Ένα σύννεφο καπνού παγώνει στον χρόνο, κυμαίνοντας πέρα δώθε πάνω από το κεφάλι μου. Αν μπορούσα να κουνηθώ θα το έκανα. Τσουλάω πίσω την πλάτη μου και προσπαθώ να μετρήσω τις μέρες.
Ο Τζούντα κάθεται στην άκρη του κρεβατιού ,καπνίζοντας νευρικά. Οι αντίχειρές του , που το σώμα μου είναι τόσο οικείο με αυτούς τώρα, γράφουν μήνυμα βιαστικά στο κινητό του. Θέλω να ρωτήσω, αλλά τα χείλη μου παραμένουν κλειστά. Ξέρει ότι είμαι ξύπνια, αλλά δεν με προσέχει.
Σηκώνομαι από το κρεβάτι και προχωράω προς το μπάνιο για ένα ντους διαρκείας. Αποφεύγω να κοιταχτώ στον καθρέφτη, όσο δύσκολο κι αν είναι. Είμαι φοβισμένη από την έκπληξη ,του πως μπορεί να φαίνομαι.
Ίσως ο Τζούντα με έχει κάνει λιγότερο ευαίσθητη τώρα.
Πριν προλάβω να σύρω το τζάμι και να ανοίξω το ζεστό νερό, ο Τζούντα μπαίνει μέσα.
Οι ώμοι μου μένουν ακίνητοι, στον βηματισμό μου. Υποθέτω πως δεν είμαι...
«Τι;» λέω αδύναμα.
«Τι λες για Χαβάη;» ρωτά.
Δεν καταλαβαίνω.
«Τι για την Χαβάη;» σμίγω τα φρύδια μου.
«Θέλεις να πας, σωστά;» λέει, χώνοντας μια οδοντόβουρτσα στο στόμα του.
«Γιατί-εμείς πρόκειται να ... Τι;» τραυλίζω
«Βιάσου,» μου πετάει, «Η πτήση είναι σε δύο ώρες.»
♤♤♤
Πως φτάσαμε στο αεροδρόμιο με προορισμό την Χαβάη; Δεν θα μάθω ποτέ. Ο Τζούντα κρατά το χέρι μου .Κοιτάζω τα γυαλιστερά πατώματα και τους περιποιημένους ανθρώπους να μιλάνε γι αυτά. Οι μεγάλες οθόνες τηλεοράσεων οι οποίες έχουν με πράσινο, γραμμένες τις αναχωρήσεις και τις αφίξεις, μου πέφτουν στα μάτια.
Προχωράμε προς το γραφείο για το check in και με μια γρήγορη κίνηση η γυναίκα μας δίνει τα εισιτήρια. Έχω μια αίσθηση ενθουσιασμού στον λαιμό μου. Με αυτόν τον τύπο, οτιδήποτε είναι πιθανό. Οτιδήποτε.
Ο Τζούντα είπε ότι δεν χρειάζεται να πάρουμε τίποτα. Αλλά άρπαξα την μικρή, κόκκινη Yves Saint Laurent τσάντα ώμου και έβαλα κάποια μικροπράγματα. Φοράω σαγιονάρες Michael Kors και ένα γκρι αθλητικό φόρεμα με τσέπες--Αγνοώ την μάρκα.
Μ'αρέσει ο Τζούντα στο φαρδύ ιδρωμένο σορτσάκι του και στο μαύρο του T-shirt. Τον παρακολουθώ να βουρτσίζει τα μαλλιά του προς τα πίσω με τα δάχτυλά του. Παρατηρώ ένα τατουάζ πίσω από το αυτί του για πρώτη φορά. Μου υπενθυμίζει πως ακόμα δεν ξέρω ποιος είναι. Ωστόσο, είμαι τόσο υπνωτισμένη.
Περπατάει με τόσο μεγάλα βήματα: είναι δύσκολο να μείνεις από πίσω του, που πρέπει να τρέξω.
