Ο εφιάλτης δεν τελειώνει ποτέ, μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου. Μια ξινή γεύση παραμένει στην γλώσσα μου.
Κουνώ το σώμα μου για να σταθώ με την πλάτη όρθια. Συνοφρυώνομαι, προσπαθώντας να ξυπνήσω εντελώς.
Βρίσκω τον εαυτό μου σε ένα μικρό δωμάτιο νοσοκομείου. Τα πάντα γύρω μου είναι άσπρα και δεν υπάρχει κανείς άλλος εδώ. Ένα παράθυρο στα δεξιά μου, αφήνει το φως του ήλιου να πλημμυρίσει το δωμάτιο.
Μία κοντή νοσοκόμα, ντυμένη στα μπλε, έρχεται προς το μέρος μου χαμογελαστή. Με ρωτάει κάτι σιγανά, στα αγγλικά, παρόλη την αλλόκοτη προφορά της.
Την κοιτώ, συγχυσμένη. Νιώθω τον δείκτη του χεριού μου βαρύ. Καθώς η νοσοκόμα μου σερβίρει ένα πιάτο φαγητό στο κρεβάτι, κοιτάζω κάτω, προς το χέρι μου.
Ο αγκώνας μου είναι σε γύψο και το δάχτυλό μου είναι στερεωμένο σε ένα παλμικό οξύμετρο. Το μηχάνημα πίσω μου χτυπάει μαζί με αυτό που υποθέτω ότι είναι ο χτύπος της καρδιάς μου.
Πως βρέθηκα εδώ; Τι έγινε;
Τζούντα...
Το μηχάνημα χτυπά πιο γρήγορα.
«Ηρέμησε. Πάρε βαθιές ανάσες. Θα γίνεις καλά,» μου λέει η νοσοκόμα προσπαθώντας να με ηρεμήσει.
Μετά απ'αυτό, ο γιατρός μπαίνει στο δωμάτιο. Οι δυο τους ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες, άγνωστες για μένα. Αποδέχομαι κατά κάποιον τρόπο πως είμαι ακόμα στην Ιταλία.
«Εμ..» αρχίζω εγώ.
Θέλω να ρωτήσω για τον Τζούντα αλλά αμφιβάλλω αν θα ξέρουν να μου απαντήσουν. Δεν είμαι σίγουρη αν θέλω την απάντηση.
Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο γεγονός ότι είμαι ακόμα ζωντανή.
Ο γιατρός κοιτάει προς το μέρος μου και μου βγάζει τον εξοπλισμό του, από το χέρι μου.
«Πως νιώθετε,» ρωτά εκείνος φιλικά. «Δεσποινίς ΜακΆρθουρ;»
Μένω να τον χαζεύω ανέκφραστη. Τι; Δεν ξέρω αν τον άκουσα καλά. Αποφασίζω να απαντήσω.
«Καλά,» πιστεύω.
Το κεφάλι μου δεν πονάει τόσο, πράγμα που μάλλον είναι καλό.
«Έχω καλά νέα,» αρχίζει εκείνος, «Το μωρό σας είναι καλά. Αλλά είναι σημαντικό να τρώτε τακτικά και να αποφεύγετε τα αισθήματα κατάθλιψης. Για να είμαστε σίγουροι και ασφαλείς, θα συνεχίσουμε να σας παρακολουθούμε. Γι'αυτό τον λόγο θα σας αποσυνδέσουμε αύριο. Είστε σύμφωνη με αυτό;»
Απλά γνέφω, σιωπηλή.
«Έχετε κάποια αλλεργία, δεσποινίς ΜακΆρθουρ;»
Τινάζομαι , ακούγοντας το όνομα με το οποίο με αποκαλεί. Εκείνος βγάζει τον στυλό και το μπλοκάκι του.
«Ό-όχι.» μουρμουρίζω εγώ.
«Θα σας φτιάξω ένα πρόγραμμα γευμάτων σήμερα. Θα φάτε έξι γεύματα σήμερα και τρία αύριο. Θα σας δοθούν και συμπληρώματα για κάθε γεύμα σας,» ο γιατρός λέει κάνοντας μια λίστα, « Και επίσης, χρειάζεστε αρκετή ακόμα ξεκούραση.»
Συνεχίζω να γνέφω. Τα χέρια μου σφίγγουν τα σχεδόν καθόλου ευωδιαστά σεντόνια.
Η νοσοκόμα μου μιλάει πότε πότε καθώς τρώω το πρωινό μου.
Μασάω πολύ σιγά, συνειδητοποιώντας ότι έχω ξεχάσει την γεύση του φαγητού.
