"Bir tek şu bardak kaldı."
"Bir saniye, şimdi alıyorum."
"Burası tamam Gülizar..."
"Sağ ol Asaf, zaten makine da doldu."
"Hı hı."
'Gene hılamaya başladı, kesin canı bir şeye sıkkın!' "Çalıştırayım, hemen kahvemizi koyacağım."
"Olur."
Kendisiyle beraber sabahın köründe kalkıp kahvaltı yapmak için ısrar eden Gülizar'ın, masayı toplamasına yardımcı olduktan sonra bir yandan ellerini kurularken huzursuzca kolundaki saate baktı. İsteksizce konuşma vaktinin geldiğini düşünerek, "Kahveyi salonda içelim mi Gülizar?" diye söze girip şaşkın bakışları karşısında gülümsemeye çalıştı.
"Tabii!.. Şey, neden? Yani hep mutfakta otururduk ya o yüzden merak ettim."
"Değişiklik olur diye düşündüm. Hem biraz konuşuruz."
"Yaa!.. İşe gitmeyecek misin Asaf?"
"Yatmadan Faruk'u arayıp biraz geç geleceğimi söyledim."
"Ne... Şey peki!" 'Ne oldu acaba, sorsam... Yok artık, koca adam sana hesap mı verecek!' "Bir şey mi oldu Asaf?" 'Geri zekalı!.. İyi bok yedin Gülizar, başına ne geliyorsa şu susmak bilmez çenen yüzünden. Ağzının ayarı yok!'
"Anlatırım canım, önce kahvemizi içelim."
"Tamam!" 'Kesin bir şey oldu. Dün eve geldiğinden beri bir garip! Ay meraktan çatlayacağım, hay Allah'ım, sus Gülizar sakın konuşma...' "Sen geç lütfen, hemen yapıp getiririm."
"Hı hı..."
'Hı hı lama devam ettiğine göre kesin ciddi bir şey olmalı! Benimle ilgili olabilir mi acaba? Yok... Bir yere gitmeyeceksin demişti, Asaf sözünden dönmez.'
Düşünceleri arasında boğuşurken genç adamın mutfağı terk etmesini izleyip, bir süre arkasından boş koridora baktığı sırada, 'Oyalanma da şu kahveyi yap artık.' diye silkinerek toparlandı. Artık iyice alıştığı evde işini zevkle yaparken, seri hareketlerle fincanları tepsiye yerleştirip salonun yolunu tuttu.
"Buyur Asaf."
"Teşekkür ederim, ellerine sağlık."
"Afiyet olsun!" 'Eee şimdi ne olacak! Neden böyle mesafeli duruyor, bu halini hiç sevmedim. Farkında olmadan ben mi bir şey yaptım acaba!'
Tepsiyle ayakta dikilen kızın ne yapacağını bilemez bir ifadeyle yüzüne baktığını fark edince, "Neden ayakta bekliyorsun? Oturana Gülizar, şöyle karşıma geç." diyerek biraz gevşemesi gerektiğini kendisine hatırlattı. Bir yandan kahvesini yudumlarken, hayatından memnun izlenimi sergilemeye, havadan sudan muhabbete devam etmeye çalıştı. Boncuk boncuk bakan kara gözlere, kırpıştırma aralığı sıklaşan kirpikler eklenince, genç kızın yüzünde oluşan ifadeden başarılı olamadığını anlayarak konuya girmeye karar verdi.
"Gülizar..."
"Efendim Asaf!"
"Şimdi..."
"Yanlış bir şey mi yaptım Asaf?"
"Ne? O da nereden çıktı?"
"Sor demiştin ya!"
"Hııı!"
"Hani bir problem olduğunda düşünme, önce bana sor demiştin!.. Hatır... Hatırladın mı? O yüzden şey yaptım, yani sordum?"
"Ha anladım! Güzel, demek ki artık sözümü dinlemeye karar verdin. Sen yanlış bir şey yapmadın güzelim."
"Ooohh çok şükür! Öyle birden konuşuruz deyince benimle alakalı zannettim."
"Eee... Evet Gül'üm, seninle alakalı olduğu doğru, sadece sorun senden kaynaklı değil."
"Beni korkutuyorsun Asaf, ne demek istediğini anlamıyorum. Yanlış giden bir şey mi var?"
"Korkma... Gülizar, bana güveniyor musun?"
"Bunu sormana bile gerek yok, sana her konuda güvendiğimi biliyorsun!"
"Güzel, o zaman korkacak bir şey olmadığını söylediğimde inanacaksın. Sana zarar gelmesine sebep olacak hiç bir şeye müsaade etmem."
"Peki!.. Yani evet, sağ ol!"
