Τα μάτια μας συναντήθηκαν για λίγο.
Επειτα η φωνή της Μελίνας με ξύπνησε.
"Τι στο πούτσο έγινε; Δεν πήγες στο δημοτικό;" Απορία σχηματίζεται στο πρόσωπο της.
"Πρώτον πως με βρήκες. Δεύτερων γιατί είναι αυτός μαζί σου; Τρίτων πήγα αλλά έφυγα νωρίς."
"Σε είδε στα σκοτάδια μόνη και με πήρε. Τι έχεις; Δεν φαίνεσαι καλά. Μίλα γαμωτο!" Εκνευρισμένη μου πιάνει τα χέρια για να την κοιτάξω.
"Μπορείς να ηρεμήσεις; Και μην βρίζεις συνέχεια σαν νταλικερης." Απάντησα αποφεύγοντας την ερώτηση της καθώς έκλεισα το κουτάκι με το μαύρο χρώμα αφήνωντας το πάνω στο ξύλινο, σχεδόν κατεστραμμένο τραπέζι.
"Ναι τώρα με ακούς πρώτη φορά. Πες μου γαμωτο!"
"Πάντως είναι ωραία γκόμενα-νταλικέρης." Πετάχτηκε ο Μιχάλης που στηριζόταν στον τοίχο παρακολουθώντας μας αμίλητος.
"Ευχαριστώ, το ξέρω." Ψέλλισε ειρωνικά εκείνη και εγώ ακούμπησα τα πινέλα μέσα στην βρύση που υπήρχε δύο μέτρα μακριά μου. Την άνοιξα και άφησα το νερό να τρέξει πάνω στα πινέλα ξεπλένοντας τα.
"Γιατί ζωγραφίζεις με μαύρο; Δεν θυμίζει Αλεξάνδρα." Η Μελίνα με ρωτάει και εγώ κλείνω την βρύση γυρίζοντας τα πινέλα στο τραπέζι.
"Γιατί τι έχει το μαύρο;" Πετάχτηκε ο Μιχάλης προσβεβλημένος.
"Σκάσε!" Λέμε και οι δύο μας ταυτόχρονα.
"Εντάξει! Εντάξει! Μην με δειρετε." Τον αγνοούμε και οι δύο.
"Απάντα μου."
"Μου αρέσει το μαύρο που είναι το κακό;" Εκνευρισμένη απαντάω.
"Μην μου πετάς τέτοιες μαλακίες γιατί νευριάζω πιο πολύ."
"Πρέπει να πάω σπίτι μου η Θεοδώρα δεν μου μιλάει ακόμα." Είπα και φόρεσα την ζακέτα μου αφήνωντας τα μαλλιά. μου κάτω.
"Να έρθω να της μιλήσω;" Η Μελίνα προσφέρεται και δεν συνεχίζει να με ρωτάει.
"Οχι θα τα κάνεις χειρότερα τα πράγματα. Θα προσπαθήσω εγώ. Ασε που αύριο γράφουμε Ιστορία και πρέπει να διαβάσω." Είπα ψέματα και πήρα την τσάντα μου.
"Να γυρίσουμε μαζί τουλάχιστον."
"Μελ θα πάω μονη μου. Εσύ γύρισε με αυτόν που κουβάλησες."
"Μην είσαι τόσο σκύλα τώρα γαμω! Μόνη σου μες τα σκοτάδια δεν πας."
"Δεν είμαι μωρό."
"Ετσι κάνετε όλες σας;" Ο Μιχάλης ενοχλημένος μας ρωτάει καθώς βγαίνουμε απο την αποθήκη.
"Ωραία λοιπόν. Δεν θες με εμένα. Θα πας με τον Μιχάλη." Λέει και σταυρώνει τα χέρια της.
"Τι;" Ξεφωνιζει εκείνος και εγώ απλά αναστενάζω.
"Τυρί και ψωμί. Δεν θα γυρίσει μόνη της στου διαόλου την μάνα."