Αφού εκείνη μαζέψει τα πιάτα μου , με αφήνει μόνη να ξεκουραστώ.
Ο Τζούντα με έφερε εδώ; Είναι ακόμα ζωντανός; Γιατί μου επέτρεψαν την είσοδο στο νοσοκομείο; Το μόνο που μπορώ να θυμηθώ, είναι εκείνος ο πυροβολισμός.
...
Μερικές ώρες μετά, με κάτι ύπνους ενδιάμεσα, ο γιατρός επιστρέφει και μου κάνει υπέρηχο. Μέχρι να σηκώσει το νοσοκομειακό μου φόρεμα, δεν είχα παρατηρήσει το... φούσκωμά.
Φαίνομαι πρησμένη. Δεν είναι και πολύ εμφανές αλλά και πάλι.
Ο γιατρός ,μου λέει ότι ένα κανονικό δέκα εβδομάδων έμβρυο είναι πάνω από μία ίντσα, αλλά το δικό μου είναι ακριβώς μία.
Δεν είμαι σίγουρη για το τι νιώθω. Είμαι αγχωμένη με όλο αυτό, παρόλο που δεν ξέρω τι να περιμένω.
Εκείνος αρχίζει να κάνει συγκρίσεις μήκους με μικρά φρούτα, όπως μία φράουλα. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί μέρος της στρατηγικής του για να με κάνει να πεινάσω. Εκείνος έπειτα λέει, πως ο στόχος μας είναι να φτάσει το μέγεθος ενός μικρού λάιμ. Μισώ στην σκέψη αυτή.
Στην πραγματικότητα, δεν ξέρω τίποτα περί αυτού, πράγμα που με κάνει να νιώθω απογοητευμένη αλλά και ανυπόμονη.
Με παρακινεί να κοιμηθώ ακόμα λίγο , πριν πάρω εξιτήριο. Μορφάζω, αφού είμαι αναγκασμένη να ακούω το βουητό του εξαερισμού.
Το να είμαι μόνη σε ένα άδειο δωμάτιο, με βοηθά να καθαρίσω το μυαλό μου. Με βοηθά να ακούσω τον εαυτό μου.
Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν βρήκα την ευκαιρία να σκεφτώ τις επιλογές μου.
Πρέπει να πάω σπίτι. Έχω την ανάγκη να ξαναβρώ την ψυχική μου ηρεμία μου. Χρειάζομαι χώρο.
...
Το πρωί ξυπνάω στο νοσοκομειακό μου κρεβάτι. Συνήθισα την μυρωδιά των σεντονιών. Τεντώνω τα χέρια μου και χασμουριέμαι , νιώθοντας χίλιες φορές καλύτερα από χθες. Το πρωινό περιμένει δίπλα μου. Του χαμογελώ και το τρώω όλο. Πρώτα απ'όλα, η Ιταλία έχει το καλύτερο πρωινό σε νοσοκομείο.
Ξαφνικά, η πόρτα ανοίγει και κουνιέται πέρα δώθε, μισάνοιχτη. Μένει εκεί. Τα μάτια μου ψάχνουν για το φάντασμα που φαινομενικά θα μπει μέσα. Τώρα, κοιτάζω επίμονα πάλι την πόρτα. Εκείνο προχωρά αργά, μέχρι τα οικεία του γκρίζα μάτια να προσγειωθούν στα δικά μου. Τα μάτια εκείνου που του ανήκω από την αρχή.
Το μισό του εαυτού μου είναι συνεπαρμένο, κατενθουσιασμένο. Θέλω να πέσω πάνω του και να τον αγκαλιάσω. Θέλω να ευχαριστήσω τον Θεό που είναι ζωντανός και αναπνέει ακόμα. Το άλλο μου μισό , προτιμά , εκείνος να μείνει στην άλλη μεριά της πόρτας.
Βηματίζει προς τα μέσα και κλείνει την πόρτα πίσω του. Ξεσπάω σε ανεξέλεγκτους λυγμούς, γνωρίζοντας το πόσο άστατα είναι τα συναισθήματά μου.
Εκείνος σιωπηλός έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Τα μάτια του φαίνονται εξαντλημένα και οι γωνίες στις άκρες των χειλιών του είναι κρεμασμένες προς τα κάτω. Δεν μπορώ να φανταστώ το πώς είμαι αυτή την στιγμή.
«Είσαι ζωντανός...» λέω την σκέψη μου φωναχτά.
«Κατά κάποιο τρόπο,» λέει εκείνος.
Καταπίνω, νιώθοντας τον λαιμό μου στεγνό.
