"Αλεξάνδρα! Αλεξάνδρα ετοιμάστηκες να πας την αδελφή σου; ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ;" Η μητέρα μου μπαίνει μέσα στο δωμάτιο ξυπνώντας με με τον χειρότερο τρόπο.
Χθες άργησα να κοιμηθώ αφού δεν σταματούσα να μιλάω με τον Χάρη. Τον λάτρεψα αν και δεν του είπα τίποτα για την γνωριμία μας. Θα περιμένω να μου ανοιχτεί. Μπορεί να παρεξήγησα. Δεν ήμουν και στα καλύτερα μου κιόλας.
"Με ακούς; Σήκω είναι οχτώ!" Φωνάζει καθώς με ξεσκεπάζει. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να χαίρομαι που ήρθε μέχρι το κρεβάτι να με σηκώσει ή να βάλω τις φωνές και να ξανακοιμηθώ.
"Εντάξει σηκώνομαι!" Λέω ενοχλημένη καθώς τα μάτια μου κλείνουν από την νύστα.
"Άστο θα πάει ο Βασίλης την Θεοδώρα και εγώ φεύγω. Σε πέντε λεπτά να έχεις φύγει και θα τα πούμε το απόγευμα." Λέει εκείνη και κοιτώντας με μια τελευταία φορά δολοφονικά έφυγε κοπανώντας την πόρτα.
Αρχίζω και βάζω γρήγορα ρούχα και παίρνω την τσάντα μου τρέχοντας έξω από το σπίτι. Προχωράω για το σχολείο και προσπαθώ να βάλω μουσική για να ακούσω στην διαπασών με τα ακουστικά μου μπας και ξυπνήσω καθόλου. Τρίβω λίγο τα μάτια μου και βλέπω πως μπροστά μου έχουν σκάψει τον δρόμο εμποδίζοντας τον καθένα πεζό ή όχημα να περάσει. Σοβαρολογεί; Θέλει να με πεθάνει;; Εχω ήδη αργήσει! Πρέπει να πάω πίσω και να πάρω τον άλλο δρόμο τώρα!
Με νεύρα πηγαίνω πίσω στο σπίτι μου για να πάρω τον άλλο δρόμο.
{.......}
Είναι ήδη εννιά παρά είκοσι. Έχω χάσει την πρώτη ώρα και ακόμα τρέχω σαν την τρελή με τα ακουστικά στον δρόμο. Σταματάω για λίγο να πάρω μια ανάσα. Δεν το έχω καθόλου με την γυμναστική. Είμαι πιο πολύ το άτομο ''κάθομαι στον καναπέ με ότι σκατά μπορώ να φάω μέχρι να πεθάνω''.
Αγκομαχώ εκνευρισμένη και κάθομαι κάτω. Αφού θα χάσω την ώρα γιατί τρέχω και κουράζομαι; Ας πάρω μια ανάσα και θα συνεχίσω ξανά.
Βγάζω το μπλοκ μου και το μολύβι μου. Αρχίζω και ζωγραφίζω το ζευγαράκι που κάθεται κάμποσα μέτρα πιο πέρα. Δεν θεωρώ σωστό να τους καρφώνω αλλά δεν με βλέπουν ούτως ή άλλως.
Κατεβάζω το βλέμμα μου και πιέζω τη ''μύτη'' του μολυβιού μου στο χαρτί. Το χέρι μου κινείτε πάνω στο άσπρο υλικό και θαρρείς πως χορεύει παρέα με τις γραμμές που αφήνει πίσω του. Απολαμβάνω να βλέπω το χέρι μου να κινείτε. Εννοώ, έχει διαφορά να κοιτάς τι ζωγραφίζεις και το πώς το ζωγραφίζεις. Εγώ απολαμβάνω και τα δύο μα σε κάτι στιγμές μπορεί να με συνεπάρει το πόσο συναρπαστικό είναι το γεγονός ότι μπορώ να αποτυπώσω ότι θέλω. Το μόνο που χρειάζομαι είναι ενα κομμάτι χαρτί και ένα μολύβι, ένα υλικό να μπορέσω να ζωγραφίζω.
Ένα τσιγάρο πέφτει πάνω στο μπλοκ μου και παίρνω το βλέμμα μου από το χέρι μου. Ο Μιχάλης βρίσκεται μπροστά μου πάνω στην μηχανή του κοιτώντας με. Βγάζω το ένα ακουστικό και πιάνω το τσιγάρο.
"Αυτό να το πετάξεις στην μούρη καμιάς κοπελιάς που σε ανέχεται." Λέω και το πετάω πάνω του.
"Καλημέρα λένε οι άνθρωποι." Χλευάζει.
"Όπως είπες οι άνθρωποι. Εσύ είσαι μουλάρι." Απαντάω προσπαθώντας να ηρεμήσω.
