Οι ακτίνες του ήλιου με τυφλώνουν καθώς ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ ότι δεν βρίσκομαι πια στην σκοτεινή ταράτσα. Το γνωστό άρωμα πλημμυρίζει τα πνευμόνια μου και χαμογελώ στιγμιαία. Σηκώνω το κορμό μου από τα παπλώματα και τα μαξιλάρια του κρεβατιού του Μιχάλη. Γυρίζω και παρατηρώ την γυμνή πλάτη του και το γαλήνιο πρόσωπο που καλύπτεται από κάποιες τούφες του. Κοιτάζω την ακτίνα του ηλίου που πέφτει πάνω στις παλάμες μου. Περιεργάζομαι το φως μέχρι που μου έρχεται φλασιά τι έχει γίνει.
Νιώθω τα μάγουλα μου να καίγονται και με την δεξιά παλάμη μου αγγίζω το ένα από τα ζυγωματικά μου. Αναμνήσεις από την χθεσινή νύχτα έρχονται ξανά στο μυαλό μου και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει ακόμα πιο γρήγορα. Ο λαιμός μου καίει από τα μονοπάτια φιλιών του. Νιώθω τις παλάμες του γύρω από τους μηρούς μου ακόμα. Κοιτάζω το σώμα μου κάτω από τα σκεπάσματα. Φοράω μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα. Την μπλούζα του.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και μια ανατριχίλα διαπερνάει την ραχοκοκαλιά μου μόλις οι πατούσες μου αγγίξουν το κρύο ξύλινο δάπεδο. Το βλέμμα μου πέφτει κατευθείαν σε μία σακούλα στην άλλη άκρη του δωματίου. Είναι από το μαγαζί της κ.Δάφνης. Το πλησιάζω προφανώς απορημένη και κοιτάζω το περιεχόμενο της. Ένας καινούριος καμβάς και πινέλα με χρώματα. Μαγεύομαι απευθείας και χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω τα πιάνω στα χέρια μου. Αποφασίζω να καθίσω στο πάτωμα οκλαδόν. Ανοίγω με προσοχή τα χρώματα. Τοποθετώ πάνω στην παλέτα αυτά που χρειάζομαι. Αφήνω τα πινέλα κάτω στο πάτωμα και παρατηρώ τον Μιχάλη που κοιμάται για λίγο. Χαμογελάω άλλη μια φορά και ύστερα αφήνω τις αναμνήσεις μου να συνεργαστούν με τα ακροδάχτυλα μου. Κλείνω τα μάτια μου και εικόνες από την χθεσινή βραδιά αποτυπώνονται ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Το χέρι μου αρχίζει να κινείτε πάνω στο άσπρο καμβά και απλώνει το σκούρο μαύρο χρώμα.
{...}
"Άλεξ; Η φωνή του με ξυπνάει από τον λήθαργο μου.
"Καλημέρα." Λέω και κοιτάω τον τελειωμένο καμβά μπροστά μου. Έχουν περάσει ώρες από τότε που τον άρχισα.
"Τι ώρα ξύπνησες;" Το αγουροξυπνημένο πρόσωπο του σε συνδυασμό με την βραχνιασμένη χροιά του με κάνει να δαγκώσω τα χείλη μου. Αφού δεν παίρνει απάντηση πιάνει το κινητό του από το κομοδίνο και κοιτάει την ώρα.
"Τηλεφώνησα στον μπαμπά μου πριν." Ψελλίζω ενώ σηκώνομαι από το πάτωμα και αφήνω την ζωγραφιά κάτω.
"Και; Είπε τίποτα που κοιμήθηκες στης Μελίνας;" Με παιχνιδιάρικο τόνο στην φωνή του τεντώνεται στο κρεβάτι ενώ οι τούφες των μαλλιών του πέφτουν πάνω στα ματια του.
"Όχι μου είπε να μην αργήσω να γυρίσω σπίτι." Ανεβαίνω πάνω του και τρίβω το πρόσωπο μου πάνω του. Τα πνευμόνια μου πλημμυρίζουν με το άρωμα του ενώ εκείνος χώνει τα δάχτυλα του στα μαλλιά μου.
"Πρέπει να πάω στο μπάνιο." Λέει και απλά πέφτω από δίπλα του καθώς εκείνος ξεσκεπάζεται.
"Να σαι καλά σπιτόγατα." Προχωράει προς το μπάνιο φορώντας μόνο εσώρουχο.
"Ξέρεις ένα παντελόνι δεν βλάπτει." Στριφογυρίζω πάνω στο απαλό στρώμα.
"Εγω δεν ντρέπομαι για το σώμα μου." Απαντάει όταν έχει γυρίσει από το μπάνιο ακόμα με το μποξεράκι του.
"Γιατί είσαι ψωνάρα." Απαντάω και γυρίζω να τον κοιτάξω. Με παρατηρεί με πονηρό ύφος και με σταυρωμένα τα χέρια του. Τα δάχτυλα του ακουμπούσαν έξυναν τα γένια των δυο ημερών στο πιγούνι του.
"Θες βοήθεια να απλωθείς και άλλο κοπελια;" Με ρωτάει και στηρίζει το σώμα του στο κούφωμα της πόρτας.
