Κάθομαι στο γραφείο μου, μολονότι χρειάζεται να κοιτάω πάνω από τον ώμο μου συνέχεια.
Ο Τζούντα που βρίσκεται κανά δυο μέτρα μακριά, είναι ακόμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου. Προσποιούμαι ότι ασχολούμαι με τα διαβάσματά μου , ελπίζοντας να με αφήσει ήσυχη. Ξαφνικά, ακούω το κινητό μου να δονείται. Γυρίζω από την άλλη πλευρά.
Αυτός ο τύπος το απαντάει.
Ωχ Θεέ μου! Όχι! Θα μπορούσε να είναι η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου! Θα μπορούσε να είναι ακόμα και η Μάρα ! Τεντώνομαι για να αρπάξω το κινητό μου από τον Τζούντα , αλλά εκείνος καταφέρνει να με αποφύγει.
«Τζ-Τζούντα! Δώσε μου το τηλέφωνο!» Δυσκολεύομαι
Μόνο με το ένα του χέρι , καταφέρνει και με τραβάει να κάτσω στα πόδια του.
«Ποιος είναι;» λέει στην άλλη γραμμή ,αγνοώντας με τελείως .
Κουνώ τα χέρια μου πάνω στο κεφάλι του. Αλλά το χέρι του ζουλάει το στήθος μου κι εγώ τσιρίζω.
Μου χαμογελάει πλατιά και συνεχίζει να μιλάει στο τηλέφωνο.
«Είναι απασχολημένη αυτή την στιγμή. Θα της πω να σου τηλεφωνήσει αργότερα. »
Όχι. Κλείνει το τηλέφωνο. Είναι πολύ αργά.
Ουρλιάζω, «Γιατί το έκανες αυτό;!»
Ξαπλώνει πίσω στο κρεβάτι τραβώντας κι εμένα μαζί του. Προσπαθώ να αποτραβηχτώ αλλά τα χέρια του είναι πολύ δυνατά. Παίρνω την ευκαιρία και κλέβω το κινητό μου από την τσέπη του.
Σκρολάρω για να δω ποιος με πήρε. Προφανώς , ήταν η Μάρα. Ξεφύσηξα, καταριόντας τα πάντα μέσα στο κεφάλι μου.
«Άσε με να φύγω!» γαυγίζω
«Δεν θέλω όμως.» λέει
Συνοφρυώνομαι και αναστενάζω βαριά.
«Τις προάλλες που ήμουν με τον Έβερεστ -»
«Ποιος είναι ο Έβερεστ» λέει απαιτητικά
Πιέζω το χέρι μου πάνω στο στήθος του.
«Αυτός ο τύπος που με κρατούσε παρά την θέλησή μου,» εξηγώ σύντομα, νιώθοντας ντροπιασμένη με το ξαφνικό ενοχλημένο του ύφος.
«Οου,» είναι το μόνο που λέει
«Εμ, όταν του είπα να με αφήσει, εσύ με βοήθησες. Οπότε γιατί δεν με ακούς όταν σου λέω να με αφήσεις; »
Ένα πονηρό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Κατά κάποιο τρόπο, σχεδόν αντανακλαστικά, γλείφω τα χείλη μου, καθώς θυμάμαι την γεύση του. Ξεκόλλα Ρόζαλι!
«Αυτό είναι διαφορετικό,» λέει
«Πως κι έτσι;» τον πιέζω
Το χέρι του δεν αφήνει την μέση μου . Επίσης τα χέρια μου αρχίζουν και πονάνε . Του δίνω ένα θυμωμένο ύφος.
«Είσαι δικιά μου,» μου λέει
Σταματάω να εκπνέω, «Τ-Τι; Α-Από πότε;»
«Από τώρα.»
Μας γυρίζει ανάποδα στο μικρό μου κρεβάτι. Χτυπώ το στήθος του αλλά εκείνος πιέζει το βάρος του πάνω μου. Τι συμβαίνει ; Δεν μπορώ να καταλάβω ,ποιο είναι το θέμα αυτού του τύπου; Γιατί να ήθελε εμένα; Είμαστε εντελώς διαφορετικοί! Εκείνος είναι σκοτεινός, επικίνδυνος και έχει καλοσχηματισμένο ,θεϊκό σώμα. Εγώ είμαι ένα απλό μηδενικό . Τίποτα επάνω μου δεν φωνάζει να είναι ''ελκυστικό''.
Απλά θέλει να μπει στο παντελόνι μου ... Και πιστεύει ότι θα είναι παιχνιδάκι.
