Linkต้นฉบับ
Newt by elleuhreeem
A/N (ช/ค): ชื่อคุณ
A/N(2) พอไรท์ได้ฟังเพลงที่ไรท์แปะไว้ให้ด้านบน ไรท์ก็นึกถึงฟิคเรื่องนี้เลยล่ะค่ะ ความหมายของเพลงนี้มันดีมากจริงๆ ไรท์ทำตามสัญญาแล้วเนอะว่าจะแปลตอนฟินๆหวานๆให้กับรีดเดอร์บ้าง(ซึ่งไม่รู้ว่าจะแปลออกมาได้ฟินจริงๆหรือเปล่า ฮ่าๆ) เพราะเห็นมีรีดเดอร์บางคนยังอินกับตอนที่แล้วอยู่ ฮ่าๆ (ไรท์ล้อเล่นนน อย่าโกรธกันน้าา🙇🙇) ยังไงก็ขอให้สนุกกับตอนนี้นะคะ :)
A/N(3) ขอบคุณ Mojimichiko นะคะที่โหวตและคอมเม้นให้กับไรท์เกือบทุกตอนเลย ไรท์ชื่นใจจริงๆที่ได้กำลังใจดีๆแบบนี้ ❤❤
"เทเรซา เทเรซา!" นิวท์วิ่งหน้าตั้งไปหาเทเรซาที่กำลังยืนทำงานอยู่ในสวนอย่างรีบร้อน "เธอได้ดอกไม้มาหรือยังน่ะ?"
"ใช่! ฉันได้มาเรียบร้อยแล้วล่ะ" เทเรซายิ้ม "ใจเย็นๆน่า! ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย เชื่อฉันสิ!"
"โอเค ก็ได้ๆ" นิวท์เอ่ย แต่ยังไม่ทันขาดคำเขาก็กลับมามีอาการตื่นเต้นและกระวนกระวายอีกครั้ง...
"โอ้! จริงด้วยสิ! รอก่อนนะ เดี๋ยวฉันขอไปเช็คกับอัลบีแปปนึงว่าเขาหาเทียนมาให้ฉันได้หรือยัง!" พอพูดจบเขาก็รีบวิ่งจากไปทันที ทำให้เทเรซาที่ยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับส่ายหน้าอย่างขำๆให้กับนิวท์
"อัลบี! นายได้เทียนมาหรือยังน่ะ?" นิวท์ถามอัลบีขณะที่อัลบีกำลังนั่งแพ็คสเบียงอยู่ในบ้านพัก
"โอ้! มันอยู่ตรงโน้นแหน่ะนิวท์!" อัลบีชี้ไปกล่องเล็กๆที่วางอยู่บนเปลนอนของนิวท์ เมื่อนิวท์เจอกล่องนั่นแล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาก็ยิ้มให้กับตัวเองเมื่อเขานึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในคืนนี้ที่สุดจะแสนพิเศษนี้...
"ฉันจะบอกอะไรให้นะนิวท์" อัลบีเอ่ยขึ้น "ทุกๆอย่างมันจะต้องเรียบร้อย ไหน! หายใจเข้าลึกๆแล้วตั้งสติซิ!"
"ฉันรู้ๆ มันก็แค่... ฉันอยากให้ทุกอย่างมันออกมา— เดี๋ยวก่อนนะ! มินโฮรู้หรือเปล่าน่ะ ว่าเขาจะต้องพาเธอกลับมาตอนไหนน่ะ? ถ้าเกิดว่าเขาพาเธอกลับมาเร็วกว่าที่เรากำหนดไว้แล้วเรายังไม่พร้อมล่ะ? ถ้าเกิดว่า—"
"นิวท์!" อัลบีแหวแล้วจากนั้นก็หัวเราะ "มินโฮรู้น่า โอเค๊? เขาไม่มีทางลืมหรอก"
"ใช่ๆ ก็จริง" นิวท์ใช้มือลูบคางของเขาอย่างใช้ความคิด "อืมม... มีอะไรที่ฉันต้องไปเช็คอีกนะ..."