Οι άνθρωποι που έχουν μάτια βλέπουν ένα μικρό κορίτσι με καλές προθέσεις δίπλα σε έναν ψηλό, αδυσώπητο άντρα χωρίς έγνοιες για την ζωή με μια επαναστατική σκιά. Πρέπει να σκέφτονται-- πως θα μπορούσε αυτό το μικρό, αγγελικό παιδί να είναι με αυτό το δημιούργημα του διαβόλου. Καημένο παιδί, δεν ξέρει σε τι πλέκει τον εαυτό της; Θα έπρεπε να την σώσουμε από αυτό το σαν μοντέλο τέρας!
Ο Τζούντα κι εγώ μπαίνουμε στην αίθουσα αναμονής 15 λεπτά πριν την επιβίβαση. Όπως καθόμαστε ο Τζούντα γέρνει τους ώμους του προς τους δικούς μου. Βρίσκω την ευκαιρία να αρπάξω το διαβατήριο από το χέρι του. Το ανοίγω γρήγορα, περιμένοντας να βρω κάποιου είδους θησαυρό σε αυτό .
Βλέπω το πρόσωπό του, όπως πρέπει να ήταν δυο χρόνια πριν ή κάπου εκεί . Τα μαλλιά του ήταν πιο κοντά . Χαχανίζω στο αδιάφορο, χλωμό πρόσωπο του που κοιτάζει πίσω. Ο Τζούντα κατσουφιάζει ,προσπαθώντας να πάρει πίσω ,αλλά τον κερδίζω.
«Περίμενε,» του λέω διαβάζοντας το όνομά του, ξανά και ξανά.
Τζούντα Αλεξάντερ Μακ Άρθουρ,
Ημερομηνία γέννησης λέει 21 Ιανουαρίου 1992. Έχει πάει σε πολλές χώρες, πολυάριθμες φορές.
«Οο, σήμερα είναι τα γενεθλιά σου;» τον ρωτώ.
Κοιτάζει σιγά προς τα πίσω με οκνηρά μάτια και σηκώνει τους ώμους του.
«Χρόνια πολλά, λοιπόν» λέω, «Δεν σου έχω πάρει δώρο.»
Το δυνατό χέρι του Τζούντα αρπάζει το σαγόνι μου και εκείνος χιμάει να δώσει ένα φιλί στα χείλη μου.
«Εσύ είσαι το δώρο μου,» μου λέει, κάνοντας με να νιώσω την ανάσα του. «Χωρίς επιστροφή.»
Θέλω να τον χτυπήσω που λέει τέτοια πράγματα. Αλλά έχω ''λιώσει'' με αυτά ήδη, γύρω από το χέρι του.
«Αλήθεια, πηγαίνουμε στην Χαβάη;» τον ρωτώ, ρίχνοντας μια ματιά στους εργάτες που προετοιμάζονται να ανοίξουν την πύλη.
«Ναι,» γνέφει ως απάντηση.
Τότε, τον κοιτώ επιφυλακτικά.
«Πρόκειται να είμαστε μόνο εσύ και εγώ;» ρωτώ σιγανά.
Σηκώνει το ένα του φρύδι, «Ναι.»
«Όλη την ώρα;»
«Ναι,» απαντά.
«Κανένας άλλος; Μόνο εμείς;»
«Ναιιιιι» λέει πιέζοντας την μέση μου, έτοιμος να με φάει.
Ενώ γαργαλιέμαι και νιώθω αμήχανα, σπρώχνω το πρόσωπο και το χέρι του μακριά.
♤♤♤
Δεν περίμενα μια 10ωρη πτήση, 10 ώρες αργότερα. Ο Τζούντα κοιμόταν όλη την ώρα. Έμπλεξα που τον ξύπνησα μόλις προσγειωνόμασταν. Το μικρό πλήθος ταξιδιωτών βαδίζουν τρέχοντας προς το τέρμα. Υποδεχτήκαμε την χώρα με χαβανέζικες γιρλάντες λουλουδιών, τυλιγμένες στους λαιμούς μας. Είναι απόγευμα εδώ. Ο ουρανός είναι μωβ . Ο Τζούντα μας βρίσκει ένα ταξί.
Εδώ έξω είναι ζεστά και ο αέρας μυρίζει αλμυρό νερό. Το ραδιόφωνο παίζει ανεβαστική μουσική. Κολλάω το κεφάλι μου έξω από το παράθυρο, ενώ εντυπωσιάζομαι με όλα αυτά που βλέπω.
