Κουνώ τον αστράγαλό μου, καθώς το πόδι μου γλιστρά μέσα στην μυτερή, μαύρη γόβα μου. Διαβάζω το λογότυπο στην σόλα. Ο ChristianLouboutin βρίσκεται κάτω από τα πόδια μου. Ήταν το μοναδικό με το ανεκτικό ύψος.
Υποθέτω πως ο Τζούντα τα πήρε για εμένα... καθώς επίσης και ένα μεταξωτό ασπρόμαυρο φόρεμα με κάποιο γαλλικό όνομα σχεδιαστή στην ετικέτα, δεν ξέρω. Ρίχνω την χρυσή αλυσίδα της Chanel τσάντας στους ώμους μου.
Στην πραγματικότητα, όλα είναι πακεταρισμένα στην βαλίτσα που εμφανίστηκε νωρίτερα, είναι από ακριβές προελεύσεις, πράγμα που με κάνει να μορφάσω. Διαβάζω Jimmy Choo, Givenchy, Gucci, Kors... Από πού ήρθαν αυτά τα πράγματα; Δεν ξέρω. Είμαι απλά αναγκασμένη να κυκλοφορήσω με αυτά έξω από την πόρτα του ξενοδοχείου. Αν υπήρχαν οποιεσδήποτε αμφιβολίες στο μυαλό μου όπου έλλειπαν χρήματα σε αυτόν τον εγκληματία ,έκανα λάθος.
Αποδίδοντας την ικανοποίηση μου στο σπα όλη την μέρα, πάω με τα τεμπέλικα γόνατά μου έξω από την αίθουσα υποδοχής. Μου έκαναν περιποίηση προσώπου, μαλλιών, βάψιμο νυχιών, τρίψιμο ποδιών, λασποθεραπεία ... Κάθε φορά που λέω ότι είμαι εντάξει, μου λένε συνεχώς ότι τα έχω πληρώσει, δηλαδή ο Τζούντα, για το πακέτο του σπα και γι αυτά που ακολουθούν. Ήμουν εκεί μέσα κυριολεκτικά όλη την ημέρα.
To φόρεμα μου στριφογυρίζει γύρω μου όπως κατεβαίνω τις σκάλες. Ένας υπάλληλος του ξενοδοχείου παίρνει τις νέες μου αποσκευές από εμένα. Τον βλέπω να πασχίζει με το βάρος τους, πιέζοντας τες μέσα σε
ένα ολοκαίνουριο μαύρο αμάξι.
Βλέπω κάποιον να στέκεται, γέρνοντας πάνω στο αυτοκίνητο, απολαμβάνοντας το βραδινό ηλιοβασίλεμα πίσω από τα γυαλιά ηλίου του.
Φαίνεται τόσο διαφορετικός- δεν μπορώ να τον αναγνωρίσω. Τα μάτια μου μισοκλείνουν, λες και το πορτοκαλί χρώμα του φωτός του ήλιου, ταράζει την όρασή μου. Είμαι λίγο φοβισμένη με την αλλαγή αυτή.
«Χμ...Τζούντα;» λέω μορφάζοντας.
Αυτή την στιγμή βλέπω το μοντέλο του GQ που λέγαμε με την Μάρα.
Φοράει ένα ανοιχτό γκρι, ραμμένο στα μέτρα του, κουστούμι, αστραφτερά μαύρα παπούτσια, και το χαρακτηριστικό του μαύρο σε σχήμα Vστην λαιμόκομψη, πουκάμισό . Θα πρέπει να έχει βρει ένα ικανό μπαρμπέρη, καθώς τα μαλλιά του έχουν καθαριστεί, εκεί όπου οι άκρες σβήνουν πιο κοντές και η κορυφή είναι ακόμα πυκνή με τις μακριές τούφες του τραβηγμένες προς τα πίσω .Θεέ μου γιατί είναι τόσο σέξι;
Με κοιτάει αδιάφορα.
«Έτοιμη;» ρωτάει.
Συνοφρυώνομαι, επανέρχοντας γρήγορα πίσω στην πραγματικότητα.
«Τι;» ορμάω ,καθώς εκείνος μπαίνει στην μαύρη Ferrari. «Που; Γιατί; Τι γίνεται;»
Δεν πηγαίνουμε αλήθεια στο σπίτι των γονιών μου...Σωστά;
Εκείνος μόνο χαμογελάει πλατιά, « Μπες μέσα.»
