Sometimes we have to say goodbye no matter how painfull it is.
-aj
Last three chapters nalang tayo then Epilogue na mga kamaldita.
Konting konting kembot nalang ito
C=
*****
It hast been seven months since that incident happen.
And it has been seven months since the woman he love left him.
Sa loob ng pitong buwan na iyon naramdaman niya ang sobra sobrang sakit na iwanan ka ng mahal mo. It is much painfull than the first time she left him. Dahil sa pagkakataon na ito hindi na niya alam kung ano nga ba ang mga nangyayari dito ngayon. Hindi na niya nasusundan ang mga kilos nito. Hindi na niya nababantayan ito kahit sa malayo man lang. The only memory he has right now with Marie is stock in his mind. Lahat ng mga masasayang pinagsamahan nila lahat iyon itinatak niya sa isip niya na kahit sa pagtanda niya hinding hindi niya makakalimutan. Na kahit magsimula na siyang makalimot ay ang mga ala ala nalang ni Marie ang tanging hindi makakalimutan ng utak niya dahil sa puso niya ay nandoon din ito.
Sa loob ng pitong buwan ay araw araw para siyang pinapatay dahil sa sobrang pangungulila sa babaeng mahal niya. He woke every morning in that seven months wishing that Marie is with the other side of the bed lying and sleeping peacefully next to him. In that seven months the beautiful face of Marie is all he dream about.
Hindi na niya alam kung papano umusad ang buhay niya sa pitong buwan na iyon na wala si Marie. Dahil sa pakiramdam niya bawat minuto sa pitong buwan na iyon ay parang napakatagal. It felt like he was living a lonely life for about forever.
Nabubuhay siya. Humihinga nga siya. Pero yung puso niya hanggang ngayon ay hindi pa din naghihilom. Yung pusong iniwanan ni Marie pitong buwan na ang nakakaraan ay sugatan pa din. Ay sa tingin niya ay hindi na ito muling maghihilom hanggat hindi na niya muling nakakasama si Marie.
He heavied a sigh upon remembering the last time he na nakita niya ang babaeng mahal niya. Yung hulimg araw na nakapiling niya ito. Yung araw na nagpaalam na ito sa kanya.
Flash back
When the doctor said that Marie's operation is succesfull ay parepareho silang nakahinga ng maluwag. He knew Marie will fight for their life. Alam niya na hindi ito basta basta susuko. Nawalan ito ng malay ng mabaril ito ni Roberto sa likuran nito ng dalawang beses.
Pagkatapos nitong maopera ay kailangan itong ilagay sa ICU upang maobserbahan. Tinamaan kasi ng isang bala ay ibabang bahagi ng baga nito kaya naman kahit matagumpay na naaalis ang mga bala sa katawan nito ay kailangan pa din itong tignan ng mabuti.
The doctor said that she is in critical condition, na kapag hindi ito nagising sa loob ng apat na put walong oras ay maaari na itong tuluyang mawala.
He patiently wait for her to recover and be conscious. Hindi siya umalis sa tabi nito kahit anong pagtataboy at kahit anong pakiusap ng mga magulang nila. Hindi siya aalis sa tabi nito hanggat hindi ito nagigising. He wanted to be at her side.
Marahan niyang hinalikan ito sa labi habang natutulog pa din ito.
"Hey baby. Wake up. I already kiss you kaya dapat gumising ka na. I am your prince charming right? so you should open your eyes because Im already here." He said habang marahan niyang hinahaplos ang pisngi nito. "I hate seeing you lying in that hospital bed and fighting for your life baby. Mas gusto ko yung nakikita kitang nagtataray, yung nakataas ang kilay mo sa akin kapag naiinis kana. At higit sa lahat mas gusto kitang nakangiti sa akin. Yung nakatingin ka sa akin with love in your eyes. So baby open your eyes, let me see the love in your eyes once more."
It has been a day at ayon sa doctor nito ay wala pa ding improvement sa kalagayan nito. Halos mabugbuog niya ang doctor nito dahil sa sinabi nito. How can he say that she has no improvements. Binabayaran nila ito para gamutin si Marie at hindi para sabihin sa kanila na walang improvement na nangyayari dito ngayon.