"Μπορώ και μόνη μου." Γυρίζω επιδεικτικά και αναδεικνύω το σώμα μου.
"Αυτή είναι η μπλούζα μου. Και αυτό το κρεβάτι μου. Δεν μπορείς να έχεις και τα δύο. Αποφάσισε." Ο ήχος από το γελάκι του στο τελείωμα της πρότασης με κάνει να χαμογελάσω στιγμιαία.
"Εντάξει τότε." Ανασηκώνομαι και βγάζω την μπλούζα του με αργές κινήσεις μπροστά στα μάτια του. Γλύφει τα χείλη του όσο το ύφασμα εγκαταλείπει το σώμα μου. Πετάω την μπλούζα πάνω του και γέρνω προς τα πίσω με τα πόδια μου ανοιχτά.
"Καλή επιλογή." Διαπιστώνει και ενώ μυρίζει την μπλούζα του το βλέμμα του με καρφώνει.
"Όντως." Μονολογώ καθώς με πλησιάζει στο κρεβάτι με αργά βήματα.
Βρίσκεται από πάνω μου ενώ τα χέρια του κάνουν διαδρομές πάνω στο σώμα μου.
"Ξέρεις ήθελα να σου πω κάτι." Αρχίζω να λέω και εκείνος με φιλάει για να με σταματήσει.
"Που λες. Όσο αφορά τον Χάρη..."
"Δεν με ενδιαφέρει." Τα χείλη του ενώνονται με τα δικά μου και τα δάχτυλα του με χαϊδεύουν. Διακόπτω το φιλί μας.
"Όσο και αν το θέλω δεν πρέπει να του κάνεις τίποτα."
"Έλα μου;" Πλέον έχει απομακρύνει το πρόσωπό του από το σώμα μου και με κοιτάζει στα μάτια.
"Δεν είσαι εσύ αυτός."
"Τον λυπάσαι;" Αρκετά ενοχλημένος μου απαντάει και απομακρύνεται από πάνω μου. Σηκώνεται από το στρώμα και πηγαινοέρχεται στο δωμάτιο σκεπτικός.
"Δεν τον λυπάμαι. Ξέρω ότι του αξίζει, εγώ θα επρεπε να το θέλω πιο πολύ από όλους αλλά δεν χρειάζεται να τον δείρεις μέχρι θανάτου. Εννοώ ένας θεός ξέρει που είναι μπλεγμένος και δεν θα με ξανά ακουμπήσει ποτέ ούτως ή άλλως."
"Παίρνει αυτό που θέλει, σου στερεί την επιλογή και εσύ τον υπερασπίζεσαι; Ναι είμαι σίγουρος ότι δεν θα το ξανακάνει σε σένα γιατί αν το κάνει δεν θα βρει να μου κρυφτεί. Αλλά που ξέρω ότι δεν θα το κάνει σε καμιά άλλη κοπέλα; Που ξέρω ότι η άλλη κοπέλα δεν θα πάθει τίποτα χειρότερο;" Πλέον αρκετά εκνευρισμένος φωνάζει.
"Μιχάλη δεν τον υπερασπίζομαι απλά σου λέω να φερθούμε πολιτισμένα!" Φωνάζω και εγώ ενώ τον βλέπω να κινείται όλο και πιο γρήγορα τραβώντας τα μαλλιά του.
"Και τι θα κάνεις με τον πολιτισμένο τρόπο σου;!"
"Σταμάτα να κουνιέσαι πέρα δώθε! Δεν πρέπει να ασκείς βία Μιχάλη στους ανθρώπους. Σκεφτόμουν να του κάνω μήνυση." Ομολογώ.
"Ακούς τι λες; Μα καλά έχεις τρελαθεί;! Αυτός δεν είχε πρόβλημα να ασκήσει βία και να σε βιάσει ενώ εγώ πρέπει να κάνω τι; Να περιμένω την αστυνομία να τον κλείσει μέσα; Φυσικά και θα κάνεις μήνυση και θα τον σπάσω στο ξύλο αρκετά ώστε να μπορεί να περπατήσει προς το τμήμα."
"Μιχάλη σταμάτα να αντιδράς εκδικητικά! Θα το χειριστεί η αστυνομία! Αν τον σπάσεις στο ξύλο θα σε καρφώσει. Θες να έχεις και εσύ μία θέση στο κελί δίπλα του;"
"Ας τολμήσει ο πούστης!"
"Μιχάλη τέρμα!"
"Όχι Αλεξάνδρα. Αν δεν θες να κάνεις εσύ κάτι θα το κάνω εγώ."
"Δεν μπορείς να με ακούσεις για μια γαμημένη φορά;! Τι να σου πω ρε Μιχάλη. Κάνε ότι σκατά θες. Εμένα γράψε με περισσότερο." Ενώ έχω ντυθεί με τα χθεσινά μου ρούχα παίρνω το κινητό από το κομοδίνο του και περπατώ μέχρι την πόρτα.
"Στο καλό!" Η φωνή του ηχεί δυνατά την στιγμή που ανοίγω την πόρτα του σπιτιού του.
"Αντε μου στο διάολο." Φωνάζω και εγώ ενώ κλείνω με δύναμη την πόρτα.
Hellooo. If you kill me you won't find out the end of the story sooo.....please don't.
Spoiler Alert: Pov Michael