Chapter 43: We Are Never Getting Back Together
Alex's POV
Nate and I went out to eat after work. Hindi na sana ako sasama dahl sobrang pagod na ako sa trabaho.
Ang dami kong inasikaso buong linggo at mas madami ngayong araw dahil sa akin ibinigay ni Lawrence yung isang project sa
company ni dad.
Kailangan ko daw tumulong para naman daw malibang ako. Hindi ako nalilibang. Nabubuang na ako.
Sobrang nakakastress kaya.
Ilang kliyente at investors ang kinakausap ko over breakfast, dinner, at lunch. Kulang na lang pati midnight snack e.
"You seem tired. Wrong timing yata ang pag-aya ko." Nate scratched his neck.
I smiled at him, pretending to be okay.
"Uy no. Just a bit off. I need this time off." I smiled widely at him.
He eyed me from the glass of his wine.
"Yung totoo?" He asked.
I cannot lie to this man. Sige na nga.
"Yes, I am tired. Actually, gusto ko matulog maghapon bukas."
"I understand. Uwi na tayo agad after this. Sorry for keeping you so late."
"It's okay. Two weeks na din naman tayong di nakakapag-dinner together."
Two weeks na simula noong nabugbog siya ni kuya at makita ko si Andrew.
Mula noon ay hindi ko naman nakita si Andrew sa kung saan. Mabuti naman at umaayon ang tadhana sa gusto kong mangyari.
Nakakainis.
Pero alam kong dapat ay makausap ko siya sa huling pagkakataon. We need closure. I need closure para bago kami magsimula ni Nate ay wala na akong kaugnayan sa nakaraan.
I want to start anew.
"Naiintindihan ko naman si Lawrence." Napahagikgik ako sa sagot niya.
Alam kasi niyang strategy lang ng kuya ko ang "libangin' ako sa paperworks para hindi kami magkita ni Nate. Hanggang ngayon kasi ay bwisit na bwisit pa rin siya sa fiance ko.
They were close before. Oh well before Nate chose to leave me.
Ayaw
"Immature talaga iyon. Pasensya na." He smiled at me and kissed my hand.
Looking at Nate, I recalled how we used to be the perfect lovers before. He never cheated. Hindi rin siya babaero.
Wala akong naging problema sa kanya noon. High school pa lang ay kami na. MU ganon.
Ang tanging ugat lang ng away namin ang pangangarera niya. Pero naresolba din namin iyon nang minsang isama niya ako.
Naintindihan ko kung bakit hindi niya mabitiwan.
Masarap makipagkarera.
"May dinner invite naman ako sa linggo." Tugon niya.
Oo nga pala. Inaya siya ni mommy na magdinner sa bahay. He's been a part of the family after all.
"Basta wag kang papasindak kina dad at Lawrence. Isumbong mo sila sa akin at kay mommy." He chuckled at my response.
"Hindi ako nagbibiro. Alam mo bang ikinasa ni dad lahat ng baril niya?"
Nanlaki ang mga mata niya.
"Hindi iyon joke ha. Kaya huwag kang aalis sa tabi ko." Napahagikgik ako at natapon iyong wine sa cream office dress ko.
"Here." Abot niya sa panyo niya.
"Ladies room lang ako. Hindi ito matatanggal sa punas-punas lang."
Pagkarating ko sa banyo ay agad kong binasa ang panyo at inalis ang mantsa. Gahd. Mukha akong natagusan ng regla sa harapan.
Nakakahiya. Ang lagkit pa.
Ayaw namang maalis. Kainis. Mahigit tatlong minuto na pero ayaw maalis. Sumuko na ako at lumabas ng banyo.
Sakto namang pagkalabas ko ay ang pagdating ni Andrew.
Andrew?
Napatiim ang bagang niya nang makita ako. Naningkit naman ang mga mata ko nang maalala ko iyong nabasa ko kamakailan sa isang magazine sa salon.
Magiging daddy na siya sa anak nila ni Cheska.
Shit. Kami nga namatay ang baby namin. Tapos siya may baby na naman? Sa ibang babae naman ngayon?
At sa bitch na Cheska pa na iyon?
"Alex." He said in a clipped tone.
"Yoshinori." Hindi na tayo close. Kaya hindi pwede yang first name basis.
"We need to ta--" But he was cut off by an annoying kiki voice.
May punyetang higad na nagsalita.
"Honey! Kanina pa kita hinihintay!" Humagikgik pa siya.