"Baby come on, wag mo na akong pag hintayin ng matagal. Remember magpapakasal pa tayo. Yes you heared mw right baby, I already gave instruction to Trina na ayusin yung kasal natin. Yung gusto mong forest theme wedding yun pa din ang susundan natin. Kung ano lahat ng gusto mong ayos sa kasal natin yun pa din ang gagawin natin. So baby kailangan mo ng gumising dahil e fifit mo pa iyong wedding gown mo, kasi sa tingin ko hindi magfifit yung gown mo sayo ngayon. You loss weight. Pero di bale pag nakasal na tayo I will make that you will gain weight. Papakainin kita na madami." He said. Hinalikan niya ang kamay nito. He looked at her, she is so pale and skinny but non the less she is still the most beautiful woman in his eyes. He cannot wait for her to open her eyes. Yes lahat ng sinabi niya dito ay totoo. Ipinaayos niya ang kasal nila. Dahil kapag nagising na ito ay itutuloy na nila ang kasal nila. He will never let her go again.
Never
"Gagawa pa tayo ng sarili nating pamilya. Remember when I told you about the basketball team na anak natin plus the cheer leaders? I mean it baby. Gusto kong magkaroon ng maraming anak, pero gusto ko ikaw ang magiging ina nilang lahat. Dont worry baby I read in the internet na may painless na daw sa panganganak ngayon. So see hindi kana mahihirapan. Dont worry ako naman ang magbabantay sa kanila kaya you dont have to worry na baka mapuyat ka because they cry at the middle of the night. I will take in charge to our little bosses." Alam niya na para na siyang nababaliw habang kinakausap ang walang malay na si Marie. Pero eala siyang pakialam he have to say those dahil gusto niyang marinig nito lahat ng mga plano niya para sa kanilang dalawa. Alam niya na kahit tulog ito ay naririnig siya nito. Nakapikit man ang mga mata nito alam niya na nakabukas ang mga taenga nito at nakikinig ito sa kanya.
"So please baby dont make your groom wait. Im begging you please wake up." Garalgal ang boses na sabi niya dito.
Before the forty eight hours na tinaning ng doctor ay nagmulat ito ng mga mata. When he saw that she already open her eyes ay halos mapahagulhol siya.
His Marie is awake.
It has been three days since Marie woke up. Pero sa loob ng tatlong araw na iyon ay palagi din itong tulog. The doctor said that it was normal because she still have to gain her strengh.
He haven't talk to her since she woke up. Hindi niya alam pero kapag gising ito ay tahimik lang ito. Pwro madalas niya itong makitang nakatitig sa kanya na may lungkot sa mga mata nito. Ayaw man niya ay nakakaramdam siya ng takot sa nakikita niyang lungkot sa mga mata nito.
Nagmamadali siyang naglalakad pabalik ng hospital. His mother force her to go home for a while and take a rest. Ayaw niya nung una pero ng pakiusapan siya nito at pinangakuang babantayan ng mabuti si Marie kaya wala na siyang nagawa kundi sundin ito.
He only plan to go home and rest for an hour but He fucking over slept kaya naman ngayon ay nadis oras siya sa pagbabalik sa hospital. It was already past eight in the evening.
Ng malapit na siya sa hospital room nito ay unti unting bumagal ang lakad niya kasabay ng pagbilis ng tibok ng puso niya. Nakita niya na nasa labas ng kwarto nito si Nathan at Paulo habang nakaupo sa mga upuan doon. They look at him with sadness in their eyes kaya mas lalong bumilis ang tahip ng puso niya.
Hindi niya pinansin ang mga ito at nagtuloy siya sa kwato ni Marie. Agad na lumipad ang tingin niya sa hospital bed nito hoping to see Marie waiting for him. But her bed is empty at ang tanging nasa kwarto nito ay ang mga magulang niya at magulang ni Marie. Just like Nathan ang Paulo there is also sadness in their eyes.
"Whe..where is she?" Garalgal ang boses na tanong niya sa mga ito.
Sobrang tahimik ng mga ito kaya naman kahit may kalayuan siya sa mga ito ay rinig na rinig niya ang lungkot sa boses ng kanyang Tito Antonio ng sagutin nito ang kanyang tanong. Pati ang bahagyang pag garalgal ng boses niyo ay hindi nakaligtas sa kanya.
"She's at the roof top and she's waiting for you." Ng marinig ang sinabi nito ay agad siyang tumakbo papunta sa roof top ng hospital na iyon. He even have to use the stairs because the elevator is occupied at hindi niya gustong maghintay.
He cannot wait to see Marie.
Habol habol niua ang hininga dahil sa ginawang pagtakbo ng makarating siya sa roof top ng hospital na iyon. Humugot muna siya ng malalim na buntong hininga bago binuksa ang pintuan nito. Sumalubong sa kanya ang malamig na simoy ng pang gabing hangin.
Ang there he saw the woman he love so much.
