Η ίδια ρουτίνα. Κάθε μέρα. Εδώ και πόσα χρόνια. Να σηκωθεις, να πας σχολείο, να γυρίσεις, να φας, να διαβάσεις και υστερα ύπνος.
Και ξανά απο την αρχή.
Εχω βαρεθεί τα ίδια. Η μονη μου απασχόληση. Η μονη μου έγνοια είναι ή ζωγραφικη. Οταν ζωγραφίζω είναι λες και αποτυπωνω στο χαρτί μου τα συναισθήματα μου. Παντα το εκανα. Και πάντα θα το κάνω.
Δεν μπορω να φανταστώ την ημερα που δεν θα το κάνω.
Και τώρα ας προσγειωθω στην πραγματικότητα. Στο μαθημα μαθηματικών. Που κάθομαι μονη στο θρανίο. Να ζωγραφίζω.
Ο καθηγητης είναι αρκετά αφοσιωμένος κοιτώντας συνέχεια το ρολόι αφού προφανώς περιμένει κάτι έτσι ώστε να μην με παρατηρεί καν.
Βρίσκω ευκαιρία και βγάζω τα χρωματα μου. Τους ξυλομπογιαδες μου. Σε αλλη περιπτωση δεν θα το εκανα αυτό. Θα προτιμούσα να ζωγραφισω με ενα στυλό ή καλύτερα ενα μολύβι. Καλύτερο απο το να ακούσω την παρατήρηση του καθηγητή ώστε να προσέχω στο μαθημα.
Οι γονεις μου ούτος ή άλλως ακόμα και αν πάτωνα στα μαθήματα θα έβρισκαν τροπο με τα λεφτά τους να με περάσουν σε πανεπιστήμιο στην Αγγλία.
Ασχέτως οτι εγώ διαβάζω όντως και βγάζω μεσο ορο 19.
Μπλε. Κοκκινο. Μωβ.
Γεμιζω με χρωματα το χαρτί μου. Γεμιζω τα σχέδια μου απο μολυβι.
Χτύπησε ή πόρτα αλλά δεν έδωσα καν σημασία. Συνέχισα να προσθετω χρωματα. Ωραία ζωγραφια.
Ο καθηγητής ξεροβηχει. Ουτε τώρα κανω τον κόπο να σηκωσω το βλέμμα μου.
"Δεσποινης Αλεξίου αν έχετε την καλοσυνη να προσέχετε περισσότερο στο μαθημα και να μην ασχολειστε με τις ζωγραφιές σας. Θα ήταν μεγάλη μας τιμη." Με ειρωνευετε ο καθηγητής μου και εγώ με βαριεστημενες κίνησεις κλείνω το μπλοκ μου φυλάσσοντας το στην θήκη κάτω απο το θρανίο. Παρατηρώ ενα παιδι να κάθεται δίπλα απο τον σπαστικο μαθηματικό. Είναι ενα αγόρι.
Ο καθηγητής τον συστήνει καθώς εκείνο κοιτάει βαριεστημενα τα παπούτσια του. Φοράει μαύρο τζιν και μαύρα παπούτσια. Νομιζω οτι φοράει μια άσπρη μπλούζα μέσα απο το μαυρο δερμάτινο του. Στην πλάτη του υπάρχει μια μαυρη επίσης τσάντα σχεδόν άδεια όπως φαίνεται.
"Παιδιά απο εδώ ο καινούριος σας συμμαθητής."Και μπλα μπλα μπλα. Τα ίδια κάθε χρονο.
Σταμάτησα να ακούω τι λέει ο μαθηματικός στην λεξη καινούριος συμμαθητής. Ολα καινούρια μα όλα ίδια.
Εχωντας ηδη ανοίξει το βιβλιο των μαθηματικών κοιτάζω τις ασκήσεις που υπαρχουν στον πίνακα και αυτές στο βιβλίο μου. Είναι ίδιες. Και πολύ απλα ηδη λυμενες. Οι γονεις μου πληρωνουν το φροντηστηριο για να μου μαθει μαθηματικά. Να γινω ιατρός ή αρχιτέκτονας. Ετσι θέλουν.
Για αυτο και οι βαθμοί μου πρέπει να είναι τόσο υψηλοί.
Κλείνω το βιβλίο. Βγάζω παλι το μπλοκ μου. Ανοίγω σε καινούρια σελιδα. Καθαρη. Ασπρη.
Πιανω κατευθειαν ενα χρωμα. Οχι σχεδιο αυτή τη φορα.
Με τον γκρι ξυλομπογια μου αρχιζω και ζωγραφίζω. Μορφές. Χωρίς πρόσωπα. Απλα μορφές. Οπως και στον εφιάλτη μου κάθε φορά.
Είμαι τόσο αφοσιωμένη στο χαρτί μου που δεν παρατηρώ τον καθηγητή να μου φωνάζει. Μόλις σηκώνω το κεφάλι μου εκείνος βρίσκεται ηδη μπροστά μου και καλά θυμωμένος.
