Το να ξερνάς τόσο νωρίς το πρωί δεν είναι καλό.
Δεν είχα καν τόσο πολύ για να πιω το προηγούμενο βράδυ. Δεν καταλαβαίνω ποιο το πρόβλημα με την κοιλιά μου.
Άφησα την Μάρα να κοιμηθεί σπίτι χθες. Ήταν μεθυσμένη και δεν μπορούσες να πας πέντε βήματα πιο κει και εκείνη ήταν έτοιμη να καταρρεύσει.
Θα μπορούσε να είχε πάρει αγκαλιά την λεκάνη της τουαλέτας. Και όχι εμένα.
Ξέπλυνα γρήγορα το στόμα μου, πριν ακούσω τον ήχο που έκανε το κινητό μου. Κατευθύνθηκα προς αυτό, στραβομουτσουνιάζοντας . Είναι 6 το ξημέρωμα.
Βλέπω το όνομα του Τζούντα να φωτίζει στην σπασμένη μου οθόνη. Ο λαιμός μου έχει μουδιάσει.
Απάντα το! Απάντα το! Η σκέψη μου ουρλιάζει μέσα στην απελπισία.
Περνάω το χέρι μου από το πράσινο κουμπί πριν προλάβει να μπει ο τηλεφωνητής. Το μυαλό μου τρέχει και υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα τα οποία θέλω να πω , και τόσες πολλές ερωτήσεις που θέλουν απάντηση. Αλλά το στόμα μου ξαφνικά, δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη.
«Ν-Ναι;» η φωνή μου σπάει.
«Καλημέρα, γλυκούλα.»
Ακούω την βαθιά φωνή του και το άγχος μου φτάνει στα ύψη. Θέλω τόσο πολύ να του φωνάξω, να του την πω, και να τον καταραστώ μέχρι τον τάφο του... Αλλά το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να κρατάω το κινητό μου κολλημένο στο αυτί μου. Δεν έχω δύναμη για τίποτα περισσότερο.
«Σου λείπω;» ρωτάει εκείνος.
Μπορώ να φανταστώ το πλατύ του χαμόγελο , σαν να στέκεται ακριβώς μπροστά μου. Ακούγεται πολύ καλά, ενώ εγώ είμαι εδώ νιώθοντας σαν μια μπάλα να με χτυπά, καταστρέφοντάς με. Ακούγεται σαν να έχει φέρει εις πέρας τα καθήκοντά του, όντας ικανοποιημένος από την ζωή του.
«Τζούντα-»
«Θα είμαι πίσω σε κάνα δυο μέρες,» λέει εκείνος.
Μιλάει φυσιολογικά παρόλο που ξέρει πως εγώ τον περιμένω σαν σκυλάκι δίπλα από το παράθυρο. Από την άλλη, είμαι δική του. Φρόντισε να το κάνει ξεκάθαρο, καθόλη την διάρκεια που ήμασταν μαζί.
Αρχίζω να τον μισώ από την αρχή. Τα δάχτυλά μου παίζουν με το τριανταφυλλάκι που κρέμεται γύρω από τον λαιμό μου, πιστό ακόμα.
«Οκευ,» απαντώ εγώ
Έπειτα, η γραμμή πέφτει και είμαι μόνη μου ξανά.
...
Η Μάρα κι εγώ τραγουδούσαμε καραόκε όλη την μέρα. Είναι σαββατοκύριακο και κανείς δεν μας περιμένει να είμαστε κάπου, κάποια ώρα. Ανακάλυψα ότι ο Τζούντα έχει όλων των ειδών τα βιντεοπαιχνίδια και τις κονσόλες που μπορούν να μας διασκεδάζουν για πάντα. Το τραγούδι της Rihanna ακολουθεί.
«Bitch better have my money!» ουρλιάζω μαζί με την Μάρα.
Χορεύουμε και κάνουμε περίεργες φάτσες η μία στην άλλη.
Μετά, βλέπουμε ποδόσφαιρο, για χάρη της Μάρας. Εκείνη προσθέτει την επαγγελματική της περιγραφή σχετικά με το ποιοι κώλοι παιχτών είναι χειροπιαστοί.
«Θες κανένα;» με ρωτά εκείνη, δείχνοντας μου την σακούλα με τα πατατάκια που κρατά σφιχτά.
Κουνώ το κεφάλι μου και συνεχίζω να βλέπω τον αγώνα σε τηλεόραση υψηλής ευκρίνειας.
«Είσαι σίγουρη;» με πιέζει η Μάρα.
Γυρίζω να την κοιτάξω, «Ναι, είμαι μια χαρά.»
«Είναι πατατάκια,» λέει δείχνοντάς μου την προφανής σακούλα Lays.
«Ξέρω,» σηκώνω τους ώμους. Ακολουθεί μια σιωπή που χρειάζεται δικαιολογία. «Δεν πεινάω.»