"Ααα να πάω και εγώ δηλαδή στου διαόλου την μανα;" Ο Μιχάλης τσακώνεται πλέον με την Μελίνα λες και είμαι οχταχρονο που δεν ξέρει να γυρίσει σπίτι του.
"Καλά δεν ασχολούμαι άλλο. Καλο σας βράδυ." Μονολόγησα και πήρα τον δρόμο του γυρισμού.
+++++++
Στο σπίτι τα φώτα στο σαλόνι είναι κλειστά οπότε τα ανοίγω κατευθείαν με το που μπαίνω μέσα.
"Μαμά;" Φωνάζω μα δεν παίρνω απάντηση. Τέλεια. Απλά τέλεια.
Ανεβαίνω τις σκάλες και πάω στο δωμάτιο της Θεοδώρας. Ανοίγω την πόρτα σιγά σιγά και την βλέπω οτι έχει κουλουριαστει σαν μια μπάλα πάνω στο κρεβάτι της.
Την πλησιάζω ήσυχα και βλέπω ότι κοιμάται. Με απαλές κινήσεις την σκεπάζω και της αφήνω ενα φιλί στο μέτωπο της. Κλείνω το φως και την καληνυχτίζω ψιθυριστά.
Αφήνω τα πράγματα μου στο δωμάτιο και πηγαίνω στο μπάνιο.
Ανοίγω το νερό και εφόσον έχουμε πληρώσει ενα σκασμό λεφτά δεν χρειάζεται να περιμένω για ζεστό νερό. Αφαιρώ τα ρούχα μου και τα βάζω στο καλάθι των άπλυτων.
Υστερα μπαίνω στην μπανιέρα και αρχίζω να βρεχομαι. Απλώνω το σαμπουάν βανίλιας μου πάνω στα μαλλιά μου και με κυκλικές κινήσεις κάνω μασάζ. Αφού ξεπλυνω τις σαπουναδες απλώνω το σαμπουάν καρύδας στο σώμα μου.
Μπορώ να αντέξω μακριά του.
Με είχαν προειδοποιήσει και εγώ έφαγα τα μούτρα μου σαν ηλίθια.
Δεν είμαστε διαφορετικοί απο τους άλλους.
Δεν πρέπει να συνεχιστει αυτός ο φαύλος κύκλος.
Εγώ να τον σκέφτομαι και εκείνος να με βασανίζει επίτηδες.
Τελείωσε.
Καλύτερα να βρει κάποια άλλη.
Εχοντας τελειώσει το μπάνιο μου και τις σκέψεις μου είμαι στο δωμάτιο μου και ντύνομαι.
Βάζω πιτζάμες και πλησιάζω το παράθυρο. Βλέπω μια σκιά στο δέντρο απέναντι απο το σπίτι μου. Κοιτάζω καλύτερα και δεν μπορω να καταλάβω ποιος είναι.
Τα παρατάω και κατεβαίνω κάτω στο σαλόνι τηλεφωνώντας στην μητέρα μου.
"Ελα μαμά."
"Ελα Αλεξάνδρα. Τώρα γύρισες σπίτι;"
"Οχι έκανα μπάνιο. Θα κλειδώσω οπότε μην φοβηθείτε ή κάτι τέτοιο. Πες το και στον μπαμπά μόλις έρθετε."
"Εντάξει αγάπη μου. Θα τον πάρω τηλέφωνο γιατί δεν ξέρω τι ώρα θα ξεμπερδέψω."
"Καλά. Καληνύχτα."
Εκλεισα το τηλέφωνο και κλείδωσα την πόρτα.
Ανέβηκα πάλι στο δωμάτιο μου και άνοιξα το φως. Τρεμοπαιξε λίγο και υστερα έσβησε. Ανοιγοκλεισα τον διακόπτη μέχρι που διαπίστωσα οτι κάηκε η λάμπα. Τέλεια. Πως θα κάνω τωρα τα ηλίθια μαθηματικά;
Ξεφύσηξα και έκατσα στο κρεβάτι μου ανοίγοντας την τσάντα μου. Ξεκίνησα τις ασκήσεις και ήλπιζα να τελειώσω νωρίς με την βοήθεια του φωτός απο τους στύλους έξω στον δρόμο.