"ไม่ต้องไปเช็คอะไรทั้งนั้นแหละนิวท์ แกลลีได้ฟืนมาแล้ว ส่วนโทมัสกับเทเรซาก็ได้ดอกไม้กับช่อดอกไม้มาแล้ว และฉันก็บอกให้ชัคไปตกแต่งสถานที่ที่เราจะต้องใช้ให้เรียบร้อยแล้ว" อัลบีอธิบาย
"งั้นทุกอย่างก็พร้อมหมดแล้วสินะ" นิวท์ตอบ
"ใช่เราจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว นี่ก็อีกตั้งหลายชั่วโมงแหน่ะกว่าจะค่ำน่ะ เรายังเหลือเวลาอีกเยอะน่า เอาล่ะ ใจเย็นๆแล้วตั้งสตินะ แล้วจากนั้นนายก็ไปจัดการอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ นายรอให้วันนี้มาถึงนานแล้วไม่ใช่หรือไง?" อัลบียิ้มแล้วก็ตบหลังของนิวท์เบาๆ จากนั้นเขาก็เดินออกจากบ้านพักไปเพื่อให้นิวท์ได้มีเวลาส่วนตัว
นิวท์นั่งลงบนเปลนอนของเขาและโยกมันเบาๆขณะที่เท้าของเขายังคงยันอยู่กับพื้น นิวท์เริ่มนึกย้อนไปถึงวันเก่าๆ วันที่(ช/ค)มาถึงที่นี่ครั้งแรก คืนนั้นเธอนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเขา มันทำให้โลกของเขามีความหมายขึ้นมาเป็นครั้งแรก... เวลาที่(ช/ค)โอบกอดหรือจุมพิตเขา ทำให้ความรู้สึกที่หมองหม่นของเขาจางหายไปในทันใด เธอทำให้ทุกๆวันของเขาเป็นวันที่สดใส เธอเป็นคนแรกที่เขาอยากจะตื่นมาเห็นในตอนเช้าและเป็นคนสุดท้ายที่เขาอยากจะเห็นก่อนเข้านอน... เธอเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของเขา...
เขายิ้มให้กับตัวเองอย่างภาคภูมิใจที่เขาสามารถจำเรื่องราวพวกนั้นได้ดีกว่าเรื่องของตัวเขาเองเสียอีก! ไม่มีคืนไหนที่จะพิเศษมากไปกว่าคืนนี้อีกแล้ว... เขาเอื้อมไปหยิบกล่องเล็กๆที่เขาใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วเปิดมันออกดู เขาฉีกยิ้มกว้างเมื่อนิ้วมือของเขาสัมผัสได้ถึงความเย็นของโลหะ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาเห็นว่ามันยังคงอยู่กับเขาไม่ได้หล่นหายไปไหน...
(ทางด้านของ(ช/ค))
"เฮ้พวก! พวกนักวิ่งกลับมาแล้วล่ะ!" ชัคตะโกนขึ้นขณะที่เขายืนอยู่หน้าประตูทางเข้าวงกตที่กำลังจะปิดลงตัวในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
"ไงชัค!" ฉันหอบหายใจแฮกๆขณะที่ค่อยๆชะลอฝีเท้าลงเปลี่ยนมาเป็นวิ่งเหยาะๆแทน จากนั้นก็ใช้มือขยี้ผมหยิกๆของชัคอย่างหมั่นเขี้ยว ทำให้ชัคยิ้มออกมา
"เฮ้(ช/ค) วันนี้เธอไปอาบน้ำก่อนเลยนะ" มินโฮยิ้ม
"ว้าว! นี่มันเรื่องแปลกแห่งปีเลยนะเนี่ย!" ฉันหัวเราะ ปกติแล้วมินโฮมักจะเป็นคนแรกที่ไปอาบน้ำ และฉันก็ยอมให้เขาเข้าไปอาบก่อนอยู่เสมอเพราะฉันขี้เกียจเถียงกับเขา บางครั้งมันก็จะเป็นแบบนี้ไปโดยอัตโนมัติ เขาเข้าไปอาบน้ำก่อน ส่วนฉันก็ไปหานิวท์ที่ปกติแล้วมักจะมารอฉันอยู่ที่หน้าประตูวงกตอยู่เสมอ...
