Hindi ko bibigyan ng happy ending si Kristoff
Pero bibigyan ko siya ng chance na e share niya ang point of view niya.(sa susunod na chapter na yon.)
Si Paulo nalang kaya makatuluyan ni Tiffany?
Hehehe
C=
*****
She sigh heavily and a sad smile creep to her pinkish lips. She gently wipe the tears that escape from her eyes.
Ito yung araw na dapat masayang masaya siya. Dahil ito yung araw na pinakahihintay niya. Yung araw na pinangarap niya na sana dumating. This is the day that suppose to be the road to her happy ever after with her love of her life. That day that they suppose to promise in front of God that they will cherish, love, always be faithful, to care and to trust each other. This is the day that they suppose to to say that they will love each other till death do they part. This is the day that they suppose to say their I do's.
This day suppose to be a perfect day for her.
Today is suppose to be their wedding day.
But instead of preparing for her wedding here she is sitting in their garden set with her sketch pad. She smiled bitterly again upon seeing her sketch pad. She's been busy sketching at hindi niya namalayan na ang ginuguhit na pala niya ay ang mukha ng lalaking minahal niya.
Yes minahal niya, because she is looking forward na sa mga susunod na minuto ng buhay niya ay magagawa na niyang kalimutan ang pagmamahal na meron siya dito. Katulad ng ipinangako niya dito when she bid her last goodbye with him.
But she is not restraining herself to feel the pain. She wanted to feel the pain that he gave her. Gusto niyang namnamin ang lahat ng sakit na iniwanan nito sa kanya ang lahat ng masasakit na ala ala at masasakit na salita na binigkas nito sa kanya gusto niyang paulit ulit na ireplay sa utak niya.
Gusto niyang maramdaman ang paulit ulit na pagkawasak na puso niya. Ang unti unting pagkamatay nito ng isauli nito sa kanya ang puso niya.
Gusto niyang maalala lahat hindi para mamuhi siya dito.
Gusto niyang maalala lahat dahil baka sa ganoong paraan mamanhid nalang ang namamatay niyang puso. She wanted to be numb of the pain baka sakali na kapag naging manhid na ang puso niya magawa niyang kalimutan ito. Magawa ng puso niya na tumigil sa pagmamahal dito.
For the past days na nandito siya sa mansion ng mga magulang niya pilit niyang pinapatatag ang sarili niya. Pilit niyang pinagtitibay ang damdamin niya. She has to be strong. She does not want to worry her family. Kailangan niyang ipakita sa mga ito na matatag siya kahit ang totoo ang hina hina niya. Pinilit niyang ngumiti sa harap ng mga ito and asure them that she is okay. Pero ang totoo she cried when she is alone.
Pero hindi na niya kaya.
And now on her suppose to be wedding day she let herself feel the pain once more. She let herself cried. Sa huling pagkakataon gusto niyang iiyak lahat lahat ng sakit na nararamdaman niya. For the last time she will cry for the death of her heart.
She cried. Today she will not mind kung makita man siyang umiyak ng mga magulang niya o kahit ng kuya Nathan niya. She will cry her heart out.
She look up the sky at parang nakikisama sa kanya ang panahon dahil makulimlim ngayon. Nakikisama ito sa nararamdaman niya. Kung gaano kakulimlim ang mga ulap ganon din kakulimlim ang loob niya.
"I love you, but I have to stop loving you." She said while looking at the face of the man she love in her sketch pad.
She write "the man I used to love" sa ibaba ng kanyang sketch. She have to remind herself at kailangan niyang papaniwalaan ang sarili niya na minahal nalang niya ito. Kahit na pilit na isinisigaw ng buong pagkatao niya na mahal na mahal pa din niya ito.
"Hey." Napalingon siya sa taong umupo sa tabi niya. She wipe her tears and smile at him.
"Hey Kuya. Hindi ba dapat nasa office ka?" She ask
Narinig niya ang paghugot nito ng buntong hininga bago siya nito kabigin. He let her head rest in his chest. "You dont have to wipe your tears princess. You dont have to smile just to hide your pain. I wanted you to be strong so you can protect your self pero kapag ako ang kaharap mo gusto kong ipakita mo sa akin ang kahinaan mo na pilit mong itinatago. I am afterall your big brother and it is my responsibility to protect you. If he cant protect you, I will. If he cant be with you, you know that I will always be here for you. If he stop loving you, nandito ako princess kami nina mommy at daddy we will never stop loving you." Her kuya said habang marahan nitong hinahaplos ang kanyang buhok.