«Νόμιζα... ότι σε πυροβόλησαν,» λέω ενώ τα μάτια μου διατρέχουν το σώμα του.
Εκείνος, χαμογελά αδύναμα και σηκώνει το μανίκι της κοντομάνικης μπλούζας του. Μένω να κοιτάζω στον υπερβολικά δεμένο με επιδέσμους ώμο του που έχει ένα κυκλικό λεκέ. Μου ξεφεύγει ένα αναφιλητό.
«Δεν είχε ποτέ καλό στόχο .» με πληροφορεί
Τα χέρια μου τυλίγουν σε μπουνιές τα σεντόνια γύρω μου. Θέλω τόσο πολύ να τον αγκαλιάσω. Μοιάζει έτοιμος να καταρρεύσει. Αποφασίζω να αφήσω τα χέρια μου να χαϊδέψουν την παλάμη του. Το δέρμα του είναι κρύο και ιδρωμένο.
Αναρωτιέμαι πόσο πολύ πάλεψε με τους γιατρούς για να τον αφήσουν να έρθει να με δει...
Ανοίγω το στόμα μου, προσπαθώντας να ηγηθώ. Πρέπει να το κάνω. Πρέπει να τον αφήσω. Δεν θα αντέξω αν δεν το κάνω.
«Εγώ... Οι γιατροί είπαν...» μετακινώ τα μάτια μου στα δικά του αποφασισμένη για το ψέμα μου. «Έχασα το μωρό.»
Ο Τζούντα ανοιγοκλείνει τα μάτια του και τα χείλη του ανοίγουν. Τον βλέπω να τα γλύφει και να κοιτά αλλού για μια στιγμή .Με εκπλήσσει μετά από λίγο, καθώς πιάνει το χέρι μου και το σφίγγει δυνατά.
Τότε είναι η μόνη στιγμή , όταν στρώνει τα μαλλιά του προς τα πίσω και ξεφυσά, που βλέπω τα υγρά του μάτια.
«Δεν μπόρεσα να σε προστατέψω,» λέει κοιτώντας με , κουνώντας αργά το κεφάλι του.
«Τζούντα-»
Εκείνος όμως χαμογελά πλατιά, «Είμαι άχρηστος, ε;»
Προσπαθώ να αποτρέψω τους ώμους μου από το τρέμουλο. Ο Τζούντα γέρνει πάνω μου, χώνοντας το κεφάλι του στην αγκαλιά μου. Κάνω πίσω. Θέλω να τον σπρώξω μακριά, αλλά τα χέρια μου δεν βρίσκουν τον τρόπο.
Περνάω τα χέρια μου μέσα από τα πυκνά μαλλιά του. Μάλλον ψάχνει για παρηγοριά. Αλλά εγώ αρχίζω να φλυαρώ.
«Θα πάω σπίτι...Και θα... γυρίσω πίσω στο πανεπιστήμιο. Θα αποφοιτήσω. Θα επισκεφτώ τους γονείς μου. Θα κάνω μια εκδρομή στο Grand Canyon ή κάπου. Θα νοικιάσω έναν χώρο δικό μου. Θα πάρω επιτέλους το δίπλωμα οδήγησης , ξέρεις. Θα βρω δουλειά. Θα ζήσω... χωρίς εσένα.»
Νιώθω τον αέρα ανάμεσα στους μηρούς μου, από την βαθιά αναπνοή του. Επιτέλους βρίσκω την ευκαιρία να διαβάσω το τατουάζ που είναι γραμμένο πίσω από το αυτί του, κατά μήκος του λαιμού του. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
«Ναι, θα το κάνεις. Θα τα καταφέρεις,» ψιθυρίζει εκείνος, «Γλυκούλα.»
"Το τριαντάφυλλό μου, είναι εκείνο που πάντα είναι ανθισμένο.."
Θα ήθελα να ξέρετε πως η λέξη «γλυκούλα» όπως την μεταφράζουμε από την αρχή των κεφαλαίων, είναι το «sweetcheeks.» Πιστεύω ότι έπρεπε να σας το πω, σε ένα τόσο συναισθηματικό και όμορφο κεφάλαιο. Ελπίζω όλες σας να το απολαύσατε τόσο, όσο εγώ καθώς το μετέφραζα. Συγκινήθηκα τόσο πολύ !! (@Mairouboo εδώ)
''My rose is the rose that blooms forever.''
Με αυτή την φράση κι εγώ, σας εύχομαι μια υπέροχη καληνύχτα.
Με πολύ πολύ αγάπη, @Mairouboo & @DimitraKoutsopoulou