จะว่าไป... วันนี้เขาไม่ได้มารอฉันนี่นา... ฉันสะบัดศรีษะเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป ก่อนจะบอกกับตัวเองว่าบางทีเขาอาจจะยุ่งอยู่กับการช่วยจัดเตรียมมื้อค่ำอยู่ก็ได้... ฉันหันไปมองที่กองไฟที่กำลังลุกโชดช่วงขณะที่ความมืดมิดเริ่มจะเข้ามาเยือนเพราะว่าดวงอาทิตย์นั้นได้ลาลับขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว... กลุ่มควันที่เกิดจากการเผาฟืนม้วนเกลียวกันเป็นคลื่นก่อนจะลอยขึ้นไปสู่ท้องฟ้า ฉันยืนเหม่ออยู่ตรงนั้นได้สักพักก่อนจะได้ยินเสียงมินโฮเอ่ยย้ำขึ้นมาอีกครั้งนึง ทำให้ฉันได้สติและตื่นจากภวังค์
"(ช/ค) เธอได้ยินหรือเปล่า? ที่ฉันบอกว่าให้เธอไปอาบน้ำก่อนน่ะ"
"อ้อ จริงด้วย โทษทีนะ ฉันมัวคิดอะไรเพลินๆน่ะ" ฉันตอบ
ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆทุ่งอย่างแปลกใจ เพราะรู้สึกว่าวันนี้มันดูจะเงียบกว่าปกติไปสักหน่อย มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ ทั้งๆที่ตอนนี้มื้อค่ำน่าจะพร้อมแล้ว ปกติพวกชาวทุ่งน่าจะมานั่งรอกินมื้อค่ำกันแล้วนะ นี่ฉันยังไม่เห็นชาวทุ่งเลยสักคนเดียว... มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะ? ฉันคิด โดยปกติแล้วพวกเขามักจะมาตรงเวลาด้วยซ้ำไป คืนนี้มันเป็นคืนที่แปลกจริงๆ...
ฉันเดินไปที่บ้านพักเพื่อหยิบผ้าขนหนูและเสื้อผ้าสำรองมาเปลี่ยนหลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จ ที่นั่นก็ว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยเช่นกัน มันทำให้ฉันเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? แต่ฉันก็รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าที่จะมาคิดถึงเรื่องนั้น ใจนึงฉันก็พยายามจะบอกกับตัวเองว่าพวกชาวทุ่งคนอื่นๆคงจะกำลังยุ่งๆกับงานของพวกเขาอยู่...
ฉันเลิกคิดถึงเรื่องนั้นแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ฉันไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่ามันทำให้ฉันรู้สึกกังวลยังไงชอบกล ไม่สิ! ต้องบอกว่ามากเลยต่างหากล่ะ ฉันรู้สึกตื่นตัวสุดๆและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ทันทีถ้ามีใครจะแอบเข้ามาทำร้ายฉันแล้วล่ะก็...
เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็จัดการแต่งตัว ฉันสวมเสื้อสีชมพูอ่อนกับกางเกงยีนส์ เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันก็หยิบเสื้อผ้าสกปรกที่ฉันใส่แล้วมาถือไว้มือนึงแล้วเดินออกจากห้องน้ำ ก่อนจะพยายามจะใช้มืออีกข้างนึงสางผมที่ติดพันกันของฉัน
ฉันเดินกลับไปที่บ้านพักเพื่อที่ฉันจะได้เอาเสื้อผ้าที่ใส่แล้วไปเก็บและออกไปกินมื้อค่ำกับพวกชาวทุ่ง แต่ฉันก็ชะงักฝีเท้าในทันทีเมื่อฉันเห็นเทียนเล่มเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางตั้งไว้อยู่บนพื้น ทำให้ฉันเผลอก้าวถอยหลังด้วยความประหลาดใจ "นี่มันอะไรกันเนี่ย?" ฉันกระซิบ เมื่อฉันมองถัดไปข้างหน้าก็เห็นเทียนอีกเล่มถูกจุดไว้แล้วเช่นกัน เทียนเล่มนั้นมันอยู่ห่างจากฉันไปประมาณสิบก้าวเห็นจะได้ จากนั้นขาของฉันก็ก้าวเดินไปตามแสงเทียนไปอย่างไม่รู้ตัว จนกระทั้งฉันตระหนักได้ว่าฉันมาอยู่ที่สุดปลายทางของเทียนเล่มสุดท้ายแล้ว...
ฉันรู้สึกอยากรู้และรู้สึกกลัวอยู่เล็กน้อย เพราะตรงนั้นมันค่อนข้างจะมืดและเงียบมากทีเดียว แต่สัญชาติญาณลึกๆของฉันมันร้องบอกว่ามีบางคนที่พิเศษมากๆอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดนี้...
เมื่อฉันเงยหน้ามองขึ้นไป ก็เห็นแสงของเทียนนับร้อยเล่มส่องประกายอยู่ตรงใจกลางท้องทุ่ง มันทำให้หัวใจของฉันเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและความสนใจใคร่รู้ ฉันเดินตรงไปหามันอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด เมื่อฉันเดินไปถึงที่นั่นฉันก็เห็นเทียนนับร้อยเล่มถูกจัดให้ตั้งไว้เป็นรูปหัวใจขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบกลุ่มช่อดอกไม้สีแดง สีเหลือง สีชมพูและสีขาวเอาไว้อย่างประณีตและงดงาม ทำให้ฉันยืนช๊อกตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น...
และดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันคาดการณ์เอาไว้ดูเหมือนว่าจะไม่ผิดเลยสักนิด... นิวท์นั่นเอง เขายืนอยู่ตรงใจกลางกลุ่มเทียนและช่อดอกไม้พวกนั้น ในมือของเขาถือช่อดอกกุหลาบสีแดงเอาไว้ เขามองจ้องมาที่ฉันแล้วส่งยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน แสงสีส้มนวลที่เกิดจากแสงเทียนส่องสว่างทำให้ใบหน้าของเขางดงามราวกับเทพบุตร ฉันรีบวิ่งไปแล้วกระโดดเข้าใส่อ้อมแขนของเขาในแทบทันทีขณะที่หัวใจของฉันเต้นแรงจนแทบจะไม่เป็นจังหวะ
"เธอชอบมันไหม?" เขาฉีกยิ้มกว้างแล้วโอบเอวฉันแน่นเพื่อดึงให้ฉันเข้าไปใกล้ชิดเขามากกว่าเดิมก่อนจะยื่นช่อดอกกุหลาบสีแดงที่แสนสวยมาให้แก่ฉัน
"นิวท์ ฉะ— ฉันพูดไม่ออกเลย..." ฉันพูดตะกุกตะกัก หยาดน้ำตาแห่งความสุขเอ่อล้นขึ้นในดวงตาของฉัน
"ฉันรู้..." นิวท์ยิ้ม
เขาใช้สองมือของประคองแก้มของฉันอย่างอ่อนโยนก่อนที่เขาจะสูดหายใจเข้าลึก
"(ช/ค)" เขาเอ่ยขึ้น "ที่รัก ฉันรักเธอ ฉันรักเธอมากเหลือเกิน ตอนที่เธอมาถึงที่นี่ เธอได้นำพาแสงสว่างและความหมายของการมีชีวิตอยู่มาให้แก่ฉัน ตอนที่ฉันคิดว่าฉันไม่เหลือความหวังหรือความสุขอีกแล้ว เธอเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เกิดขึ้นในชีวิตของฉัน(ช/ค) เวลาที่ฉันจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ฉันมองเห็นหมู่ดาวมากมายนับล้านดวงและทั้งจักรวาลอยู่ในนั้น... และฉัน..."
