Τα πράγματα δεν φαίνεται να πηγαίνουν ποτέ όπως θέλω...
Γιατί αποφάσισαν να ανακαινίσουν τις εστίες της πανεπιστημιούπολης στην μέση του κρύου, κρύου φθινοπώρου ; Δεν θα μάθω ποτέ. Ανεβαίνω με δυσκολία τον λόφο κρατώντας το μεγάλο κουτί μου, πίσω από άλλους συγχυσμένους συμφοιτητές μου που κουβαλούν τα δικά τους υπάρχοντα ! Ο παγωμένος άνεμος φυσά τούφες μαλλιών μέσα στο στόμα μου . Προσπαθώ να τις φτύσω με κάποιον τρόπο , αλλά είναι άσκοπο. Τα κιτρινωπά φύλλα σαρώνουν την άσφαλτο καθώς μερικοί σκίουροι απομακρύνονται μουρμουρίζοντας, κάνοντας τον χαρακτηριστικό τους ήχο.
Οι προσπάθειες μας να φτάσουμε στην κορυφή του λόφου προς το πιο μακρινό κτίριο κοιτώνων, μοιάζουν με την έξοδο. Περίπου πενήντα από εμάς , ήμαστε αναγκασμένοι να μετακινηθούμε στην παλιά κατοικία της φοιτητικής εστίας . Ο Πιτ και ο Έβερεστ περπατούν καμαρωτοί, κουβαλώντας ένα στρώμα πάνω από τα κεφάλια τους. Είναι δυνατά αγόρια, οπότε πιστεύω δεν αντιμετώπισαν δυσκολίες στην ανάβαση του λόφου. Όσο για μένα, τα πόδια μου είναι έτοιμα να ενδώσουν Καθώς τα χέρια του Έβερεστ είναι ψηλά , η μπλούζα του σηκώνεται λίγο και βλέπω τον αφαλό του . Γρήγορα αποστρέφω το βλέμμα μου.
«Εφόσον οι ελεεινοί κοιτώνες βρίσκονταν δέκα χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά», λέει με δραματικό τόνο η Μάρα , «...ας παρτάρουμε αυτήν την βραδιά, ως μια ανταμοιβή για τον κοπιαστικό μας μόχθο».
Από τότε που ξεκίνησε τα μαθήματα υποκριτικής Σαίξπηρ101, πιστεύει ότι είναι καμιά λάτρης του θεάτρου ή κάτι τέτοιο. Ρουθουνίζω ένα γελάκι προς το μέρος της.
« Νέι, ώ! Αγαπημένε μου Νέι » Κουνάω το κεφάλι μου , κρατώντας χαρακτήρα.
Γυρίζει στον πραγματικό εαυτό της, «Τι; Γιατί όχι; Αγόρασα αυτό το τέλειο φόρεμα και δεν έχω πάει πουθενά για να το επιδείξω ακόμα. »
«Είμαι πολύ κουρασμένη για να πάω οπουδήποτε...» λέω, « επιπλέον οι εξετάσεις του πρώτου εξαμήνου ξεκινούν την άλλη εβδομάδα .»
«Που θες να καταλήξεις; Δεν είπα να πάμε σε πάρτι την άλλη εβδομάδα. Είπα να πάμε απόψε! »
«Απόψε.. », σφίγγομαι, «...θα ήταν κατάλληλη ώρα για να ξεκινήσουμε το διάβασμα .»
« Πφφ, είναι σαββατοκύριακο ρε' συ Ρόου !» γκρινιάζει εκείνη
Ξέρω, θα μου γκρινιάζει για πάντα. Το κάνει κάθε σαββατοκύριακο . Και εγώ λέω όχι .
« Συγνώμη ρε'συ Μάρα . Απλά δεν έχω και πολύ όρεξη να πάω .»
Παρ'όλα αυτά με πιέζει και ψιθυρίζει, «Θα είναι και ο Έβερεστ εκεί .»
Ανεβοκατεβάζει τα φρύδια της με νόημα προς το μέρος μου . Εγώ ξεφυσώ απηυδισμένα σας γερός άντρας.
«Έχει κορίτσι τώρα..,» λέω βλοσυρά, «Κάτι που προφανέστατα σημαίνει ότι δεν είναι διαθέσιμος. »
Ναι, ένιωθα κάτι για τον Έβερεστ , από τότε που πρωτοέφτασα στο κολέγιο. Αλλά είμαι υπερβολικά ντροπαλή για να πω , το οτιδήποτε. Ζήτημα να έχουμε ανταλλάξει δυο κουβέντες έτσι κι αλλιώς . Τώρα βγαίνει και με κάποια , οπότε αποφάσισα να σταματήσω να τον κοιτάω επίμονα.
