'Önce sessiz moda alalım. GüzeeeeI, bir sırt resmim daha oldu. Gizli dosya da tamam... Şifre, şifre!.. Hah, tabii ki güleait1 en uygunu. Asla tahmin edemez. Çaktırmadan şu fotoğraf çekme işini de halledersem harika olacak. Anlarsa da öğrenmeye çalışıyorum derim. Ha gayret Gülizar, başaracaksın.'
Bütün cesaretini toplayıp Asaf'ın geçen hafta hediye ettiği akıllı telefonu havaya kaldıran genç kız, arkası dönük duran adamın birkaç pozunu daha çektikten sonra dönmesini bekleye başladı. Kendisine baktığını hissetmiş gibi başını çevirirken, hızlı davranıp birbiri ardına çekim yapmaya devam etti. Nihayet istediği pozları yakaladığı sırada adını seslendiğini duyunca, kamera modundan çıkıp dosyayı kapattı.
"Gülizar!.. Gülizar ne yapıyorsun?"
"Ben... Hiiiiççç. Şu, eee..." 'Oooohhh çok şükür, çektim, nihayet çektim.' "Kamera nasıl çalışıyordu onu hatırlamaya çalışıyorum."
"Yaa..."
'Yalan söylüyorsun Gülizar... Olsun hiç pişman değilim. Ayrılırken hatıralarımın yanında en azından somut bir hazinem olacak. Şu lanet olası alçıyı bu kadar çok seveceğimi söyleseler inanmazdım. Acaba hemen gitmemi ister mi?'
"Unuttun mu?"
"Hı hı... Evet."
"Dur göstereyim."
Pencerenin önünden ayrılıp masaya doğru gelmesiyle dipteki sandalyeye geçen genç kız, oturmadan evvel telefonu Asaf'a uzatarak anlattıklarını dinliyormuş gibi yapmaya başladı. Her seferinde olduğu gibi burun kanatlarını titreten kokusunu içine çekerken, ahenkli sesini beynine kazımaya, keskin hatlara sahip profilini unutmamak için incelemeye koyuldu. Sinekkaydı tıraşlı yüzünde konuşurken oluşan mimikleri, arada kendisine baktıkça ruhuna işleyen gözlerini, duygularını açık etme korkusuyla seyretti.
"Çok basit, tek dikkat etmem gereken şu işaret. Bu moda dokundun mu seçtiğin objeyi ya da şu gençlerin selfie dedikleri kendini çekme tuşuna geçiriyorsun."
"Hı hı."
"Sonrası, netlik sağla ve kamera resminin üzerine dokun. Anladın mı? Gülizar!"
"Hıııı!"
"Sen beni dinliyor musun?"
"Evet Asaf! Eee... Anladım, çok teşekkür ederim." 'Acaba söylesem mi?' "Şey, şu şeyi, selfie dediğini deneyebilir miyiz? Hem görerek öğrenmiş olurum." 'Lütfen, lütfen evet de... Hadi Asaf'ım lütfen kabul et.'
"Olur, gel bakalım Gülizar Hanım."
"Tamam." 'Allah'ım, nihayet başardım. Ne olur ne olmaz, resimleri yedekleyip mailime de atayım.' "Ne yapacağım?"
"Hiçbir şey sadece gülümse."
Sol kolunu omzuna atan adamın elindeki telefonu havaya kaldırmasıyla ağzı kulaklarına varan genç kız, hayatı boyunca en değerli eşyası olacağına emin olduğu resim için poz verdi. Gözümü kırptım bahanesiyle sevdiği adama ait bir kaç fotoğrafı garantiledikten sonra sabahtan beri sıkıntılı görünen yüzüne döndü.
"Bir şey mi oldu Asaf, kalktığından beri çok düşünceli görünüyorsun?"
"Gülizar..."
"Efendim!"
"Eee..." Duyarlı kızının tepkilerini ölçmek için ifadelerini tartarken, bahçeye çıkaracağı için giymesine yardımcı olduğu kot pantolon ve sarı kazağıyla çok hoş göründüğünü düşündü. Alışması adına bilgisayar başında çalıştığı sürelere denk getirerek kısa aralıklarla yalnız bıraktığı her seferinde telefonla aramaya, yakın civarda olduğunu hissettirmeye çalışsa da tam zamanlı ilk defa yalnız kalacağını bilmenin huzursuzluğunu yaşadı. Gün içinde gelip giden Çağla dışında yabancı en ufak sese karşı hala ürkek bir tavır sergileyen genç kızın, hafta başında göreve başlayacağını öğrendiği zaman nasıl karşılayacağını merak ederek sözüne devam etti.