"หืม?" ฉันกระซิบขณะที่ฉันร้องให้ออกมาอย่างมีความสุข นิวท์ใช้นิ้วหัวแม่มือของเขาปาดน้ำตาที่ไหลหยดลงบนแก้มของฉันอย่างแผ่วเบา...
"เป็นของฉันนะ... เป็นของฉันตลอดกาลและตลอดไปจนกว่าชีวิตของเราทั้งสองคนจะหาไม่... จนกว่าโลกนี้จะดับสลาย แต่งงานกับฉันนะ..." เขากระซิบอย่างแผ่วเบาแล้วเอาหน้าผากของเขาแนบเข้ากับฉัน...
เขาหยิบแหวนที่ทำจากโลหะสีเงินเกลี้ยงเกลาที่สลักชื่อของฉันกับเขาไว้บนนั้นออกมา ฉันยิ้มแล้วยื่นมือให้ซ้ายให้กับเขา เพื่อให้เขาสวมมันให้กับฉัน มันพอดีกับนิ้วนางข้างซ้ายของฉันได้อย่างสมบูรณ์แบบ...
"นายหามันมาจากไหนน่ะ?" ฉันเอ่ยถามขึ้นขณะที่มองดูแหวงวงนั้นส่องประกายวิบวับกับแสงของเทียน...
"ฉันทำเองน่ะ" เขายิ้ม "พวกนักสร้างช่วยฉันนิดหน่อย ว่าแต่เธอชอบมันหรือเปล่า?"
"ฉันรักมันเลยล่ะ!" ฉันเอ่ยด้วยความตื่นเต้นและมีความสุขขณะที่ฉันโผเข้าไปโอบกอดเขา นิวท์เอาแขนที่แข็งแกร่งของเขาโอบเอวฉันก่อนจะยกตัวฉันขึ้นจากพื้นด้วยความดีใจ
"ขอบคุณนะนิวท์..." ฉันถอนหายใจและพูดเสียงอู้อี้ ฉันรู้สึกมีความสุขมากเหลือเกิน...
"งั้นฉันจะถือว่าเธอตอบตกลงแล้วนะ" นิวท์ถามอย่างยิ้มๆก่อนจะค่อยๆผละตัวออก
"แน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะแต่งกับนาย!"
นิวท์ยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงจูบฉันอย่างอ่อนโยนและฉันเองก็จูบตอบเขาเช่นกัน...
"เขาทำได้ล่ะ!" ชัคร้องตะโกนด้วยความดีใจ
และแล้วพวกชาวทุ่งคนอื่นๆก็ค่อยๆทยอยออกมากันทีละคนสองคน บางคนก็ออกมาจากกระท่อมเพียน-บาน บางคนก็ออกมาจากตรุ หรือไม่ก็ค่อยๆพากันปีนลงมาจากต้นไม้ก่อนจะส่งเสียงเชียร์หรือผิวปากวิ้ดวิ้วกันดังลั่นทุ่ง ฉันกับนิวท์หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข นิวท์ก้มลงมาจูบเบาๆที่หน้าผากของฉันอีกครั้ง ทำให้ฉันอดที่จะหน้าแดงไม่ได้...
"พวกเราได้รับเชิญไปงานแต่งหรือเปล่าเนี่ย?" วินส์ตันตะโกนขึ้นทำให้ชาวทุ่งคนอื่นๆหัวเราะครืน
"แล้วฉันมีทางเลือกด้วยเรอะ?" นิวท์เอ่ยติดตลก ทำให้พวกเขาหัวเราะยิ่งกว่าเดิม
ฉันพร้อมแล้วที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับนิวท์ เราจะรักกันตลอดกาลและตลอดไป...
(The End)