«Αρχικά, θα σε φιλήσω.» μου λέει . Σφίγγω το σαγόνι μου , καθώς νιώθω νευρική που βρίσκομαι από κάτω του . Τα χέρια του κινούνται ελεύθερα πάνω στο σώμα μου . « Αλλά δεν θα σου πω τι θα συμβεί μετά.»
Κολλάει τα χείλη του στα δικά μου, τοποθετώντας τα γόνατά μου στις άκρες ανοίγοντάς τα.
Πριν ένα δευτερόλεπτο ήμουν έτοιμη να του πετάξω ένα σφυρί στο κεφάλι .Αλλά τώρα μετρώ τα φιλιά του ... Αχχ!
Αλλά αισθάνομαι τόσο ωραία. Τα χείλη του με αναγκάζουν να ανταποκριθώ. Αυτό είναι τόσο λάθος.
«Ε... δεν σε ξέρω καν,» προσπαθώ να μιλήσω παρόλο που αυτός μου ρουφάει τα χείλη.
Κινείται προς τα κάτω, στον λαιμό μου
«Είναι καλύτερα έτσι ,γλυκούλα.»
Με δυσκολία ασθμαίνω αέρα μέσα και έξω από τα πνευμόνια μου . Τα χέρια του χουφτώνουν το σώμα μου.
Τον νιώθω να φτάνει στο εσώρουχό μου και κλείνω τα μάτια μου.
«Όχι,» μουρμουρίζω
«Καλά,» γκρινιάζει, πιπιλώντας τον λαιμό μου με φιλιά
Είμαι λιγάκι μπερδεμένη... που συμφώνησε στα αλήθεια.
Έπειτα χώνει τα χέρια του χαμηλά στην μικρή πλάτη μου και σηκώνει τους γοφούς μου. Δεν είμαι σίγουρη πως ,αλλά αυτό με κάνει να τυλίξω τα πόδια μου γύρω του.
Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει απότομα. Η Μάρα μπαίνει φουριόζα στο δωμάτιό μου. Τσιρίζω, ενώ είμαι τρομαγμένη μέχρι θανάτου. Προσπαθώ να διώξω τον Τζούντα μακριά, παρ'όλο που δεν έχει ενοχληθεί από την είσοδο της Μάρας. Αλλά τελικά δραπετεύω από το κρεβάτι , αφήνοντάς τον πίσω. Η Μάρα έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό.
Αναστενάζω και την τραβάω έξω μαζί μου. Κλείνω την πόρτα πίσω μου, αν και αυτό δεν ωφελεί σε τίποτα.
«Τι .Στον. Π- »
«Δεν είναι αυτό που νομίζεις!»
«Ώστε γι'αυτό δεν ήρθες στην ταινία; Επειδή έχεις ένα γαμημένο μοντέλο GQ στο δωμάτιο σου;!» Φωνάζει εκείνη
Καλύπτω το στόμα της με όλη μου την δύναμη και της κάνω νόημα να σωπάσει.
«Πραγματικά δεν είναι αυτό που φαίνεται ,» ψιθυρίζω έντονα.
«Φασωνόσασταν. Μόνο με ένα πράγμα μπορεί να μοιάζει αυτό.»
Ικετεύω να σταματήσει. Κοιτάζει επίμονα την ξύλινη πόρτα.
«Άρα ήσουν απασχολημένη.» λέει κάνοντάς μου νόημα με το κεφάλι της.
«Όχι ,δεν είναι αυτό που κατάλαβες,» γκρινιάζω εγώ .
«Πάει καν σε αυτή την σχολή;» αποφασίσει να ψιθυρίσει .
Κουνώ το κεφάλι μου αρνητικά , «Όχι»
Κάνω μασάζ στο κεφάλι μου ,προσπαθώντας να μην πάθω κρίση πανικού.
«Που γνωριστήκατε;»
«Είναι- μεγάλη ιστορία. Μάρα, για την ώρα απλά εξαφανίσου.»
Μου δίνει ένα βλέμμα όλο ενθουσιασμό.
«Πρέπει να μου πεις τα πάντα το πρωί,» με προειδοποιεί
«Εξαφανίσου!»
Προσπαθεί να κρυφοκοιτάξει μέσα από την πόρτα. Κολλάμε πέντε στα γρήγορα με τα χέρια μας και την διώχνω.
Καθώς κατεβαίνει τις σκάλες , μου ψιθυρίζει, «Να χρησιμοποιήσεις προφυλάξεις!»
Αυτοχαστουκίζομαι.
Δεν ξέρω για σας πάντως κατά την γνώμη μου το πάθος και η ένταση χτυπάνε κόκκινο με αυτούς τους δυο! Μείνετε συντονισμένοι η συνέχεια δεν θα αργήσει !