Parang hindi naman buntis kung makatalon ang higad na ito. Ang ikli at hapit na hapit pa ang dress na suot.
Butis ba talaga 'to? Baka kinabag lang noong nagpa-ultrasound?
"Tara na at hindi pa tayo tapos kumain. Ako naman ang dessert mo mama--" Natigilan siya ng hindi siya pansinin ni Andrew.
Kadiri. Ginagawang dessert ni Andrew ang higad na ito? Hindi ba nangangati ang dila niya kapag kinakain niya ang pepe nito?
Gahd Alex. Ang halay mo. Erase mo yan.
"Oh. The ex-wife's back." She sneered at me.
Pinulupot niya pa ang braso niya kay Andrew.
"Nasa natural habitat ang higad." I mumbled.
"Anong sabi mo?" Galit niyang tanong.
"Or should I say the used ex-wife. Ginamit, kinama, ibinasura." Panunuya niya pa.
Naiiyak ako dahil bumukas na naman ang mga sugat. Ang mga alaala nang nakaraan na hindi ko kayang ibaon sa limot.
"O bakit hindi ka makasagot ngayon? Truth hurts, di ba?"
"Shut it, Cheska!" Sigaw ni Andrew.
Mabuti na lamang at secluded ang lugar ng banyo at walang tao.
"Totoo naman.Binuntis ka tapos ano? Pinatay mo ang sarili mong anak dahil hindi mo matanggap na ginamit ka lang?"
Upon hearing my angel's death, my hands clenched in fist. Hindi ko na ito kayang pigilan pa.
"Nakikita mo ba ito, Cheska?" Tanong ko sa kanya.
"Oo. Kamay yan ng kumitil sa buhay ng panganay sana ni Andrew. Pero may panganay na naman ulit siya. Kaya no need." Hinaplos niya pa ang non-existent baby bump niya.
"This hand itches to reunite with your fucking face, Cheska!" I snarled at her then slapped her hard.
Bumakat ang kamay ko at pulang-pula ang pisngi niya. I saw her cry.
Bagay yan sa iyo. Kulang pa iyan, higad ka.
"You bitch!" Akma siyang susugod para siguro gumanti pero pinigilan siya ni Andrew at ibinalya sa may pader.
"Fucking get out of here or I'll strangle you to death!" Andrew threatened her and she cowered in fear.
Humahagulgol na siya at napatingin sa akin.
"It's not so fucking nice to see you again." I waved my hand that slapped her.
She sneered and sniffed as she walked out.
Shit. My palm stings.
"Is it true?" Andrew whispered.
What?
"Is it true, Alex?" He asked once again.
He seem so broken and angry at the same time.
"What do you mean?" I asked in a breathless manner.
"Our baby. Is it true?"
I nodded my head at him because I can't seem to form coherent words.
He broke down into sobs and knelt in front of me. Parang eksena noong iniwan ko siya. Ganitong ganito din siya noon.
Pero may isang emosyong nadagdag.
Galit.
"How could you?! Ganoon mo ba ako kinamumuhian para gawin iyon sa anak natin? Bakit Alex? Bakit?" He asked between sobs.
Nasa harapan ko siya at ang lapit lapit niya. Kitang-kita ko ang pag-agos ng mga luha niya. Maging ako ay napaiyak na.
My baby. My angel.
"Hindi ko naman ginusto iyon, Andrew. Hindi ko ginusto." Hagulgol ko at napasandal sa pader.
Naalala ko noong dinugo ako at nahimatay. At pagkagising ko ay wala na ang nag-iisang pag-asa ko sa buhay.
"Hindi mo ginusto?! Putangina Alex, anak natin iyon! Hindi ka naawa. Sana ako na lang ang pinatay mo. Dahil sa ginawa mo para mo na rin akong pinatay!" Singhal niya sa akin.
Niyugyog niya pa ako.
Hindi ko naman siya masisisi. Isang taon ang lumipas. At alam kong umasa siyang buhay pa ang anak namin.
Pero nadurog iyon ng malaman niya na isang taon na din itong patay.
"Oo na! Kasalanan ko na! Hindi ko naalagaan nang maigi ang sarili ko dahil nawawala ako nang mga panahong iyon! Kinain ako ng selos. Sobrang kitid ng utak ko.
Blame the hormones for the overreaction! Oo kasalanan ko lahat. Kasalanan ko bakit namatay ang anak natin! Masaya ka na ba? Ha?"
"Pero hindi iyon tamang dahilan para ipa-abort mo ang bata!" Sigaw niya.