"Σε ευχαριστώ." Λέει και ένα γελάκι εμφανίζεται στο πρόσωπο του.
"Μπορείς να γίνεις και πιο ενοχλητικός;" Ξεφυσάω απορρίπτοντας αυτό που σκέφτηκα πριν. Τα ίδια σκατά είναι και τώρα.
"Μπορείς να καρφωθείς ακόμα περισσότερο; Εντυπωσιάστηκα Άλεξ." Λέει με την σειρά του εκείνος.
"Τι κάνεις εδώ τέλος πάντων; Σχολείο δεν έχεις;" Προσπαθώ να αλλάξω θέμα και σηκώνομαι φυλάσσοντας το μπλοκ μου.
"Εσύ τι κάνεις εδώ; Δεν έπρεπε να είσαι στην τάξη τώρα;" Με κοιτάει καλά καλά με το ύφος ''είσαι φυτούκλα, πας σχολειο πρωτη πρωτη''.
"Άργησα να ξυπνήσω. Εσύ πως και έκανες τον κόπο να σηκωθείς είπαμε;" Ψελλίζω απαξιωτικά και αρχίζω και προχωράω.
"Ξέρεις θα αργήσεις ακόμα πιο πολύ από αυτόν τον δρόμο αν πας με τα πόδια." Λέει και παραλίγο να σκοντάψω με αυτό που άκουσα.
"Ευχαριστώ δεν θα ανεβώ στην μηχανή." Τον κοιτάω λες και τον κατέλαβε δαίμονας.
"Ποιος σου ειπε ότι θα σε πήγαινα εγώ; Απλά να σε προειδοποιήσω να τρέξεις ήθελα. Οπότε καλύτερα να αρχίσεις αν θες να προλάβεις την δεύτερη ώρα. Τσαγιαα." Φωνάζει και περνάει με την μηχανή του από μπροστά μου αφήνοντας με στον δρόμο αποστομωμένη. Αν είναι δυνατών! Γίνεται κάποιος άνθρωπος να είναι τόσο αγενής;
{.........}
Φτάνω στο σχολείο και προσπαθώ να βρω την Μελίνα στο προαύλιο. Όταν την εντοπίσω την πλησιάζω.
"Που ήσουν εσύ;"
"Έχω τα νεύρα του αιώνα." Απαντάω και κάθομαι στο παγκάκι για να ξεκουράσω τα πόδια μου. Αρκετή γυμναστική έκανα. Του χρόνου πάλι.
"Τιι έγινε; Έτρεχες;"
"Όχι ιδέα σου." Την ειρωνεύομαι και ξεφυσάω καταϊδρωμένη. Το κουδούνι χτυπάει για μέσα και χαίρομαι που πρόλαβα την δεύτερη ώρα. Η μάνα μου θα με σκότωνε.
{.............}
"Μαμά θα πάω στο μαγαζί τώρα."
"Να ευχαριστείς τον πατέρα σου που σε αφήνει. Εγώ δεν συμφωνώ καθόλου."
"Ναι το ξέρω. Θα του το πω το βράδυ." Λέω της μητέρας μου στο τηλέφωνο καθώς έχω φτάσει στο μαγαζί σχεδόν.
"Καλά σε κλείνω γιατί έχω μίτινγκ. Δεν ξέρω το βράδυ αν έρθω. Πες της Μελίνας να κοιμηθεί σπίτι μας. Παραγγείλετε. Αν αλλάξει τίποτα θα σου πω."
"Τα λέμε."
"Άντε φιλιά." Είπε και η κλήση τερματίστηκε.
Έστειλα μήνυμα της Μελίνας και έβαλα το τηλέφωνο μέσα στη τσάντα μου. Μπήκα μέσα στο μαγαζί και σε δευτερόλεπτα ακούστηκε η φωνή της κ.Δάφνης.
"Ήρθεεε." Η κ.Δάφνη εμφανίζεται μπροστά μου και με αγκαλιάζει σφικτά.
"Γεια σαςς και συγγνώμη που άργησα. Σήμερα δεν είναι η τυχερή μου μέρα." Λέω και εκείνη τελειώνει την αγκαλιά μας.
"Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Έτσι Μιχαήλ;" Η γιαγιά του γυρνάει να τον δει που κάθεται με τα πόδια του απλωμένα και με ένα τσιγάρο στο στόμα. "Πρώτον! Κάτω τα ποδάρια σου μην στα κόψω. Και το διάβολο αυτό να μην τον ξανα βάλεις στο στόμα σου!" Του φωνάζει και εγώ ψιλογελάω μόλις ο Μιχάλης αφήνει το τσιγάρο μέσα στο πακέτο πάλι.
"Τι κάνετε;" Την ρωτάω με καθαρό ενδιαφέρον.