She cried even more because of what her kuya said. Yes iniwanan man siya ni Kristoff andito naman ang pamilya niya. They will not leave her. Mamahalin siya ng mga ito ng buong buo kahit pa gaano kawasak ang pagkatao niya. She know they will help her build herself again. Her family will love her more that anyone in this world that can love her.
"Cry princess. I wanted you to show me how hurt you are right now. Kahit wala kang sinasabi sa amin kung ano talaga ang nangyari we will still be by your side in this time of your life, no every time of your life. Just cry, pero gusto ko pagkatapos mong umiyak lalaban ka. Nandito lang kami, nandito lang si kuya palagi para samahan ka sa laban na to."
Hinayaan niya ang sarili niyang umiyak sa dibdib ng kuya niya. Hinayaan niyang makita nito kung gaano siya kahina ngayon. Hinayaan niya ang sarili niya na makita nito kung gaano siya nasasaktan ngayon.
"I love him so much kuya. But I have to let him go. I have to stop loving him dahil nasasaktan na ako. Nasasaktan ako na hindi niya ako kayang pagkatiwalaan. Nasasaktan ako kapag nararamdaman ko ang pagmamahal na meron ako para sa kanya. Ayoko ng masaktan kuya kaya kailangan ko ng alisin lahat ng pagmamahal na meron ako sa kanya. But I dont know how, I dont know where to start." She sob.
"Shhhhh. Everything is going to be okay princess. Letting go of him means also you also have to face the pain. Yes alam kong masakit but kuya is here. Sasamahan kita sa lahat ng sakit. Sasamahan kita hanggang sa hindi kana nasasaktan. Hanggang sa mawala ang sakit. Andito lang ako princess, andito lang si kuya." He kiss her in the head. "Kapag handa ka ng magsabi sa akin kung ano ba talaga ang nangyari andito lang ako. I can listen to you, always."
Marahan siyang tumango dito. But she will not tell any single soul sa ginawa ni Kristoff sa kanya. It will just between the of them. Hindi dahil kinahihiya niya ang ginawa nito sa kanya, kundi gusto niyang protktahan ito.
Nang araw na umuwi siya sa mansion nila ay hindi siya nagsalit kung bakit sila naghiwalay ni Kristoff. Ayaw niyang sabihin sa mga ito ang dahilan dahil ayaw niyang tuluyang magalit ang mga ito kay Kristoff. She wanted to protect him, dahil kapag nalaman ng pamilya niya ang ginawa nito sa kanyang pambababoy ay paniguradong mapapatay ito ng kanyang daddy at ng kanyang kuya Nathan o kung hindi man ay baka idemanda ng mga ito si Kristoff. And she does not want that to happen. Kahit gaano kasakit ang ginawa nito sa kanya she still want to protect his image. Ayaw niya pa ding mapasama ito.
"Thank you kuya. Kahit noon pa you are always there for me. Im so lucky for having a big brother like you." Tingala diya dito and he kiss him at the cheek.
She smiled at him and hug him tight. Ginulo nito ang buhok niya. "So aside from crying whats your plan for today?" He ask. She know he is trying to make her smile.
"Cry and cry more?" She said sadly. She really want to show her kuya Nathan that she is okay by smiling but she just cant force herself to smile. "Just for today Kuya, for the last time I wanted to sulk myself with pain. Baka sakali kahit konti lang mabawan ang sakit bukas." She said
"Well then, I leave you for now. Pag hindi mo na kaya tawagan mo lang ako. Inuman tayo." He said and kiss her forehead before leaving her in the garden.
She look at the sky once more madilim pa din ang kalangitan. Sana kasabay kasabay ng pag aliwalas ng panahon mamaya o bukas ay ang pag aliwalas din ng pakiramdam niya.
She sigh once more bago niya tinignan ang kanyang sketch pad. Pinilas niya ang drawing niya na may mukha ni Kristoff at muling pinakatitigan iyon.
Sadness filled her heart upon looking at his handsome face. Iginuhit niya ang mga mata nito noong punong puno pa ito ng pagmamahal sa kanya. Gustong gusto niyang ipagdasal na sana bumalik sa ganoon ang pagtingin nito sa kanya pero sa kaibuturan ng puso niya alam niyang hinding hindi na iyon mangyayari. Hinding hindi na babalik sa dati ang pagtingin nito sa kanya.