Ano? Abort? Akala ba niya pina-abort ko ang bata?
Hinding-hindi ko iyon magagawa sa anak ko. Mahal na mahal ko ang angel ko.
"Abort? Punyeta ka Andrew for accusing me of aborting the baby! Mahal na mahal ko ang anak ko. Ipagpapalit ko ang buhay ko para sa kanya.
Hindi ko iyon magagawa sa natitirang pag-asa sa buhay ko. Siya lang ang natitirang tama sa buhay ko noon tapos ipapa-abort ko pa?!" Sigaw ko.
Wala na akong pakialam kahit may makarinig pa. Wala na akong pakialam kahit eskandalo na naman ang hantungan nito.
"Hindi ko siya in-abort! Nakunan ako! Nalaglag ang bata dahil naging mahina ang katawan ko. Oo kasalanan ko kung bakit siya nawala dahil nagpabaya ako.
Pero hindi ko kailanman naisip na ipa-abort ang bata!" Humagulgol ako.
"Alex I--" Akma niya akong hahawakan sa braso pero itinaboy ko siya.
"Please huwag mo akong hawakan. Wala akong dalang disinfectant. Baka mangati ako." Pag-iinarte ko.
"Alex I thought you aborted the baby. I saw the clinical report. I saw medical records." Walang gatol na sabi niya.
What? Abort? Saan niya ba galing ang impormasyong ito? At anong medical reports?
"Fuck you, Andrew! You never knew and felt half of what I went through. Wala kang karapatang mag-akusa ng kung ano sa akin.
Mas nawalan ako dahil nasa sinapupunan ko siya. Inalagaan at minahal ko siya. Pero isang araw ay nagising na lamang ako sa ospital at wala na siya." I started sobbing again.
Hindi na ako makahinga.
"Buong taon akong na-depress. Isang taon akong nawala sa huwisyo. Isang taon na walang direksyon ang buhay at nakakulong sa sakit ng pagkawala ng anghel ko."
Nakatitig lang sa akin si Andrew na animo ay pinipilit iniintindi ang sitwasyon ko.
"Hindi halata. May engagement ring ka na." Iritableng sabi niya.
Lumayo siya.
"Isang taon kitang hinanap. Hindi ako nawalan ng pag-asa na mahahanap pa kita at ang anak natin. Dahil gustong-gusto kong
magkaayos tayo at makasama kayo." Saad niya habang tumutulo ang luha.
"Alex, if you thought that you suffered a lot, think again. I suffered a lot as well. You never knew even the half of it as well." He smiled bitterly as he wiped his tears-stricken face.
"My own family disowned me. I became your brother's punching bag for months that I frequent hospital visits. I endured the scrutiny and judgment from the people around me. Pati sarili kong kumpanya nawala sa akin.
Lahat sa akin nawala, Alex. Pero hindi ako sumuko. Hindi ako naghanap nang iba. Kasi alam ko sa sarili ko na ikaw lang kahit na pa man ang mangyari. Hindi ako
natakot na ipaglaban pa kahit walang-wala na ako. Ibinigay ko lahat. Hindi dahil nagui-guilty ako. Kundi dahil mahal na mahal kita at walang saysay ang buhay ko kapag kayo ng anak ko ang nawala."
He looked at me and smiled bitterly again. Humagulgol ulit siya. I longed to hug him and I did.
I pulled him and hugged him tight.
"But I guess, it's all gone to waste now. You found somebody else. And I can't get myself to fight for you again. I have nothing to gain. Ubos na ubos na din ako." He kissed the side of my head and pulled back from the hug.
When he pulled back, I felt cold. I felt lonely. Alone. Damn.
"Goodbye." He smile bitterly and walked out.
Biglang lumamig ang paligid at parang guguho na.
Is this it?
Yes. This is it. I knew that this is it as I watched Andrew's form became blurry and out of my line vision.
"We are really never getting back together." I sighed.
And it felt like the whole world closed in on me, strangling me to death. I am back to that lost and depressed Alex again.
A/N: Thoughts? Reactions? I did this for Andrew's sake. I so love that guy and he deserves this kind of scene. Damn. He slayed Alex.
Okay ba? Hayaan nating sumuko at magpahinga si Andrew. #GENDEREQUALITY dapat. Naiintindihan niyo naman siguro ako dito. He went through so much as well. Might as well let him
redeem himself and put his life back. Let Alex do te chasing? Agree? Let me know!
XOXO,
SERENDIPITY214