"Τα ίδια όπως τα ξέρεις κοπέλα μου. Μα εδά(τώρα) θα φύγω. Δεν θα κάνεις πολλά για πρώτη μέρα. Απλά αν δεν σου είναι κόπος να σε ανεβάσει ο Μιχαήλ στο παταράκι να κατεβάσεις κατι καμβάδες."
"Τι;!" Αναφωνεί ο Μιχάλης από πίσω μας.
"Τι εννοείτε να με ανεβάσει;" Ρωτάω ευγενικά αγνοώντας το πόσο άβολα νιώθω.
"Ελαφριά κοπέλα είσαι, σκάλα δεν έχω οπότε θα σε σηκώσει ο Μιχαήλ ένα λεπτό και θα σε κατεβάσει." Λέει εκείνη χαμογελαστή και εκτός από το ότι θα με πληρώσει για να κάνω στην ουσία τίποτα δεν μπορώ λόγω ευγένειας και συμπάθειας να της αρνηθώ.
"Ναι φυσικά μόνο που είμαι λίγο πιασμένη στα μπούτια μου οπότε ίσως να το αφήναμε για αύριο;" Προσπαθώ να αποφύγω αυτή τη στιγμή την περίσταση εφόσον ο Μιχάλης φαίνεται αρκετά εκνευρισμένος.
"Δεν ακούω κουβέντα! Αδύνατη κοπέλα είσαι. Ο Μιχαήλ δυνατό κοπέλι. Μην ντρέπεσαι. Σκάλα δεν έχω. Οι καμβάδες είναι τρία λεπτά να τους κατεβάσεις. Τελείωσε. Άντε να σας δω." Λέει και πλησιάζω τον Μιχάλη.
"Γιαγιά το χαρτζιλίκι μου θα αυξηθεί μετά από αυτό. Και πάρε σκάλα δεν θα την κάνω εγώ!" Είπε αγενέστατα και με εκπλήσσει το ότι δεν με έχει πει χοντρή ακόμα. Ως συνήθως είναι αγενής και γαϊδούρι.
"Πάψε και τελείωνε. Εγώ φεύγω. Θα έρθω το βράδυ πάλι. Τα λέμε και προσοχή με τους καμβάδες και το μαγαζί. Εσύ Μιχαήλ μην το κάψεις το μαγαζί μου γιατί θα σε κάψω εγώ μετά κακομοίρη." Λέει εκείνη και ανοίγει την πόρτα.
"ΜΙΧΑΛΗ ΜΕ ΛΕΝΕ ΓΑΜΩΤΟ!" Λέει αγανακτησμενος εκείνος και η γιαγιά του γελάει κλείνοντας την πόρτα αφήνοντας μας μόνους.
"Εμ...υποθέτω αν φτάνεις μόνος σου δεν χρειάζεται να με ανεβάσεις." Νιώθω τα μάγουλα μου να ζεσταίνονται.
"Λες να μην με έβαλε εμένα η γιαγιά μου νωρίτερα; Απλά θα σε ανεβάσω και θα τελειώσεις γιατί θα βγω."Λεει και τον κοιτάω μπερδεμένη.
"Θα βγεις;"
"Θελω να καπνίσω." Μου απαντάει και γνέφω απλά ως ένδειξη κατανόησης. Αφήνω την τσάντα μου κάτω και πιάνω τα μαλλιά μου.
"Εμ πώς ακριβώς θα γίνει αυτό;" Ρωτάω καθώς τον πλησιάζω και εκείνος βγάζει το δερμάτινο του. Η κοντομάνικη, γκρίζα μπλουζα εμφανίζεται και απορώ πως δεν κρυώνει.
"Απλό είναι πριγκίπισσα. Σε ανεβάζω στους ώμους μου και ύστερα ανεβαίνεις και κατεβάζεις τους καμβάδες και σε ξανα κατεβάζω."
"Οκ." Λέω και στέκομαι ακίνητη μπροστά του αμήχανη οσο δεν πάει.
"Οοοοο έλα τώρα σε πιάσανε οι ντροπές." Με τραβάει κοντά του με αποτέλεσμα να ''συγκρουστούν'' τα κορμιά μας και να τον κοιτάξω στα μάτια του. Με γρήγορες κινήσεις με έχει πιάσει από την μέση και στην ουσία με πετάει στον αέρα για να πιάσει τα πόδια μου.
Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και οι ανάσες μου είναι ακανόνιστες καθώς βλέπω τα μάτια του Μιχάλη από κάτω μου και νιώθω τα χέρια του γύρω από τα μπούτια μου δηλαδή εκατοστά πιο κάτω από τα οπίσθια μου. Για κάποια δευτερόλεπτα δεν κάνει τίποτα αλλά μόλις ακούστηκαν γέλια έξω από το μαγαζί σαν να ξύπνησε διέκοψε την οπτική επαφή μας.