Ano kaya ang nangyayari ngayon kung hindi nangyari ang ganoong bagay sa kanilang dalawa. Siguro nasa Hidden Island na sila ngayon at nagsisimula na ang seremonyas ng kasal nila. Yung forest wedding na pinaghandaan nila ng dalawang buwan siguro ang gandang tignan lalo na kung maririnig ang lagaslas ng tubig mula sa falls na malapit sa venue.
Pero lahat ng preparasyon na iyon nasayang lang dahil sa mga maling akala. Lahat ng meron sa kanila nasayang. Yung pagmamahal niya dito sinayang nito. Pati ang paghihintay nito ng sampong taon sa kanya sinayang nito.
Nanghihinayang siya sa lahat ng oras at emosyon na nawala. Sa lahat ng pwedeng masasayang mangyari sa kanilang dalawa sa hinaharap pinanghihinayangan nila.
Si Kristoff kaya? Nanghihinayang din kaya ito? Iniisip din kaya nito ang lahat ng pwedeng nangyayati na sana sa mga oras na ito kung naniwala lang ito sa kanya?
Siguro hindi. Sa tatlong araw nga nagawa siya nitong palitan. Panigurado na imbes na isipin nito ang lahat ng mga bagay na nasayang ay nagpapakasasa ito sa kandungan ng babaeng iyon.
Ayaw man niya pero hindi niya maiwasang maingit sa babaeng ipinalit nito sa kanya. Siguro nga mas matino siyang babae dito, mas mayaman nga siya, mas maganda at mas may reputansyon pero naiingit siya. Why? Because That woman have the man that she love so dearly.
Ang sakit sakit isipin na siya ang miserable niya ngayon samantalang ito he is having the best time of his life with that woman. Kung sana pwede lang pilitin yung puso niya na kalimutan ito at gayahin ang ginagawa nito siguro ginawa na niya. Kaya lang hindi pwede. Hindi niya alam kung hanggang saan at kailan siya masasaktan. Pero ipinagdarasal niya bago siya matulog sa gabi na sana sa pag gising niya kinabukasan wala na ang sakit. Na sana matutunan ng puso niya na kalimutan ito.
Pero sa bawat pagbukas ng mga mata niya sa umaga ramdam na ramdam pa din niya ang sakit na iniwanan nito sa kanya. Nandoon pa din sa puso niya ang lalaking iyon.
Napabuntong hinginga siya. She wanted to escape but she knew that she have to face this. Hindi na siya iyong sixteen years old teenage girl na sinaktan ni Kristoff na basta nalang tinakbuhan ang sakit. She have to face this. She have to deal with this. Dahil kahag tumakbo na naman siya sa sakit ay hindi iyon mawawala. Magtatago lang iyon sa likod ng puso niya pero hindi mawawala.
She get up pero agad din siyang napakapit sa sandalan ng upuan ng para bang biglang umikot ang paningin niya. Mariin niyang ipinikit ang mga mata at pinakalma ang sarili. Ng masigurong ayos na ang pakiramdam niya at hindi na siya nahihilo ay lumabas siya ng kanilang gate tangay ang drawing ng mukha ni Kristoff sa kamay niya.
She wanted to have a walk. Gusto niyang maglakad lakad kahit hindi niya alam kung saan siya pupunta.
She wanted to clear her head even just a while. Walang direksyon ang ginawa niyang paglalakad na kahit na ng maramdaman siyang patak ng ulan na tumulo sa braso niya ay hindi siya tumigil.
Para na siyang nasisiraan ng bait habang naglalakad siya ng walang direksyon but she does not care. Wala siyang pakialam kahit ang sasabihin ng mga taong nakakakita sa kanya ngayon.
The rain started to pour but she continue walking. Kasabay ng pagtulo ng mga luha niya ang pagbuhos ng ulan. She cried and cried. She let herself be drown in her tears.
Wala siyang pakialam kung humahagulhol na siya p kahit may makarinig sa kanyang pag iyak. She need this.
For the last time she let those happy memories flood inside her mind. Lahat ng masasayang alaala nialang dalawa ni Kristoff yung unang pagdadate nila. Yung unang nagsabi ito ng I love you sa kanya. Yung unang halik nila. Lahat ng yon inalala niya.
She also remember those hurtful memories. Those hurful words that wounder her heart.
Napalingon nalang siya ng may malakas na busina siyang narinig at nakita niya ang paparating na kotse patungo sa kanyang direksyon. She did not know that she is crossing the road right now. Hindi niya namalayan na nasa gitna na siya ng daan sa kanilang subdivision.
Mariin niyang ipinikit ang mga mata but before everything went black at natinig pa niya ang dalawang boses na nagpapanic at tinatawag siya.
"Tiffany!!"