"Anlatmaya başlamadan önce sakin olmanı istiyorum, anlaştık mı?"
"Olur!" 'Anlamıştım! Bir şey olmuş. Yoksa artık aynı evde oturmamızın uygun olmadığını mı söyleyecek. Yok canım olur mu öyle şey! Ya konu oysa... Allah korusun, ben sensiz ne yaparım?'
"İki aydır beraber yaşıyoruz Gülizar, takdir edersin ki burası gerçek hayattan izole bir yer. Bahçedeyken doğal olarak..."
'İki ay dedi! Beni başka bir yere yerleştirecek! Doğru düşünmüşüm... Sakın, sakın ağlama Gülizar, Asaf haklı.'
"...anlaşılmıyor ama insanlar dışarıda normal hayatlarına devam ediyor."
'Gitmemi isteyecek... Sen yanımda olmadan günler nasıl geçecek! Akşamları pencerenin önünde eve geleceğin dakikaları bile sayarken yokluğuna nasıl alışacağım?'
"Bunun yanı sıra ister istemez burada yaşamak..."
'Yüzünü görmeden, kokunu duymadan beni nasıl bir hayat bekliyor.'
"...insana sorunlarından arındığı hissini veriyor."
'Ya sesini... Gül'üm dediğin zaman çıkan o tok sesini bir daha duyamayacak mıyım? Ya güzelim diye sıcacık seslenmeni. Ağlama, seni göndermek için söylemiyor, doğru olanı yapıyor...'
"Keşke öyle olsa, maalesef gerçekler çok farklı. Herhangi bir tehlike söz konusu olmadığı için şu ana kadar sana yansıtma ihtiyacı duymadım."
'Seni seviyorum diye suratına haykırsam. Asaf'ım, Gül'e aitim beni bırakma, ne olur Asaf'ım, beni senden mahrum etme desem.'
"Buraya gelmene sebep olan nedenler ve kişiler malum. Eee... Amaçlarını biliyorsun. Geçen..."
'Hep yanında tut, kölen, kurbanın olayım diye yalvarsam. Hiç bir şey istemem, yeter ki gitmemi söyleme her şeye razıyım diye ayaklarına kapansam.'
"...süre zarfında gözümüz hep üzerlerindeydi, kontrolü hiç elden bırakmadık. Tahmin ettiğimiz gibi bu aralıkta boş durmadıklarını öğrenmiş bulunuyorum. Korkmanı istemiyorum derken kast ettiğim buydu."
'Sensizliğe alışamam. Acaba arada... Hayal kurma kızım, sonra daha çok kırılırsın. Nasıl dayanacağım, nasıl?'
"Sakın hiç bir şeyden çekinme güzelim, sözümün arkasındayım. Tüm önlemleri aldık, kardeşin dahi olsa hiç kimsenin bir daha sana zarar vermesine asla izin vermeyeceğim..." diye devam edeceği sırada, genç kızın sınırları zorlayan kaşları yukarıya kalkık vaziyette dururken, kırpmadan yüzüne bakan gözlerindeki boş ifadeyi yakaladı. Transa girmiş gibi kıpırdamadan oturmasından işkillenerek, "Gülizar, neden öyle garip bakıyorsun?" diye sordu. Cevap vermeyince dikkat kesilerek ısrarının dozunu arttırdı. "Bir şey söylemeyecek misin? Gülizar!.."
'En büyük düşmanım zaman, sensizliğe alışana kadar geçecek zaman. Bu acıya alışılır mı Rabbim, gün gelir tatlı bir hatıra gibi anılır mı? Şu halime bak, eskiden abimlerden korkardım şimdiyse tek umurumda olan Asaf'tan nasıl ayrılacağım.'
"Haydaaa! Gülizaaar!..
"Haa!"
"Gülizar, sen iyi misin?"
"İyi... İyiyim!" 'Nasıl iyi olabilirim, çok kötüyüm Asaf, hem de çok kötü!'
"Bana hiç öyle gelmedi! Emin misin?"
"Eee... Evet!" 'Kendine gel Gülizar, üzülmeye sonra devam edersin. Şimdi bütün amacın, rezil olmadan güzellikle ayrılmayı kabul etmek.'
"Peki! O zaman kaşlarını neden havada tutuyorsun?"
"Aahh!.."
İnatçı doğasına ergenlik döneminin hassasiyeti karışınca, canı acıdığında veya üzüldüğünde ağlamamak için keşfettiği yöntemi otomatikman devreye soktuğunu anlayarak, "Şey farkında değilim. Bilmiyorum, alışkanlık sanırım." derken kendini zorlayıp düzelmesi için kaşlarını indirip kaldırmaya başladı.
