρίσκω δύσκολο, ακόμα και το να αναπνεύσω ,αυτή την στιγμή. Μετά από μία ώρα, αποφασίζω να ξαπλώσω ανάσκελα προς τα πίσω και να πάρω μερικές, μικρές ανάσες.
Ξαφνικά, ένας δυνατός, διαπεραστικός ήχος ακούγεται από έξω και ηχεί δυνατά στα αυτιά μου. Παγώνει ακόμα και το σώμα μου. Το μόνο που βλέπω είναι το ταβάνι αλλά ακούω ουρλιαχτά και πόδια να τρέχουν. Είμαι υπερβολικά πικραμένη για να κουνηθώ. Η μεγάλη ένταση που τα λάστιχα του αυτοκινήτου γλιστρούν ενάντια στον δρόμο διαπερνά την ατμόσφαιρα. Δεν καταφέρνω να δω τίποτα άλλο. Δύο ζευγάρια χέρια με σηκώνουν και με τραβούν γρήγορα προς τα έξω. Εκείνη είναι και η στιγμή που τα μάτια μου πέφτουν σε ένα στιγμιότυπο αυτής της καταστροφής.
Δύο μαμάδες είναι νεκρές στο πάτωμα αιμορραγώντας , καλυμμένες με σπασμένα γυαλιά. Ένας άνθρωπος ουρλιάζει, ζητώντας να καλέσει κάποιος το 911. Η αναπνευστική οδός μου είναι φραγμένη. Δεν γίνεται να μην το δω. Ο δρόμος που τα μάτια τους παραμένουν ανοιχτά, αλλά χωρίς να μπορούν να δουν πλέον. Το ρυάκι που το αίμα σχηματίζει, τρέχοντας από τα στόματά τους στο πάτωμα. Ο Θεέ μου!
Δεν μπορώ να επανέλθω από το σοκ. Δεν ξέρω ποιος με τραβά.
Με πετάνε στο πίσω μέρος του Royce. Δεν ξέρω αν είμαι χτυπημένη. Είμαι τόσο αποπροσανατολισμένη που δεν μπορώ να νιώσω τίποτα. Τα χέρια μου τρέμουν, προσπαθώντας να κρατηθώ από κάτι. Η βαρύτητα με τραβά προς τα πίσω στην θέση μου, καθώς το αμάξι επιταχύνει και κάνει στροφές. Χαμηλώνω το σώμα μου για να κάτσω κάτω στις θέσεις. Ακόμα και το αναπνέω, αποτελεί πρόβλημα αυτή την στιγμή. Γιατί; Γιατί;
Πιέζω τα χέρια στο κεφάλι μου και χώνω τα νύχια βαθιά στο κρανίο μου . Όχι! ΟΧΙ!
Τώρα, ουρλιάζω, «Σταμάτα το! Σταμάτα το! Σταμάτα το!»
Ανακαλύπτω πως ο οδηγός είναι οπλοστάσιο, καθώς τον παρακολουθώ να βγάζει έξω το όπλο του και να πυροβολεί έξω από το παράθυρο. Ουρλιάζω ξανά όταν μας πετυχαίνουν. Οι σφαίρες χτυπούν το εξωτερικό του αμαξιού. Περισσότερο γυαλί πετάγεται. Έχω βρει καταφύγιο στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου αλλά πρέπει να μείνω στην μεριά μου.
Ξαφνικά, το αμάξι στρίβει απότομα καθώς ένα λάστιχο σκάει. Ένα άλλο Royce έρχεται δίπλα μας, με την ίδια ταχύτητα με ένα μάτσο άντρες μέσα του να φωνάζουν το όνομά μου.
Ο οδηγός μιλά για πρώτη φορά, «Πήγαινε! Πήγαινε!»
Κοιτάζω προς το μέρος του και τότε, πανικοβάλλομαι. Δεν ξέρω ποιον να εμπιστευτώ και που να πάω. Ο οδηγός προσπαθεί να σταθεροποιήσει το αμάξι, παρόλη την πάρα πολύ γρήγορη ταχύτητά του. Εκείνο κουνιέται, χάνοντας αέρα και αναπηδάμε κάθε δεύτερο. Μουγκρίζω και σηκώνω το σώμα μου για να παραμείνω όρθια. Σπρώχνω την βαθουλωμένη πόρτα προς τα έξω.