"Marie!!" Said the other voice. That familiar voice. The voice of her love.
Marie? Isang tao lang ang tumatawag sa kanya ng Marie. Could it be him? Maybe no. Maybe it was just her imagination.
Naramdaman pa niya ang pagyakap ng kung sino sa katawan niya bago siya mawalan ng malay.
I love you Kristoff she scream and everything went black.
IMINULAT niya ang kanyang mga mata ng marinig ang mga taong kasalukuyang nag uusap sa paligid niya. Medyo masakit ang ulo niya at nilalamig ang pakiramdam niya. She remember that she pass out at the middle of the road habang umuulan.
Agad na sumalubong sa kanyang paningin ang puting kisame. She knew from that instant na nasa loob siya ng isang hospital room. She look around at nakita niya ang apat na taong kasalukuyang nag uusap ngayon sa sala ng hospital room.
Its was her parents, her kuya Nathan and Paulo.
"M..mom." she called agad na bumaling ang mga ito sa gawi niya at nilapitan siya. "What happen?" She ask.
"You pass out because of too much stress baby princess. You also have a fever. You should rest." Sagot ng kanyang ina na kitang kita sa mga mata nito ang lungkot at pag aalala sa kanya.
Ngumit siya dito. Magbe she should stop crying, she's making her parents worried.
"Buti nalang at bago ka pa mabundol ng siraulong driver na iyon ay nahablot ka ni Paulo. What are you doing in the middle of that street while raining?" Tanong ng kanyang daddy.
Tumingin siya sa gawi ni Paulo at nginitian ito ng tipid and mouthed thank you at him na sinuklian nito ng isang tipid na ngiti. She awe him her life.
"I saw just taking a walk dad. Inabutan lang ako ng ulan. Im sorry." She look at her Kuya Nathan na matiim lang ang tingin sa kanya. Nagtatagis ang mga bagang nito.
"The doctor said that you should not stress yourself. Masyado ka daw nag iisip at na stress these past few days kaya naman you pass put kanina idagdag pa yung sinat mo. You should have your vacation para daw makapagpahinga ka." Anang kanyang mommy at marahang hinaplos ang pisngi niya. "Where do you want to have vacation baby? How about Japan? Or Germany? Italy perhaps? How about in Paris? Magaganda ang tanawin doon and you could relax. O baka naman gusto mo ng bumalik sa New York? You told us that your life is there diba? Diba gusto mong bunalik doon? I will book a flight for you tomorrow." Naiiyak na sabi ng kanyang ina.
Naiiyak siya sa nakikita niya ngayon sa kanyang ina pero pinigilan niya. Ayaw na niyang umiyak. Alam niya na nag aalala ito ng sobra sobra sa kanya. Kaya naman kahit labag sa kalooban nito pinapabalik na siya nito sa New York. Her mother want her to go abroad just like what she did years ago. But she wont do that now. Ayaw na niyang magtago.
"No mom. I wont go abroad, dito lang ako." She said
"But baby.."
"Ma okay magbabakasyon ako. Pero hindi sa ibang bansa. I can just go to our vacation house in Baguio o sa beach house natin. Doon nalang ako. I promise I wont stress myself. Ayokong tumakas ulit. I want to stay here."
"But baby princess papano ka makakapag relax kung malapit lang siya sayo? Please kung kinakailangan ka naming smahan pabalik ng New York sasamahan ka namin. In fact pumayag na ang daddy mo na mag model ka. You can start a new life in New York."
"Mom please I am no longer the teenage girl na nasaktan noon. I have to face this at hindi dapat tinatakasan so please just let me. I wont stress myself if thats what makes you worried. Magbabakasyon ako for a month maybe, then I will work sa company natin. Diba dad yung ang gusto mo? So please let me stay." Pagsusumamo niya sa kanyang mga magulang.
Namayani ang katahimikan sa kanila ng ilang minuto. Para bang pinag iisipan ng mga ito kung hahayaan nalang siya sa gusto niya.
"If thats what you want baby princess. Sige." Pagpayag ng kanyang ama.
"Thank you dad." She said and hug her mother.
From this day she promise to herself na hindi na siya iiyak para kay Kristoff. Hindi para sa sarili niya kundi para sa ikakatahimik ng kalooban ng mga taong nakapaligid sa kanya. If she have to force herself to be happy gagawin niya para lang walang mag alala sa kanya. She will forget everything about him.
She vowed to herself that she will stop remembering and loving Andrew Kristoff Lawrence.
She's finally letting him go.
*****
August 8, 2016
12:40 PM