"Pazartesi günü işe başlamam gerekiyor." demesiyle ani bir irkilmenin ardından yüzü buruşurken toparlanmaya çalışmasını aşama aşama izlediği genç kızın, gülümsemeye başlamasıyla söyleyeceklerini yutup ne diyeceğini beklemeye başladı.
'Ve buraya kadar! Bu günün geleceğini biliyordun Gülizar, şimdi Asaf'ımı rahatlatma zamanı. Ha gayret kızım, üzüldüğünü anlamamalı.' "Tabii ki Asaf, bundan doğal bir şey olamaz."
"Ciddi misin?"
"Evet... Artık düzeldim sayılır, kendi başıma ihtiyaçlarımı giderebiliyorum. Benim yüzümden işinden olmanı istemem." 'Yalancı cennet bitti. Alçı çıkınca hepsi son bulacak, en azından seni bir süre daha görebileceğim aşkım. Allah'ım, ne kadar büyük bir acı! Sakın ağlama Gülizar, üzüntünü belli etme. Gülümse.'
"Yalnız kalman sorun olmayacak mı?"
"Ke... Kesinlikle hayır. Çocuk değilim Asaf, benim için endişelenmeni istemiyorum. Lütfen merak etme, başımın çaresine bakarım. Hem Çağla da var, sık sık geliyor. Eee... Telefon... Bir şey olursa seni arayabilirim."
"Evet öyle!.. Eminsen için rahat olarak işe başlayabilirim."
'Hayıııııırr, değilim. Asaf'ım, ben sensiz ne yapacağım. Günü geldiğinde yokluğuna nasıl dayanacağım.' "Gönlün rahat olsun, bu arada ben de elimdeki işle oyalanırım." 'Sakın ağlama, aksine gülümse, konuyu değiştir... Ne? Ne söyleyeyim?' "Eee... Çağla çok başarılı olduğumu söylüyor. Artık beni mutlu etmek için mi yoksa hakikatten öyle düşündüğünden mi bilmiyorum." 'Belki de böylesi daha iyi yavaş yavaş alışmış olurum. Neyi iyi be, düşüncesi bile iğrenç!'
"Ben biliyorum, Faruk'a senin bir dahi olduğunu söylemiş. Bilişim alanındaki becerilerini hafife alma Gülizar, bu konuda kendini çok güzel yetiştirmişsin."
"Yaa! Sağ ol Asaf, takdir görmeye alışık değilim."
"Biliyorum canım. Mütevazı olman hoşuma gitse de başarılı yanlarını göz ardı etmeni istemiyorum. Sen akıllı ve bilgiye aç bir insansın."
'Asaf'ım... Yirmi üç senenin ardından öğretmenlerim dışında ilk defa duyunca inanması o kadar da kolay değil!'
"Bu kadar muhabbet yeter, hazırsan çıkalım mı Gülizar?"
'Çıkmasak!' "O... Olur." 'Korkma, duvarlar var. Hem çok yüksek dedi, dışarıdan kimse seni göremez. Sakin ol kızım, yanımda Asaf varken kimse sana dokunamaz.'
"Heeeyy... O kadar tedirgin durma, bahçe içinde korkulacak hiç bir şey yok."
"Hı hı... Evet, biliyorum." derken isteksizce yerinden doğrulan genç kız, kasıklarına giren hafif sancıyı görmezden gelmeye çalışarak ayağa kalktı. Geceden beri göğüslerindeki hassasiyetin yanı sıra karın belgesindeki şişkinliği hesaba katarak korktuğunun başına geldiğini, hastalanmasının yakın olduğunu tahmin etti. Asaf'a belli etmeden bu dönemi nasıl atlatacağını düşünürken, canı sıkılarak koridora yönelen genç adamın peşine takıldı. 'Neden problemler hep üst üste gelir? Kahretsin! Ne yapacağım şimdi? Keşke dün Çağla'ya danışsaydım, hiç aklıma gelmedi. Mesaj atsam yadırgar mı acaba?'
"Bir şey mi oldu?"
"Yooo!"
"Çok dalgınsın, iyi misin Gülizar?"
"Evet!"
"Öyle diyorsan! Gel, önce botlarını giydireyim. Lütfen rahatla artık... Neyse ben susayım, bahçeye çıkınca ne kadar güvenli bir yerde yaşadığımızı kendi gözlerinle göreceksin."
"Eee... Şey, ben yapardım Asaf."
"Tek elle mi? Başladın yine... Hadi ama Gülizar, çekingen davranman konusundaki düşüncelerimi biliyorsun. Lütfen şu ayağını uzatır mısın?"