Με αγένεια και θρασσος αρπάζει ατσαλα το μπλοκ μου με αποτελεσμα να τσαλακωθουν μερικές σελίδες. Νευριαζω.
"Κύριε θα ήθελα σας παρακαλώ το μπλοκ μου πίσω." Είπα όσο ευγενικά έπρεπε.
"Αυτό ας το σκεφτοσουν νεαρή μου πριν σου κάνω παρατήρηση δύο φορες." Μου είπε και ξεκινώντας να περπατάει στην έδρα του το μπλοκ μου στα χέρια του τσαλακωθηκε και άλλο. Τα νεύρα μου έχουν χτυπήσει κοκκινο.
Σηκωνομαι και προσπερναω τους πάντες και τα βλεματα τους πλησιαζωντας τον καθηγητή.
"Κύριε θα ήθελα το μπλοκ μου πίσω σας παρακαλώ." Είπα μια τελευταια φορά ευγενικα
"Κατσε κάτω και θα το πάρεις στο τέλος της ημέρας απο το γραφείο."
"Το χρειάζομαι αυτό το μπλοκ κύριε." Είπα και παλι ψύχραιμα.
"Και σου είπα ήδη. Θα το πάρεις στο τέλος της ημερας και αν συνεχίσεις να περιμένεις αύριο."
Αυτό ηταν σηκωθηκα και έφυγα απο εκεί μέσα χτυπώντας την πόρτα απο πίσω μου. Ας καλέσουν σπίτι μου. Δεν είναι κανεις να απαντήσει. Οπως πάντα.
Εχω φτασει στο προαύλιο και αρκετά παιδιά είναι εξω λόγω γυμναστικής ή κάποιας απώλειας καθηγητή. Τα αγνοω όλα και κατευθυνομαι στον πίσω χώρο. Το "καπνιστηριο" όπως αποκαλούμε όλοι. Οσοι καπνίζουν έρχονται εδώ ώστε να μην τους τσακωσουν οι καθηγητές.
Καθομαι σε ενα παγκακι. Σκέφτομαι λίγο. Τελικά ξαπλωνω κλείνοντας τα ματια μου. Μικρές ψυχαλες αρχίζουν και πέφτουν πανω στο προσωπο μου.
Καλοσωριζω την βροχή.
Οπως και τις αναμνήσεις. Αν είχα το μπλοκ μου τώρα και το μολύβι μου θα μπορουσα να αποτυπωσω αυτές τις αναμνησεις.
Αλλα γαμωτο έπρεπε να μου το καταστρέψει ο μαλάκας ο μαθηματικός.
Οι σταγόνες έπεφταν αργά και ελαφρά πάνω μου ενώ η βροχή δεν δυνάμωνε μα ούτε σταματούσε. Το κουδούνι χτύπησε αλλά δεν έκανα τον κόπο να σηκωθώ. Ήθελα να απολαύσω την βροχή.
Φωνές παιδιών ακούγονταν πλέον δυνατά και η ησυχία που επικρατούσε πριν είχε σταματήσει περιμένοντας να συνεχιστεί μετά από δέκα λεπτά αφού ξανά χτυπούσε το κουδούνι.
Γέλια ακούγονται και αυτό σημαίνει οτι ερχονται παιδιά. Σηκώνω την πλάτη μου και κάθομαι κανονικά. Το κορδόνι μου έχει λυθεί και σκύβω να το δέσω.
Τα γέλια και οι ομιλίες είναι απο κάτι αγόρια τα οποία έχουν ερθει προφανώς για να καπνίσουν εδώ.
Αφού δεσω το παπουτσι μου ακούγεται και μια φωνή.
"Μπα μπα μπα. Η παρθενοπιπίτσα καπνίζει;| Ακούστηκε η φωνή ενός από την παρέα. Σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω τον Τεο. Τον λένε Θεωδωρη αλλά φυσικά όλα τα παιδιά τον λένε Τεο εφόσον φοβούνται με τις απειλές του.
"Παρατα με Τεο." Σηκωθηκα να φύγω φανερά εκνευρισμένη.
"Μα πως μπορώ να σε αφήσω τώρα που είσαι εδώ;" Είπε και μου έπιασε το μπράτσο.
"Μην με ακουμπάς." Γρύλισα και τον κοίταξα.
"Αααα σορρι. Εννοείς να μην σε αγγίζω;" Ρώτησε και με το άλλο του χέρι με τράβηξε κοντά του. Τα σώματα μας αγγίζουν το ένα το άλλο και αηδιάζω στο άγγιγμα του.
"Γαμώτο! Παράτα με!| Φώναξα τώρα και απομακρύνθηκα με πίσω βήματα μέχρι που η πλάτη μου συγκρούστηκε με κάτι. 'Η μάλλον κάποιον.
"Ωωωπ η Αλεξάνδρα. Τι κάνεις εσύ εδώ;" Με ρώτησε ο Μάριος. Ο νταής του σχολείου.