Ο Τζούντα πιέζει το κινητό του στο αυτί του.
«Ντοι, είμαι εδώ,» λέει σε αυτόν που είναι στην άλλη γραμμή.
Αφήνω τον αέρα να ανεμίζει τα μαλλιά μου. Αναπνέω στην ακτή. Τα φοινικόδεντρα είναι ατέλειωτα. Οδηγάμε μέσα από την πόλη για κάποιο χαρούμενα περασμένο διάστημα, μέχρι να μπούμε στην εθνική οδό.
«Που είσαι;» Ο Τζούντα ρωτά. Κάνει παύση. «Ωραία, είμαι στον δρόμο τώρα.»
Ρολάρω τα μάτια μου. Το ήξερα. Γιατί τον πίστεψα; Είναι εδώ για να συναντήσει ανθρώπους. Χώνει το κινητό του πάλι πίσω στις τσέπες του. Τον μισώ τώρα. Πρόκειται να με αφήσει παρατημένη και να πάει σε ''διάφορα μέρη'', είμαι σίγουρη.
Το ταξί σταματά δίπλα σε ένα μικρό λιμάνι με λίγα υδροπλάνα αραγμένα στον ωκεανό. Ακολουθώ τον Τζούντα έξω από το ταξί, προς την προβλήτα. Ένας άντρας με στρογγυλά μάγουλα κατευθύνεται προς το μέρος μας με ένα πλατύ χαμόγελο. Θα μπορούσε να το περάσει κανείς , για τον Elvis Prisley, μετενσαρκωμένο.
«Τζούντα,» λικνίζει το χέρι του για χειραψία, «Χαίρομαι που σε βλέπω.»
Οι δυο τους ανταλλάσσουν δυο κουβέντες. Χαζεύω το μπλε νερό, μέχρι να αναφερθεί το όνομά μου.
«Αυτή είναι η Ρόουζ,» ο Τζούντα συστήνει.
Κοιτάζω πάνω και χαμογελώ. Ο Ντόι χαμογελά και αυτός.
«Χαίρομαι που σε γνωρίζω, Ρόουζ. Έχω ακούσει πολλά για σένα. Αν όλα πάνε καλά, τα έχω ετοιμάσει όλα σύμφωνα με τις προτιμήσεις σου.» γνέφει εκείνος.
Ο Ντόι γυρνά και πηδά στο αψεγάδιαστο, άσπρο υδροπλάνο. Υποθέτω πως θα έχουμε μια ιδιωτική πτήση. Τραντάζεται λίγο στο νερό, μέχρι εγώ και ο Τζούντα να πάρουμε θέσεις.
Ο Ντόι πιλοτάρει το στον αέρα μέσα σε λεπτά και βρίσκομαι ανάμεσα στα σύννεφα ξανά. Παρακολουθώ τα πράσινα βουνά όλη την ώρα, προσπαθώντας να αγνοήσω το χέρι του Τζούντα στα πόδια μου.
♤♤♤
Ενώ πηγαίνουμε στο μπροστινό μέρος αυτής της πολυτελούς κατοικίας , μου πέφτει το σαγόνι. Είναι λαμπερό και εκθαμβωτικό με θάλασσα στο μπροστινό μέρος. Υπάρχει μία κρυστάλλινη πισίνα με ένα μικρό πέτρινο καταρράκτη. Μεγάλοι τοίχοι και ανοιχτά παράθυρα είναι φωταγωγημένα. Τριγύρω, είναι όλα ανοιχτά. Υπάρχει μια σειρά από καναπέδες σε ένα μαρμάρινη αίθριο. Είναι τεράστιο μέρος για δύο άτομα. Κατηφορίζουμε την αποβάθρα και τρέχω στην απομακρυσμένη μας βίλα. Κοιτάζοντας αυτό το μεγαλείο, δεν νομίζω πως θα με πειράξει αν ο Τζούντα εξαφανιστεί όλη την μέρα. Θα εξερευνήσει κάθε δωμάτιο.
Μόλις φτάνω στο υπνοδωμάτιο, η καρδιά μου σταματά.