2:30 π.μ.
Τ
α μάτια μου κλείνουν από την νύστα και θέλω να ξαπλώσω στο στρώμα εδώ κι ώρα. Κλείνω τα βιβλία και όσο και αν θέλω να τα πετάξω κάτω στο πατωμα η λογική μου δεν με αφήνει. Έτσι τα τοποθετώ αφου σηκωθώ πάνω στο γραφείο μου. Πριν ξαπλώσω στο κρεβάτι μου κοιτάζω έξω από το παράθυρο και η σκιά που υπήρχε κάποιες ώρες νωρίτερα είχε εξαφανιστεί.
*Επόμενο πρωί*
"Αλεξάνδρα σήκω!" Η φωνή της μητέρας μου ηχεί στα αυτιά μου πάλι. Κάθε πρωί έτσι είναι.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου με τα χίλια ζόρια εφόσον ακόμα νυστάζω από εχθές. Πηγαίνω στο μπάνιο μου και βρέχω το πρόσωπό μου. Τα μαλλιά μου είναι μπερδεμένα από τον ύπνο έτσι αποφασίζω να τα χτενίσω πρώτα και μετά να πάω να ντυθώ. Δεν έχω δύναμη να κάνω τίποτα μέχρι να ξυπνήσω.
Αφου τα χτενίζω βγαίνω από το μπάνιο και κοιτάζω έξω από το παράθυρο μου να δω τον καιρό. Είναι πάρα πολύ συννεφιασμένος και σίγουρα θα βρέξει. Ανοίγω την ντουλάπα μου και βγάζω ένα τζιν καθως και ένα φανελάκι με μία πλεκτή φαρδιά άσπρη μπλούζα. Τα φοράω και στη συνέχεια βάζω και τις αρβύλες μου. Παίρνω την ήδη ετοιμασμένη τσάντα και το κινητό μου. Κατεβαίνω στην κουζίνα και βλέπω την Θεοδώρα στην καρέκλα να τρώει δημητριακά καθώς η μητέρα μου πίνει τον καφέ της διαβάζοντας κάτι στο λάπτοπ της.
"Καλημέρα." Λέω και κάθομαι στην καρέκλα δίπλα από την Θεοδώρα ενώ εκείνη απομακρύνεται.
"Καλημέρα." Είπε και η μητέρα μου χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της από την οθόνη του λάπτοπ.
"Εγω μαμά θα φύγω για το σχολείο τώρα." Λέει η Θεοδώρα καθώς σηκώνεται από την καρέκλα της.
"Περίμενε θα σε πάω εγώ." Σηκώνομαι βιαστικά και εγώ.
"Θα με πάει ο βασίλης. Ο βασίλης ειναι ο σοφέρ μας." Απαντάει μονότονα και δεν με κοιτάει καν.
"Αστον Βασίλη. Θα κουβαλήσει κάτι έπιπλα και τον χρειάζομαι. Πήγαινε με την αδελφή σου." Η μητέρα μου επεμβαίνει και βοηθάω την Θεοδώρα να φορέσει το σκούφο της. Εκείνη δυσανασχετεί μονάχα.
Αφού φύγουμε από το σπίτι κρατώντας το χέρι της, μόλις απομακρυνθούμε με αφήνει απότομα και προχωράει πιο μπροστά μου. Επιταχύνω και εγώ το βήμα μου και έρχομαι δίπλα της, να περπατάμε στο πεζοδρόμιο.
"Θεοδώρα ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για τις προάλες. Δεν ήθελα να πω τίποτα από αυτά. Και δεν τα εννοούσα. Απλά τρόμαξα πάρα πολύ και δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ήταν ο Μιχάλης εκεί να σε πιάσει. Φυσικά και δεν πρέπει να ακούω πάντα την μαμά. Ξεχάστηκες και αφού είσαι καλά τώρα δεν υπάρχει λόγος να θυμώνω ή κάτι τέτοιο." Τελείωσα τον λόγο μου όταν φτάσαμε στη πόρτα του σχολείου της. Με τα γρήγορα βήματα φτάσαμε πιο σύντομα από όσο περίμενα.