"Μιχάλη δεν ξέρω πως στο καλό θες να ανεβώ!" Παραπονιέμαι καθώς δεν τον κοιτάω πια παρά μόνο νιώθω τα χέρια του γύρω μου σφικτά. Νιώθω άβολα. Δεν με έχει αγγίξει κανένας έτσι. Ούτε ο Μάριος. Και τα χουφτώματα της Μελίνας δεν μετράνε.
"Απλά κάτσε στους ώμους μου γαμώτο σου!" Ξεφυσάει και γυρίζω με την βοήθεια των χεριών του και κάθομαι πάνω στους ώμους του. Ελπίζω να μην είμαι βαριά γιατί θα νιώσω ακόμα πιο άσχημα αν ισχύει." Οκαυ τώρα βάλε τα πόδια σου στις παλάμες μου και θα σε σπρώξω προς τα πάνω." Λέει και τον υπακούω. "Όπαααα. Όπαααα."
"Τι;" Σταματάω και κοιτάω κάτω ενώ ξέρω ότι δεν μπορεί να σηκώσει το κεφάλι του να με δει.
"Φοράς παπούτσια γαμώ! Δεν μπορούσες να τα βγάλεις;"
"Εεεεε σόρρι εσύ είσαι αυτός που βιάζεται!"
"Καλά σκάσε τώρα μου σπας τα νεύρα." Λέει και χωρίς προειδοποίηση μου βγάζει τα παπούτσια πετώντας τα κάτω. Τα χέρια του με σπρώχνουν προς τα πάνω και πλέον είμαι στο παταρι. Πάλι καλά είναι μεγάλο και χωράω. Αρχίζω και κατεβάζω καμβάδες και ο Μιχάλης τους αφήνει σε μια άκρη.
Κατά την διάρκεια που τους κατεβάζαμε φυσικά ο Μιχάλης δεν άνοιξε συζήτηση οπότε σιγοτραγουδούσα αγαπημένα μου τραγούδια. Μόλις τελείωσα σταμάτησα να τραγουδάω και μίλησα του Μιχάλη.
"Πως κατεβαίνω τώρα;" Λέω και βγάζω το κεφάλι μου έξω να τον δω στον καλόγερο να παίρνει το μπουφάν του και τα τσιγάρα."Εεεεεε σου μιλάω!"
"Τι θες πια;" Απαντάει ενοχλημένος και φοράει το δερμάτινο του.
"Είσαι σοβαρός; Κατέβασε με!"
"Αααα αυτό. Εεε μπα βαριέμαι τώρα. Τα λέμε σε δέκα." Λέει και ανοιγει την πόρτα.
"Μιχάλη έτσι και τολμήσεις να με αφήσεις εδώ θα..." Δεν πρόλαβα να τελειώσω κοπάνησε την πόρτα και με άφησε στο πατάρι. Συνέχιζα να φωνάζω όσο δυνατά μπορούσα να έρθει να με κατεβάσει. Το τι του έταξα. Χάρες. Τσιγάρα. Ακόμα και παρακαλώ του είπα αυτός τίποτα. Έμεινα μόνη μου να χτυπιέμαι στο πατάρι.
*Δεκαπέντε λεπτά αργότερα*
Η πόρτα ανοίγει και ο Μιχάλης μπαίνει μέσα χαλαρός.
"Μιχάλη κατέβασε με γαμώτο σου! Έχει πιαστεί ο κώλος μου!"
"Σκασε πριγκίπισσα. Θα στον ξεπιάσω εγώ." Λέει και κάθεται στο κινητό του αραχτός.
"ΜΙΧΑΛΗΗΗΗ ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΜΕ ΤΩΡΑ." Ειμαι τοσο νευριασμένη που θα τον χτυπούσα αν ήμουν κάτω αυτήν την στιγμή.
"'Οχι και σκάσε θέλω να μιλήσω με γκόμενα." Λέει ξερά και νευριάζω και άλλο αν ειναι δυνατόν να συμβεί πια.
"Να σου πω κάτι; 'Αντε πηδήξου!" Τολμάω να πω και βγάζω τα πόδια μου και αφήνομαι για να πέσω στο πάτωμα. Δεν πα να σπάσω και το πόδι μου εγώ δεν θα την βγάλω εδώ μέχρι να έρθει η γιαγιά του.
"Αλεξάνδρα τι σκατά!" Ο Μιχάλης έχει έρθει από κάτω μου σε δευτερόλεπτα μα δεν προλαβαίνει να με πιάσει και πέφτω πάνω του ρίχνοντας μας και τους δυο κατω.
Τα πρόσωπα μας είναι σε απόσταση αναπνοής και τα μάτια μας καρφωμένα ο ένας στον άλλο.
Χωρίς να το πολυσκεφτώ σηκώνω το χέρι μου και τον χαστουκίζω δυνατά.