Το μεταξωτό, καλυμμένο κρεβάτι είναι κολοσσιαίο που με το ζόρι μπορώ να δω το τέλος του. Το δωμάτιο απλώνεται προς την τροπική πεδιάδα από πίσω. Καθαρός ορείχαλκος είναι χρωματισμένος στις κουρτίνες που κρέμονται κάτω σε κάθε πλευρά, αντικαθιστώντας τους κλασσικούς τοίχους. Το αεράκι τις μετακινεί αργά. Τα πάντα λαμπυρίζουν και φαίνονται σουρεαλιστικά. Οι ντουλάπες είναι ήδη γεμάτες με μία ολόκληρη, ακριβή γκαρνταρόμπα.
Γυρνώ πίσω κατεβαίνοντας τα σκαλιά και επιστρέφω στους δύο άντρες.
Ο Ντόι με κοιτά με προσμονή. Νομίζω πως ξέρω τι περιμένει.
«Αυτό το μέρος είναι καταπληκτικό!» μοιράζω τις σκέψεις μου.
Γνέφει κουνώντας το κεφάλι του εδώ κι εκεί. «Χαίρομαι που σ'άρέσει. Απολαύστε το. Και Τζούντα, θα σε δω το πρωί.»
Έπειτα ο Ντόι μας αφήνει μόνους μας να απολαύσουμε το χαβανέζικο αεράκι. Το υδροπλάνο σφυρίζει δυνατά και πετάει μακριά.
«Εδώ θα μείνουμε;» ρωτώ με απόλυτη δυσπιστία.
Ο Τζούντα μου ρίχνει μια ματιά, πριν προχωρήσει προς το μπάνιο. Ακολουθώ από πίσω του, σαν κουτάβι.
«Νόμιζα πως θα σου άρεσε, γλυκούλα.» λέει εκείνος.
«Μ'αρέσει! Είναι-Είναι τόσο μεγάλο. Εγώ...» πολυλογώ, «Σ'ευχαριστώ»
Γρήγορα εκείνος χαμογελάει πονηρά και αρχίζει να βγάζει την μπλούζα του.
«Να κάνουμε μπάνιο;» ρωτά, παρόλο που δεν φαίνεται για ερώτηση.
Αυτή τη στιγμή, θα κάνω το οτιδήποτε γι'αυτόν τον άντρα. Οτιδήποτε. Και το ξέρει πολύ καλά.
Δαγκώνω το χείλος μου και γνέφω. Το πρόσωπό μου παίρνει φωτιά όταν μου βγάζει το φόρεμα.
Η τεράστια ντουζιέρα μας περιμένει υπομονετικά. Χαζεύω το κυματιστό σχέδιο κατά μήκος του θολού γυαλιού. Βρέχω το κεφάλι μου στο νερό που ρέει ασταμάτητα. Ο Τζούντα έρχεται μετά. Πιάνει όλο τον χώρο. Φτάνω το στρογγυλό σφουγγάρι και το μουσκεύω με το σαπούνι με άρωμα λεβάντας.
Βλέπω το χέρι του να σηκώνεται και να ισιώνει τα βρεγμένα μαλλιά του προς τα πίσω.
«Μείνε κι άλλο έτσι.» μουρμουρίζω, τρίβοντας το δέρμα του.
Το σαπωνώδες νερό εξαπλώνεται στο στήθος του, στους κοιλιακούς του. Κοιτάει επίμονα κάτω, προς τα εμένα με τον πιο ανορθόδοξο απ'όλους τρόπο.
«Εσύ μου το κάνεις πιο δύσκολο.»
...
Κορίτσια μας,έχουμε άσχημα νέα! :( Φεύγω και εγώ για διακοπές ξανά αύριο (Μαίρη εδώ) και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ανεβάζω κεφάλαια! Γυρνάμε τέλη της άλλης εβδομάδας οπότε κάπου εκεί να περιμένετε το επόμενο. Εκτός κι αν, κάνω τα θαύματα μου και βάλω ένα και στα μέσα της εβδομάδας...Χαχαχα <3 Θα το προσπαθήσω, το υπόσχομαι!!! Αλλιώς, τα λέμε την επόμενη Κυριακή. Φιλάκια πολλάά!! :*