Στην μία πλευρά, υπάρχουν τύποι που πυροβολούν και ο οδηγός που προσπαθεί να ανταποδώσει. Από την άλλη, είμαι εγώ , που ετοιμάζομαι να πηδήξω έξω από ένα αμάξι σε ένα άλλο... που τρέχει με 160 χιλιόμετρα την ώρα. Ένα ζευγάρι χέρια απλώνονται και προσπαθούν να με πιάσουν. Ο αέρας χτυπά το πρόσωπό μου και με ξεκουφαίνει. Είμαι αναγκασμένη να αγνοήσω τα σπασμένα γυαλιά που είναι κολλημένα τώρα στον αγκώνα μου. Μέσα σε όλα αυτά τα άγνωστα πρόσωπα, διακρίνω εκείνο του αγοριού με το σκουλαρίκι στην μύτη. Το αμάξι έρχεται πιο κοντά, μετά απομακρύνεται , και έπειτα φτάνει κοντά και πάλι. Κοιτώ προς τα κάτω, το θολό δρόμο , καθώς διανύουμε σφαίρα τον αυτοκινητόδρομο. Κρατώ την αναπνοή μου και πιάνω ένα δυνατό χέρι.
Ένας ακόμα κρότος πυροδοτείται και ένα ακόμη λάστιχο σκάει. Ουρλιάζω, νιώθοντας το αμάξι να γέρνει προς τα πίσω. Το χέρι μου γλιστρά. Ο οδηγός εγκαταλείπει το τιμόνι και πυροβολεί προς τα έξω.
Κλαίω για βοήθεια, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα μόνη μου. Οι άντρες από το άλλο αμάξι δείχνουν απεγνωσμένοι να με ξαναπιάσουν. Για ένα δευτερόλεπτο, νιώθω να αιωρούμαι. Βλέπω το αγόρι με το σκουλαρίκι στην μύτη να ορμά έξω περνώντας έξω από την πόρτα. Τεντώνει το χέρι του όσο πιο πολύ μπορεί. Το πουλόβερ μου, ξελύνεται από την μέση μου και φεύγει από τον αέρα. Πέφτω στην ασφαλή αγκαλιά του. Εκείνος, γρήγορα με τραβά στο αυτοκίνητο. Φοβάμαι να τον αφήσω, αν και με έχει βάλει στην μέση.
«Είσαι καλά;» με ρωτά λαχανιασμένος.
Του γνέφω στα γρήγορα. Τα μάτια όλων των αντρών εδώ μέσα, είναι καρφωμένα πάνω μου. Σκουπίζω τα μικροσκοπικά κομματάκια γυαλιού από το χέρι μου και σηκώνω το βλέμμα μου.
Ακόμα τρέμω από αυτό που έγινε στην αίθουσα της γιόγκα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εκείνες οι γυναίκες πυροβολήθηκαν. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στην θέση τους, παρόλα αυτά. Αν είχα μείνει σπίτι , τίποτα απ'όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Η καρδιά μου χτυπά ανεξέλεγκτα, αφήνοντάς με να σκουπίσω τα υγρά μου μάτια. Οδηγάμε μακριά και ξεφεύγω για λίγο μέσα στον χρόνο. Τυλίγω τα χέρια γύρω μου και χαμηλώνω το κεφάλι.
Θα συνεχιστεί άραγε να γίνεται αυτό; Αυτοί οι τύποι, θα συνεχίσουν να με ψάχνουν και θα με βρουν. Θα συνεχίσουν να χτυπάνε... ώσπου μια μέρα θα με ''βρουν''. Αναστενάζω βαθιά.
«Ε-Είμαι καλά,» τους λέω για να μετριάσω τα ανήσυχα βλέμματά τους.
Το αγόρι με το σκουλαρίκι στην μύτη καταριέται μέσα από τα δόντια του, ούτως ή άλλως.
«Ο Τζούντα θα μας σκοτώσει γι'αυτό...»
46k αναγνώσεις σχεδόν. Σας ευχαριστούμε θερμά για την υποστήριξη, τις ψήφους και τα σχόλια σας. Να είστε καλά και να περνάτε υπέροχα!
Υ.Γ. Πέντε κεφάλαια έμειναν και η πολυαγαπήμενή μας ιστορία φτάνει στο τέλος της !