«Είναι περασμένες τέσσερις και δεν έχεις φάει τίποτα,» εξηγεί εκείνη.
«Έφαγα... διάφορα,» απαντώ, σηκώνοντας το άνω χείλος μου σαν πράξη άμυνας.
Εκείνη περιμένει.
«Έφαγα... ένα....ναι,» λέω ενώ βυθίζομαι στον καναπέ.
«Θα παραγγείλω ινδικό,» η Μάρα σηκώνεται και παίρνει το φυλλάδιο που είναι ακουμπισμένο στον πάγκο της κουζίνας. Τηλεφωνεί και λέει ένα σωρό πράγματα από το μενού. Πατώ το κόκκινο κουμπί για να κλείσει η τηλεόραση και ρολάρω τα μάτια μου.
«Συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι εθισμένη από τον Τζούντα.»
Κοροϊδεύω, «Τι στο καλό; Όχι δεν συμπεριφέρομαι έτσι. Απλά τα μεγαλοποιείς όλα, όπως συνήθως.
Εκείνη γυρίζει το βλέμμα της στο μενού και το σκανάρει ξανά.
«Τα πιτάκια πρέπει να είναι τα καλύτερα,» μουρμουρίζει.
Λέω, «Δεν ήταν ανάγκη να παραγγείλεις τόσα πολλά...»
«Τι;» γελάει εκείνη, «Θέλεις να γυρίσει ο Τζούντα πίσω στο σπίτι, σε μία οδοντογλυφίδα;»
Την κοιτώ ανέκφραστα.
«Χμ. Καλά,» λέω με σαρκασμό.
...
Όχι. Το ήξερα. Λέω στον εαυτό μου. Τα πιτάκια δεν έμειναν στο στομάχι μου. Ούτε καν για μία ολόκληρη ώρα. Πάω πίσω στο μπάνιο, νιώθοντας το σβολιασμένο, γεμάτο ψίχουλα υγρό να οδηγείται μέσα από τον οισοφάγο μου και να βγαίνει από το στόμα μου.
«Ήταν πολύ πικάντικο;» η Μάρα γονατίζει δίπλα μου, μορφάζοντας.
Φτύνω πολλαπλές φορές και μετά τραβάω το καζανάκι .Το σώμα μου τρέμει. Δεν θέλω να ακούω τις περιγραφές της αυτή την στιγμή.
«Μάρα, σκάσε.»
Εκείνη γελάει λίγο με διακριτικότητα. Το διαγνωστικό της βλέμμα με κάνει να θέλω να κουλουριαστώ περισσότερο.
«Συγνώμη, δεν μπορώ να κρατηθώ. Ξέρεις, θα μπορούσες να είσαι-»
«Όχι!» ουρλιάζω, «Όχι! Ίωση στο στομάχι είναι! Ει-Είναι ίωση! Πάντα έχω ίωση αυτή την εποχή!»
«Αλλά, κι αν--;» η Μάρα ακόμα προσπαθεί να πει την λέξη.
«Όχι, όχι , όχι!» της το κόβω.
«Αλλά!» φωνάζει μπροστά μου.
«Όχι!» καλύπτω τα αυτιά μου και βγαίνω έξω από το μπάνιο, τραγουδώντας 'λa-λa-λa'.
Εκείνη απλά με ακολουθεί, γελώντας υστερικά.
«Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα!»
«Όχι!» ουρλιάζω και τυλίγομαι στα καλύμματα του κρεβατιού.
«Δεν μπορείς να το ξέρεις μέχρι να μάθεις!»
Νιώθω το αίμα να φεύγει από το κεφάλι μου. Δεν υπάρχει τίποτα για να μάθω.
Η Μάρα τραβάει τα σκεπάσματα από πάνω μου, έχοντας ανοίξει το στόμα της, χαμογελώντας όσο δεν πάει. Πραγματικά, πρέπει να περνάει υπέροχα κοροϊδεύοντας με. Λες και δεν με έχει βασανίσει αρκετά η καλύτερη μου φίλη...
«Τελικά, πότε επιστρέφει ο Τζούντα;» ρωτάει εκείνη. Την βλέπω να σηκώνει το κινητό μου και να μου το φέρνει μπροστά από το πρόσωπο, πράγμα που μεγαλώνει όλο και περισσότερο τον φόβο μου. «Ίσως θα θέλεις να κλείσεις ένα ραντεβού, Ρο.»
...
Πήρε ο Τζούντα τηλέφωνο;!! Και με την Ρόουζ τι γίνεται ρε'σεις;;
Θα ξεδιαλύνουν όλα σε λίγο, αλλά σας αφήνουμε σε αγωνία!!
Το επόμενο, δεν έχω ιδέα! (Μαίρη εδώ) Φιλάκιαα :*