"Öyle diyorsan! Söylediklerimin arkasında duracağına inanıyorsun değil mi?"
"Eee... Tabii! Şey..."
"Kötü etkilenmediğini umuyorum!
"Peki, yani tabii... Bu, eee... Bu günün geleceği, biliyor, ben, eee... Tabii!
"Ne? Gülizar! Sen beni dinliyor musun?"
"Evet!" 'Neden bunu sorup duruyorsun?'
"Yaa!.. Peki söyler misin neden bahsediyorum?"
"Na... Nasıl yani?" 'Kahretsin, ne diyeceğim şimdi!'
"Biraz evvel ne anlattım?"
"Aaa! Asaf, şeyi dedin! Neydi, hah... Geleli iki ay oldu dedin, sonra şey bir de gerçek hayat, tabii gerçek hayatı söyledin."
"Eeeee! Ne olmuş o gerçek hayata?"
"Yani dışarıdaki, bah... bahçenin dışında var ya... işte, eee orası..."
"Evet, orası! İtiraf et Gülizar, beni yine dinlemedin değil mi?"
"Yok vallaha!" 'Aptalsın kızım sen, bak işte yine anladı.' "Öyle değil de, eee şöyle, yani kısacık bir an dalmış olabilirim."
"Anlıyorum! Oohhh Gülizar, burada on dakikadır dil döküyorum. Neden dikkatini vermiyorsun güzelim? Yine ne düşünüyordun?"
"Özür dilerim Asaf, sen iki ay diye başlayıp gerçek hayata geçince..." 'Sakın gitmek istemediğinden bahsetme.' "Nerede yaşarım diye plan yapmaya..."
"Allaaahhh!.. Yani sadece o kelimelerden yola çıkarak bu kanaate mi vardın?"
"Haa!"
"Gül'üm, gitme lafını ne zaman söyledim?"
"Söylemedin mi?"
"Oooohhh... Ağzımdan tek bir kelime dahi çıkmadı! Hem gitmeyi nereden çıkardın? Hani kafana bir şey takılınca hemen soracaktın?"
"Aahh!.." 'Allah'ım yoksa gitmeyecek miyim? Ayrılmayacağız dedi!.. E o zaman ne anlattı bu adam? Ay salağın tekisin kızım, onu boş ver, aayyy çok şükür gitmeye...'
"Gülizar, hemen dur!"
"Hııı!"
"Bu bakışı tanıyorum, hemen hemen düşünmeyi kes."
"Tamam, kestim! Özür dilerim Asaf!" 'Gitmeyeceğim... Sus!'
"Kendini kaybediyorsun, nasıl bir konsantrasyondur kızım bu! Konuşmam bitene kadar sana düşünmeyi yasaklıyorum."
"Peki!" 'Düşünmeyeceğim, düşünmeyeceğim, gitmeyeceğim, sus, düşünmeyeceğim.'
"Nihayet... Anlaştığımıza göre gözlerin bende olsun ve lütfen bütün dikkatinle beni dinle..." dedikten sonra genç kızın başını sallamasını izlerken, bir süre durup ciddiyetini tarttı. Aralarındaki tek tartışma konusu olan dalıp gitme huyunu, biraz da kendisinden uzaklaştığını hissettirdiği için hiç sevmediğini kabul etmek zorunda kaldı. Bakışların normale döndüğü ve her zamanki gibi gülümsemeye başladığını görünce, bütün huzursuzluğuna rağmen sevimli haline sırıtarak söze girdi.
"Aferin işte böyle... Öncelikle, şu gitme fikrini kafandan sil."
"Sağ ol Asaf!"
"Gül'üm, akşamdan beri söyleyeceklerimi toparlamaya çalışıyorum, konuyu bir daha baştan alamayacağım. Anlatmaya geçmeden önce tek bilmeni istediğim, korkmanı gerektirecek bir durum olmadığı..."
"Senin yanında hiç korkmuyorum Asaf!" 'Hem de... düşünme!'
"Güzel, sevindim. Gülizar, abinlerle ilgili yeni gelişmeler var."
Sözünün bu noktasında derin bir nefes alarak panikleyen kızın, sağ elini göğsünün üzerine bastırmasıyla korkuyu da beraberinde yaşadığını anlayıp telkin edici sözlerine geri döndü. Hayati bir tehlikenin söz konusu olmadığını, nerede yaşadığı hakkında fikir sahibi bulunmadıkları konusunda ikna etmesiyle, detaya girmeden bilgi vermeye başladı.
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
ARKASI YARIN, YETİŞMEZSE PAZARTESİ görüşmek üzeri :))
Herkese merhaba, bir buçuk günde anca bu kadar, o da oğlum gelemediği için :( devamını bitirir bitirmez atacağım...