His Marie
Nakaupo ito sa isang bench doon habang nakatalikod sa kanya. Marahan siyang lumapit dito at umupo sa tabi nito. Nakita niya na nakatingin ito ngayon sa mga ilaw na nasa ibaba.
Bumaling ito sa kanya at nginitian siya. Ying ngiti nitong hindi umaabot sa mga mata nito, bagkus purong kalungkutan ang nasa mga mata nito.
"Hey." Bati nito sa kanya.
"Hey." He greeted back. "Anong ginagawa mo dito sa roof top? Malamig dito. You should be resting." Aniya dito. Lumapit siya dito hanggang sa magkatabi na sila. Masuyo niya inabot ang pisngi nito at marahang hinaplos iyon.
Napapikit ito sa kanyang ginawa. He even saw her smile geniunely. Ipinatong ito ang isang kamay nito sa kamay niya humahaplos sa pisngi nito.
"I miss this. And I will definitely miss this." She said almost a whisper pero rinig na rinig niya ang sinabi nito.
"Baby you dont have to miss this. Dahil araw araw kong hahaplusin ang pisngi mo. Araw araw ipaparamdam ko sayo na mahal kita." He said full of sincerity. Aminin man niya o hindi ay nakakaramdam siya ng malakas na kaba dahil sa sinabi nito. Nagpapanic hindi lang ang utak niya kundi maging ang puso niya dahil sa sinasabi nito.
"Thank you for loving me." She said.
"No baby thank you for loving me so much. And Im sorr. Im so sorry for hurting you, for not trusting you. Im so sorry baby, please forgive me." He beg
"I forgive you. Noon pa napatawad na kita, hindi ka pa humihingi ng tawad sa akin pinatawad na kita.' Marahang sabi nito sa kanya. "Mahal na mahal kita Kristoff. My baby boss. You are my life. We are just both a victim sa paghihiganti ni Tito Roberto, pero kahit gaano pa kasakit ang pinag daanan natin ikaw pa din ang itinitibok ng puso ko. Its just you. Im sorry if I make you believe na kami ni Paulo, I was just trying to save my pride. Ikaw lang talaga. Kahit gaano ko kagustong kamuhian ka hindi ko magawa kasi yung pagmamahal ko para sayo umaapaw. Hindi ko kayang mamuhi sayo, I love you to much." She said. Tears starting to roll her eyes. Marahan niyang pinalis ang luha sa pisngi nito
"I know baby. I know. And I love you too so much."
Mahabang katahimikan ang namayani sa kanilang dalawa but he can clearly feel the tension between them. Alam niya at nararamdaman niya na may nais itong sabihin na hindi niya gusto. He tightly hug her. Ibinuhos niya sa yakap na iyon lahat ng damdamin na meron siya para dito.
Tumingala ito sa kanya at binigyan siya ng tipid na ngiti.
"Do you trust me Kristoff?" She ask
"Yes baby. I trust has been tested, but this time I promise you I trust you." Aniya at hinalikan ito sa noo
"Remember nung umalis ako noon ng walang paalam sayo. Nung halos dalawang linggo akong umalis?" She ask.
"Yes and you make me crazy sa paghahanap sayo. You bring put the beast in me that time baby." He whisper in her ears.
"Pero diba bumalik naman ako."
"Yes. And I love you even more for coming back home to me."
"Remember when I promise you that I wont leave again
Without telling you?"
"Yes baby, at alam kong hindi mo sisirain yung pangako mo sa akin na aalis ka na hindi ko alam diba?"
Marahan itong tumango sa kanya. Inilapat nito ang pisngi nito sa kanyang dibdib. He hug her tightly one more. Panaka naka ay hinahalikan niya ito sa ulo.
"And remember when I promise you na hindi na ako aalis ng hindi ka kasama?" She ask whispering. Namamalat ang boses nito at alam niyang nagpipigil ito ng iyak sa mga oras na iyon.
Aminin man niya o hindi ay hindi niya gusto ang tinutungo ng pag uusap nila ngayon. Nagsisikip ang dibdib niya sa mga sinasabi nito ngayon sa kanya.
"Y..yes baby." He tightly close his eyes to prevent tears from coming out from his eyes.
"I have to break that promise Kristoff." He stiff with what he said.
Aalis ito?
And worst hindi siya kasama?
"No baby. Please dont do this to me." He beg. Hindi na niya napigilan ang pag agos ng isang butil ng luha sa kanyang mata. Lalong humigpit ang yakap niya dito sending her a signal na hindi niya ito pakakawalan.