"Έφευγα." Απάντησα απότομα και απομακρύνθηκα και από εκείνον.
"Από τόσο νωρίς; Κάνε μας λίγη παρέα." Με πλησίασε πάλι και χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του.
"Παρέα να σου κάνουν οι τσούλες που πηδάς." Μου ξεφεύγει πάνω στα νεύρα μου αλλά δεν το μετανιώνω.
"Μαα καλέ τι γλώσσα είναι αυτή; Το ξέρουν οι γονείς σου ότι μιλάς έτσι;"Είπε και είχε φτάσει πάλι μπροστά μου. Το υπονοούμενο του με εξοργίζει ακόμα περισσότερο από πριν.
"Κάνε στην άκρη τώρα Μάριε." Τον κοιτάζω στα μάτια και βουρκώνω.
"Όπως θες."Είπε και έκανε ένα βήμα δεξιά ώστε να μου ανοίξει τον δρόμο.
Ξεκίνησα να προχωράω μα σταμάτησα όταν μου έπαιξε ξυλιά στον γοφό μου. Όλοι άρχισαν να βγάζουν επιφωνήματα και εγώ είχα άπλα θολώσει. Γύρισα ξανά ώστε να είναι απέναντι μου και άρχισα με απειλητικά βήματα να τον πλησιάζω καθώς εκείνος γελούσε με το κατόρθωμα του.
"Εμένα δεν θα με ξανά ακουμπήσεις μαλάκα!"Σήκωσα το χέρι μου και του έπαιξα ένα χαστούκι.
Όλοι σταμάτησαν κατευθείαν να μιλάνε και σιωπή επικράτησε.
"Θα το πληρώσεις αυτό Αλεξάνδρα." Με έπιασε από τους καρπούς μου και με κόλλησε πάνω του. Προσπαθούσα να ξεφύγω μα έσφιγγε περισσότερο το κράτημα του.
"Άφησε με!" Φώναξα και εκείνος με φίλησε. Ήμουν τόσο αηδιασμένη που ένιωθα το στομάχι μου έτοιμο να αδειάσει το περιεχόμενο του. Αφού κατάφερα να σταματήσω το φιλί τον κλότσησα εκεί που θα πονούσε πιο πολύ.
Ξεκίνησα να προχωράω, μπορεί και να έτρεχα να φύγω από εκεί δεν θυμάμαι καθαρά ,μα τα σχέδια ήταν αλλά. Ο Τεο με γράπωσε και με τράβηξε με αποτέλεσμα να πέσω κάτω από την δύναμη. Έπεσα ατσουμπαλα πάνω στο αριστερό μου χέρι. Πόνος με κατέκλυσε και ένα βογγητό μου ξέφυγε. Με σήκωσε αμέσως τραβώντας με από το χτυπημένο μου χέρι και τσίριξα από τον πόνο αυτή τη φορά.
"Θα βγάλεις τον σκασμό κοριτσάκι αλλιώς δεν θα μπορείς να προχωρήσεις σε λίγο." Ψέλλισε και με πέταξε στην κυριολεξία πάνω στον Μάριο ο οποίος είχε κοκκινίσει από τα νεύρα του. Ένιωθα σαν μπάλα ποδοσφαίρου που την πετάνε από εδώ κι από εκεί.
"Ωω μωρό δεν έπρεπε να με προκαλέσεις." Ψιθύρισε στο αυτί μου και άφησε φιλιά εκεί.
"Μπάσταρδε άφησε με!"
"Άφησε την φίλε." Ακούστηκε μια άγνωστη, αγορίστικη φωνή. Γύρισα να δω μαζί με όλους ποιος ήταν και ένα συνοφρύωμα πήρε τη θέση του στο πρόσωπο μου. Το αγόρι από το πρωί.
Χελλουυυ. Κάποιες από εσάς με ξέρετε από τα παλιότερα βιβλία μου.
Αν όχι καλωσήρθες.
Είσαι πια μέλος της ομάδας μας και αποκαλείσε ζελεδάκι επειδή λατρεύω τα ζελεδάκια όπως και εσένα.
Αν δεν εχεις διαβάσει την ιστορία μου Επικίνδυνος Ερωτας καλά το κάνεις γιατί δεν θα αντέξω τις απειλές σου για το τέλος του βιβλιου:(
Πλακίτσα. Αν θες τσέκαρε την ιστορία μπορεί να σου αρέσει;)
Ελπίζω να σας αρέσει η καινούρια στόρι.
Υ.Γ. Δεν έχω ιδέα από ζωγραφική οπότε περιγράφω όσο καλύτερα μπορώ. Επίσης σόρρι αν το όνομα σου είναι παρόμοιο με κάποιον μη-επιθυμητό χαρακτήρα:(
Αυτα από εμένα.
Αν σας άρεσε αφήστε ένα ζουμερό αστεράκι και ένα σχόλιο να μου πείτε την γνώμη σας:)
Μέχρι το επόμενο πολλά φιλιά.
-Μαρίνα, το fangirl σας.