"Peki!" diye çekinerek cevap veren genç kız, tek dizi üzerinde çömelen aşkının bileğinden tutarak ayağını botun içine sokmasını izlerken, başının üzerindeki yumuşacık görünen saçları okşamamak için kendisini zor tuttu. Gayri ihtiyari kıpırdanan parmaklarını birbirine lanetleyip iradesine hakim olmaya, kafasını başka konularla meşgul etmeye odaklandı.
"Rahat mı?"
"Çok!" 'Hem de nasıl!'
Bu kalitede bir ayakkabının varlığından bile haberi olmadığını düşünürken, bakışları aynadaki görüntülerine kayınca acı acı gülümsemekten kendisini alamadı. Bütün itirazlarına rağmen ayağındaki terlikten iç çamaşırına, kıyafetlerinden saçındaki tokaya kadar kendisine sürekli bir şeyler almasına, en ufak bir ihtiyacı olduğunu anladığı anda temin etmesine hala alışamadığını düşündü.
'Sadece sen Asaf'ım, Gül'e ait sadece seni istiyorum!'
Varlığın, Asaf ile tadını alsa, zevkine varsa da maddi manevi her türlü yokluğu bilmenin bilinciyle, içinden hiç birinin önemi olmadığını yineledi. İstem dışı havaya kalkan eli kaybetmekten en çok korktuğu şeye, Asaf'ına uzanırken, yarı yolda geri çekerek göğsünün üzerine yerleştirdi.
Yanındayken kendisini hem güçlü, hem de ayrılacakları gün yaklaştıkça çok güçsüz hissetmesinin, genç adama karşı duyduğu sevgiyle, inançla, güvenle ve varlığından aldığı enerjiyle doğru orantılı olduğuna karar verdi. Kısa süre öncesine kadar hayatı boyunca hiç bir erkeğe minnet etmeyeceğinin, geleceğini tek başına kuracağının planlarını yaparken, geldiği noktada Asaf'sız bir ömre nasıl tahammül edeceğini düşünmekten kendisini alamadı. Yerden doğrulan genç adam önünde dağ gibi yükselirken, 'Şu montu da giydirdim mi hazır sayılırız.' demesi üzerine gülümseyerek karşılık verdi.
'Seninle her şeye hazırım Asaf'ım, sen yanımdayken her şeye varım.'
"Uzat bakalım kolunu."
"Tamam." Yeşil montu önce alçıda olan koluna geçirip ardından sağlam tarafına dolandırmasına yardımcı olurken, fısıltıyla, "Teşekkür ederim Asaf." diye ekledi.
"Bir şey değil."
Bir süre dikkatle yüzünü inceleyen adamın seri hareketlerle hazırlanmasının ardından kapıyı açmasıyla, endişesini saklamaya çalışarak etrafını incelemeye başladı. Kendisine ait müstakil bahçesi bulunan evin verandasına çıkarken, omzuna atılan kolun ağırlığıyla tuttuğunun farkına varmadığı nefesini bıraktı. En ufak teması bile rahatlamasını, kendisini güvende hissetmesini sağlayan genç adama iyice yanaşarak öne doğru eğilen başına doğru yüzünü kaldırdı.
"Korkma."
"Özür dilerim, elimde değil!"
"Biliyorum. Her kim olursa olsun, sana zarar vermelerine asla izin vermem. Bana güveniyor musun Gülizar?"
"Evet!.." 'Aşkım.'
"Güzel, o zaman gezimize başlayabiliriz. Burayı çok seveceğine eminim."
"Görmeden de seviyorum Asaf, hem de her şeyini..." 'En çok da seni.' diye içinden ekleyerek genç adamın yönlendirmesiyle ilk adımlarını atmaya başladı.
*****************************************************************
Merhaba arkadaşlar, geç olduğunu biliyorum :) Bayram sebebiyle aileleri ziyarete gitmeden hazırlanma sürecinde kısa da olsa bir bölüm sıkıştırmaya çalıştım. Üzgünüm devamı bayram arkası gelecek, kısmetse yarın yola çıkacağız.
Şimdiden hepinize ailelerinizle mutlu ve huzurlu geçireceğiniz hayırlı bayramlar dilerim. Yeni bölümde görüşmek dileğiyle sevgiyle sağlıcakla kalın...
Not: YÜZÜ OLMAYAN ADAM kitabını bekleyen arkadaşlar, kitapyurdunun siparişleri açtığını öğrendim. Vesileyle buradan haber vereyim, inşallah beğenerek okursunuz. Gösterdiğiniz sabır ve anlayış için tekrar teşekkür ederim...