"I have to. I tried my best to wake up para makapag paalam sayo. Pinilit kong imulat ang mga mata ko para matupad ko ang pangako ko sayong hindi ako aalis na hindi ako nagpapaalam sayo, but I have to break my one promise na hindi ako aalis na hindi ka kasama. I have to leave, alone. Without you." She said. Hinawakan nito ang kanyang pisngi at masuyong pinalis ang luha na umaagos doon. Naramdaman niya ang lamig na nanggagaling sa palad nito. "Maybe someday I will comeback for you. But for now you have to let go. Let go of me baby."
Marahan siyang umiling dito.
How can he let go of his life?
How can he let go of the air he breath?
How can he let go of his love?
"Please baby. Let go." She pleade once more. Isinubsob nito ang mukha sa kanyang dibdib na para bang hirap na hirap na ito at pagod na pagod "let go baby. Im tired." She said once more bago niya naramdaman ang pagbigat nito sa kanyang dibdib.
Tahimik siyang umiyak habang yakap yakap ang katawan nito. He does not want to let her go.
But does she have a choice?
None.
Walang siyang ibang pagpipilian kundi pakawalan ang buhay niya.
Marahan niyang hinaplos ang malamig nitong pisngi at muling hinalikan ito sa labi.
"Okay baby I will let you go. Sleep now, Someday I will wait for you. And if that time comes, we dont have to endure any pain of being away with each other again. I love you, my love. Always and forever. Rest now."
He still cannot accept the fact she woke up.
His Marie survived.
She survive just to say goodbye.
End of Flash back
Humigpit ang kapit niya sa manibela sa ala alang iyon pitong buwan na ang nakakalipas. How can he forget that night?
The night when he lost the woman he love.
Kahit kailan siguro ay hindi mabubura ang ala alang iyon sa kanyang utak.
Hanggang ngayon ay hindi pa din niya matanggal na wala na ang babaeng mahal niya.
At hanggang ngayon hindi pa din niya malaman kung papano siya nabuhay sa loob ng pitong buwan na iyon na wala ang babaeng mahal niya.
Humugot siya ng malalim na buntong hininga para pigilan ang sakit na nararamdaman sa mga oras na iyon.
Kinuha niya ang kanyang cell phone para e check kung may tawag siya o text.
Nakita niya na may isang mensahe doon na nanggaling kay Nathan it was sent to for almost two hours ago. Yes sa loob ng pitong buwan ay naging malapit sila ni Nathan. They became drinking buddies and business partner and he can say that they are now friends.
Agad na napakunot ang kanyang noo mabuksan ang mensahe nito. Hindi niya iyon agad nakita dahil hindi niya dinala ang kanyang cellphone sa meeting na dinaluhan niya kani kanina lang.
"Touch down."
Iyon ang mensaheng ipinadala nito at hindi niya makuha ang ibig nitong sabihin. He was about to call him ng makitang malapit na siya sa kanyang opisina kaya naman hindi na niya ito itinuloy na tawagan bagkus ay pagdating nalang niya sa kanyang opisina ito tatawagan.
He was greeted by his employee the moment he enter the Lawrence Building. He did not greeted them back, kung sana ay nandito lang si Marie paniguradong kukurutin siya nito at pagsasabihan na to be nice and greet his employee back.
Nang makarating siya sa top ay sinalubong siya ni Trina, strange but she is smiling from ear to ear. Hindi ito yung pormal na sekretarya niya. Ngiting ngiti ito sa kanya na para bang may nangyaring napakaganda.
"Good afternoon sir!" Trina greeted him cheerfully na pormal lang niyang tinanguan. "Sir someone's waiting for you inside your office." She said.
"I dont remember na may appointment pa ako this afternoon." Kunot noong sabi niya dito. His secretary will not let anyone na pumasok sa kanyang opisina ng walang appointment.
She knew how strict he is pagdating sa ganoong bagay kaya nakapagtataka na nagpapasok ito ng tao sa kanyang opisina ng walang appointment.
"Urgent daw po Sir."
"Fine. But the next time you will do his, I will fire you. Keep that in mind." He said at tinalikuran ito.
Fuck he have to endure another meeting foe this day.
He open his office door at agad na lumipad ang kanyang paningin sa babaeng nakaupo ngayon sa sofa sa kanyang office pagkapasok niya.
At apara soyang itinulos sa kanyang kinatatayuan ng makilala ang babaeng ngayon ay nakatayo na at matamis na nakangiti sa kanya.
"Hello there Mr. Lawrence." She greeted sweetly.
"Maggie" he said.
"I hope Im not too late. Boss."
*****
October 15, 2016
8:03 PM