«Όταν ήταν διαθέσιμος δεσποινίς Ρόζαλι, ποτέ δεν κάνατε καμία προσπάθεια για να τραβήξετε την προσοχή του. », λέει με ύφος γεμάτο ειρωνεία .
«Δεν είναι εύκολο όταν βασικά είσαι ένα μηδενικό .» ,σχολιάζω ενώ προσπαθώ να επανατοποθετήσω το κουτί στα ιδρωμένα χέρια μου.
«Αυτό γίνεται γιατί είσαι πάντα εγκλωβισμένη στο δωμάτιο σου σαν ερημήτης. Πρέπει να βγαίνουμε έξω και να πηγαίνουμε σε πάρτυ περισσότερο . Να κάνουμε τα αγόρια να μας προσέξουν. », λέει σαν να κηρύττει .
Συνοφρυώνομαι και λέω: « Δεν ήρθα εδώ για να παρτάρω με αγόρια. Ήρθα εδώ για να πάρω ένα απολυτήριο. »
Γουρλώνει τα μάτια της , «Συνέχισε να σκέφτεσαι έτσι και θα δεις πόσο μακριά θα φτάσεις με το αντρικό φύλλο.» επισημαίνει.
♤♤♤
Επιτέλους φτάνουμε στο παλιό κτήριο που μπορείς άνετα να το περάσεις για ένα πέτρινο στοιχειωμένο κάστρο . Ανοίγω την παλάμη μου όπου είχα σημειώσει τον αριθμό του δωματίου μου, 501. Κοιτάζω προς τα πάνω την ελικοειδή σκάλα και αναστενάζω. Αυτό σημαίνει ότι είμαι στην κορυφή του πέμπτου ορόφου.
Η μεγάλη παρέα αγοριών φώναζε και γελούσε δυνατά. Εγώ φεύγω διακριτικά από την αίθουσα αναμονής και ανεβαίνω τις σκάλες.
Δυστυχώς σε αυτόν τον κοιτώνα δεν υπάρχουν κλειδαριές..
Μπαίνω μέσα και παρατηρώ ότι τα πατώματα τρίζουν ελαφρώς . Είναι δέκα φορές χειρότερα από τους πρώτους κοιτώνες . Είναι τόσο σκονισμένα λες και είναι σε νεκροταφείο . Αντί γι'αυτό, έπρεπε να είχαν ανακαινίσει αυτό το μέρος .
Αφήνω το κουτί με τα πράγματα μου δίπλα στην πόρτα. Κανένας δεν έχει ανέβει στον όροφο μου ακόμα . Αρχίζω να αναρωτιέμαι αν είμαι μόνη εδώ πάνω . Ανοίγω το παράθυρο για να μπει λίγος καθαρός αέρας, αλλά αντί γι'αυτό λούζομαι με σκόνη . Βήχω μερικές φορές . Κοιτώ το κρεβάτι μου και μετανιώνω που δεν έφερα το δικό μου όπως τα αγόρια. Είναι ένα μικρό μονό κρεβάτι . Στον πρώτο κοιτώνα ήμουν αρκετά τυχερή ώστε να έχω ένα διπλό. Τουλάχιστον έχω ένα γραφείο...,ξεφλουδίζει σιγά σιγά βέβαια, αλλά είναι κι αυτό κάτι.
«Νοκ , Νοκ »
Γυρίζω και εντοπίζω τον Έβερεστ στην πόρτα μου . Έχει ένα ωραίο χαμόγελο στα χείλη του. Προσπαθώ να μην κοκκινίσω.
«Οο, γεια..» λέω ντροπαλά
«Απλά ήρθα να δω πως τα πας.» λέει και σηκώνει τους ώμους κοιτώντας γύρω τον χώρο μου . «Θα είσαι μια χαρά εδώ μέσα;» ρωτάει
Γνέφω καταφατικά ενώ περνώ τα δάχτυλά μου από τα μαλλιά μου . Γυρνάει για να φύγει αλλά σταματά και ξαναγυρίζει.
«Θα έρθεις απόψε ,σωστά; » με ρωτάει.
«Τ-Τι;; » Νιώθω σαν ηλίθια
«Στου Καίσαρα, στο κέντρο της πόλης . Έχει δωρεάν ποτά απόψε. »
Ακούγεται πραγματικά σαν ένας τελειωμένος κόπανος. Αλλά υποθέτω πως είμαι υπερβολικά χαρούμενη που μου μιλάει για να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου.
Γνέφω γρήγορα . «Εμ, νναι»
Όχι, Ρόζαλι ! Πρέπει να μείνεις μέσα και να διαβάσεις !
Τότε ο Έβερεστ μου κλείνει το μάτι και κατεβαίνει, καλπάζοντας κάτω. Μόλις μου έκλεισε το μάτι;;
Για να δούμε τι θα γίνει σε αυτό το πάρτυ!! ;) Μείνετε συντονισμένες, το επόμενο κεφάλαιο σύντομα!