♤♤♤
Είναι περασμένες 7 το απόγευμα. Παρκάρουμε στο δρόμο των γονιών μου. Ωραίες αναμνήσεις με πλημμυρίζουν και συνειδητοποιώ πόσο πολύ μου έχουν λείψει. Είμαι ταυτόχρονα χαρούμενη και φοβισμένη.
Το να εμφανιστώ μπροστά στην πόρτα θα ήταν πυρετώδες, ειδικά με κάποιον σαν τον Τζούντα να στέκεται δίπλα μου. Νιώθω ένα τρομερό βάρος στους ώμους μου. Γιατί είμαστε εδώ; Δεν θα έπρεπε να είχαμε έρθει ... Θα έπρεπε να είχαμε πάει σε κάποιο άλλο μέρος. Ουφ! Τι θα κάνω τώρα;
Ρίχνω μια ματιά στον Τζούντα, ο οποίος φαίνεται εντελώς άνετος. Ήταν παντελώς άνετος από τότε που δραπετεύσαμε από την πυροβολημένη αποθήκη!
«Εμ,» αρχίζω, «Εμ...»
Σβήνει την μηχανή και βγαίνει έξω , αφήνοντάς με πίσω. Τον ακολουθώ γρήγορα, αφού ξεκουμπώσω την ζώνη μου. Τρίβω τα τρεμάμενα μου χέρια. Βλέπω τα φώτα του σαλονιού ανοιχτά. Οι κουρτίνες είναι ακόμα ίδιες. Η μαμά και ο μπαμπάς μου πρέπει να βλέπουν παλιές ταινίες του '50 ή κάτι τέτοιο. Κοιτώ γύρω την ήσυχη γειτονιά.
«Ε,» τεντώνομαι , «Λοιπόν-»
«Τι είναι, γλυκούλα;» γυρνάει προς το μέρος μου και ρωτά.
Τα χέρια μου αρχίζουν να ιδρώνουν. Αυτό δεν ήταν καλή ιδέα. Εκείνος χαμογελάει.
«Οι-Οι γονείς μου...» μουρμουρίζω .
Συνεχίζει να προχωρά χτυπώντας το κουδούνι, πριν προλάβω να τελειώσω την πρότασή μου. Κρατώ την αναπνοή μου και ανοίγω τα μάτια μου ορθάνοιχτα κοιτώντας τον , κάνοντάς του αθόρυβα επίπληξη. Ο Τζούντα σηκώνει τους ώμους του.
«Θα φρικάρουν!» χαμογελώ, αδέξια.
«Ρόζαλι;» η φωνή της μαμάς μου ακούγεται δυνατά, «Ρόζαλι!»
Τα χέρια της τοποθετούνται γύρω μου και με αγκαλιάζει σφιχτά. Την αγκαλιάζω κι εγώ, όντας απαραίτητο να λυγίσω ελαφρώς τα γόνατά μου, λόγω των τακουνιών μου.
Η καρδιά μου αρχίζει χτυπά δυνατά στο στήθος μου όταν γυρίζει και κοιτάει τον Τζούντα, με το στόμα της να απλώνεται ακόμη ανοιχτό.
«Δεν θυμάμαι να τηλεφώνησες για να μας πεις πως θα έρθεις,» ο μπαμπάς μου συλλογίζεται.
Χαμογελώ νευρικά, «Έκπληξη;»
Η μαμά συνεχίζει να με έχει αγκαλιά.
«Περάστε μέσα! Περάστε μέσα!» λέει εκείνη.
«Ποιος είναι αυτός;» o μπαμπάς διακόπτει απότομα.
Όλοι κοιτάζουμε τον Τζούντα, ο οποίος είναι τόσο χαλαρός και στέκεται σαν αγγούρι
«Αυτός...είναι...» αρχίζω
Ο Τζούντα τείνει το χέρι του και αυτοσυστήνεται , βλέποντας ότι εγώ δεν μπορώ .
«Είμαι ο Τζούντα,» λέει, μάλλον ευγενικά . «Χαίρομαι που σας γνωρίζω.»
Δίνουν τα χέρια. Η μαμά με κοιτάζει.
Λέει σιγανά με ένα νεύμα, «Ο, το αγόρι.»
Κουνώ το κεφάλι μου, παρόλο που δεν της το παραδέχομαι.