"Δεν με νοιάζει. Δεν την θέλω την συγγνώμη σου. Καλύτερα να ακούς την μαμά σε όλα. Εξάλλου στο θέμα Μάριος πάλι είχε δίκιο. Που ξέρεις ίσως έχει δίκιο και για εμένα." Είπε και η καρδιά μου έσπασε σε χίλια κομμάτια. Όχι μόνο επειδή είναι ακόμα νευριασμένη μαζί μου.
"Εγώ. Εγώ..." Με διέκοψε αμέσως.
"Άστο Αλεξ. Όπως έπρεπε να ακούσεις την μαμά για τον Μάριο έτσι πρέπει να την ακούσεις και τώρα. Τα λέμε το απόγευμα γιατί έχω ολοήμερο σήμερα. Γεια." Με αποχαιρέτησε και έτρεξε να πάει στις φίλες της.
Στηρίχτηκα στον τοίχο δίπλα μου και προσπάθησα να κρατήσω τα δάκρυα μου. Δεν ήθελα να τσακωθώ και με την Θεοδώρα. Ειδικά τώρα.
"Αλεξ;" Άκουσα την φωνή του Γιώργου. Άνοιξα τα μάτια μου και τον είδα να με κοιτάζει με ένα συνοφρύωμα να έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στα φρύδια του.
"Γιώργο! Καλημέρα." Είπα και χαμογέλασα ενώ σκούπισα γρήγορα τα δάκρυα μου.
"Τι έχεις; Γιατί τα μάτια σου γυαλίζουν;"Με ρώτησε ανήσυχος.
"Τίποτα όλα καλα. Ποιος σε έφερε;" Ρώτησα συνεχίζοντας να χαμογελάω.
"Ο Μιχάλης με την μηχανή του αλλά μην το πεις σε κανέναν και ειδικά σε εκείνον γιατί θα με σκοτώσει. Το ορκίστηκε." Είπε λίγο τρομοκρατημένος.
"Μην ανησυχείς δεν θα το πω σε κανέναν." Είπα και του έκλεισα το μάτι καθώς μου έδωσε ένα φιλάκι και με αποχαιρέτησε.
Ξεκίνησα τον δρόμο μου πάλι για το σχολείο ακούγωντας στην διαπασών μουσική στα ακουστικά μου.
Όταν έφτασα στο σχολείο είδα ότι τα παιδιά είχαν μπει μέσα στο κτήριο λόγω του κρύου καιρού. Μόνο κάτι αγόρια ήταν έξω και καπνίζανε. Συνέχισα να προχωράω να μπω και εγώ μέσα στο κτήριο όταν άκουσα την φωνή του Μάριου. Γύρισα να τον δω να καπνίζει μαζί με την παρέα του και λες και τον φώναξα γύρισε το κεφάλι του την ιδια στιγμή. Οι ματιές μας ειδώθηκαν για λίγα δευτερόλεπτα αλλά φρόντισα να εξαφανιστώ από εκεί όσο πιο σύντομα μπορούσα.
Έφτασα έξω από την αίθουσα μου όπου και καθόντουσαν όλοι οι συμμαθητές μου. Εντόπισα την Μελίνα πιο πέρα να μιλάει με τον Μιχάλη για αυτό και έκατσα κάτω στον διάδρομο δίπλα από τα κορίτσια βγάζωντας το μπλοκ μου.
Διάλεξα μονάχα ένα μολύβι και άρχισα να σχεδιάζω αυτό που μου ήρθε πρώτα στο μυαλό.
Δύο πόδια στάθηκαν μπροστά μου και με έκαναν να σηκώσω το βλέμμα μου.
"Πρέπει να μιλήσουμε."