«Χμμ,» ο μπαμπάς ξεφυσά, «Το αγόρι σου;»
Εκείνη τον αγνοεί και μας πηγαίνει μέσα . Αρχίζω να πονοκεφαλιάζω μόνο που τα σκέφτομαι όλα αυτά.
«Πεινάτε εσείς οι δύο; Το βραδινό είναι έτοιμο,» η μαμά απασχολείται βγάζοντας έξω τα πιάτα.
♤♤♤
Οι τέσσερις μας καθόμαστε στην τραπεζαρία. H μαμά σαν χαζοχαρούμενη κρυφογελά, ενώ ο μπαμπάς ρίχνει δολοφονικά βλέμματα στον Τζούντα. Εκείνος δεν δίνει σημασία, παρόλα αυτά. Απολαμβάνει τα λαζάνια της μαμάς μου. Εγώ δεν μπορώ να φάω. Το στομάχι μου είναι γεμάτο νευρικότητα.
«Πως ήρθατε εδώ;» ο μπαμπάς ρωτάει.
«Ο Τζούντα οδηγούσε,» απαντώ
«Γιατί;» λέει ο μπαμπάς και πιέζει τα χείλη του σε μια λεπτή γραμμή. «Δεν έχει αρχίσει η σχολή;»
Του ρίχνω ένα ντροπαλό βλέμμα. Η μαμά μου χτυπά τα χέρια της και αναστενάζει.
«Ήθελε να μας επισκεφτεί, αφού δεν το έκανε κατά την διάρκεια των διακοπών,» εξηγεί εκείνη εκπροσωπώντας με.
«Οδηγώντας όλο το δρόμο μέχρι εδώ. Αυτό είναι δυο μέρες,» λέει εκείνος μετά.
Η μαμά μου τον αγνοεί και κοιτάει προς το μέρος μου.
«Θα ήθελες μερικά λαχανικά;» ρωτάει, δίνοντάς μου ένα μπολ.
Ρίχνω μια ματιά στον Τζούντα, που φαίνεται μια χαρά τρώγοντας το γεύμα του. Θέλω να κλάψω και να γελάσω. Αυτό είναι αμήχανο. Αναστενάζω και κοιτώ επίμονα τα λαζάνια μου που ρέουν. Επικρατεί ησυχία για ένα λεπτό, πριν ο μπαμπάς καθαρίσει τον λαιμό του.
«Ξέρω γιατί έκανες όλο τον δρόμο μέχρι εδώ... με αυτόν,» λέει αυστηρά , «Είσαι έγκυος, έτσι;»
Ξαφνικά ο Τζούντα αρχίζει να πνίγεται, πετώντας το πιρούνι του στο τραπέζι. Σοκαρισμένη, κάθομαι αμίλητη. Θα έπρεπε να ήμουν η μόνη που πνιγόμουν αλλά ,δεν είχα φαί στο στόμα μου.
«Χένρι!» λέει η μαμά στον μπαμπά με βλοσυρό ύφος . Γυρνά στον Τζούντα που βήχει, προσπαθώντας απεγνωσμένα να συνέλθει , προσφέροντάς του ένα ποτήρι νερό. «Έλα, πιες αυτό.»
Τον παρακολουθώ να το κατεβάζει σε δευτερόλεπτα, με βουρκωμένα μάτια.
Δαγκώνω το χείλος μου και κρατώ το κεφάλι μου, ευχόμενη να ξυπνήσω από αυτόν τον εφιάλτη.
Αφού ο Τζούντα παίρνει αναπνοές, αρχίζει να ηρεμεί ξανά.
Λέω, «Όχι.»
Αν πάνε όλα καλά, αυτό θα ανακουφίσει τις ανησυχίες του μπαμπά μου.
Ο Τζούντα αρπάζει το ποτήρι με τον χυμό μου και πίνει κι αυτό επίσης. Η μαμά μου αρχίζει να γελά άβολα, κοιτώντας εμάς τους δύο. Μου ρίχνει ένα βλέμμα, που μου λέει ότι τα σκεφτόταν ενώ γίνονταν όλα αυτά.
«Πάω να φέρω επιδόρπιο,» λέει, αφήνοντας τον πατέρα μου να κρίνει τον Τζούντα σιωπηλά.
Τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν ποτέ όπως τα θέλω.
Ο Τζούντα και οι εκπλήξεις του... Να τη και η γνωριμία! Δεν νομίζω πως η Ρόουζ χαίρεται πολύ με όλο αυτό, εσείς τι νομίζετε;